Vogola Family ตึกตักป่วนหัวใจเหล่าเจ้าชายมาเฟีย!~

หลังจากที่สึนะ ฮายาโตะ แล้วก็ทาเคชิ ได้รู้ความจริงกันแล้ว แต่ละคนก็ทำหน้ากันแบบว่า เอ่อ..ประมาณไม่อยากจะเชื่ออ่ะนะ ที่รีบอร์นบอกพวกนั้นไปก็ใช่ว่าจะหมดหรอกนะ ที่จริงแล้วตำแหน่ง ปริ๊นเซส ออฟ วองโกเล่นั้น คือตำแหน่งสูงที่สุดในวองโกเล่ แต่ที่พวกเขายังไม่รู้นั้นก็เพราะว่า พวกสึนะยังไม่ได้สืบทอดเป็นวองโกเล่รุ่นที่สิบอย่างเป็นทางการนั่นเอง ดังนั้นการที่ฉันจะมาพบสึนะได้นั้น เป็นสิ่งที่ห้าม แต่ว่ามันก็...ไม่ทันแล้วแหละ - -
 “อะไรกันเนี่ย ดูสิเคียวโกะ เรนะ ทำไมเราต้องมานั่งเรียนประวัติศาสตร์อังกฤษ ด้วยล่ะ คงเป็นวิชาที่น่าเบื่อน่าดูเลย - -”
ฮานะบ่นกระปอดกระแปดเพราะว่าคาบบ่ายนั่นมีแต่วิชาที่น่าเบื่อมากๆเลยล่ะวันนี้อ่ะ
“เอาน่า ฮานะ เราจะได้รู้เรื่องที่ไม่เคยรู้ยังไงล่ะ^^”
เคียวโกะพูดเพื่อให้ฮานะรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย ผิดกับฉันคนนี้เลยล่ะ!
อ๊ากกก อะไรกันเนี่ยวิชาประวัติศาสตร์อังกฤษฉันน่ะเรียนวิชานี้มาตั้งแต่สมัยประถมแล้วนะ มาให้นั่งเรียนอีกคงน่าเบื่อตายแน่ อืม หมดคาบนี้ก็เป็นวิชาที่ต้องมาเขียนคันจิงั้นหรอ น่าเบื่อน่าดูเลยแฮะ = =^
“เคียวโกะ ฮานะ คาบบ่ายฉันไม่อยู่นะ”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะ เรนะจัง”
“นั่นสิจะไปไหนล่ะ ยิ่งวิชาต่อไปนี้มันยากนะไม่เรียนเดี๋ยวก็สอบตกหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า งั้นไปก่อนนะ^^”
“ดะ..เดี๋ยวสิ!”
     ฉันไม่รอให้พวกเคียวโกะซักไซ้ต่อ ถ้าถามมากกว่านี้แล้วครูมาพอดีล่ะก็ฉันก็ไม่ได้หนีน่ะสิ เอ..จะว่าไปแล้วเวลาคนเราโดดเรียนเขาจะไปที่ไหนกันนะ ที่ไม่ใช่ข้างนอกอ่ะ อ๊ะ นึกออกแล้วไปดานฟ้าดีกว่า รู้สึกว่าจะห้ามนักเรียนขึ้นไป แต่ใครสนกันล่ะ ฮุๆๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทางด้านห้อง 4-A
“เฮ้อ เรนะนี่ก็แสบไม่เบาเลยนะเคียวโกะ ดูสิเปิดเทอมวันแรกก็โดดเรียนซะแล้ว =^=”
“เรนะจัง พึ่งย้ายมาจากเมืองนอกนี่นา สงสัยโรงเรียนเก่าจะเดินไปไหนมาไหนก็ได้ล่ะมั้ง^^”
“งั้นก็เถอะนะ เฮ้อ ขออย่าให้ขึ้นไปดานฟ้าก็แล้วกัน ถ้าพวกกรรมการคุมกฎมาตรวจแล้วเจอตัวล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง”
     ฮานะกับเคียวโกะสองเพื่อนรักกำลังนั่งคุยกันเรื่องของยัยตัวแสบที่พึ่งจะโดดเรียนไปซึ่งๆหน้าพวกเธอ โดยไม่ฟังคำตักเตือนของพวกเธอเลยแม้แต่น้อย จะว่าไปแล้วถึงเรนะจะเป็นคนที่พวกเธอพึ่งรู้จักได้ไม่นานแต่เคียวโกะ ฮานะกลับเชื่อใจเธอคนนั้น เพราะรู้สึกว่าเรนะเป็นคนดีไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอทั้งสองเลยคิดว่าเรนะก็เป็นเพื่อนคนสำคัญคนหนึ่งเหมือนกัน
“อ้าว เคียวโกะจัง เรนะไปไหนล่ะ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่ด้วยกันอยู่เลยไม่ใช่หรอ”
“สึนะคุง”
สึนะเดินมาถามเคียวโกะหลังจากที่เขาได้รู้ความจริงว่าเรนะเป็นใครพวกสึนะเลยสนใจเธอมากขึ้นโดยเฉพาะโกคุเดระที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว - -
“ฮะๆๆ นั่นสิๆ แวบๆก็หายเหมือนเจ้าหนูเลยนะ^^” ทาเคชิ
“ยัยตัวแสบนั่นน่ะ แอบโดดเรียนน่ะสิ ไม่รู้จะเรียนทันรึเปล่าเนี่ย”ฮานะ
“อย่างเรนะเนี่ยนะโดดเรียน ไม่อยากจะเชื่อเลย”สึนะ
“เรนะจัง ก็คงยังไม่ค่อยชินกับที่นี่ล่ะมั้ง^^”เคียวโกะ
“บ้าน่ะ อย่างปริ๊นเซสเนี่ยนะจะโดดเรียน ผมว่าน่าจะมีเหตุจำเป็นมากกว่านะครับรุ่นที่สิบ”ฮายาโตะ
     ต่างคนต่างออกความคิดเห็นที่แปลกที่สุดก็คือการพูดของโกคุเดระ เพราะหลังจากที่รู้ว่าเรนะเป็นปริ๊นเซส ก็เปลี่ยนการเรียกเรนะทันที เหมือนกับเจอสึนะครั้งแรกนั่นแหละนะ
“เคียวโกะจัง คือว่า เอ่อ....”
“หืม? มีอะไรงั้นหรอ สึนะคุง”
สึนะที่ตั้งใจจะพูดชวนเคียวโกะให้ไปเที่ยวตอนเย็นนี่ด้วยกัน แต่ยังไงสึนะก็ยังเป็นสึนะจอมห่วย อยู่ดีนั่นแหละ ประโยคว่าไปเที่ยวกับผมนะ คงจะต้องรวบรวมความกล้วอยู่นานเลยทีเดียว ดีที่มาฮานะอยู่จึงพูดแทนสึนะ
“ก็ตาห่วยสึนะ จะชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันเย็นนี่น่ะสิ คงประมาณนี้แหละมั้ง”
“คะ.คุโรคาว่า! -///-“
   สึนะหันขวับไปทางฮานะ อันที่จริงสึนะเองก็รู้สึกขอบคุณที่เธอเป็นคนพูดให้ แต่ว่ามันก็ยังเขินๆอ่ะนะ
“อืม แบบนี้นี่เอง แล้วฮานะ โกคุเดระคุง ยามาโมโตะคุง ไปด้วยกันมั้ยจ้ะ”
“ไปคะ...”
“มันก็นะ...”
ป้าบ
“พวกนี้ไม่ไปหรอกนะ เคียวโกะเธอไปกับสึนะเถอะวันนี้ฉันไม่ว่างอ่ะนะ โทษทีนะ”
   โกคุเดระกับยามาโมโตะยังพูดไม่จบฮานะก็เอาหนังสือเขวี้ยงไปปิดปากพวกนั่น เลยทำให้พูดอะไรไม่ได้ ฟังจากเสียงแล้วคงจะปากแตกด้วยล่ะมั้ง ฮานะนี่น่ากลัวจิง - -
“งั้นก็ได้จ่ะ เลิกเรียนแล้วเจอกันนะสึนะคุง”
“อะ..อืม แล้วเจอกัน^//^”