ขีดเส้นตายบอกหัวใจนายเพลย์บอย

เฟย์:เอ่อ คือว่าชั้น....
แก้ว:คืดว่า พะ พวกเรา
ฟาง: คือ โอ๊ย! เฟย์ แก้ว ฟางว่าเราบอกความจริงกันเหอะ ฟางอึดอัด
เฟย์: เอ่อ พี่ฟะ ฟางว่าง เฟย์ก้ว่างั้น
แก้ว: เอ่อ เอากีเอา คืองี้
ฟาง: ที่พวกชั้นเข้ามาทำงานที่บ้านของพวกนายเนี่ยเพระาอยากได้ประสบการ
ป๊อป: ประสบการ? ประสบการไร
แก้ว: คือว่าพวกชั้นจบพวกเกี่ยวกับด้านอาหารแลวฝันว่าอยากมีร้่านอาหารเป็นของตัวเอง
โทโมะ: เธอเนี่ยนะยัยห้อยจะเปิดร้านอาหารอะ!?!
แก้ว: นายว่าใครห้อย ! แล้วทำไมชั้นจะเปิดไม่ได้ ในเมื่อ...
เฟย์:พ่อแม่ ของพวกเราเป็นเจ้าของพัตตาคารระดับ5ดาวที่ฝรั่งเศส ยังไม่พอ ยังมีกิจการที่ประเทศอื่น อีกตั่งเยอะ ทำไมพวกชั้นถึงจะทำอาหารต่างประเทศไม่เป็นกัน
เขื่อน: เรื่องที่พ่อ กับ แม่ของพวกเธอนะจะเป็นอะไร ชั้นไม่รู้หรอกน่ะ แต่ว่า ขอเข้าประเดนหน่อยว่าทำไมถึงมาเป็นแม่ครัวของที่นี่ รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราเป็น 'มาเฟีย' และพวกเธออาจตาได้ตลอดที่ทำให้พวกชั้นไม่พอใจ!?!
แก้ว: คือว่า ที่จริงแล้ว พวกเราพึ่งเรียนจบ อยากได้งาน แล้วชั้นก็เลยอยาหางานให้เพื่อนของชั้น จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นหางานนเหนื่อย พอดีวันนั้นตอนกลับมาจากมหาวิทยาัลัย ตรงปากซอยหน้าบ้าน พี่ทิพย์ที่เป็นเลขาของพวกนายนะ เค้ากำลังหาแม่ครัวคนใหม่น่ะ พอเค้าถามข้อมูลจากชั้น ถามไป ถามมา เค้าเห็นว่าั้นokก้เลยรับ และที่สำคัญตอนแรกที่รับงานชั้นไม่รู้ด้วยซ้ำน่ะว่าต้องมาทำงานกับ มาเฟีย
โทโมะ: ทำงานกับมาเฟีย แล้วมันเป็นยังไง?
ฟาง: ก็ ขี้บ่น ขี้ใช้ หื่น เอะอะอะไรก็ขู่
ฟาง: ไม่ได้ดั่งใจก็บ่น และที่สำคัญ
เฟย์ ฟาง แก้ว:  ชอบฉวยโอกาส!!!!!!!!
โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน: พวกชั้นเนี่ยนะ!!!!!~
โทโมะ: ก็โอกาสมันมีให้ฉวยนี่หน่า(ว่าแล้วก็ยิ่มเจ้าเล่ห์ให้แก้ว)
แก้ว: นาย!!!!!!
ป๊อป: แล้วนี่พวกเธอจะไปไหน
ฟาง: อยากไปเที่ยว
เขื่อน: ที่ไหน
เฟย์: ทะเล
โทโมะ: วันไหน
แก้ว: วันนี้
โทโมะ ป๊อปปี่ เขื่อน: งั้นเก็บของ เดี๋ยวไปพักบ้านพักส่วนตัวของพวกชั้นแล้วกัน
เฟย์ ฟาง แก้ว: นี่ พวกนายให้พวกชั้นไปจริงๆหรอ :)
โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน: เร็วๆ!!!!!!!
เฟย์ ฟาง แก้ว: เอ่อ เออเออ งั้นพวกนายไปรอพวกชั้นที่หน้าบ้านเลยแล้วกัน
โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน: อืม
(พอการสนทนาจบด้วยดี หญิงสาวก็รีบเก็บของใช้จำเป็น  เสื้ิอผ้าประมาณ 2 วัน แล้วรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านแต่ก็ต้องชะงักเพราะว่าเจอคนที่ตัวเองเกลียดเขา้าไส้)
~หน้าบ้าน~
พิม: โมะขา จะไปไหนเหรอค่ะ พิมอยากไปด้วยอ่ะ
โทโมะ: เอ่อ ผมจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดน่ะครับ อีกไม่กี่วันผมก็จะกลับ ขอตัวน่ะค่ะ(พูดเสร็จก็รีบเดินไปหลังรถเพ่อเก็บของๆตัวเอง)
พิม: แต่พิม...
โทโมะ: ผมไม่อยากให้คุณรอผมจนเบื่อ อยู่นี่ก็ดีแล้ว ผมจะโทรหาทุกวันนะครับ
พิม: ก็ได้ค่ะ
โทโมะั: ขอบคุณครับ
พิม: งั้นชั้นไปน่ะค่ะ
โทโมะ: ครับ
(พูดเสร็จพิมก็ขับรถออกไป เหลืออีกสองคู่)
หวาย: ป๊อปค่ะ จะไปไหนเหรอ เตรียมของสะเยอะเชีว
ป๊อป: อ้อ จปทำงานที่ต่างจังหวัดนะ่ครับ แต่คุณไม่ต้องตามผมไปหรอก  เพราะว่าเดี๋ยวคุณจะเบื่อก่อน อยู่ที่นี่และครับ ถ้าว่างผมะจโทรหารคุณทุกวันนะ
หวาย: พูดซะ อย่างกับคุณรู้ว่าหวายจะพูดอะไร แต่.... ก็ได้ค่ะ ขับรถดีดีน่ะค่ะ หวายเป้นห่วง
ป๊อป: ครับ บายครับ
หวาย: บายค่ะ
(แล้วก็ขับรถออกไป)
เกล: เขื่อนะไปไหนเหรอค่ะ
เข่อน: ไปทำงานครับ แปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ
เกล: ค่ะ แต่ว่าคุณขับรถดีๆน่ะค่ะ เดี๋ยวเกิดขับปชนใครเข้าจะเป็นเรื่อง เกลเป้นห่วง
เขื่อน: แน่นอนครับ บายนะครับ
เกล: งั้นก็ บายค่ะ
(ขับรถออกไปอีกคน แต่หารู้ไม่ว่าที่ขับออกไปน่ะ ที่จริงแล้วไปแอบดูอยู่ตรงข้างบ้านที่เป็นซอย เพื่อจะดูว่าไปไหน แฃไปกับใคร เพราะพวกเธอมั่นใจว่าไม่ได้ไปกันทั้งสามคน และก็เป็นจริงเพระว่าเฟย์ ฟาง แก้วเดินมา พวกนั้นจึงตัดสินใจว่าจะขับตามไป)
~หน้าบ้าน~(อีกตามเคย)
เฟย์ ฟาง แก้ว: ไปเหอะ:)
โทโมะ ป๊ปปี้ เขื่อน: อืม
~ บ้านพัก~
แก้ว: ที่นี่มีกี่ห้อง
โทโมะ: มีอยู่สามห้องเพราะพวกชั้นมากันบ่อย เลยทำไว้ตามจำนวณ
ฟาง:แล้วเราจะนอนกันยังไง
ป๊อป: เธอนอนกับชั้น แก้วเธอนอนกับไอโมะ ส่วนเฟย์นอนกับไอเขื่อน
เฟย์ ฟาง แก้ว: เฮ้ย! ไ้ด้ไง พวกชั้นเป็นผู้หญิงน่ะจะให้นอนกับผู้ชายได้ไง
โทโมะ: ตามนั้นเว้ยไอป๊อป
เขื่อน: ข้นของเร็ว
เฟย์ ฟาง แก้ว: ฮึย
~ห้องโทโมะ~
แก้ว: นาจะให้ชั้นนอนไหน
โทโมะ: บนเตียง
แก้ว:แล้วนายหล่ะ
โทโมะ: ที่เตียงเหมือนกัน
แก้ว: นายจะบ้าอ้อ!
โทโมะ: เอาเออะ ั้นไม่ทำไรเธอหรอกหน่า
แก้ว: แต่
โทโมะ: แต่ถ้าเธอพูดอีกคำเดียว ชั้นทำแน่
(หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย จนโทโมะเป็นคนเริ่มก่อน)
โทโมะ: แก้ว
แก้ว: หืม มีไรเหรอ
โทโมะ: ชั้น มีอะไรจะบอกเธอ
แก้ว: อะไรเหรอ
โทโมะ: ชั้นรู้สึกว่าชั้นชอบเธอ ถึงเราจะพึ่งเคยเจอกัน แต่ว่า ชั้นรู้สึกว่า เธอจะเป็น แม่ของลูกชั้น.......ได้ไหม แก้ว
แก้ว: เอ่อ -//////-
โทโมะ: น่ะ แก้ว
แก้ว: เอ่ออือ อื้ม กะ ก็ได้
โทโมะ: จริงน่ะ เธอไม่ได้หลอกชั้นนะ
แก้ว: อื้ม โอ๊ย! นาย เบาๆสิ ชั้นเจ็บนะ
(โทโมะเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากขงแก้ว ก็เข้าไปกอดอย่างแน่นจนทำให้หน้าของหญิงสาวชนกับแผงอกอย่างจัง)
โทโมะ: ขอโทษ
แก้ว: มะ ไม่เป็นไรหรอก
โทโมะ: งั้นช ั้นว่า เราไปข้างนอกกัน ป่านนี้พวกนั้นรออยู่มั่ง
แก้ว: อื้ม (พูดเสร็จโทโมะก๊เดินับือแก้วออกไป)
------------------------------------------------------------------------------------------------
กว่าแก้วกับโทโมะจะได้ลงเอยกัน คิดตั้งนาน(แต่ไดแค่เนี่ย) เฟย์ เขื่อนเราใบ้ให้ว่าขอแบบแก้ว แต่ของางนี่สิ จะเป็นยังไงเมื่อป๊อปปี้ปากแข่งกว่าโทโมะสะอีก เอาใจช่วยด้วยน่ะ