It's You ใช่นายแน่รักแท้ของฉัน!!

 “เอ่อ...ขอโทษแล้วกันนะ แต่ฉันยังกินไม่อิ่ม” ฉันก้มหน้าพูด
“ตกลงเธอจะไปกับมัน”
(-_-) ( _ _ ) (-_-) ( _ _)
“ทำไมล่ะวะ!” เขาสบถออกมาเบาๆ
“ก็ฉันไม่อยากไปไหนกับนายแล้ว นายทิ้งฉัน ไม่นึกว่าฉันจะกลับอย่างไง ถ้าฉันไม่เจอ...”
“พอ!!ฉันไม่อยากฟัง”หมอนั่นพูดแล้วเดินปึงปังออกไป
“ก็มันจริงนี่นา...”
“อย่าเศร้าน่า...มันก็ขี้โมโหอย่างนั้นแหละ ที่สำคัญมันน่ะผิด อย่าคิดมาก”จงเบพูดแล้วยิ้มนิดๆ
ใช่ เขาน่ะผิด -*-
“อ่า...ฉันอิ่มแล้วกลับกันเถอะ”
“เอางั้นหรอ”
“อืม”                     
ณ ห้องของฟาง
เฮ้อ~น่าเบื่อชะมัด ทำไมต้องมานั่งเครียดด้วยเล่า ฉันไม่ผิดๆๆๆๆ แต่รู้สึกกังวลเหมือนไปขับรถชนช้างแล้วหนีเลยแฮะ ขอโทษดีมั้ยนะแต่ว่า ฉันไม่ผิด><!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เห ใครอีกนะ?
แอด~
“อ้าว  นายมีไรอะ” ฉันทำหน้างงทันทีที่เปิดประตูเจอนายป๊อปปี้ยืนทำหน้ามุ่ยกอดอกอยู่
หรือว่า...จะมาต่อยฉัน !!!
“นะ..นายมีอะไร” ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เปล่า - -“
“เฮ้ออ~แล้วนายจะเคาะประตูห้องฉันทำไมฮะ” ฉันพูดแล้วเอื้อมมือไปปิดประตู
“เดี๋ยววว”หมอนั่นพูดแล้วเอามือมาจับประตูไว้ 
“???”
“ขอโทษแล้วกันที่ทิ้งไว้บนสะพาน”
“อ๋อ ช่างมันเถอะ ฉันกลับได้แล้ว = =”
“จำไว้ด้วยแล้วกันว่าฉันได้หน้าที่เป็นเพื่อนเธอ แค่ฉันไม่ใช่ไอ้เบกับไอ้เคน จะโกรธฉันแค่ไหนก็ห้ามไปกับคนอื่น” หมอนั่นบอกแล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ฉันเลยปิดประตูเบาๆแล้วเดินกลับมานอนที่เตียง
เฮ้อ~ หน้าที่ๆๆๆ เป็นเพื่อนก็หน้าที่ แสดงว่าที่มาง้อก็หน้าที่สินะ ชิ! น่าน้อยใจชะมัด =3=
(บันทึกพิเศษ :  ป๊อปปี้)
โธ่เอ้ย! กะจะขอโทษดีๆแท้เชียว แต่ไม่เข้าใจตัวเองเล้ยยย ว่าทำไมไปพูดเหมือนขู่ฆ่ายัยนั่นอย่างนั้นแหละ =o=
“เว้ยยยยย” ผมตะโกนระบายอารมณ์ออกมา โมโหตัวเองชะมัด
“แกจะตะโกนทำไมวะ” ไอ้เขื่อนที่นั่งดูนั่งอยู่หันมาโวยวาย
“แกมาห้องฉันเองยังจะมาว่าอีก - -“
“ก็ไม่อยากกลับบ้านนี่หว่า”
เมื่อเช้าผมไม่ได้อยากทิ้งยัยนั่นไว้บนสะพานซักหน่อยถ้าไม่ติดว่ายัยฮันนี่นั่นเป็นลูกหุ้นใหญ่ของบริษัทพ่อผม ผมจะไม่เฉียดตัวเข้าไปใกล้ๆเลย ยัยนั่นก็โกรธจนกลับกับไอ้เบ นึกว่าจะกลับกับผม นี่ถ้าเฟย์รู้นะผมตายแน่ๆ เฟย์ยิ่งไม่ชอบให้ไอ้เบเข้าใกล้ฟางอยู่ด้วย เพราะ ผมเผาไอ้เบให้เฟย์ฟังหมดจด เฟย์เลยไม่ชอบไอ้เบ
เฮอะ! ชีวิตนี้มันจะมีอะไรได้ดั่งใจบ้างม้ายยยยย >O<^^
(จบบันทึกพิเศษ)