Love of my world รักวุ่นๆดาราระดับโลก

Kao  say
 
“ฮึกๆๆๆๆอั้ม....อย่าทิ้งฉันไป”
ผมร้องไห้พร้อมกอดร่างเธอเอาไว้ก่อนที่รถรพ.จะมา
“พอได้แล้วล่ะเก้า....เขายิงตัวตายเองจะฟื้นก็ยากนะ”
โมพูดปลอบผม แต่ผมไม่สนใจเธอหรอกเพราะเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมกับอั้มต้องผิดใจกัน
“เงียบนะยัยฆาตกร....เพราะเธออั้มของฉันถึงต้องเป็นแบบนี้..ยัยฆาตกรออกไปเลยนะ”
ผมด่าโมแล้วไล่เธอออกไป
“เก้า...อย่างี่เง่าน่ะ…คนตายไปแล้วไม่มีวันฟื้นหรอกนะ อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นฆาตกรยัยนี่เป็นคนยิงตัวเองต่างหาก…ถ้าไม่เชื่อนายก็ถามทุกคนสิ”
ยัยฆาตกรบอกผมให้เข้าใจ
“ฉันไม่เชื่อ....แล้วฉันก็ไม่ได้งี่เง่า…อั้มไม่ได้ยิงตัวเอง...แต่เธอนั่นแหละที่เป็นคนยิงอั้ม....ไอ้ฆาตกร”
ผมด่าโม
“นี่นาย....รักมันมากใช่ไหมถึงลืมเรื่องราวเก่าๆของเรา...บอกสิว่าทำไมถึงรักมัน”
โมพยายามถามผม
“ก็เพราะเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีเขาเป็นทุกอย่างในชีวิตฉัน”
ผมอธิบายให้โมฟัง
“หึ...ยอมแพ้ซะเถอะเธอแพ้แล้วล่ะ”
เอ๊ะใครพูดอ่ะไม่ใช่ผม ไม่ใช่โม ไม่ใช่เต้ย ไม่ใช่แพต ไม่ใช่แดน ไม่ใช่ฌอห์ณ ไม่ใช่มิน ไม่ใช่อ๋อม
“หึ...ฉันเองตกใจล่ะสิ....ที่ฉันไม่ตายนี่นะเพราะนี่ชุดเกราะสองล้านของฉัน...ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้เลยแกล้งตาย”
ประหลาดมากอั้มยังไม่ตายเธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินวนไปรอบตัวของโม พระเจ้าเธอถอดชุดของเธอออกมากลายเป็นชุดเสื้อสีดำวาวแขนยาวกางเกงขายาววาวรองเท้าบู๊ทสีดำสูงถึงเข่าส้นสูง4นิ้วถุงมือยาวเกือบถึงศอก
“หึ...แต่อั้มก็เล่นเนียนมากเลยนะเนี่ย555 ฉันยังดูไม่ออกเลยว่าตายจริงเปล่า”
มินพูดติดตลก
“แหม...ถ้าตายจริงจะอดให้ใครมาง้อฉันล่ะ”
อั้มพูด
“แสดงว่าต้องง้อยันปีหน้าแน่เลยว่ะสถานการณ์อย่างนี้”
แดนบอกผม
“ฮึ่ยตายยากจริงๆเลยนะ...ยัยกระดูกแกร่ง”
ยัยโมพูด
“หึ....ตายไม่ตายมาสู้กันดีกว่า killer without traces”
อั้มท้าโม