Love of my world รักวุ่นๆดาราระดับโลก

Aum say
“หึเอาสิ....คิดว่ากระดูกแข็งนักเหรอ....มันก็ต้องมีวันกร่อนบ้างแหละ”
ยัยแตงโมโต้โตพูดดูถูกฉัน
“หึ...ไอ้น้องเอ้ย..กระดูกมันคนละเบอร์เว้ย”
ฉันบอก
“เอ้าๆจะยืนประลองสมองกันอีกนานไหมครับเนี่ยผมรอดูการต่อสู้อยู่นะ ใครชนะเอาเก้าไปใครแพ้หลีกไปให้ไกล”
ฌอห์ณบอกอย่างกวนๆ
“เอาสิ....ฉันให้เธอเริ่มก่อน....ต่อให้ก่อนน่ะหวังว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังนะจ้ะแม่แตงโมลูกโต้โตแต่อ่อน”
ฉันทำข้อตกลง
“อร๊ายยยยย ก็ได้แต่ถ้าฉันชนะฉันขอเก้าไปแต่งงานละกันนะ...หวังว่าจะไม่ดีแต่ปากนะยัยป้าแก่กระดูกแข็ง”
ยัยโมตกลง
2 ชั่วโมงต่อมา.....
“พลั่ก...ผัวะ.....ตึง”
พวกเราชกต่อยกันต่างคนต่างมีรอยฟกชำดำเขียวแดงทั้งตัวไปหมด
“กรี๊ดดดดดดด....เลือดออก”
ยัยโมร้องลั่น
“แกร่ก...แกตาย!!!!!....ปัง!”
ฉันตะโกนพร้อมชักปืนออกมายิงใส่ยัยโมจากนั้นยัยโมก็หมดสติไป
“นี่เธอทำอะไรอ่ะอั้ม”
“แล้วคิดว่าฉันทำอะไรล่ะสมควรแล้วล่ะที่ต้องโดนแบบนี้”
“ฉันให้เธอต่อสู้กันไม่ได้ให้ฆ่ากันนะ”
“แล้วไง...นายจะให้ฉันตายตามไปใช่ไหม....นายมัน..มันไม่เคยรู้อะไรสักอย่างเลยจริงๆ”
ฉันเริ่มน้ำตาซึมออกมา
“........”
“นายมันโง่”
ฉันพูดด้วยเสียงสะอื้น
“....เธอคิดว่าเธอยิงคนอื่นแล้วมันจะจบงั้นเหรอ....ยัยบ้า”
“ใช่สิ...ฉันมันบ้า....ฉันมันเป็นคนบ้าในสายตานาย!!!!”
ฉันพูดตัดบทแล้วเดินไปที่รถแล้วสตาร์ทขับออกไป
 
ที่บ้าน....
“นี่เธอจะขนข้าวของไปไหน”
เก้าถามฉัน
“เรื่องของฉัน...นายไม่ได้เกี่ยวข้องสำหรับฉัน....แล้วฉันก็มีสิทธิ์ที่จะย้ายไปห้องอื่นได้ด้วย”
ฉันตอบเก้า
“เรื่องนั้นฉันอธิบายได้นะ”
เก้าบอก
“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นได้ไหม...ฉันมันบ้า...ฉันถึงต้องย้ายไปอยู่ห้องอื่นยังไงล่ะจะได้ไม่แพร่เชื้อความบ้าของฉันไปสู่นายยังไงล่ะเก้า...ฉันมันเป็นคนบ้า”
ฉันระบายใส่เก้า
“อั้ม...เธอกำลังพูดไม่รู้เรื่องนะ”
“หึหึ...นายมันโง่ช่างไม่รู้เลย”
 
เพลง ช่างไม่รู้เลย – อีฟ พุทธธิดา ศิระฉายา
 
 ในแววตาทั้งคู่ไม่รับรู้อะไร เธอยังคงไม่เข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนเก่า
 เรายังคงเหมือนเพื่อนหยอกล้อเหมือนวันวาน และฉันคือคนใจสั่นและฉันคือคนหวั่นไหว
 
*ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น
 **ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนคนนึงมันแอบมันคิดอะไรไปไกลกว่าเป็นเพื่อนกัน
 
 กลายเป็นคนฝันใฝ่อยู่ใกล้ๆเธอ กลายเป็นคนที่รอเก้อเหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน
 ตาคอยมองจ้องอยู่อยากให้รู้ใจกัน แต่แล้วเธอยังมองผ่านแล้วฉันก็ยังหวั่นไหว
 
“อั้ม....เก้าขอโทษเก้ากับโมจบกันไปแล้วที่จริงตอนนั้นเก้าไปหาเขาเพื่อจะจบกับโม”
เก้าตรงเข้ามากอดร่างฉันไว้
“....”
“แต่ยัยนั่นไม่ยอมจบผมกับยัยนั่นเคลียร์กันไปเคลียร์กันมายัยนั่นก็มายั่วผมจนอั้มมาเห็น”
จริงเหรอ....แต่ฉันก็ให้โอกาสก็ได้
“เออๆๆโอเคๆก็ได้ๆฉัน...ให้อภัยก็ได้แต่คราวหน้าถ้าเจออีกนะคราวนี้ยิงให้ตายหมดเลย”
ฉันบอก
“คร้าบๆเข้าใจแล้ว”
“ดีมากๆเดี๋ยวจะให้บิสกิสของเพ็ตดีกรีหนึ่งชิ้น”
“เห้ยๆๆไม่ใช่หมานะ”
“เอ้าเหรอนึกว่าใช่ซะอีก555”
“โธ่อั้ม...”
ไม่ว่ารักเราจะจบยังไงก็ขอแค่เราได้อยู่ใกล้ๆกันและอยู่เคียงข้างกันอย่างนี้ตลอดไปก็พอ....