Stop my heart!! ขอหยุดหัวใจที่นายซุปเปอร์สตาร์(KF)

~พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้เราพบกันทันใด~

รถแท็กซี่มาหยุดอยู่ที่ตึกๆหนึ่งซึ่งฉันจำได้ว่ามันคือตึกแห่งความ
ทรงจำอันสุดซวย T^T ฉันบุกมาชกหน้าหมอนี่ที่ตึกนี้ไงล่ะ โฮๆ คิด

แล้วเศร้า เป็นไปได้ให้ฉันตายดีกว่าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่พอดีว่าฉันเพิ่งจะยี่สิบกว่าๆ ขออยู่อีกสักเก้าสิบปีค่อยตายก็ได้ (อยากตายจริงๆรึเปล่าน่ะ - -)

“ลงไป” หมอนี่ออกคำสั่งฉันที่กำลังนั่งเป็นหมาง๋อยขี้ไม่ออกอยู่ใน
รถ (เวรกรรม! ทำไมต้องให้ฉันเป็นหมาท้องผูกด้วยฟะ - -)
ฉันชำเลืองมองหมอนั่นพร้อมกับส่งยิ้มแหยๆให้ โฮๆ ขอให้นายพิศวาสยิ้มฉันแล้วปล่อยฉันไปด้วยเถอะ

“เธอหูหนวกเหรอ ลงมา” ขณะนี้หมอนี่ได้ย้ายกายสังขารไปข้างล่าง
เรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันยังคงนั่งเฝ้ารถแท็กซี่ โดยไม่คิดที่จะจากไปไหน

“ฉันรอที่นี่ไม่ได้เหรอ” นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพูดกับหมอนี่หลังจากอาการสำนึกผิด นายควรดีใจนะ - -

“ไม่ได้ ลงมา ไม่งั้นฉันจะไปลากเธอลงมาเอง จะลงไม่ลง” หมอนี่พูดแล้วแยกเขี้ยวใส่ฉัน ทำเอาฉันขนลุกเกรียวเสียวสันหลังวาบ หมอนี่น่ากลัวยิ่งกว่าเจสันฆ่าหั่นศพซะอีก TT_TT

ฉันค่อยๆกระเถิบตัวไปลงประตูอีกด้าน ก่อนจะไปยืนทำหน้าสำนึกผิด และมองแท็กซี่ที่กำลังขับจากไป ฮือ อย่าเพิ่งไปได้ไหม มารับฉันไปก่อน ไอ้หมอนี่จะฆ่าฉันนะ T^T

“รออยู่นี่” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปในตึกที่มีเลขหกตั้งตระหง่านสูง
เสียดฟ้านั่น ฉันมองแผ่นหลังไหวๆของเขาที่เดินเข้าไปจนหายลับ
เข้าไปในตึก พลันสมองก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ โหะๆๆ ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละว่าพวกซุปเปอร์สตาร์อย่างนายมันโง่ยิ่งกว่ากระบือเสียอีก

ฉันหันซ้ายแลขวา แท็กซี่อยู่ไหน ได้โปรดขับมาไวๆนี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะไปจากหมอนี่ แล้วพอกลับบ้านไปฉันก็จะหอบเสื้อผ้าหนีหมอนี่ไปให้ไกลๆ อย่าได้เจอกันอีกเลย โฮะๆๆๆ

เมื่อเห็นว่านั่นเป็นรถแท็กซี่ ฉันก็ใช้แขนอันเรียวงามโบกรถพึ่บพั่บๆ จนกลัวว่าแขนจะหลุดออกจากไหล่ แต่ถึงแขนจะหลุดก็ไม่มีปัญหาขอแค่ฉันหนีไปจากหมอนี่ให้ได้ก็พอ แค่นั้นมันก็สุขยิ่งกว่าการถูกลอตเตอร์รี่รางวัลที่ 1 แล้วล่ะ (เอ๊ะ รึว่าถูกรางวัลที่หนึ่งมันสุขกว่า - -^)

ฉันนั่งรถแท็กซี่ด้วยจิตใจที่แฮปปี้มีความสุขยิ้มหน้าบานมาตลอดทางจนคนขับรถ อาจสงสัยว่า ‘ยัยนี่บ้ารึเปล่า’ แต่ฉันไม่สนหรอกจะคิดยังไงก็ช่าง ฉันไม่แคร์ โหะๆ เพราะปัญหาที่ใหญ่หลวงนั้นฉันได้ฝ่าฟันมันมาได้อย่างสวยงามและนั่นก็เป็น เพราะความฉลาดหลักแหลมของฉันเอง (หรือว่าเป็นเพราะความโง่ของอีตานั่น - -) โอ๊ย! ภูมิใจ ><

ทันทีที่รถแท็กซี่หยุดลงที่บ้านของฉัน ฉันก็จ่ายเงินค่ารถแท็กซี่ด้วยหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส (เป็นครั้งแรกที่เสียเงินแล้วยิ้มได้) ฉันเดินฮัมเพลงเข้าไปในรั้วบ้านบิดลูกบิดประตูอย่างมีความสุข

แต่แล้ว...

เกิดอะไรขึ้น!!

หน้าหล่อๆของชายคนหนึ่งโผล่ออกมาหลังจากที่ฉันเปิดประตู รอยยิ้มที่ฉันกำลังฉีกจนบานไปทั้งหน้าหุบลงทันที สายตาจ้องบุคคลตรงหน้าด้วยดวงตากลมโต

ไอ้หน้าหล่อซุปเปอร์สตาร์!!! O_O

“เป็นไงถึงกับอึ้งล่ะสิ” คนตรงหน้าพูดแล้วยิ้มเย้ยให้กับผู้พ่ายแพ้อย่างฉัน โอ้ว! ไม่นะ นี่ฉันฝันไปใช่ไหม ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในรถแท็กซี่แล้วก็เผลอหลับไป แล้วก็ฝันว่าหมอนี่มาที่บ้าน ใช่ ต้องใช่แน่ๆ มันเป็นแค่ความฝัน ไหนลองตบหน้าดูสิ

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ย!! เธอทำบ้าอะไรเนี่ย” อีตาหน้าหล่อโวยวายหลังจากที่ฉันได้ประทับฝ่ามือไว้เป็นที่ระลึกนึกถึงบน แก้มเนียนๆของหมอนั่นพลางใช้มือลูบที่แก้มด้วยสีหน้าที่อมความเจ็บปวดไว้ อย่างเห็นได้ชัด

“นาย...เจ็บเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ แผลที่เธอต่อยฉันยังไม่ทันหายเลยนะ ยังจะมาตบหน้า
ฉันอีก นี่เธอกะจะเล่นให้ฉันเสียโฉมเลยรึไง หะ”

“นายเจ็บจริงๆอ่ะ”

“ลองให้ฉันตบเธอดูไหมล่ะ จะได้รู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน”

“ฉันไม่เชื่อ นายเสแสร้ง นี่มันความฝันนะจะเจ็บได้ไง” ฉันพูดแล้ว
มองหน้าหมอนั่น อีตาซุปเปอร์มองหน้าฉันอย่างงงๆ แต่ฉันก็ไม่ได้
สนใจอะไรทั้งสิ้น ฉันผลักผู้ชายที่ยืนเกะกะตรงประตูออกไปแล้ว
เดินตรงรี่เข้าไปในบ้าน
ทำไมมันเหมือนความจริงเลยล่ะ โต๊ะก็เหมือนจริง ทีวีก็เหมือนจริง โซฟาก็เหมือนจริง เหมือนจริงทุกอย่างเลย รึว่า...นี่จะเป็นความจริง ไม่สิ ไม่จริง ไอ้หมอนี่ไม่มีทางมาโผล่ที่บ้านฉันได้หรอก ในเมื่อไม่มีใครบอกทาง เอ๊ะ หรือว่ามี ถ้ามีแล้วมันจะเป็นใครล่ะที่บอก ใครล่ะที่รู้ แล้วใครล่ะที่ฉันคาดไม่ถึง...

หะ!! รึว่า!!

“ยัยโบว์ >O<” ฉันตะโกนแหกปากเรียกน้องสาว ทันใดนั้นร่างเล็ก
ของผู้หญิงวัยมัธยมปลายก็ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าฉัน

“แกพาไอ้หมอนี่มาที่บ้านใช่ม้ายยยย >O<” ฉันแหกปากโวกเวก
โวยวายเสียงดังเกิน 80 เดซิเบล (เว่อร์ไปละ - -) น้องสาวที่ทำหน้า
เจี่ยมเจี๊ยมอยู่ตรงหน้าถึงกับสะดุ้งโหยง ฉันว่าตอนนี้ฉันจะเหมือนกา
ละแมร์ในโฟร์แองจี้เข้าไปทุกทีแล้วนะ (พลังเสียงแปดหลอด) -
-^^

“ทะ...ทำไมล่ะพี่เฟย์ พี่เขื่อนเขาก็ไม่ได้อันตรายอะไรนี่ อีกอย่างพี่
เขาเลี้ยงไอติมโบว์ตั้งสองถ้วยนะ”

“ไอติม...สองถ้วย...O_o”

“อะ...อืม ใช่ ตั้งสองถ้วย”

“แล้วทำไมแกไม่แบ่งให้พี่กินถ้วยนึง เอ้ย ไม่ใช่ๆ นี่ยัยโบว์ ไอ้หมอ
นี่น่ะ เราไปทำให้เขาเดือดร้อนนะ เราต้องหนีสิ ไม่ใช่ลากมาที่บ้าน
แบบนี้” เฮอะๆ ปัดความรับผิดชอบค่ะ ฉันไม่มีเงิน!!

“อ้าวเธอ ทำไมพูดเงี้ย เธอทำฉันเดือดร้อนก็ต้องรับผิดชอบสิ”

“ก็สิ่งที่นายบอก ไม่สิ นายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ” เออเนอะ หมอนี่ยัง
ไม่ได้บอกเลยนี่ว่าจะให้ฉันทำอะไรบางทีหมอนี่แค่จะให้ฉันเสียค่าทำขวัญแค่ห้าสิบบาทมั้ง (ป๊าด อะไรจะถูกปานนั้น)

“คนใช้”

“หะ”

“คนใช้”

“หมายความว่าไงน่ะ นายช่วยพูดให้มันเข้าใจหน่อยสิ จู่ๆ โผล่มาคนใช้ๆ ฉันจะเข้าใจไหมล่ะ - -^^”

“ฉันหมายถึงให้เธอน่ะมาเป็นคนใช้ฉัน”

“อ๋อ นึกว่าอะไร เฮ้ย O_O ให้ฉันไปเป็นคนใช้นายเนี่ยนะ”

“ถูกต้อง อีกอย่างนะ...” อีตาซุปเปอร์เดินตรงเข้ามาหาฉันก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาแล้วกระซิบข้างๆหูว่า...

“ฉันจะอยู่กับเธอด้วยล่ะ...”

ไม่จริงใช่ม้ายยย หมอนี่มันเป็นแค่ภาพในจินตนาการเท่านั้นเองน้า...... TT^TT