Stop my heart!! ขอหยุดหัวใจที่นายซุปเปอร์สตาร์(KF)

มันคือ...จูบ ??

“นะ...นาย...นายพูดอะไรน่ะ”

“ใช่แล้วล่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่กับเธอ”

“หะ!! O_O” ฉันรีบผละตัวออกจากหมอนั่นก่อนจะมองหน้าอีตาซุปเปอร์ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความอึ้งรับประทาน หมอนี่ว่าไงนะ

จะมาอยู่บ้านฉันเนี่ยนะ!!!

 

“ไม่...”

“สองเดือน แค่สองเดือนเท่านั้น พอพ้นสองเดือนฉันก็จะไปอยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนเธอก็อยู่ของเธอไป พอข่าวของฉัน

เงียบปุ๊บ ฉันถึงจะกลับมา”

“แล้วทำไมนายไม่ไปมันซะตั้งตอนนี้เลยล่ะ”

“บ้าสิ พวกนักข่าวซุ่มอยู่ที่ไหนบ้างฉันก็ไม่รู้ ถ้าเกิดฉันเดินลอยชายไปสนามบินฉันก็โดนคนพวกนั้นยิงคำถามใส่น่ะ

สิ แล้วเธอจะให้ฉันตอบว่าไง ตอบว่าฉันไปทำน้องสาวเธอท้อง หรือตอบว่าเธอเป็นพวกโรคจิตที่หลุดออกมาจาก

โรงพยาบาลบ้ากันล่ะ หะ”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

“ก็อย่างที่บอกน่ะ ให้ฉันอยู่ที่นี่แล้วเธอมาเป็นเบ๊ฉัน”

“นายหมายความว่าจะให้นายมาเป็นเจ้าของบ้านแทนฉัน แล้วให้ฉันไปเป็นคนใช้เนี่ยนะ”

“ถูกต้อง”

“บ้า!! ที่นี่บ้านของฉันนะ” ไอ้หมอนี่คงประสาทกลับแหงๆ คิดได้ไงน่ะ ให้เจ้าของบ้านไปเป็นคนรับใช้แขก แต่ให้

แขกมาเป็นเจ้าของบ้าน ความคิดพิลึกจริงๆ - -^^

“เธอทำอะไรไว้กับฉันบ้าง หะ แค่นี้มันยังไม่พอเลยนะสำหรับชื่อเสียงของฉัน หรือว่าเธอไม่มีความสำนึก...” อีตา

ซุปเปอร์เน้นคำว่า ‘สำนึก’ จนได้ยินเสียงดังฟังชัด ทำให้ความสำนึกภายใต้ความผิดของฉันบังเกิดขึ้น ก่อนจะถอน

หายใจเฮือกใหญ่

จริงสินะ ฉันต่างหากที่ผิดน่ะ คงต้องยอมแล้วล่ะ...

“โอเค ฉันยอมนาย แต่ว่าฉันมีข้อแม้อย่างหนึ่ง”

“ว่ามาสิ”

“ห้ามยุ่งกับของส่วนตัวของฉันกับน้องสาวฉัน ไม่ว่าฐานะนายตอนนี้จะเป็นใหญ่ในบ้านฉันแค่ไหนก็ตาม ยังไงของ

พวกนั้นก็ยังเป็นของเรา นายไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”

“ได้สิ มันไม่ยากหรอก”

“ขอให้นายทำมันได้ก็แล้วกัน”

 

“โอ๊ย นี่นายเบาๆหน่อยเซ่ ฉันเจ็บนะเฟ้ย”

“ไม่ได้หรอก อย่างเธอน่ะมันต้องแรงๆ ถึงจะได้เข็ดและหลาบจำ”

“นี่ๆ โอ๊ยๆๆๆ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะ...”

“จะอะไร” ว่าแล้วก็มองด้วยสายตาที่ดุร้ายอาฆาตเคียดแค้นกดดัน ช่างเป็นสายตาที่น่ากลัวยิ่งนัก

“จะทำต่อ - -^^” ว่าแล้วฉันก็ก้มมุดๆ ถูพื้นต่อไป โดยที่ไม่อยากจะปริปากพูดอะไรให้มากกว่านี้ เพราะไม่งั้นไอ้

หมอนี่เอาหนังยางดีดใส่หลังฉันอีกแน่ๆ คนไรฟะ ดีดหนังยางโคตรแรงเลย หลังฉันเป็นรอยหมดแล้วมั้งเนี่ย โฮ่ย!!

เบื่อว้อย!!

“ถูพื้นเสร็จแล้วไปชงกาแฟให้ฉันด้วยนะ” อีตาหนังยาง (เปลี่ยนชื่อให้ซะ นายอยากดีดหนังยางใส่ฉันดีนัก) ว่า

พลางใช้นิ้วกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีดูอย่างสบายใจเฉิบ ก่อนจะเอนตัวลงนอนเอกขเนกบนโซฟาตัวโปรดของฉัน

สบายจริงๆนะคุณชาย แต่ได้ข่าวว่านี่บ้านฉันนะ - -^

และได้ข่าวว่าฉันต้องเป็นเบ๊นายด้วย - -^^

หลังจากที่ฉันถูพื้นจนสะอาดเอี่ยมอ่องขาวว่องเรืองรองแวววับระยิบระยับ (ลีลาเนอะ) เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็จัดการ

เดินเข้าไปในห้องครัวลงมือชงกาแฟให้หมอนั่น แล้วเดินถือมันออกมาก่อนที่จะวางกระแทกไว้บนโต๊ะ จนกาแฟใน

แก้วหกกระเฉาะออกมา

หางานให้ตัวเองอีกละ - -^

“หน้าตาไม่เหมือนกาแฟเลยนะ” อีตาซุปเปอร์ยื่นหน้ามาส่องดูกาแฟในถ้วยที่ฉันชงให้ ก่อนที่จะขมวดคิ้ว

“จะกินไม่กิน ไม่กินฉันจะได้เอาไปเททิ้ง” ว่าแล้วฉันก็เอื้อมมือไปจับแก้วกาแฟเพื่อหวังจะเอาไปเททิ้งแต่นาย

เขื่อน (ครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อนาย จำไว้เป็นประวัติกาลด้วย) ก็ใช้มือจับแขนข้อมือฉันไว้

“โถๆๆ กินสิจ๊ะที่รัก ไม่ต้องงอนนะ” พูดแล้วก็ทำสายตาหยาดเยิ้ม จนฉันอยากจะอ้วกให้ได้ ให้ตายสิ ไอ้บ้านี่

ทำไมถึงพูดจาได้เลี่ยนอย่างนี้นะ - -^

“จะกินก็กิน แต่ปล่อยมือฉันด้วย” ฉันพูดแล้วมองไปที่มือตัวเองที่มีมือของอีตานี่จับไว้อยู่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ

นายเห็นฉันสวยแล้วจะหลอกแต๊ะอั๋งอย่างนั้นน่ะเหรอ เชอะ ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายล่ะย่ะ!

เขื่อนปล่อยมือออกจากมือของฉัน ก่อนที่จะหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาแล้วยกซด

พรวด~

เต็มๆ คะพี่น้อง อีตานี่เล่นพ่นกาแฟละเลงจนเต็มพื้นบ้าน ฉันต้องถูกอีกรอบใช่ม้ายยย TOT

“ทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย” เขื่อนตะโกนออกมาก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก

แล้วกาแฟบ้านนายใช้น้ำเย็นชงเหรอ - -^

“ชงด้วยน้ำร้อนมันก็ร้อนนะสิ นายเล่นซดพรวดอย่างนั้นไม่ร้อนก็ไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ”

“ปากฉันจะพองไหมนี่ T^T”

“ไม่หรอก คงจะบวมๆจนยื่นออกมาเท่านั้นน่ะแหละ” ไม่อยากคิดสถาพนายตอนนั้นเลยจริงๆ

( - - )( - - )

“ขนาดนั้นเลยเหรอ T^T”

“ทำไงได้นายมันเซ่อเองนี่” ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาจากจุดเกิดเหตุนั่น แต่ยังไม่ทันได้

ก้าวแม้เพียงที่จะเหยียบแม้แต่แบคทีเรียที่พื้น เสียงออดอ้อนของใครบางคนก็ร้องขึ้น

“นี่เธอ...”

“อะไรอีกล่ะ”

“ช่วยทำยังไงก็ได้ให้ปากฉันหายพองที T^T”

น่าเห็นใจนะ แต่ไม่โว้ย!

“จัดการเองสิ”

“ขอร้องล่ะนะ ช่วยฉันทีเหอะ หน้าตาฉันใช้ทำมาหากินนะ ช่วยฉันหน่อยเหอะ นะ”

“นายนี่มันยุ่งยากจริงๆ ฮึ่ย” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ฉันก็ต้องยอมรักษาปากให้หมอนั่น ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวหยิบ

น้ำแข็งในตู้เย็นแล้วเอามาวางบนผ้าขาวบางและมัด ทำให้เหมือนเป็นที่ประคบง่ายๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆหมอ

นั่นแล้วจับหน้าเอาไว้

“อยู่เฉยๆนะ แล้วก็ห้ามพูดอะไรด้วย” ฉันใช้ที่ประคบที่ทำขึ้นมาเอง แตะไปที่ริมฝีปากอิ่มๆของหมอนั่นอย่างเบา

มือ

สายตาฉันจับจ้องไปที่ปากอิ่มนั่น หัวสมองเริ่มจะคิดอะไรฟุ้งซ่าน สติสตางค์เริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เกิดอะไรขึ้น

กับฉัน...ยิ่งมองไปที่ปากนั่น ยิ่งรู้สึกว่า...ฉันต้องการที่จะสัมผัสกับมัน อยากลิ้มรสชาติของริมฝีปากที่อวบอิ่มนั่น

และแล้ว...

“ทำอะไรของเธอน่ะ”

“O_O”

เฮือก!!!!

ตาฉันเบิกโพลง เรียกสติที่ล่องลอยไปตามอากาศให้กลับมาสิงสถิตอยู่ที่เดิม ก่อนที่ฉันหันหน้าไปมองหมอนั่น ไม่

รู้เหมือนกันว่าตัวเองไปจูบกับที่ประคบได้ยังไง (แต่มันก็เย็นๆดีนะฉันชอบ อืมๆ)

ฉันบ้าไปแล้ว~

“เป็นอะไรมากรึเปล่าเธอน่ะ”

ฉันรีบเอาที่ประคบออกมาจากการสัมผัสที่ริมฝีปากก่อนจะจับหน้าเนียนๆ ของหมอนั่น หันมาที่ฉันและบรรจงประคบ

ไปที่ริมฝีปากเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จะรอดไปได้เท่าไหร่เนี่ย >O<

หลังจากที่ประคบไปได้สักพักจนดูว่ามันไม่พองแล้ว (น้ำแข็งละลายเสื้อเปียกหมดเลย T^T) ฉันก็เอาผ้าไปซักน้ำ

เปล่าแล้วเอาไปตาก ก่อนจะเดินมาจับหน้าหมอนั่นหันซ้ายหันขวา (ไม่รู้จะหันทำไม ดูแค่ปาก - -^) แล้วพยัก

หน้าออกมา

“ใช้ได้แล้วล่ะ ไม่พองแล้ว”

“ขอบใจ แต่...เมื่อกี้เธอทำไรอ่ะ อยู่ดีๆก็ไปจูบกับที่ประคบ - -^”

“ฉัน...ฉัน” นายถามทำไมฟะ ฉันยังไม่รู้ตัวเองเลยนะเฟ้ย แล้วฉันจะตอบได้ไงเนี่ย - -^

“ฉัน...ฉัน...ฉันร้อนปากน่ะ ร้อนๆ โฮ่ย ร้อนจริงๆ” ฉันพูดแล้วใช้มือพัดมือโบกไปที่ปาก ทำไมฉันต้องหาข้อแก้ตัว

ที่น่าสมเพชแบบนี้ด้วยนะ

เขื่อนมองหน้าฉันแบบไม่เชื่อ แหงล่ะ ฉันยังไม่เชื่อเลยว่านายจะเชื่อ สิ่งที่ฉันทำอยู่มันไม่น่าเชื่อจริงๆ - -^

“ทำแบบนี้เหมือนเราจูบกันเลยนะ” จู่ๆ อีตานี่ก็พูดขึ้นมา หัวใจฉันเต้นดังตุบๆ พูดอะไรน่ะ ฉันไปจูบกับนายตอน

ไหน (ถึงความรู้สึกฉันอยากจะจูบนายมากก็เหอะนะ เอ้ย ไม่ใช่ๆ) โมเมชัดๆ

“ฉันจูบกับนายตอนไหน”

“ก็ตอนที่เธอจูบกับที่ประคบแล้วมาแตะที่ปากฉันไงล่ะ”

เออเนอะ ลืม - -^ แต่เฮ้ย O_O ฉันจูบกับนายเนี่ยนะ ถึงปากจะไม่สัมผัสกันแต่ทำแบบนี้ก็แปลว่าจูบนี่นา ไม่ใช่

ไม่ใช่จูบเขาเรียกว่า...ว่า...โอ๊ย คิดไม่ออกโว้ย แต่ฉันไม่ได้จูบจริงๆนะ สาบาน ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย หมาจะ

ออกลูกเป็นลิง ปลิงออกลูกเป็นมด ฉันก็ไม่มีทางจูบกันหมอนี่เป็นอันขาด! ><

“ทำแบบนั้นเขาไม่ได้เรียกจูบสักหน่อย”

“แล้วเขาเรียกว่าอะไรล่ะ เธอไม่เคยดูหนังเหรอ ที่พระเอกใช้นิ้วแตะปากตัวเอง แล้วย้ายมาแตะที่ปากนางเอก

แบบนั้นน่ะ จูบชัดๆ แค่เธอเปลี่ยนสิ่งที่ใช้แตะเป็นที่ประคบเท่านั้นเอง อะ อ๋อ...รึว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เพราะ...” อีตา

ซุปเปอร์ยิ้มอย่างมีเลศสะนัย ก่อนจะเดินตรงมาที่ฉันที่กำลังยืนเอ๋อ ทำนู่น ทำนี่ไม่ถูก ไม่รู้เป็นอะไร เอาสำลีมาปั่น

ก็ไม่หาย (นอกเรื่องละ - -^^)

“รึว่าเธออยากจูบกับฉัน” โอ้ พระเจ้า!! อีกเพียงหนึ่งนาโนเมตร หน้านายจะรวมเป็นหน้าเดียวกับฉันแล้วนะ ได้

โปรดถอยห่างไปสักสามเมตรจะเป็นพระคุณอย่างสูง!

“พูดอะไรน่ะ” ฉันพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่หมอนี่ก็จับหน้าฉันเอาไว้ เอากับเขาสิ T^T นายจะให้ฉันหัวใจวาย

ตาย (เพราะเห็นหน้าหล่อๆ ใกล้เกินมาตรฐาน) ก่อนใช่ไหมถึงจะออกไปได้น่ะ ห๊า!

(Fern : นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการอยู่ใกล้คนหล่อมากไปอาจะทำให้ตายได้ และควรจะยอมตายเพื่อจะได้อยู่

ใกล้คนหล่อเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต จบข่าว!)

“อย่ามาทำเป็นใสซื่อ เธออยากจูบกับฉันก็บอกมาเหอะ” ไม่บอก! เรื่องอะไรฉันจะบอก ฉันไม่ได้อยากจูบกับนาย

สักหน่อย ตอนนี้ฉันอยากจะยันนายออกไปห่างๆต่างหากเล่า (โกหกตัวเองบาปไหมเนี่ย >.<)

“ออกไปนะ เดี๋ยวน้องฉันมาเห็น” ฉันพยายามผลักผู้ชายตรงหน้าออก โอปั๊ด!! ไอ้บ้านี่ถึกกว่าช้างแมมมอธทั้ง

โขลงเสียอีก

“ทำไมเขินเหรอ”

เออเว้ย! เขิน รีบๆ ออกไป ก่อนที่ฉันจะหน้าแดงให้นายเห็น >///<

กิ๊งก่อง~

เสียงออดบ้านดังขึ้น เขื่อนผละตัวออกจากฉัน เขามองไปที่ประตูบ้านด้วยความสงสัยว่าใครกันที่มาขัดจังหวะดีๆ

แบบนี้ (??) และนั่นเองที่ทำให้ฉันหลุดรอดมาได้ =O=

ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเทวดาให้มากดกริ่งเล่นบ้านฉัน ><

 

________________________________________

ใครมาขัดจังหวะ ??