มันคงเป็นความรัก

ณ ผับอะเมซอน  เวลา 20.01 น.

            ภายในห้องแต่งตัวของผับอะเมซอน ตอนนี้แออัดไปด้วยเหล่าสิ่งมีชีวิตที่กำลัง แต่งตัว แต่งหน้า เตรียมความพร้อมขึ้นโชว์ อาทิเช่น นักร้อง แดนเซอร์ (หางเครื่อง)  ช่างแต่งหน้า และนักร้องสาวสวยอย่างดิฉัน แคทรียา วัฒนา

            “อุ้ยต๊าย ตาย…ทำไมหน้าบูดเป็นตูดลิง อย่างงั้นล่ะยะ”  

เสียงแซวจากมาม่าซังภัสสรหรือพี่กระทิงดังเข้ามากระแทก รูหู ของ แคทรียา นักร้องสาวสุดสวยประจำผับอะเมซอน

            “ก็…อารมณ์เสีย นีส..หน่อย  น่ะค่ะ” ฉันหน้างอหงุดหงิกมาตั้งแต่ช่วงบ่ายที่ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะประจำหมู่บ้าน แต่ดันเจอกับหนุ่มหล่อมาดเท่แต่ปากเสียมายียวนกวนประสาท ฉันเลยอารมณ์ค้างติดมาที่ทำงานด้วย

            “แล้ว…อารมณ์เสีย นีส..หน่อย  ของหล่อนนี่…มันอะไรล่ะยะ…ไม่รู้รึไงว่ามันทำให้หน้าไม่สวย…ริ้วรอยเหยี่ยวย่นจะถามมาน่ะ แม่คู้ณ…” มาม่าซังภัสสรถามถึงข้อข้องใจที่ทำให้เพื่อนรักของเธอต้องอารมณ์เสียด้วยเสียงสูง ๆ

 “เอ๋…มันเรื่องอะไรน้าที่ทำให้น้องเสือ…นักร้องสาวสุดสวยประจำผับแอมาซอนของเราถึงกับอารมณ์ค้าง ได้…เอ๋เรื่องอารายน้า…” พี่กระทิงยังคงทำท่านึก โดยเอามือขวาชี้นิ้วจิ้มปาก มือซ้ายกอดเอวของตัวเองและบิดร่าง แน่งน้อยไปมาเหมือนเด็ก ๆ ถึงแม้วัยแกจะผ่าน คืนข้ามปี มา 34 ปีแล้วก็ตาม

“ให้ทายนะ…เรื่อง ผู้ชายยย..ใช่ไหมล้า…”

คนฟังหันควับมาทางคนทาย และชี้นิ้วไปพร้อมกับพูดออกมาว่า

“ถูกต้องนะคร้าบ…” พี่กระทิงทำท่ากระโดดโลดเต้นเหมือนลิงดีใจที่ได้กินกล้วย

“แหม…ทำไมตอนซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้นะ…แต่..เรื่องผู้ชายยย  นี่! น่าจะอารมณ์ดีนะ…น้องเสือ ออกจะเสน่ห์แรง หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ตอม กันให้หึ่งเชียว แต่ทำไม๊.. อารมณ์เสีย ๆๆ ได้ล่ะจ๊ะ….”

ว่าแล้วพี่กระทิงก็ยื่นหน้า บาน ๆ มาถามฉันอย่างสนอกสนใจ

“แหม…นี่!มาม่าซังขา…น้องไม่ใช่ ขี้ นะคะ…แมงวันจะได้ตอมกันให้เกลียว”ฉันตอบกลับโดยที่หน้าหงิกน้อยลงนิดนึง

“ก็เมื่อตอนกลางวันน่ะ…ตอนที่เรากินข้าวกันเสร็จ  ที่ฉันกินข้าวแค่จานเดียวแต่ มาม่าซัง ซวบเอา ซวบเอา ตั้ง 3 จาน และมาม่าซังก็เข้าไปนอนกลางวันแล้ว…”

“เอ๋…นี่หล่อน!…ฉันว่าหล่อนหลอกด่าฉันนะเนี้ย” พี่กระทิงพูดกระแนะกระแหนออกมาอย่างขัดใจ

“ ฮิ ๆๆๆ แหม..นิดหน่อยค่า…จะได้ไม่เครียด เออนอกเรื่องไปนาน เมื่อกี้เล่าถึงไหนนะ”

“ถึงเรื่องผู้ชายคนนั้นยะ”

“อ้อมาเล่าต่อๆ…ฉันก็ขี่จักรยานสีชมพูลายเซเลอร์มูนตัวเก่งไปที่สวนสาธารณะประจำหมู่บ้านกะจะไปนั่งพักผ่อนซะหน่อย…แต่ดั้นนน..เจอผู้ชาย….”

 “ว้าย!...ผู้ชายเหรอ…เป็นไง หล่อ รวย และมีรถไหม…แล้วหล่อน จับลากเข้าพุ่มไม้ เลยป่ะ….แหมนี่หล่อนน่าจะ มาตามมาม่าซังไปด้วยอีกคนนะ…”

มาม่าซังภัสสรพูดโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้น…ทั้งๆ ที่แคทรียายังพูดไม่จบเลย

“ว้าย!อะไรยะ…หนูไม่ใช่สาวไวไฟนะคะ…จะได้จับผู้ชายลากเข้าพุ่มไม้ น่ะ…ฉันน่ะ…กู้ดเกิร์ล-เวอร์จิ้นเกิร์ล…”

            ฉันทำท่าภาคภูมิใจที่ตัวเองยังไปสาว(ประเภทสอง)ที่ยังบริสุทธิ์อยู่…ตรงกันข้ามกับพี่กระทิงที่หน้าหงิกค้อนให้เล็กน้อย

 “จ้า…แม่สาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง…เล่าต่อซิยะ…อารมณ์ค้างหมด” มาม่าซังภัสสรพยักเพยิดให้แคทรียาเล่าถึงผู้ชายที่ไปพบต่อ

“ค่ะเจ๊…ก็หล่อนะไม่รู้ว่ารวยไหม ที่แน่ๆมีรถ(มอ-ตา-ซาย) แต่ว่า…มันเป็นผู้ชายที่ปากเสียมากกก…”

“อ้าววว!...ทำไมไปว่าเค้าอย่างนั้นล่ะจ้า ถึงจะปากเสีย…แต่ถ้าหล่อมาม่าซังก็ให้อภัยได้” ฉันเบะปากใส่พี่กระทิงเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่เข้าหู

“ก็มันปากเสียจริงๆนี่คะมาม่าซัง…แถมยังซุ่มซ่าม ลามก  เจ้าชู้ ปากจัดมากๆ…ถึงมันจะหล่ออย่างมาม่าซังว่านะ แต่ฉันว่าหน้ามันหล่อแบบแปลกๆ นะคนอะไร้หน้ายังหน้ายังกับเห็ดหูหนู  แต่ดันทำเท่คงนึกว่าตัวเองอุลตร้าแมนละสิ…ชิ!อารมณ์เสียที่สุด…ขอให้ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเล้ย”

พี่กระทิงดูท่าจะอึ้งไปมากที่ฉันทำท่าไม่ชอบไอ้หนุ่มบ้าอุลตร้าแมนนั่นซะมากมาย…ทั้ง  ที่เป็นเพราะอุบัติเหตุแท้ๆ แต่คงเพราะทิฐิตั้งแง่ที่แจจุงไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้และคงเพราะฮอร์โมนเพศหญิงที่เธอกินเป็นประจำแน่ๆ ที่ทำให้เจ้าหล่อนโมโหเพราะเรื่องเล็ก ๆได้ขนาดนี้…

“โถ…หนุ่มหล่อคนนั้นน่าสงสารจังที่มาเจอกับน้องเสือ ตอนประจำเดือนมาไม่ปะ-กะ-ติ ”

แคทรียาหันมาตาเขียวใส่มาม่าวังภัสสรที่ทำท่าจะเข้าข้างผู้ชายหล่อๆ มากกว่าเพื่อนรักอย่างตัวเอง

“แหม…ไม่ต้องมามองเจ๊ด้วย สายตานางเอกในหนังเรื่องกาษานาคาเลยนะ…”พี่กระทิงหันมาตอกกลับฉันอย่างรู้ทัน

“ก็มาม่าซังน่ะ…รักผู้ชายมากกว่าเพื่อน ”

“เอ้า!...แน่น้อน มันเรื่องธรรมดา…หล่อนลองคิดซิ…เพื่อนดีๆน่ะ หาเมื่อไหร่ก็ได้นะ แต่ผู้ชายยย..น่ะหายากนะจ๊ะ…ถ้าหลงเข้ามาต้องรีบจับ!” ฉันส่ายหน้าอย่างละอากับความคิดแปลกๆ ของเพื่อนรัก…แต่เจ๊แกคงไม่รู้สึกถึงความอะเหน็ดอะหน่ายของเพื่อน…หล่อนจึงล้อเล่นต่อ

“แหม เอาเถอะ ระวังอย่าไปหลงเสน่ห์เค้าแล้วกัน…ไม่เคยได้ยินเหรอจ๊ะ…ที่ว่า…เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น”

มาม่าซังภัสสรเย้ามา อย่างอารมณ์ดี แต่แคทรียากลับโวยวายไปอย่างอารมณ์เสียว่า…

“มาม่าซังก็รู้นี่ค่ะ…ว่าหนูเกลียดผู้ชายเจ้าชู้…แล้วยังจะมาแซวอีก”

“อ้าวว! อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่ไม่นอนนี่จ๊ะ…” ฉันขมวดคิ้วสวยอย่างไม่พอใจกับคำล้อเล่นของเพื่อนรัก

“หนอย นี่ถ้าหนูได้แฟนเจ้าชู้นะ คอยดูเถอะ…ฉันจะ เสกควายธนู เข้าท้องพี่”

“ฮา ฮ่า ฮ้า ควายธนูก็ควายธนูเถ่อะ…แต่ขอเป็น ตัวผู้เด็กๆ ด้วยนะจ๊ะ”

“ เซ็ง! ”

 “เอาเถอะๆ นี่ก็ใกล้เวลาขึ้นเวทีแล้วนะ…ยังมาทำหน้าเป็น ชะมด-อดข้าว อยู่อีก เดี๋ยวไม่สวยนะขอบอก…  เรื่องงานก็เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัวซิจ๊ะ ไปทำงานก่อนปะ เดี๋ยวมาม่าซังต้องลงไป รับแขก อีกนะเนี้ย” มาม่าซังภัสสร กล่าวเตือนสติแคทรียาให้แยกแยะเรื่องงานกับ เรื่องส่วนตัวด้วยคำพูดที่ฟังดูมี สาระ ที่สุดตั้งแต่หล่อนเริ่มพูดมา…นั่นคงเป็นเพราะหล่อนผ่าน คืนข้ามปี มานานหลายต่อหลายปีแล้ว

“ค่ะ …ขอบคุณนะคะที่เตือนสติ“

“ย่ะ…มัวแต่คุยเรื่อง ผู้ชายยย…จนจะลืมเรื่องงาน…เออ!ไปได้แล้ว”

“ค่า…”

ก็มาม่าซังไม่ใช่เหรอ…ที่มีชวนฉันคุยเรื่อง ผู้ชายยย…น่ะ

ฉันรับคำมาม่าซังกระทิงเพื่อนรักพร้อมกับเตรียมตัวออกโชว์

동방신기

แสงไฟสาดส่องมาบนเวที เสียงดนตรีที่บรรเลงเพลงอินโทรขึ้น ฉัน…แคทรียานักร้องสาว(ประเภทสอง)สุดสวย  ปรากฎโฉมบนเวทีเรียกเสียงปรบมือดังกระฮึ่มจากแขกทั้งผับ พวงผมยาวสีดำขลับพลิ้วปลิวสะไหว หุ่นสุดเซ็กซี่เต้นรำไปตามจังหวะดนตรีหลากหลายแนว  เสียงหวานไพเราะจับใจสะกดดวงตาทุกคู่ให้มองมาที่เธอ…แต่ไม่มีแขกท่านใดเลยที่รู้ว่า…สาวสวยสุดเซ็กซี่นางนี้….เป็น สาวประเภทสอง

เนื่องมาจากฉันกินฮอร์โมนเพศหญิงตั้งแต่เป็นวัยรุ่น…ทำให้ร่างกายที่ควรจะบึกบึนสมชายกลับบอบบางแบบหญิงสาว ด้วยฤทธิ์ของยาฮอร์โมนเพศหญิงบวกกับการศัลยกรรมเล็กน้อยจึงได้ หน้าอกอวบ…เอวคอด สะโพกดินระบิดจึงตามมา และ การบำรุงรักษาผิวอย่างดีทำให้ผิวของหล่อนนั้น ขาวเนียนละเอียดยิ่งกว่าใคร ๆ บวกกับพรสวรรค์และพรแสวงที่ฝึกฝนทั้งการร้อง-เล่น-เต้นรำ ทำให้ ฉัน…แคทรียากลายเป็นดาวเด่นประจำผับแอมาซอนไป

ทางด้านครอบครัวของฉันนั้นก็มีพ่อ-แม่รับราชการครู ซึ่งส่วนใหญ่มักจะรับไม่ได้ถ้าลูกของตัวเองเป็นสาวประเภทสองที่สังคมไม่ยอมรับ…แต่ฉันมีคติที่ว่า 

ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน

 ฉันจึงทำตัวเป็นเด็กดี  ตั้งใจเรียน ไม่เกเร จนสามารถเรียนจบปริญญาตรีได้  และในที่สุดครอบครัวก็ยอมรับฉันได้

“นี่แหละ…คือตัวฉัน..สมแล้วที่เราทำตัวเป็นคนดีตลอดมา…คุ้มค่าแล้วกับชีวิตนี้…ขอแค่มีงานทำ  มีเงินใช้  มีเพื่อนดี ๆ คอยร่วมทุกข์ร่วมสุข…แค่นี้ไม่ขออะไรอีกแล้ว…แม้กระทั้ง  ผู้ชาย

ในขณะที่แคทรียานักร้องสาวสุดสวยกำลังร้องเพลงเต้นรำอย่างเมามันบนเวที สายตาทุกคู่จับจ้องหล่อน และมีอยู่หลายคู่ที่มองมากกว่าแค่ชมการแสดงของเธอ ถึงกระนั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องเธออย่างมาดหมายด้วยแรงปรารถนาอย่างยิ่งยวด…ถึงแม้ข้างกายจะมีสาวสวยคลอเคลียอยู่ขนาบทั้งสองข้างกาย แต่สายตาคู่นั้นก็จับจ้องร่างงามบนเวทีอย่างไม่วางตา ดวงตาคมที่ด้วยแฝงความขี้เล่นไว้บนใบหน้า หล่อเหลา ผิวขาว คิ้วเข้ม แต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง บุคลิกแบบนี้ถ้าใครเห็นก็ต้องบอกกันว่า เวรี่แฮ้นซั้ม เค้าคือผู้ชายที่ทำให้นักร้องสาวสุดสวยแห่งผับอะเมซอนหัวเสียอารมณ์ค้างมาจนถึงที่วินาทีนี้…ณเดช คูกิมิยิ

To be Con