never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

8.4

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.

  20 ตอน
  334 วิจารณ์
  35.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป 

 

 

 

 

 

 

   ผมได้แต่นั่งมองตามแผ่นหลังของแก้วไป ประมาณสัก10นาทีแก้วก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียววกว่าเมื่อกี้อีกแก้วเป็นอะไรกันแน่?? ผมก็อยากจะถามเะออ่ะนะแต่มันติดตรงที่ผมวางฟอร์มไว้เยอะอย่างไงล่ะ-*- แต่ความเป็นห่วงคนที่เรารักย่อมมาก่อนสิ่งอื่นใดเสมอผมยอมฟอร์มแตกหรือง้อแก้วก่อนก็ได้เพียงแค่แก้วยอมบอกผมว่าเธอเป็นอะไร...

 

 

 

 

 

"แก้วเป็นอะไร..." ในที่สุดผมก็ถามแก้วออกไปในสิ่งที่ผมอยากจะรู้...

 

 

 

 

 

"ไม่ได้...ฟึบ" แก้วยังไม่ทันที่จะได้พูดจบก็เป็นลมลงไปซะก่อน

 

 

 

 

 

"แก้ว! แก้วๆๆ!!!"

 

 

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

 

 

 

 

   ผมนั่งยิ้มอยู่หน้าห้องผู่ป่วยสาเหตุที่ผมไม่ยอมเข้าไปหาแก้วน่ะหรอเพราะว่าตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่ ผมเองก็ไม่อยากเข้าไปรบกวนการนอนของเธอ แต่ผมก็ต้องนิ่วหน้าของตัวเองทันทีเมื่อถึงพี่ชายของเธอขึ้นมาได้..ป็อปปี้ป่านนี้มันจะเป็นอย่างไงบ้างนะ...

 

 

 

 

 

"ตื่นแล้วหรอ...ดีขึ้นรึยัง??" ผมเดินเข้ามาหาแก้วที่นอนเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง

 

 

 

 

 

"อืม...แก้วเป็นอะไร..." แก้วถามผมในขณะที่ใบหน้ายังคงเหม่ลอยเหมือนเดิม

 

 

 

 

"เอ่อ...แก้วพี่ว่าเราพักผ่อนอีกหน่อยดีกว่าดูหน้าเรายังซีดๆนะ" ผมพยายามเบี่ยงประเด็นเพราะถ้าแก้วรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเธออาจจะยังรับไม่ได้ที่สำคัญผมก็คงจะต้องเล่าเรื่องพี่ชายของเธอให้ฟังอีก

 

 

 

 

 

"ตอบแก้วมาก่อน..." แก้วจับมือผมไว้ในขณะที่ผมกำลังจะห่มผ้าให้เธอพร้อมกับส่งสายตาวิงวอน

 

 

 

 

 

"พี่ก็ยังไม่รู้เลย...เดี๋ยวพี่ไปถามคุณหมอให้แล้วกันนะเรานอนพักเหอะ" ผมหันหน้าหนีแก้วที่กำลังจะจ้องตาผมอย่างคาดคลั้นคำตอบ

 

 

 

 

 

"แก้วไม่เชื่อ...แก้ว'ท้อง'ใช่มั้ย" แก้วค่อยๆพูดออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่เริ่มจะปริ่มๆที่ขอบตา

 

 

 

 

 

"เอ่อ..."

 

 

 

 

 

"ตอบแก้วมาสิว่ามันไม่จริง...ตอบมา!!" แก้วเขย่าแขนผมแล้วร้องไห้ ผมก็สงสารเธอเหมือนกันนะแต่จะทำอย่างไงได้ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วนิ

 

 

 

 

 

"แก้วใจเย็นๆก่อนสิ...พี่ก็ยิืนอยู่ตรงนี้แล้วไงพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทิ้งแก้วนะ" ผมรวบตัวแก้วเข้ามากอดไว้แล้วพูดปลอบใจเธอ

 

 

 

 

 

"พาแก้วกลับไปหาพ่อแม่แก้วหน่อย...แก้วต้องบอกพวกท่านฮึกๆ"

 

 

 

 

 

"หืม??...ได้สิพวกท่านต้องรู้เรื่องนี้" ผมรับคำแก้วไปทั้งๆที่ในใจของผมตอนนี้กำลังสับสน...ไม่รุ้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไงดีแต่ถ้าผมไม่พาแก้วกลับไปผมจะยิ่งดูเลวเข้าไปอีกผมเป็นพลากพี่พลากน้องเค้ามานาน

 

 

 

 

 

"เราจะกลับไทยกันให้เร็วที่สุดนะ..."

 

 

 

 

 

"ดะ...ได้สิ!"

 

 

 

 

  

   ไวเท่าความคิด ณ ตอนนี้ผมกับแก้วได้ถึงประเทศไทยเรียบร้อยแล้วหลังจากที่แก้วออกจากโรงพยาบาลได้เพียง3วันเท่านั้นเจ้าตัวก็รีบเร่งให้ผมจองตั๋วกลับไทยทันที ตอนนี้ผมก็เลยมาปรากฏตัวอยู๋ที่เรียบร้อยแล้ว แก้วที่ดูจะดีขึ้นแล้วก็ออกอาการตื่นเต้นกลับการที่เธอได้มาเหยียบเมืองไทยในรอบหลายปีจนผมเองก็อดที่จะขำขึ้นมาเสียมิได้...

 

 

 

 

 

    ผมพาแก้วกลับไปยังบ้านของตัวเธอเองแก้วมีสีหน้าเรียบเฉยราวกลับว่าเธอไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดเดียวว่านี้คือบ้านของใคร...หรือว่าเธอจะรุ้ความจริงแล้ว บ้าสิเป็นไปได้ไงไม่มีใครรู้ความลับนี้นอกจากผมนิแล้ว...ทำไมแก้ว...

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวพี่เข้าไปหาเพื่อนก่อนนะแปปนึง...รอนี่แหละ^^" ผมขอเวลาไปคุยกับไอ้ป็อปให้รู้เรื่องก่อนแล้วค่อยพาแก้วเข้าไปเจอมันจะดีกว่า

 

 

 

 

 

"ค่ะ..." แก้วรับคำสั้นๆก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

    ตอนนี้ขาของผมหยุดอยู่ที่ประตูบ้านของไอ้ป็อปเรียบร้อยแล้วขออนุญาติไม่กดออดเรียกมันแล้วกันเดี๋ยวมันจะรู้ตัวแล้วไม่ยอมคุยกับผมดีๆ มันก็ต้องเจอวิธีเนี่ยแหละถึงจะได้คุยกันซะที ผมค่อยๆเดินเข้ามาในบ้านของมันก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเจ้าของบ้านของจะเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งดูทีวีกันอยู่ตามมาด้วยหัวเราะคิกคักๆ

 

 

 

 

 

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก...ไอ้ป็อป"

 

 

 

 

 

"มึง!!!น้องกูอยู่ไหน!!!!!" ทันทีที่ไอ้ป็อปเห็นหน้าผมมันก้ตรงเข้ามาขย้ำคอเสื้อผมทันที

 

 

 

 

 

"กูจะมาบอกเรื่องของน้องมึงเนี่ยไง..." ผมพยายามทำใจให้เย็นก่อนที่จะไปมีเรื่องกับมันเพราะอย่างไงซะอีกไม่นานมันก็คงจะต้องได้เป็นพี่เขยผมแล้วล่ะ...

 

 

 

 

 

"มึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหน!!!"

 

 

 

 

 

"ถ้ามึงยังใจร้อนอยู่แบบนี้เราคงคุยกันไปรู้เรื่อง"

 

 

 

 

 

"แล้วไง!!เป็นมึงจะทนได้หรอถ้ามีใครมาแย่งหัวใจของมึงไป!!!"

 

 

 

 

 

"ป็อปคะใจเย็นๆก่อนนะคะ...เชื่อฟาง" ฟางเอาตัวเข้าห้ามไอ้ป็อปปี้ไว้ก่อนที่มันจะปล่อยลงมาใส่ใบหน้าผม

 

 

 

 

 

"ฮึย!!เห็นแก่ฟางกูจะฟังเหตุผลของมึงแต่ถ้ามันฟังไมม่ขึ้นล่ะก็มึงเตรียมตัวตายได้เลย!!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

//แก้ว//

 

 

 

 

 

"มึง!!ตายซะ!!!" ระหว่างที่ฉันเดินวนไปวนมาอยู่รอบรถของพี่โทโมะก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังมีเรื่องกันอยู่ในบ้านที่พี่โทโมะเข้าไปเมื่อกี้

 

 

 

 

 

"กูขอโทษ..." นั่นมันเสียงพี่โทโมะนิ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ

 

 

 

 

 

"แต่กูไม่ให้อภัย!!" เสียงของใครก็ไม่รู้ฉันมองไม่เห็นหน้าแต่ฟังดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก...

 

 

 

 

 

"ป็อปคะ!!หยุดนะป็อป!!ฟางบอกให้หยุดไง!!!"

 

 

 

 

 

เพี๊ยะ!!!

 

 

 

 

 

ป็อปงั้นหรอ...อย่าบอกนะว่า...0.0!!!

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ในที่สุดเรื่องนี้ก็เดินทางมาถึงโค้งของโค้งสุดท้ายและท้ายซะทีหลังจากเราปาดเหงื่อมานาน55+ล้อเล่น

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา