never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

8.4

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.

20 ตอน

334 วิจารณ์

35.45K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

7)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

"ถึงล่ะลงมา..." เมื่อถึงที่หมายพี่โทโมะก็เปิดประตูให้ฉันแต่พี่แกลืมอะไรไปรึเปล่า

"แกะเชือกให้ก่อนสิ!" ฉันยื่นมือและขาเป็นเชิงให้พี่โทโมะแกะเชือก

"มาๆเรื่องมากอยู่ได้" ฉันผิด0.0??

"แล้วมือล่ะทำไมไม่แกะ" ฉันเอ่ยถามเมื่อพี่โทโมะแกะแค่เชือกที่มัดขาออกเท่านั้น

"ไม่มีทางลงมาได้ล่ะ" แล้วพี่โทโมะก็กระชากใช่กระชากข้อมือเอ่อ..ที่มีเชือกนั่นแหละ

ที่นี่มันที่ไหนว่ะเนี๊ยแล้วฉันจะหนีออกจากที่นี่ได้ไงว่ะมีแต่ป่าๆๆๆแล้วป่า ฮึย!! อย่าบอกนะว่าพี่โทโมะจะลากฉันมาเป็นอาหารสัตว์ป่าน่ะแค่นี้ถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอT^T ฉันยังไม่อยากตายยยยยยTOT

"เป็นอะไรทำหน้าเหมือนปวดขี้" กรี๊ดดดดไอ้บ้าไม่มีมารยาท

"จะบ้าเรอะ!" ฉันได้แต่เดินตามพี่โทโมะไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฉันมองต้นไม้ระหว่างทางไปเรื่อยๆจนไปเจอกับบ้านขนาดปานกลางอยู่หลังนึงฉันคิดว่าน่าจะเป็นบ้านของพี่โทโมะ ฉันพยายามหาอะไรสักอย่างที่สามารถบอกฉันได้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่...มันมีแต่ป่าชัดๆแล้วฉันจะบอกคนอื่นได้ไงกันล่ะT^T

"มองอะไรคิดหาหนีอยู่หรอ" กรี๊ดรู้ดีจริงนะ!

"ปะ...เปล่านะ" ฉันก้มหน้าหนีพี่โทโมะเล็กน้อย

"ฉันไม่เชื่อ!มานี่!" อะไรกันว่ะลากอยุ๋ คนนะโว๊ยไม่ใช่ผักเดี๋ยวปัด...T^T(ไม่กล้า)

"พี่โทโมะ...แก้วเจ็บ" ฉันหลุดปากเปลี่ยนสรรพนามเป็นอ่อนหวานแบบเมื่อก่อน

"เธอว่าอะไรนะ" พี่โทโมะอ่อนแรงลงแล้วถามฉัน

"เปล่าๆฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ!" ฉันกระแทกเสียงแล้วสะบัดหน้าหนี!

"ก็ดี!เดินมาเร็วๆอย่ามาสำออย" พี่โทโมะว่าฉํนแล้วก็ลากฉันต่อไปเรื่อยๆ ฉันทำได้แค่เก็บน้ำตาที่มันกำลังล้นเอ่อออกมาให้หายไปให้หมด ใช่!เวลาอย่าางนี้ฉํนร้องไห้ไม่ได้เดี่ยวพี่โทโมะจะได้ใจ

ในที่สุดฉันกับพี่โทโมะก็มาถึงบ้านที่ว่านั้น เมื่อมามถึงพี่โทโมะก็ขังฉันเอาไว้บนห้องนอนส่วนตัวเองก็เอาแต่นืนมองฉันอย่างไม่คลาดสายตา มองทำอะไร มองอยู่ ทำตัวไม่ถูกแล้วโว๊ย!!

"พี่เอ่อ...คุณปล่อยฉันกลับบ้านเหอะนะ" ฉันหันไปส่งสายตาอ้อนวอนพี่โทโมะ

"เรื่องอะไร!...มาเองก็กลับเองสิฉันจะอยู่ที่นี่" พี่โทดมะบอกแล้วเขยิบเข้าใกล้ๆฉัน

"งั้นคุณก็แก้มัดฉันสิ" ฉันบอกแล้วยื่นข้อมือของตัวเองที่ถูกพี่โทโมะมัดเชือกไว้ไปให้เจ้าตัวเอง

"แกะเองสิ หึ!" พี่โทโมะพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป ไอ้บ้า!!

ฉันที่เดินกระวนกระวายอยู่รอบๆห้อง พรางใช้สมองอันน้อยนิดคิดหาวิธีที่จะออกไปจากที่นี่ได้ อ่าทำไงดีๆๆ อ๊ะจริงด้วย สายตาของฉันเหลือบไปเห็น(พยายามหา)โทรศัพท์แบบตั้งโต๊ะอยู่โต๊ะข้างๆเตียง คิๆเสร็จแก้วล่ะ เร็วได้ใจทันฉันรีบกดเบอร์โทร.หาพี่ป็อปปี้พี่ชายสุดที่รักฉันทันทีก่อนที่พี่โทโมะจะกลับขึ้นมาอีกครั้ง รับสิพี่ป็อปปปปปปปปปปT^T

(ฮัลโหลนั่นใครครับ) เย้ๆพี่ป็อปรับแล้ว

"พี่ป็อปช่วยแก้วด้วย" ฉันกรอกเสียงเบาๆลงไปในสายเพราะกลัวว่าพี่โทโมะจะมาได้ยิน

(แก้ว!เราอยู่ไหนน่ะแล้วเกิดอะไรขึ้น!) เสียงพี่ป็อปดูเปลี่ยนไปทันที

"แก้วไม่รู้ว่าอยู๋ที่ไหนอ่ะพี่...อยู่ๆพี่โทโมะก็จับแก้วมาฮึกพี่ป็อปช่วยแก้วด้วยนะฮือๆๆ" ในที่สุดน้ำตาฉันก็ไหลลงมาจนได้สินะ

(งั้นเดี๋ยวพี่จะลองค้นที่อยู่เบอร์นี้ก่อนแล้วกัน) แล้วพี่ป็อปปี้ก็เงียบไป

ฉันวางโทรศัพท์ลงแต่ไม่ได้วางสายนะเพราะกลัวว่าพี่โทโมะจะขึ้นมาเจอพอดี พอฉันวางเสร็จก็เดินกลับไปนั่งที่แล้วเสียงประตูที่เปิดพร้อมกับร่างของพี่โทโฒะก็เดินเข้ามา ดีนะที่ฉันไหวตัวทัน^^;

"คุยกับใคร" พี่โทโมะกดเสียงถามฉัน ซวยแล้วT^T

"ไม่มีนิ" ฉันพยายามจ้องตาพี่โทโมะแล้วสื่ออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น

"อย่ามาโกหก!ฉันได้ยินเธอพูดถึงไอ้ป็อปปี้อยู่!" พี่โทโมะตรงเข้ามาบีบไหล่ฉันจนฉันต้งอร้องออกมา

"นายจะบ้าหรอพี่ป็อปที่ไหนกันแล้วก็กรุณาให้เกียรติพี่ฉันด้วย!!" ฉันก็ตะคอกกลับไป

"ทำไมฉันต้องให้เกีรติมันด้วยมันไม่ใช่ญาติฉํนซะหน่อย" พี่โทโมะแสระยิ้มอย่างเหยียดหยาม

เพี๊ยะ~ เพี๊ยะ ~

"ถึงเค้าจะไม่ใช่ญาตินายแต่...เค้าก็พี่ชายฉัน!!" ฉันตบหน้าพี่โทโมะไป2ทีเพื่อเตือนสติแต่เหมือนจะไม่ใช่ซะแล้ว

"นี่เธอ!" พี่โทโมะง้างมือขึ้นสงสัยจะตบฉํนคืนล่ะมั้ง ฉํนเลยยืนหลับตาปี๋รอรับน้ำหนักมือแต่...

...ruktomokaew...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่าวันนี้พอมีเวลาเลยอัพทั้ง2เรื่องเลยฝากเม้นกันหน่อยนะคะ แล้วก็เราอยากจะถามว่าอยากให้มีNCมั้ยค่ะ