พูดแล้วอยากร้องไห้ Crazy in love

(ฮัลโหล แก้วเหรอ ทำไมยังไม่มาอีกล่ะ ผมคิดถึงน้า)
 
แกเป็นใครว่ะ มีสิทธิ์มาคิดถึงแฟนชาวบ้านเขา
 
"อืม"ร่างสูงตอบไปเพียงเบาๆ
(แก้วๆไม่สบายหรือเปล่าเสียงเปลี่ยนไปนะ แล้วนี่อยู่ที่ไหนเนี่ย?)
"อืออ.."
(แก้ว พิชชี่คิดถึงแก้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกกับไอ้บ้านั่นสักที เราจะได้คบกันอย่างเปิดเผยไงแก้ว)=*=ไอ้หน้าด้าน
"หืออออ"
(แก้วๆอยู่ไหนกันแน่เนี่ยะ ทำไมไม่พูดเลยล่ะ ฮึ)
"อยู่บนเตียงชั้น!"ร่างสูงหมดความอดทนที่อีกฝ่ายคอยแต่พร่ำพรรณาว่าคิดถึงอย่างนั้นอย่างนี้
(นี่ แก!แกเป็นใครแล้วแก้วล่ะฮะ!!)
"แล้วคนที่เค้าอยู่บนเตียงด้วยกัน เค้าเรียกว่าเป็นอะไรล่ะ ฮึ"ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจในขณะที่อีกฝ่ายเดือดดาลแทบคลั่ง
(โทโมะ! ไม่จริงแกโกหก เฮอะ คิดว่าทำแบบนี้แล้วแก้วจะกลับไปรักแกเหรอ ฝันไปเถอะเค้ารักชั้นเว้ย)พิชชี่ไม่ยอมลดราวาศอก
"งั้นสิ แก้วรักแกแต่...นอนกับชั้น...งั้นเหรอ"
(ไอ้โทโมะแก!)
"เเค่นี้นะ เสียเวลา ไปหากินที่อื่นไป"ร่างสูงวางสายจากศัตรูหัวใจตัวฉกาจแล้วหันมามองร่างบางที่หลับใหลอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
 
นี่มันยังไงกันแน่นะ?
 
  ร่างบางหลับตาพริ้มอย่างสบายอีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเอื้อมไปปัดผมที่ปรกใบหน้าหวานออกอย่างเบามือ
 
 ฮึ หลับยังน่ารักเลย-////-
 
" คนบนเตียงดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวก่อนจะค่อยๆปรือตาและเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างัวเงีย
"อือ โทโมะคุยกับใครเหรอ"เทอพึ่งจะรู้ตัวเหรอ แม่ตัวแสบ
"เปล่านี่เสียงทีวีข้างห้องมั้ง ว่าไงตื่นแล้วเหรอ"
"แล้วเห็นว่าหลับเหรอจ๊ะ^^"ร่างบางโอบรอบคอร่างสูงลงมาระยะประชิดตัว
"กวนแต่เช้านะ"
"แล้วรักไหมล่ะ"
"จะให้ตอบว่าไงดี"โทโมะแกล้งยียวนอีกฝ่ายเล่นๆพร้อมทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ยขึ้นมา
 
ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ฮ่าๆ......
"ถ้าบอกว่าไม่รักจะฆ่าให้ตายเลยคอยดู ฮึ"ร่างสูงหัวเราะชอบใจที่เห็นท่าทีขู่ฟ่อของแมวน้อยอย่างแก้ว เห็นแล้วอดอารมณ์ดีไม่ได้จริงๆเลย
"ฮะๆเธอจะเอาอะไรมาฆ่าชั้น แค่เเรงยืนยังจะไม่มีเลย ลมพัดมาก็ปลิวแล้วว"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียนอย่างนึกสนุก
"โทโมะ!พูดเวอร์"
"ไม่เวอร์เพราะชั้นรู้ดี"ชายหนุ่มพูดยิ้มๆทำเอาร่างบางหน้าแดงจัด
"บ้าเอ้ย ทะลึ่งจริงๆ"
"อะไรกันฮะ ตื่นมาก็ว่าเชียวถ้าทะลึ่งจริงๆต้องแบบนี้"ร่างสูงก้มจูบร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงจนอีกฝ่ายตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็ต้องรีบผละออกจากกันเพราะเสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้น
"เดี๋ยวแก้วมานะ"ร่างบางยันตัวขึ้นก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนสั้นพันกายไปรับโทรศัพท์ แก้วมองหน้าผมนิดๆเป็นเชิงขอไปคุยที่อื่น ถ้าให้ผมเดาต้องเป็นมันแน่ๆ ไอ้พิชชี่  ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำแบบนี้เพราะถึงยังไงการแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์มันก็เสียมารยาทอยู่ดี
"แก้ว รักพิชชี่นะ"
   เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ร่างสูงที่เดินตามมาแทบจะทรงตัวเองไม่อยู่ เมื่อร่างบางบอกรักคนอื่นที่ไม่ใช่ตัววเอง
 
พูดอะไรออกมานะ แก้ว เธอ...รักมันงั้นเหรอ ชั้นไม่น่าเดินเข้าไปจริงๆอย่างน้อย ได้รู้ว่าเธอแกล้งรักชั้นอยู่ก็ยังดี ยังดีกว่านี้จริงๆ...  ถ้าเขา 2 คนรักกัน แล้วเมื่อคืน?เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นเพราะอะไรถ้าไม่ใช่..ความรัก
 
"แก้วรักพิชชี่นะ"
"แก้วรักพิชชี่นะ"
"แก้วรักพิชชี่นะ"
"โธ่เว้ยย"ร่างสูงสบถด้วยความเจ็บปวด เหมือนมีใครเอาเทปมาเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าประโยคนั้นที่เขาไม่คิดว่าแก้วจะพูด 
 
น่าสมเพชตัวเองจริงๆว่ะ ไอ้โทโมะเอ้ยยย ไอ้โง่
 
~ใครไม่ลองไม่รู้ดูใจคนไม่เป็น น้ำตาสาดกระเด็นเท่าไหร่ คนมันไม่มีใจเราก็โง่กันไป ซมซนกลับมาเลียแผลใจเกิดมาไม่เคยรักใครเท่าเธอ ต้องมาเจอะต้องมาเจอใช้เวร~
  โง่ ร่างสูงได้แต่โทษตัวเอง อุตส่าห์แกล้งทำไม่รู้ไม่เห็นแต่มันก็ต้องกลัมาเจ็บอีกจนได้ แก้วกจะฆ่าเขาให้ตายคามือเลยหรือไง น้ำใสๆไหลรินอย่างห้าไม่อยู่ เจ็บ...แล้วต้องจำ แต่เขายิ่งเจ็บยิ่งไม่จำเพียงเพราะต้องการจะยื้อเอาไว้ให้นานที่สุด ถึงตอนนี้เขาควรปล่อยเธอไป  ใช่มั๊ย
 
ชั้นต้องปล่อยมือเธอแล้ว ใช่มั๊ยแก้ว
 
ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อแต่งตัวไปเรียน 
..............................
ก๊อก ก๊อก
"โทโมะ อาบน้ำเสร็จหรือยัง ทำไมเข้าไปนานจังเดี๋ยวแก้วสายนะ" สายเหรอเธออยากไปหามันเร็วๆก็บอกมาเถอะ ชั้นไม่โง่แล้ว
".........."
"โทโมะ แกล้งแก้วใช่มั๊ย ออกมาเลยนะ"
"......."เอี๊ยดดด  ร่างสูงเปิดประตูออกมาพร้อมท่าทีเย็นชาแล้วเดินเฉียดร่างบางไป ไม่พูดไม่มองหน้า
"โทโมะ!เป็นอะไร ทำไมไม่พูดกับแก้ว"
"เปล่า ไปอาบน้ำเถอะกลัวสายไม่ใช่เหรอ"ร่างสูงดึงมือที่ร่างบางคว้ากลับแล้วไปแต่งตัว พอแต่งตัวเสร็จเราทั้งคู้ก็ไปขึ้นรถด้วยกัน ซึ่งทั้งเธอและผมก็ไม่ได้พูดอะไรกันมาตลอดทาง สักพักก็ถึงมหาละย เธอขอตัวไปข้าห้องน้ำก่อน ส่วนผมกำลังจะเดินขึ้นตึก...
"......."
"ว่าไงเพื่อน"ไอ้พิชชี่ ผมไม่เคยเป็นเพื่อนกับมัน ผมเลี่ยงการเผชิญหน้ากับมันเพราะไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากให้แก้วไม่สบายใจ แต่มันคว้าไหล่ผมเอาไว้
"เมื่อเช้าแก้วบอกรักชั้นว่ะ ฮะๆไหนบอกว่าแก้วอยู่กับแกไง โกหกเข้าข้างตัวเองนี่หว่า"
"........."
"เฮ้ย แกเป็นใบ้เหรอไงว่ะ ชั้นพูดแล้วไม่พูดด้วย ไอ้ลูกหมาเอ้ย ไอ้ขี้แพ้"
พลั่ก!  ร่างสูงหมดความอดทนก่อนจะกระแทกหมัดเข้าที่ใบหน้าใสของพิชชี่เต็มๆท่ามกลางสายตาจากผู้คน
พลั่ก! สำหรับที่แกกวน...ชั้น
พลั่ก!สำหรับที่แกหากินเองไม่เป็น จ้องจะแย่งเนื้อของคนอื่นไม่ต่างอะไรกับสัตว์
พลั่กๆๆๆๆๆ สำหรับที่แย่งแฟนชั้น!!!  ร่างสูงกำลังจะกระทืบพิชชี่ซ้ำแต่ถูกแรงผลักจากด้านหลัง.แก้ว
แก้วมาห้ามไว้แล้วลงไปประคองพิชชี่พลางเหลือบใบหน้ามองโทโมะด้วยแววตาสียใจ แต่มันกลับทำให้โทโฒะอึ้งจนพูดไม่ออก
"จะไปรักกันที่ไหนก็เชิญ"ร่างสูงพูดออกไปทั้งที่มันยากเย็นเหลือเกิน
"ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะโทโมะพูดกันดีๆก็ได้!!"ร่างบางตะคอกใส่ด้วยความเสียใจ  สายตาทุกคู่ล้วนจ้องมาที่เรา ก่อนที่พวกเพื่อนๆเทอและผมจะวิ่งมา
"โทโมะ เกิดอะไรขึ้นว่ะ ทำไมเป็นแบบนี้"ป๊อปปี้วิ่งหน้าตื่นเข้ามาถาม
"......."ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับหันหลังเดินขึ้นตึก
"เดี๋ยวโทโมะเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องนะ โทโมะๆๆ!"ร่างบางร้องเรียกโทโมะทั้งที่ยังประคองพิชชี่อยู่
"จะเอาอะไรอีก!!!!"โทโมะตวาดกลับใส่แก้วแย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แก้วลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับโทโมะก่อนจะเดินเข้าหาอย่างเชื่องช้าน้ำใสๆไหลอาบแก้มไม่หยุดทั้งตกใจและเสียใจแต่มันไม่เท่าผมหรอก
"ทำไมทุก ยะ อย่าง ฮึก ถึงกลายเป็นแบบนี้"ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำตา
"เฮ้ โทโมะ เราพูดกันดีๆก็ได้นี่ต่อยเราทำไมว่ะ"
"ไอ้พิชชี่!!แกหุบปากไปเลยนะ แกพูดอะไรกับชั้นเมื่อกี๊นี้ช่วยบอกกับผู้หญิงคนนี้ให้ครบด้วยอย่าเอาแต่หลบอยู่ตายชายกระโปรงผู้หญิงสิว่ะ เฮอะ น่าสมเพชที่สุด"
"มันจะมากไปแล้วนะเว้ย"
"ถ้าอยากได้มากนักก็เอาไปเลย ชั้นยกให้"ร่างสูงตวาดใส่หน้าทั้งคู่
"เฮอะ ชั้นไม่จำเป็นต้องขอและแกก็ไม่จำเป็นต้องให้ เพราะยังไงแก้วก็เลือกชั้น"
"........."
"แก้ว"พิชชี่พูดพร้อมเดินไปจับมือแก้ว ผมก็ได้แค่...มอง
"บอกมันไปเลยแก้ว ว่าแก้วเลือกเราใช่มั๊ย แก้วไม่ได้รักมันแล้ว แก้วรักเรา"พิชชี่พูดกับแก้วแล้วหันกลับมามองโทโมะด้วยสายตาท้าทาย
.................