ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

วันอาทิตย์

วันนี้เป็นวันเกิดของหวาย

~~~ห่างกันซักพัก  ห่างกันซักพัก~~~

หวาย: ว่าไง

โทโมะ: (หวายคือคืนนี้มาเที่ยวบ้านชั้นนะ)

หวาย: อืม...แค่นี้นะ~~ตู๊ดๆๆๆ~~

พิชชี่: อืม...ใครเหรอครับหวาย...โทรมากวนแต่เช้าเลย

หวาย: อ๋อ...พอดีเพื่อนโทรมาถามเรื่องรายงานนะ ไม่มีอะไรหรอก..หวายไปอาบน้ำก่อนนะ

พิชชี่: เร็วๆนะครับ”ที่รัก” ผมคิดถึง

หวาย: ปากหวานแบบนี้รักตายเลย

แล้วหวายก็จูบพิชชี่ก่อนที่จะไปอาบน้ำ

ทางด้านโทโมะ(ผู้ไม่รู้อะไรเลย)

โทโมะ: แก้ว...พาชั้นไปซื้อเค้กกับของขวัญให้หวายหน่อยดิ

แก้ว: อืม..ที่ไหนอะ

โทโมะ: ชั้นพาไป

หลังจากที่ทั้งคู่ไปซื้อของขวัญกับเค้กเสร็จทั้งคู่ก็ไปทานข้าวกันต่อ

โทโมะ: แก้ว...แกว่าหวายจะชอบของขวัณชั้นปะ?

แก้ว: แฟนซื้อให้ซะอย่าง มีเหรอจะไม่ชอบ..นอกจาก...

โทโมะ: นอกจากอะไร?

แก้ว: นอกจากเค้าหมดรักแกแล้ว

โทโมะ: มะ ไม่หรอกมั้ง กินข้าวเหอะเดี๋ยวจะได้ไปแต่งบ้านรอหวายกัน

แก้ว: อืม

หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จทั้งคู่ก็กลับบ้านแล้วก็แยกย้ายกันไปแต่งบ้านโดยแก้วมีหน้าที่จัดบ้านส่วนโทโมะก็ไปทำขนม

เวลา 20.45 น.

ทางด้านโทโมะซึ่งนั่งรอหวายมาอย่างตั้งใจ

โทโมะ: แก้ว ทำไมหวายยังไม่มานะ??

แก้ว: เดี๋ยวก็มาน่า อาจจะกำลังแต่งตัวก็ได้

โทโมะ: อืม งั้นรออีกหน่อยละกัน

ทางด้านหวาย

ณ. ผับ RCA

พิชชี่: อ้าว..หวายมาแล้วเหรอครับ..ว้าว วันนี้หวายสวยชะมัดเลย

หวาย: อุ๊ย ขอบคุณค่ะ พิชชี่เนี่ย(พูดพลางเอามือลูบที่หน้าอกพิชชี่ แล้วทำเสียงยั่วนิดๆ) ก็หล่อไม่เบาเลยนะคะ

พิชชี่: ขอบคุณครับ งั้นคืนนี้เนี่ย(พูดพลางเอามือโอบเอวหวายไว้)  ดริ้งกับผมจะได้มั๊ยครับ

หวาย: ได้ซิ น้องขอ full moon แก้วนึง

พิชชี่: 2เลยน้อง

เวลา 00.37น.

ทางด้านโทโมะ

โทโมะ: แก้ว นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ ทำไมหวายยังไม่มาอีกอะ

แก้ว: ติดธุระมั้ง นายจะรอต่อป่าว ~หาว~ชักเริ่มง่วงแล้ววะ

โทโมะ: งั้นแกไปนอนที่โซฟาก่อนปะ ชั้นจะรอต่อ

แล้วโทโมะก็รอหวายต่อ...รอ...รอ...อร...แล้วก็รอ...

ทางด้านหวาย

ณ. คอนโด

พิชชี่: นี่ หวายๆ ถึงห้องแล้วเอากุญแจมาเร็ว

หวาย: (เมา) อืม อยู่นาย กระป๋าว

หลังจากที่เปิดห้องได้

หวาย: พิชชี่ นอนกับหวายน๊า

พิชชี่: อืม ได้ครับ

แล้วพิชชี่ก็จูบหวายก่อนที่จะค่อยๆเปลื้องผ้าของหวายออกจนเห็นเนินอกที่ขาวเนียน แล้วขบที่ซอกคอขาวๆไล่ต่ำมาถึงเนินอกจนแดงไปหมด

หวาย: อืม..หวายรักพิชชี่ค่ะ

พิชชี่: อ๊า...ผมก็รักหวายน๊ะ

เช้า

แก้ว: (เพิ่งตื่น) O_o!!!! จ๊าก ผีหลอก

โทโมะ: ผีบ้าผีบอไรแก

แก้ว: อะ อ้าว แกเองเหรอ..นี่แกไม่ได้นอนเลยเหรอ??

โทโมะ: เออดิ หวายไม่มาอะ

แก้ว: หวายป่วยป่าว??

โทโมะ: นั่นดิ งั้นเดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำแล้วเราไปเยี่ยมหวายกัน

แก้ว: อืม งั้นชั้นกลับบ้านก่อนนะ(บ้านอยู่ตรงข้ามกัน)

เมื่อมาถึงหน้าห้องหวาย

แก้ว: อ้าว แล้วแกไม่เคาะประตูละ

โทโมะ: เคาะทำไม ชั้นมีกุญแจสำรอง

~แกร๊ก~...แอ๊ด

โทโมะ: หวาย โทโมะมายะ.....

หลังจากที่โทโมะเปิดประตูเข้าไปก็เห็นหวายนอนกอดพิชชี่อยู่แล้วเสื้อผ้าของทั้งคู่กระจัดกระจายอยู่ข้าวเตียง

แก้ว: หวายเป็นไงมะ....(เพิ่งเดินเข้ามา)

หวาย: อืม ใครเอะอะแต่เช้าเนี่ย....O_o!! ทะ โทโมะ

พิชชี่: ใครกันครับหวาย

หวาย: เอ่อ พะ เพื่อนค่ะ

โทโมะ: “เพื่อน” เฮอะชั้นได้รู้จักเทอดีก็วันนี้แหละหวาย เราเลิกกันเถอะ ชั้นไม่อยากเห็นหน้าเทออีก

แก้ว: เฮ้ย ใจเย็นๆดิ

หวาย: (พูดด้วยรอยยิ้ม) เลิกเหรอ ได้ซิ เพราะชั้นก็เบื่อกับความงั่งของนายเต็มทนแล้วเหมือนกัน

เมื่อหวายพูดจบโทโมะก็วิ่งออกจากคอนโดโดยมีแก้ววิ่งตาม

แก้ว: โทโมะๆ หยุดก่อน

โทโมะ: เทอได้ยินมั๊ย หวายบอกว่าเค้าเบื่อชั้น  ฮึก เค้าเบื่อชั้น เทอได้ยันมั๊ยแก้ว ฮือๆๆ วันที่ชั้นกลัวมันก็มาถึงเร็วกว่าที่ชั้นคิด ฮือๆ เค้าขยี้หัวใจชั้นฮือๆ เค้าไม่รักชั้นแล้ว...ชั้นมันไม่มีความสำคัญแล้ว ปึก ๆ ๆ ๆ(โทโมะต่อยกำแพงโรงจอดรถจนเลือดไหล)

แก้ว: พอ พอซักที่ แกทำร้ายตัวเองแล้วหวายจะกลับมาหาแกเหรอ?(พูดพรางจับมือโทโมะไว้ไม่ให้ต่อย) หันมามองหน้าชั้น..ชั้นบอกแกแล้วไงว่าชั้นยังอยู่ข้างแกเสมอ...ชั้นแก้วไงแก้วที่เป็นเพื่อนโทโมะ ที่คอยช่วยโทโมะเวลาโดนแกล้ง คอยปลอบแกเวลาแกเจ็บ ชั้นอยู่ข้างแกเสมอ...

โทโมะ: (ด้วยความเหนื่อย จึงทรุดลงนั่งโดยมีแก้วคอยประคองกอดไว้) ฮือๆชั้นขอบใจนะ ชั้นขอบใจ...ขอบใจ...~ฟรี้~

แก้ว: โทโมะๆๆ อ้าวหลับละ เฮ้ยชั้นสงสารนายจังงั้นวันนี้ไม่ไปร.ร.ละกัน

แล้วแก้วก็หามโทโมะขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน

ดีร้ายยังไงเม้นด้วยน๊า