Special Heart 3หัวใจลงเอยด้วยรัก♥
9.6
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ~♥♥♥Special Heart 1♥♥♥~
เธอเท่านั้น...ตัวจริงของผม (PF)
PF…
ห้องเรียนคณะบัญชี
“ฟางครับไปทานข้าวเย็นกันนะ”
“เอิ่ม...พิชชี่ฟางต้องขอป๊อปก่อนอ่า”
“ทำไมต้องขอด้วยหล่ะฟางเป็นเจ้าของชีวิตตัวเองนะทำไมต้องไปขอมัน”
ฟางทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกกับลูกชายของเพื่อนพ่อคนนี้จัง เค้าจะรู้ไหมว่าเธอหน่ะรำคาณ
เค้าที่สุดเลยแหละเวลานี้ ตอนนี้เวลาส่วนใหญ่ของฟางมักหมดไปกับการดูแลลูกชายของเพื่อนพ่อ
‘นายพิชชี่’!! คนบ้าอะไรขยันมีปัญหาจริงวันๆมีแต่เรื่องมาขอให้เธอช่วยจนเธอและแฟนหนุ่มแทบ
ไม่ได้เจอหน้ากันเลย ‘พ่อหมี’ ป่านนี้เค้าคงน้อยใจเธอไปแล้วแน่ๆเลย ก็แล้วจะให้ไงหล่ะก็ในเมื่อ
พ่อฝากให้เธอดูแลนายนั่นอะ
“ตกลงว่าไงครับจะไปกับพิชชี่ได้ไหม”
“ฟางว่า...ไว้คราวหน้าดีกว่าไหมคะ”
“ทำไมหล่ะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“คือว่า...”
เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ~
“ขอตัวแป๊บนึ่งนะ”
เดินออกมาจนพ้นระยะที่อีกฝ่ายจะได้ยิน
“ฮัลโหลคะพี่ป๊อป...”
(คิดถึงจัง)
คำพูดของแฟนหนุ่มทำให้อึ้งไปหลายวินาทีเหมือนกัน
(แม่หมีไปไหน เราไม่เจอกันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ )
“ขอโทษคะ พอดีช่วงนี้ฟางไม่ค่อยว่างเลย”
(ป๊อปไปหาฟางที่คณะดีกว่านะนะไปได้ไหมเอ่ย)
“วันนี้ฟางไม่มีเรียนแล้วคะพ่อหมีมาก็ไม่เจออยู่ดี”
(งั้นแสดงว่าว่างใช่ไหม งั้นเราไปเที่ยวกันไหม)
“เอ่อ...ฟางมีอ่านหนังสืออะคะไว้เป็นวันหลังได้ไหม”
(งั้นก็ได้ครับ ตั้งใจอ่านหนังสือนะ ป๊อปไปส่งที่บ้านไหม)
“ไม่เป็นไรคะเสียเวลาพ่อหมีเปล่าๆ”
(ครับ กลับบ้านดีๆนะ)
“คะ บ๊ายบาย”
วางสายไปพร้อมใบหน้าที่เซ็งๆ ทำไมเธอจะไม่อยากไปกับเค้าหล่ะแต่ภาระที่พ่อฝากไว้มันช่าง!!ฮึ้ยๆ
“พิชชี่โทรไปขออณุญาติคุณอาให้แล้วฟางไม่ต้องกังวลปะเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า”
หญิงสาวที่หน้าเพลียอยู่แล้วยิ่งเพลียลงไปอีกเท่าตัว โธ่...โลกช่างไม่ยุติธรรมจริงๆทำไมเธออยากไป
ไหนมาไหนกับคนรู้ใจแต่ไหงต้องมาคอยตามลูกชายของเพื่อนพ่อด้วยก็ไม่รู้น่าเบื่อจริงๆ~
“อืมๆ ไปก็ไป”
และแล้วก็เลี่ยงไม่พ้นต้องออกไปเดินห้าง ทานข้าวเป็นเพื่อนพิชชี่จนได้
+
+
+
“อาหารไม่อร่อยเหรอเปลี่ยนร้านไหมฟาง”
ถามเพราะฟางทานไปเขี่ยไป
“อร่อยดีแต่ฟางอิ่มแล้ว”
“ทานน้อยจังมาๆพิชชี่ป้อนก็ได้”
ตักอาหารมารอป้อนฟาง ฟางส่ายหน้าไปมาไม่ยอมอาปาก ถือดียังไงมาป้อนในโลกนี้มีคนเดียวที่
เธอจะยอมให้ป้อนเท่านั้นนะ...พ่อหมี
“ฟางทานหน่อยซิพิชชี่อุสตสาห์ป้อน”
มือเรียวปัดมือที่ถือช้อนอยู่ตรงหน้าออก
“โอเคไม่ทานก็ไม่ทาน เราสั่งขนมกันดีไหม”
“ไม่เอาดีกว่า ฟางอยากกลับบ้าน เรากลับกันเถอะ”
“ยังไม่ทันเดินซื้ออะไรเลยจะกลับแล้วเหรอ”
ลุกขึ้นเดินข้ามมานั่งฝั่งเดียวกับฟาง ฟางพยายามขยับหนีจนชิดขอบผนัง
“พิชชี่ ฟางว่าพิชชี่ไปนั่งที่เดิมจะดีกว่านะ”
“ทำไมหล่ะ ก็พอใจที่จะนั่งตรงนี้”
“มันไม่เหมาะนะฟางเป็นผู้หญิง”
…………………………………………
เหตุการณ์ทั้งหมดกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาของใครบางคน
“ไหนว่าอ่านหนังสือไงหล่ะ”
…………………………………………
“พิชชี่ฟางจะกลับบ้าน”
“ไม่ให้กลับ”
ยืนใบหน้าเข้ามาใกล้ฟาง
“เอาหน้าออกไปนะ”
ใบหน้ายังคงใกล้เข้ามาเรื่อยจนจะชนแก้มฟางอยู่แล้ว
…………………………………………
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!” ลุกจากโต๊ะของตัวเองสาวเท้ายาวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงที่หมาย
“เฮ้ย!! ทำอะไรว่ะ”กระชากคอเสื้อของพิชชี่ออกมาแล้วดึงข้อมือฟางให้ลุกขึ้น
“มาทำอะไรที่นี้ไหนว่าอ่านหนังสือไง”
ถามโดยไม่สนใจมองผู้ชายที่จับคอเสื้ออยู่
“ป๊อปมาได้ยังไง”
“ป๊อปถามว่าฟางมาทำอะไรที่นี้”
“ฟางมาทานข้าวกับฉัน แกมีปัญหาอะไร”
เสียงพิชชี่พูแทรกขึ้น
“ฉันไม่ได้ถามแก!!”
โดนตอกกลับหน้าหงายจนต้องเงียบไปในที่สุด
“ว่าไงฟาง”
“คะ ฟางมาทานข้าวกับพิชชี่”
“โกหกป๊อปทำไม”
“ฟางไม่ได้โกหกแต่ฟางเลี่ยงไม่ได้ ป๊อปเข้าใจฟางนะ”
“แกเป็นใครว่ะ ทำไมต้องมาวุ้นวายกับฟางหนักหนา”
พิชชี่ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
“ป๊อปปี้โว้ยมีอะไรไหม!!”
พิชชี่ถึงบางอ้อทันทีที่ป๊อปปี้แนะนำตัว
“ฟาง ไปกับป๊อป”
“ไปไหน ฟางอยากกลับบ้าน”
“ป๊อปมีเรื่องจะคุยด้วยขอเวลาไม่นาน ไม่อยากคุยตรงนี้คนอื่นจะมองฟางไม่ดีเอาได้”
จับข้อมือบางเดินพาฟางไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วไม่สนใจพิชชี่ที่ยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
+
+
+
หาดทราย...(ใครสงสัยว่าหาดทรายที่ไหนก็กลับไปอ่านตอนจบของเธอเท่านั้นตัวจริงของผมอีกรอบน้า~)
“ป๊อปพาฟางมาที่นี้ทำไม”
“....”
“ป๊อปโกรธฟางเหรอ”
ป๊อปปี้เบนสายตาออกไปนอกกระจกรถไม่ยอมหันมามองฟาง...
“พ่อหมี~”
เขย่าแขน
“ป๊อปไม่โกรธแต่ไม่ชอบ”
ในที่สุดก็ยอมหันหน้ามาคุย
“หึง”
“ใช่ป๊อปหึง”
“แต่ป๊อปไม่เห็นด่าว่าฟางเลยนิคะ ฟางเคยเห็นในทีวีเวลาคนหึงมักอารมณ์ร้อนพาลไปทั่วแต่ป๊อปไม่เป็นอย่างนั้นเลย”
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนฟางก็ยังคงความใส่สื่อไว้เหมือนเดิม...
“ป๊อปไม่กล้าทำร้ายฟางหรอกนะ ป๊อปรู้ว่าฟางคงเจอคนที่เหมาะกับฟางแล้ว ตามที่ได้สัญญาไว้
เมื่อไหร่ที่ฟางรอไม่ไหวเจอคนที่ดีกว่าฟางไม่ต้องเกรงใจป๊อป”
บอกด้วยแววตาเศร้า
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะป๊อป ฟางไม่เจอใครคนนั้นที่ป๊อปพูดถึงเลย”
“ผู้ชายคนนั้น...คนที่ฟางไปทานข้าวด้วย”
“ฟางไม่ได้อยากไปหนิคะ”
“แต่ฟางโกหกป๊อปเพื่อจะไปกับเค้า”
“ป๊อป...มันไม่ใช่อย่างนั้น”
ฟางพยายามที่จะอธิบายแต่ด้วยความที่เป็นคนพูดช้าทำให้คำถามที่คาใจของป๊อปปี้พูดออกมาเร็ว
กว่าจนอธิบายไม่ถูก
“ป๊อปบอกแล้วว่าฟางไม่ต้องแคร์ ป๊อปจะยอมรับทุกการตัดสินใจของฟาง”
ยังคงคิดอยู่ว่าฟางไม่รักแล้ว ฟางได้แต่ฟังพูดอะไรไม่ออก ไม่ใช่ว่าที่ไม่ตอบเพราะเรื่องที่ป๊อปปี้พูด
เป็นความจริงแต่คำตอบมันมากมายจนเธอเรียงลำดับไม่ถูกมากกว่าว่าจะพูดอะไรออกมาก่อนดี
“ป๊อปคิดว่าฟางรักป๊อปไหม”
เมื่อพูดอะไรไม่ออกเลยต้องถามย้ำ
“....”
ไม่ตอบอะไรแต่ส่ายหน้าแทน
“ฟางรักป๊อปนะ เชื่อใจฟางนะคะ”
ป๊อปปี้ยังคงเงียบ.........
นานหลายนาทีภายในรถยังคงมีแต่ความความเงียบ ฟางเปิดประตูรถออกพร้อมกับลากป๊อปปี้
ออกมาด้วยแล้วเดินไปที่บ้านทรงยุโรปที่ตั้งตระหง่านอยู่เพียงหลังเดียว
“จะไปไหนฟาง”
ถามขณะฟางลากขึ้นบันไดมา
“ทำให้เชื่อว่าฟางรักป๊อปจริงๆไง”
ป๊อปปี้ยังงงที่ฟางพูดได้แต่เดินตามฟางขึ้นไปบนบ้านตนเอง
ปัง!!
เสียงฟางปิดประตูลง
มือเรียวค่อยๆขยับเลื่อนมาปลดกระดุมที่เสื้อของป๊อปปี้
“ทะทำอะไรฟาง”
ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพยายามอย่างเต็มทีที่จะควบคุมอารมณ์ที่กำลังพลุพลาน
“ป๊อปไม่เชื่อ ฟางจะทำให้เชื่อไงว่าฟางรัก”
ถอดเสื้อป๊อปปี้แล้วเหวี่ยงลงพื้นโผ่เข้ากอดที่อกเปลือย มือเรียวเกี่ยวตะขอกางเกงแล้วรูดลง
“ฟางอย่าทำแบบนี้”
ฟางไม่ยอมหยุดจับมือหนามาไว้ที่กระดุมเสื้อตัวเองป๊อปปี้ยังนิ่งฟางเลยจัดการถอดซะเอง
“ฟางหยุดทำแบบนี้ก่อนที่ป๊อปจะห้ามตัวเองไม่ได้”
“บอกว่าฟางไม่รัก แต่ตอนนี้ฟางคิดว่าป๊อปต่างหากที่ไม่รักฟางแล้ว”
ก้มลงเก็บเสื้อมาคลุมกายไว้แล้วเดินตรงไปยังประตู
หมับ~
สวมกอดจากด้านหลัง
“ป๊อปรักฟาง รักมากๆนะครับ”
“ฟางหน้าไม่อาย ที่มายอมทอดกายให้ง่ายๆฟางเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี...อุปส์”
พลิกร่างบางให้หันมาแล้วประกบเรียวปากสวยไว้สอดลิ้นอุ่นเข้าไปช่องปากการแลกลิ้นเป็นไป
อย่างอ่อนหวาน
“อืม...พะก่อน...”
เสียงหวานเล็ดรอดออกมาจนได้ฟางเหนื่อยหอบจนแทบยืนไม่ไหวมือยังคงโอบกอดคอป๊อปปี้ไว้
แน่นเพราะหากปล่อยเธอต้องทรุดลงไปแน่ๆ ป๊อปปี้ก้มลงช้อนร่างบางไปยังเตียงนุ่มกลางห้อง วาง
อย่างเบาๆแล้วทาบร่างตัวเองตามไป จูบซุกไซร้อยู่กับซอกคอขาวเนียนมือเริ่มเลื่อนลงไปแตะขอบ
กระโปร่งพีชแล้วดึงมันออก
“หวานที่สุดเลยรู้ไหม”
พูดในขณะที่ใบหน้ายังคงนัวเนียกับอกคู่สวยก้มลงจูบพรมไปทั่วร่างกาย
“รักจริงๆใช่ไหม”ถามอีกครั้ง
พยักหน้าให้แล้วรีบหลับตาหนี ป๊อปปี้ยิ้มได้ใจพรมจูบไปทั่วทั้งหน้า
“ไหนลืมตามองกันบ้างซีคนเก่ง”
“ไม่เอาฟางไม่เก่งนิคะ”
ยังคงหลับตา
“ก็ทีแรกเก่งไม่ใช่เหรอลากป๊อปขึ้นมาเองน้า~”
บอกล้อๆก่อนจุมพิษที่เปลือกตาแผ่วเบาเรียกให้ฟางลืมตาขึ้น
“ไม่เอาแล้วฟางอยากกลับบ้านแล้วอ่า”
“ไม่ทันแล้วกระต่ายน้อย”
ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นอีกนอนลงแนบกายเปลื่อยเปล่าเข้าหากัน
“ก็ไหนบอกว่ารอแต่งงานก่อนไง”
“รอไม่ไหวแล้ว...โดนกระต่านน้อยยัว”
“แต่ป๊อปก็ไม่ได้ทำอะไรฟางสักหน่อยนิคะ”
ฟอด~
ยิ้มหวานใส่อย่างน่ารักจนคนข้างๆอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแรงๆอย่างหมั้นเคี้ยว
“ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำอะไรเลยนะแค่พักคุยกับกระต่ายนิดเดียวเอง”
“ไม่เอาไม่เอาแล้วฟางจะกลับบ้านพ่อหมีไปส่งทีสิคะ”
“กลับได้ไงหล่ะป๊อปยังค้างอยู่เลยนะกระต่าย”
“แต่ฟางอยากกลับแล้วอ่า~”
“งั้นก็ได้กลับก็กลับ”
พูดอย่างว่าง่าย
“แต่...ก่อนกลับขอทำให้หายค้างก่อนได้ไหม”
“ไม่เอ...อุปส์”
ไม่ทันที่จะพูดจบดีร่างสูงก็พลิกกลับไปขึ้นคร่อมอีกครั้งระดมจูบจนคนใต้ล่างจนเคลิ้มตามไปด้วย
“อืม....ป๊อปฟางเจ็บนะ”
ร้องบอกเพราะป๊อปปี้ดูดเม้มที่ยอดอกแรงจนเจ็บ
“อึ๊...อ๊า...”
ร้องอีกครั้งเมื่อมีแกนกายแตะเข้าที่จุดอ่อนไหว
“อ๊า...เจ็บบ”
“แป๊ปเดียวครับแป๊บเดียวเองนะกระต่าย”
ค่อยๆดันร่างกายเข้าไปอย่างช้าๆแต่ฟางก็ยังคงรู้สึกเจ็บมากอยู่ดี
“อิ๊...ไม่ไหวแล้วเจ็บอะพอเถอะนะ”
ร้องขอเพราะเจ็บจนน้ำตาไหล ก็เธอตัวเล็กนี้น้า... แต่คนที่อยู่ด้านบนคงไม่สามารถทำตามที่ขอได้
อารมณ์เค้ามันไปไกลเกินที่จะเรียกกลับมาได้แล้ว
“นิดเดียวจริงๆนะกระต่าย...เห็นใจพ่อหมีหน่อยนะมันทรมาน”
ป๊อปปี้ทรมานจริงของเค้ามันรอการปลดปล่อยเต็มที่จนรู้สึกเกร็งไปหมด จูบซับเหงี่อให้ที่หมับของ
ฟางก่อนจะลากลิ้นลงมีริมฝีปากอีกครั้งด้วยจูบที่อ่อนหวานทำให้ฟางลดอาการเจ็บปวดของเมื่อครู่
ลงไป ป๊อปปี้ออกแรงกดซ้ำลงไปอีกรอบ
“อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ”
เสียงหวานร้องครวญครางเมื่อสองร่างแนบสนิทกันป๊อปปี้พยายามใจเย็นอย่างสุดขีดค่อยกดสะโพก
ลงอย่างเชื่องช้าเพื่อให้คนใต้ร่างไม่รู่สึกเจ็บมากนัก
“อ๊ะ...อ๊ะ...”
“หายเจ็บบ้างรึยังครับ”
“อืม...”
เมื่อได้ยินว่าร่างบางเริ่มไม่เจ็บก็เร่งความเร็งอย่างเต็มที่สะโพกยกขึ้นลงอย่างเร็วครั้งแล้วครั้งเหล่า
“อ๊ะ...อ๊า...ปะป๊อป...”
“ฮืมห์...”
ครางตอบเสียงหวาน
“อ๊ะ...โอ๊ย...บะเบาหน่อยคะ”
ไม่ฟังเสียงจากคนใต้ร่างเท่าไหร่นักยังคงเร่งจังหวะไปเรื่อยปากจูบไล้วนๆที่ซอกขอขาวที่ตอนนี้มีแต่รอยแดง
“อิ๊...อ๊ะ...ป๊อปอ๊ะ...ฟางไม่ไหวแล้ว....”
ร้องบอกเมื่อใกล้ถึง...
“อืมห์...ครับกระต่ายอีกนึดนะ”
“อ๊ะ...อ๊ะ...”
ยกกายขึ้สูงก่อยจะกระแทกตัวซ้ำลงไปอย่างแรงแกนกายฝั่งลึกลงไปจนสุดตัวของเหลวพุ่งแรงเข้า
ไปในกายสาวอย่างมากมายจนล้นทะลักออกมาข้างนอก ทุกอย่างยังไม่จบแค่นั้นเมื่อป๊อปปี้ถอนกาย
ออกมาปล่อยให้ฟางได้ผ่อนคลายส่วนตัวเองก้มหน้าลงมาประชิดเนินสาวของฟางแล้วจูบซับน้ำคาว
รักทั้งของตนเองและของฟางที่ไหลเยิ้มออกมาจนหมดสิ้น
“ป๊อป...มันสกปรก”
พยายามที่จะดึงให้ป๊อปปี้ออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ไม่สำเร็จความเสี่ยวซ่านจากการไล้เลียยังคงทำให้
น้ำรักจากกายหญิงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“พอแล้วป๊อป...อือ”
หนีบเรียวขาเข้ามาชิดแล้วจิกเล็บลงที่ไหล่อย่างอย่างเซียวซ่าน สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ ป๊อปปี้กระทำ
จนพอใจ
“กระต่านน้อยช่วยพ่อหมีทีสิ”
ก้มลงมองใบหน้าที่แดงซ่านของคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“ช่วยยังไงอ่า~”
ตอบคำถามไปก็หลบสายตาไปด้วย ป๊อปปี้เฉยคางมนได้รูปขึ้นมาสบตาหวานอย่างมีความหมาย
แล้วจับมือเรียงแตะสัมผัสที่บริเวณนั้นที่เริ่มเกิดปฏิกริยาอีกรอบ
“อือ...ไม่เอาแล้วนะฟางอายแล้ว”
“นะๆแม่กระต่ายจ๋า~”
ฟางรีบก้มลมตาทันทีแล้วมุดเข้าไปซบกับอกแกร่งกอดไว้แน่นสายหัวแรงๆประมาณว่าไม่ยอมแล้ว
จริง สุดท้ายป๊อปปี้ก็ต้องหักห้ามอารมณ์ไว้เพราะสงสารฟางที่เหนื่อยอ่อนเต็มที่
เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ~
แพขนตาหนากระพริบถี่ๆก่อนจะลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเข้าจากมือถือ ผละออกจากอ้อมกอด
เอื้อมไปกดรับ
“คะ...พ่อ”
(ฟางอยู่ไหนลูก)
“พ่อมีอะไรรึเปล่าคะ”
(กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะไปทิ้งพิชชี่ไว้คนเดียวได้ยังไง)
“เค้าโตแล้วนะคะพ่อ...”
(กลับบ้านเดี๋ยวนี้แล้วมาคุยกันหน่อย)
“คะๆ”
รับคำจากพ่อแล้วรีบลุกขึ้นไปแต่งตัว
“โอ๊ยยยย”
อาการเจ็บจี๊ดที่บริเวณนั้นทำให้ก้าวขาไม่ออก
“ฟาง...เป็นอะไรครับ”
กระดกตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงหวาน ลุกได้ก็มองมาที่ฟางพอรู้ว่าเป็นอะไรก็อดยิ้มไม่ได้
“ไปไหนครับ พ่อหมีอุ้มไปให้ไหม”
“ฟางเจ็บอะป็อป...จะกลับบ้าน”
คนที่อยู่บนเตียงต้องฉงนกับสีหน้าแฟนสาวที่เครียดๆไปจึงรีบลงมาอุ้มฟางเข้าห้องน้ำปล่อยให้
ชำระร่างกายจนสะอาดแล้วแต่งตัวให้
“มีอะไรรึเปล่าครับแม่กระต่าย”
“พาฟางกลับบ้านก่อนได้ไหม”
“ครับ...เรากลับบ้านกันนะ”
เมื่อฟางเลี่ยงที่จะไม่ตอบป๊อปปี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรพยุงไปที่รถแล้วขับมาส่งที่บ้าน
“ป๊อปเดินเข้าไปส่ง”
“อย่าดีกว่าคะ”
รีบห้ามเพราะกลัวจะเห็นพ่อตัวเอง
“เดินไปส่งนะ”
ไม่ฟังเดินพยุงหญิงสาวเข้าไปในบ้าน
“ฟาง!!”
“พ่อ!!”
“มากับใคร”
ไล้สายตามองมายังป๊อปปี้
“ตกลงเรื่องเป็นยังไงทำไมลูกถึงไปทิ้งพิชชี่เค้าแบบนั้น”
“พ่อคะ...พิชชี่โตแล้วนะคะและอีกอย่างฟางไม่ใช่พี่เลี้ยงเค้านะต้องตามดูตลอดเลยเหรอไงกัน”
“แต่พ่อกับเพื่อนพ่อคุยกันไว้ว่าจะให้ลูกกับพิชชี่แต่งงานกันนะอยู่ด้วยกันมากๆจะได้ศึกษากันไปใน
ตัวไงลูก”
มาถึงตอนนี้ได้ทราบสาเหตุที่แท้จริงแล้วว่าทำไมพ่อเธอถึงคะยั้นคะยอให้เธอดูแลพิชชี่หนักหนา
“แต่ฟางไม่ได้รักเค้า...ฟางมีแฟนอยู่แล้วมีคนที่อยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว”
“พ่อไม่รู้หนิแฟนลูกคนไหนยังไม่รู้เลย มันไปมุดหัวอยู่ตรงไหนทำไมไม่ออกมาพูดกับพ่อเองว่าจะ
ขอลูกสาวพ่อ ทำไมมันปล่อยให้ลูกสาวพ่อเป็นคนปกป้องมันอย่างเดียว อย่างนี้จะเรียกว่ามันรักลูก
ได้ยังไง”
“โธ่...พ่อคะเค้าก็ยืนอยู่ตรงนี้ไง”
“สวัสดีครับพ่อ”
“สวัสดี...แต่ฉันไม่มีลูกชายนะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวอีกไม่นานคงมี...คือผมกับฟางเรารักกัน”
“อืม...แล้วยังไง”
“ผมมีเรื่องอยากขอร้อง”
“ว่ามา”
“คือ...ผมไม่อยากให้คุณพ่อบังคับฟาง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณพ่อยกฟางให้ผมแต่หมายถึง
อย่าบังคับฟางเลยนะครับให้เธอได้เลือกเองว่าอยากใช้ชีวิตอยู่กับใครผมเองก็ไม่รู้ว่าจะดีพอที่ฟางจะ
ฝากชีวิตไว้รึเปล่า”
“วันนี้นายไม่มั่นใจว่าจะดูแลลูกสาวฉัน งั้นอีกเป็นชาตินายก็คงไม่มั่นใจอยู่ดีนั้นแหละ”
“ผมมั่นใจว่าถ้าฟางฝากชีวิตไว้กับผม ผมจะดูแลเธออย่างดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึ่งจะทำได้ แต่ทุก
อย่างก็ขึ้นอยู่กับฟางว่าเธอคิดว่าผมดีพอที่เธอจะอยากฝากชีวิตไว้ไหม”
“อืมๆความคิดดี ทำให้ได้อย่างที่พูดซิแล้วฉันจะรอรับขันหมากจากนาย”
“พ่อคะ...ทำไงง่ายจังหล่ะคะฟางนึกว่าจะเหมือนในละครที่พ่อจะฆ่าป๊อปอ่า~”
“ฟาง...ลูกคือดวงใจของพ่อนะ พ่อไม่ทำให้ลูกต้องเสียใจหรอกชีวิตเป็นของลูกลูกก็ควรที่จะเป็นคน
เลือกไม่ใช่พ่อ”
“แล้วพิชชี่หล่ะคะ พ่อกับคุณอาจะมีปัญหากันรึเปล่า”
“ไม่หรอกลูก เอาน่าเรื่องนั้นไว้เป็นเรื่องที่พ่อต้องจัดการเองแต่ตอนนี้ไอ้หนุ่มกลับบ้านไปได้แล้ว
ไป๊”
“ครับๆงั้นผมลาละนะครับ ฟาง...พรุ่งนี้ป๊อปมารับนะ”
“คะ”
ยิ้มหวานส่งไปให้
“ฟางรักพ่อจังเลย ตกใจแทบแย่ตอนที่พ่อโทรไปนึกว่าวันนี้จะไม่รอดแล้ว”
“พ่อรักฟางนะลูก ปะขึ้นไปอาบน้ำเข้านอนเถอะมืดมากแล้ว”
“แล้วแม่หล่ะคะ”
“แม่หลับไปตั้งแต่เย็นๆแล้วหน่ะ”
“งั้นฟางไปนะคะ”
กอดพ่อแล้วรอให้พ่อเดินขึ้นไปนอนก่อนแล้วค่อยๆเดินกระเพ่กไปยังห้องนอนตัวเอง
อาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวนอนเพราะล้ามาทั้งวัน
หมับ~
นอนๆอยู่ก็มีมือปริศนามาโอบไว้
ฟอด~
“ป๊อป”
หันหน้ามาก็โดนหอมแก้มก่อนเลย
“เข้ามาได้ไงคะเนี่ย”
“ไม่บอก ไม่บอก~”
“แล้วทำไมไม่กลับบ้านคะ”
“อยากนอนกับแม่กระต่ายมากกว่ครับ นอนคนเดียวเหงา”
จุ๊บ~
“ไปเลยนะไปนอนบ้านเลยฟางไม่ให้นอนด้วยแล้ว”
รีบดันตัวออกห่าง
“โอ๋ๆคืนนี้ไม่ทำอะไรแม่กระต่ายหรอครับมาขอนอนกอดเฉยๆนะไว้ใจได้”
“ไม่เชื่อ~”
“เชื่อเถอะน้า~”
ลากเอวบางเข้ามาใกล้กอดฟางไว้แนบอก
ฟอด~
“หลับกันนะ Goodnight ครับแม่กระต่าย”
“NightNight คะพ่อหมี”
นอกกอดกันหลับไปอย่างมีความสุข~
……………………………………………………………………………………………………….
และแล้วสเปก็จบลงแบบงงๆฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรนะคะไรเตอร์ยังมีให้งงกันต่ออีกสองตอนแหนะยังไงก็ฝากๆนะคะ แบบว่าถ้าลีดเดอร์ที่อายุน้อยๆไรเตอร์ต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะเพราะว่ามันอาจเป็นNCที่เกินไปขอโทษจริงๆค๊า
สำหรับลีดเดอร์ที่อายุถึง(แกไงอิอิ)เป็นไงกันบ้างคะสนุกไหม๊เอ่ยเม้นบอกไรเตอร์มั่งนะคะ รักลีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟฟ เม้นเยอะก็อัพไวนะคะJ
ปล.เซอร์ไพร์คะลูกจ๋า~แบบว่าลูกจ๋าบอกเองนะว่าPF NCน้อยแม่ก็เลย.....55
คู่ต่อไปเป็นKFนะคะยังอยากอ่านกันไหม๊เนี่ย~
เธอเท่านั้น...ตัวจริงของผม (PF)
PF…
ห้องเรียนคณะบัญชี
“ฟางครับไปทานข้าวเย็นกันนะ”
“เอิ่ม...พิชชี่ฟางต้องขอป๊อปก่อนอ่า”
“ทำไมต้องขอด้วยหล่ะฟางเป็นเจ้าของชีวิตตัวเองนะทำไมต้องไปขอมัน”
ฟางทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกกับลูกชายของเพื่อนพ่อคนนี้จัง เค้าจะรู้ไหมว่าเธอหน่ะรำคาณ
เค้าที่สุดเลยแหละเวลานี้ ตอนนี้เวลาส่วนใหญ่ของฟางมักหมดไปกับการดูแลลูกชายของเพื่อนพ่อ
‘นายพิชชี่’!! คนบ้าอะไรขยันมีปัญหาจริงวันๆมีแต่เรื่องมาขอให้เธอช่วยจนเธอและแฟนหนุ่มแทบ
ไม่ได้เจอหน้ากันเลย ‘พ่อหมี’ ป่านนี้เค้าคงน้อยใจเธอไปแล้วแน่ๆเลย ก็แล้วจะให้ไงหล่ะก็ในเมื่อ
พ่อฝากให้เธอดูแลนายนั่นอะ
“ตกลงว่าไงครับจะไปกับพิชชี่ได้ไหม”
“ฟางว่า...ไว้คราวหน้าดีกว่าไหมคะ”
“ทำไมหล่ะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“คือว่า...”
เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ~
“ขอตัวแป๊บนึ่งนะ”
เดินออกมาจนพ้นระยะที่อีกฝ่ายจะได้ยิน
“ฮัลโหลคะพี่ป๊อป...”
(คิดถึงจัง)
คำพูดของแฟนหนุ่มทำให้อึ้งไปหลายวินาทีเหมือนกัน
(แม่หมีไปไหน เราไม่เจอกันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ )
“ขอโทษคะ พอดีช่วงนี้ฟางไม่ค่อยว่างเลย”
(ป๊อปไปหาฟางที่คณะดีกว่านะนะไปได้ไหมเอ่ย)
“วันนี้ฟางไม่มีเรียนแล้วคะพ่อหมีมาก็ไม่เจออยู่ดี”
(งั้นแสดงว่าว่างใช่ไหม งั้นเราไปเที่ยวกันไหม)
“เอ่อ...ฟางมีอ่านหนังสืออะคะไว้เป็นวันหลังได้ไหม”
(งั้นก็ได้ครับ ตั้งใจอ่านหนังสือนะ ป๊อปไปส่งที่บ้านไหม)
“ไม่เป็นไรคะเสียเวลาพ่อหมีเปล่าๆ”
(ครับ กลับบ้านดีๆนะ)
“คะ บ๊ายบาย”
วางสายไปพร้อมใบหน้าที่เซ็งๆ ทำไมเธอจะไม่อยากไปกับเค้าหล่ะแต่ภาระที่พ่อฝากไว้มันช่าง!!ฮึ้ยๆ
“พิชชี่โทรไปขออณุญาติคุณอาให้แล้วฟางไม่ต้องกังวลปะเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า”
หญิงสาวที่หน้าเพลียอยู่แล้วยิ่งเพลียลงไปอีกเท่าตัว โธ่...โลกช่างไม่ยุติธรรมจริงๆทำไมเธออยากไป
ไหนมาไหนกับคนรู้ใจแต่ไหงต้องมาคอยตามลูกชายของเพื่อนพ่อด้วยก็ไม่รู้น่าเบื่อจริงๆ~
“อืมๆ ไปก็ไป”
และแล้วก็เลี่ยงไม่พ้นต้องออกไปเดินห้าง ทานข้าวเป็นเพื่อนพิชชี่จนได้
+
+
+
“อาหารไม่อร่อยเหรอเปลี่ยนร้านไหมฟาง”
ถามเพราะฟางทานไปเขี่ยไป
“อร่อยดีแต่ฟางอิ่มแล้ว”
“ทานน้อยจังมาๆพิชชี่ป้อนก็ได้”
ตักอาหารมารอป้อนฟาง ฟางส่ายหน้าไปมาไม่ยอมอาปาก ถือดียังไงมาป้อนในโลกนี้มีคนเดียวที่
เธอจะยอมให้ป้อนเท่านั้นนะ...พ่อหมี
“ฟางทานหน่อยซิพิชชี่อุสตสาห์ป้อน”
มือเรียวปัดมือที่ถือช้อนอยู่ตรงหน้าออก
“โอเคไม่ทานก็ไม่ทาน เราสั่งขนมกันดีไหม”
“ไม่เอาดีกว่า ฟางอยากกลับบ้าน เรากลับกันเถอะ”
“ยังไม่ทันเดินซื้ออะไรเลยจะกลับแล้วเหรอ”
ลุกขึ้นเดินข้ามมานั่งฝั่งเดียวกับฟาง ฟางพยายามขยับหนีจนชิดขอบผนัง
“พิชชี่ ฟางว่าพิชชี่ไปนั่งที่เดิมจะดีกว่านะ”
“ทำไมหล่ะ ก็พอใจที่จะนั่งตรงนี้”
“มันไม่เหมาะนะฟางเป็นผู้หญิง”
…………………………………………
เหตุการณ์ทั้งหมดกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาของใครบางคน
“ไหนว่าอ่านหนังสือไงหล่ะ”
…………………………………………
“พิชชี่ฟางจะกลับบ้าน”
“ไม่ให้กลับ”
ยืนใบหน้าเข้ามาใกล้ฟาง
“เอาหน้าออกไปนะ”
ใบหน้ายังคงใกล้เข้ามาเรื่อยจนจะชนแก้มฟางอยู่แล้ว
…………………………………………
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!” ลุกจากโต๊ะของตัวเองสาวเท้ายาวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงที่หมาย
“เฮ้ย!! ทำอะไรว่ะ”กระชากคอเสื้อของพิชชี่ออกมาแล้วดึงข้อมือฟางให้ลุกขึ้น
“มาทำอะไรที่นี้ไหนว่าอ่านหนังสือไง”
ถามโดยไม่สนใจมองผู้ชายที่จับคอเสื้ออยู่
“ป๊อปมาได้ยังไง”
“ป๊อปถามว่าฟางมาทำอะไรที่นี้”
“ฟางมาทานข้าวกับฉัน แกมีปัญหาอะไร”
เสียงพิชชี่พูแทรกขึ้น
“ฉันไม่ได้ถามแก!!”
โดนตอกกลับหน้าหงายจนต้องเงียบไปในที่สุด
“ว่าไงฟาง”
“คะ ฟางมาทานข้าวกับพิชชี่”
“โกหกป๊อปทำไม”
“ฟางไม่ได้โกหกแต่ฟางเลี่ยงไม่ได้ ป๊อปเข้าใจฟางนะ”
“แกเป็นใครว่ะ ทำไมต้องมาวุ้นวายกับฟางหนักหนา”
พิชชี่ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
“ป๊อปปี้โว้ยมีอะไรไหม!!”
พิชชี่ถึงบางอ้อทันทีที่ป๊อปปี้แนะนำตัว
“ฟาง ไปกับป๊อป”
“ไปไหน ฟางอยากกลับบ้าน”
“ป๊อปมีเรื่องจะคุยด้วยขอเวลาไม่นาน ไม่อยากคุยตรงนี้คนอื่นจะมองฟางไม่ดีเอาได้”
จับข้อมือบางเดินพาฟางไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วไม่สนใจพิชชี่ที่ยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
+
+
+
หาดทราย...(ใครสงสัยว่าหาดทรายที่ไหนก็กลับไปอ่านตอนจบของเธอเท่านั้นตัวจริงของผมอีกรอบน้า~)
“ป๊อปพาฟางมาที่นี้ทำไม”
“....”
“ป๊อปโกรธฟางเหรอ”
ป๊อปปี้เบนสายตาออกไปนอกกระจกรถไม่ยอมหันมามองฟาง...
“พ่อหมี~”
เขย่าแขน
“ป๊อปไม่โกรธแต่ไม่ชอบ”
ในที่สุดก็ยอมหันหน้ามาคุย
“หึง”
“ใช่ป๊อปหึง”
“แต่ป๊อปไม่เห็นด่าว่าฟางเลยนิคะ ฟางเคยเห็นในทีวีเวลาคนหึงมักอารมณ์ร้อนพาลไปทั่วแต่ป๊อปไม่เป็นอย่างนั้นเลย”
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนฟางก็ยังคงความใส่สื่อไว้เหมือนเดิม...
“ป๊อปไม่กล้าทำร้ายฟางหรอกนะ ป๊อปรู้ว่าฟางคงเจอคนที่เหมาะกับฟางแล้ว ตามที่ได้สัญญาไว้
เมื่อไหร่ที่ฟางรอไม่ไหวเจอคนที่ดีกว่าฟางไม่ต้องเกรงใจป๊อป”
บอกด้วยแววตาเศร้า
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะป๊อป ฟางไม่เจอใครคนนั้นที่ป๊อปพูดถึงเลย”
“ผู้ชายคนนั้น...คนที่ฟางไปทานข้าวด้วย”
“ฟางไม่ได้อยากไปหนิคะ”
“แต่ฟางโกหกป๊อปเพื่อจะไปกับเค้า”
“ป๊อป...มันไม่ใช่อย่างนั้น”
ฟางพยายามที่จะอธิบายแต่ด้วยความที่เป็นคนพูดช้าทำให้คำถามที่คาใจของป๊อปปี้พูดออกมาเร็ว
กว่าจนอธิบายไม่ถูก
“ป๊อปบอกแล้วว่าฟางไม่ต้องแคร์ ป๊อปจะยอมรับทุกการตัดสินใจของฟาง”
ยังคงคิดอยู่ว่าฟางไม่รักแล้ว ฟางได้แต่ฟังพูดอะไรไม่ออก ไม่ใช่ว่าที่ไม่ตอบเพราะเรื่องที่ป๊อปปี้พูด
เป็นความจริงแต่คำตอบมันมากมายจนเธอเรียงลำดับไม่ถูกมากกว่าว่าจะพูดอะไรออกมาก่อนดี
“ป๊อปคิดว่าฟางรักป๊อปไหม”
เมื่อพูดอะไรไม่ออกเลยต้องถามย้ำ
“....”
ไม่ตอบอะไรแต่ส่ายหน้าแทน
“ฟางรักป๊อปนะ เชื่อใจฟางนะคะ”
ป๊อปปี้ยังคงเงียบ.........
นานหลายนาทีภายในรถยังคงมีแต่ความความเงียบ ฟางเปิดประตูรถออกพร้อมกับลากป๊อปปี้
ออกมาด้วยแล้วเดินไปที่บ้านทรงยุโรปที่ตั้งตระหง่านอยู่เพียงหลังเดียว
“จะไปไหนฟาง”
ถามขณะฟางลากขึ้นบันไดมา
“ทำให้เชื่อว่าฟางรักป๊อปจริงๆไง”
ป๊อปปี้ยังงงที่ฟางพูดได้แต่เดินตามฟางขึ้นไปบนบ้านตนเอง
ปัง!!
เสียงฟางปิดประตูลง
มือเรียวค่อยๆขยับเลื่อนมาปลดกระดุมที่เสื้อของป๊อปปี้
“ทะทำอะไรฟาง”
ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพยายามอย่างเต็มทีที่จะควบคุมอารมณ์ที่กำลังพลุพลาน
“ป๊อปไม่เชื่อ ฟางจะทำให้เชื่อไงว่าฟางรัก”
ถอดเสื้อป๊อปปี้แล้วเหวี่ยงลงพื้นโผ่เข้ากอดที่อกเปลือย มือเรียวเกี่ยวตะขอกางเกงแล้วรูดลง
“ฟางอย่าทำแบบนี้”
ฟางไม่ยอมหยุดจับมือหนามาไว้ที่กระดุมเสื้อตัวเองป๊อปปี้ยังนิ่งฟางเลยจัดการถอดซะเอง
“ฟางหยุดทำแบบนี้ก่อนที่ป๊อปจะห้ามตัวเองไม่ได้”
“บอกว่าฟางไม่รัก แต่ตอนนี้ฟางคิดว่าป๊อปต่างหากที่ไม่รักฟางแล้ว”
ก้มลงเก็บเสื้อมาคลุมกายไว้แล้วเดินตรงไปยังประตู
หมับ~
สวมกอดจากด้านหลัง
“ป๊อปรักฟาง รักมากๆนะครับ”
“ฟางหน้าไม่อาย ที่มายอมทอดกายให้ง่ายๆฟางเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี...อุปส์”
พลิกร่างบางให้หันมาแล้วประกบเรียวปากสวยไว้สอดลิ้นอุ่นเข้าไปช่องปากการแลกลิ้นเป็นไป
อย่างอ่อนหวาน
“อืม...พะก่อน...”
เสียงหวานเล็ดรอดออกมาจนได้ฟางเหนื่อยหอบจนแทบยืนไม่ไหวมือยังคงโอบกอดคอป๊อปปี้ไว้
แน่นเพราะหากปล่อยเธอต้องทรุดลงไปแน่ๆ ป๊อปปี้ก้มลงช้อนร่างบางไปยังเตียงนุ่มกลางห้อง วาง
อย่างเบาๆแล้วทาบร่างตัวเองตามไป จูบซุกไซร้อยู่กับซอกคอขาวเนียนมือเริ่มเลื่อนลงไปแตะขอบ
กระโปร่งพีชแล้วดึงมันออก
“หวานที่สุดเลยรู้ไหม”
พูดในขณะที่ใบหน้ายังคงนัวเนียกับอกคู่สวยก้มลงจูบพรมไปทั่วร่างกาย
“รักจริงๆใช่ไหม”ถามอีกครั้ง
พยักหน้าให้แล้วรีบหลับตาหนี ป๊อปปี้ยิ้มได้ใจพรมจูบไปทั่วทั้งหน้า
“ไหนลืมตามองกันบ้างซีคนเก่ง”
“ไม่เอาฟางไม่เก่งนิคะ”
ยังคงหลับตา
“ก็ทีแรกเก่งไม่ใช่เหรอลากป๊อปขึ้นมาเองน้า~”
บอกล้อๆก่อนจุมพิษที่เปลือกตาแผ่วเบาเรียกให้ฟางลืมตาขึ้น
“ไม่เอาแล้วฟางอยากกลับบ้านแล้วอ่า”
“ไม่ทันแล้วกระต่ายน้อย”
ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นอีกนอนลงแนบกายเปลื่อยเปล่าเข้าหากัน
“ก็ไหนบอกว่ารอแต่งงานก่อนไง”
“รอไม่ไหวแล้ว...โดนกระต่านน้อยยัว”
“แต่ป๊อปก็ไม่ได้ทำอะไรฟางสักหน่อยนิคะ”
ฟอด~
ยิ้มหวานใส่อย่างน่ารักจนคนข้างๆอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแรงๆอย่างหมั้นเคี้ยว
“ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำอะไรเลยนะแค่พักคุยกับกระต่ายนิดเดียวเอง”
“ไม่เอาไม่เอาแล้วฟางจะกลับบ้านพ่อหมีไปส่งทีสิคะ”
“กลับได้ไงหล่ะป๊อปยังค้างอยู่เลยนะกระต่าย”
“แต่ฟางอยากกลับแล้วอ่า~”
“งั้นก็ได้กลับก็กลับ”
พูดอย่างว่าง่าย
“แต่...ก่อนกลับขอทำให้หายค้างก่อนได้ไหม”
“ไม่เอ...อุปส์”
ไม่ทันที่จะพูดจบดีร่างสูงก็พลิกกลับไปขึ้นคร่อมอีกครั้งระดมจูบจนคนใต้ล่างจนเคลิ้มตามไปด้วย
“อืม....ป๊อปฟางเจ็บนะ”
ร้องบอกเพราะป๊อปปี้ดูดเม้มที่ยอดอกแรงจนเจ็บ
“อึ๊...อ๊า...”
ร้องอีกครั้งเมื่อมีแกนกายแตะเข้าที่จุดอ่อนไหว
“อ๊า...เจ็บบ”
“แป๊ปเดียวครับแป๊บเดียวเองนะกระต่าย”
ค่อยๆดันร่างกายเข้าไปอย่างช้าๆแต่ฟางก็ยังคงรู้สึกเจ็บมากอยู่ดี
“อิ๊...ไม่ไหวแล้วเจ็บอะพอเถอะนะ”
ร้องขอเพราะเจ็บจนน้ำตาไหล ก็เธอตัวเล็กนี้น้า... แต่คนที่อยู่ด้านบนคงไม่สามารถทำตามที่ขอได้
อารมณ์เค้ามันไปไกลเกินที่จะเรียกกลับมาได้แล้ว
“นิดเดียวจริงๆนะกระต่าย...เห็นใจพ่อหมีหน่อยนะมันทรมาน”
ป๊อปปี้ทรมานจริงของเค้ามันรอการปลดปล่อยเต็มที่จนรู้สึกเกร็งไปหมด จูบซับเหงี่อให้ที่หมับของ
ฟางก่อนจะลากลิ้นลงมีริมฝีปากอีกครั้งด้วยจูบที่อ่อนหวานทำให้ฟางลดอาการเจ็บปวดของเมื่อครู่
ลงไป ป๊อปปี้ออกแรงกดซ้ำลงไปอีกรอบ
“อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ”
เสียงหวานร้องครวญครางเมื่อสองร่างแนบสนิทกันป๊อปปี้พยายามใจเย็นอย่างสุดขีดค่อยกดสะโพก
ลงอย่างเชื่องช้าเพื่อให้คนใต้ร่างไม่รู่สึกเจ็บมากนัก
“อ๊ะ...อ๊ะ...”
“หายเจ็บบ้างรึยังครับ”
“อืม...”
เมื่อได้ยินว่าร่างบางเริ่มไม่เจ็บก็เร่งความเร็งอย่างเต็มที่สะโพกยกขึ้นลงอย่างเร็วครั้งแล้วครั้งเหล่า
“อ๊ะ...อ๊า...ปะป๊อป...”
“ฮืมห์...”
ครางตอบเสียงหวาน
“อ๊ะ...โอ๊ย...บะเบาหน่อยคะ”
ไม่ฟังเสียงจากคนใต้ร่างเท่าไหร่นักยังคงเร่งจังหวะไปเรื่อยปากจูบไล้วนๆที่ซอกขอขาวที่ตอนนี้มีแต่รอยแดง
“อิ๊...อ๊ะ...ป๊อปอ๊ะ...ฟางไม่ไหวแล้ว....”
ร้องบอกเมื่อใกล้ถึง...
“อืมห์...ครับกระต่ายอีกนึดนะ”
“อ๊ะ...อ๊ะ...”
ยกกายขึ้สูงก่อยจะกระแทกตัวซ้ำลงไปอย่างแรงแกนกายฝั่งลึกลงไปจนสุดตัวของเหลวพุ่งแรงเข้า
ไปในกายสาวอย่างมากมายจนล้นทะลักออกมาข้างนอก ทุกอย่างยังไม่จบแค่นั้นเมื่อป๊อปปี้ถอนกาย
ออกมาปล่อยให้ฟางได้ผ่อนคลายส่วนตัวเองก้มหน้าลงมาประชิดเนินสาวของฟางแล้วจูบซับน้ำคาว
รักทั้งของตนเองและของฟางที่ไหลเยิ้มออกมาจนหมดสิ้น
“ป๊อป...มันสกปรก”
พยายามที่จะดึงให้ป๊อปปี้ออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ไม่สำเร็จความเสี่ยวซ่านจากการไล้เลียยังคงทำให้
น้ำรักจากกายหญิงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“พอแล้วป๊อป...อือ”
หนีบเรียวขาเข้ามาชิดแล้วจิกเล็บลงที่ไหล่อย่างอย่างเซียวซ่าน สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ ป๊อปปี้กระทำ
จนพอใจ
“กระต่านน้อยช่วยพ่อหมีทีสิ”
ก้มลงมองใบหน้าที่แดงซ่านของคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“ช่วยยังไงอ่า~”
ตอบคำถามไปก็หลบสายตาไปด้วย ป๊อปปี้เฉยคางมนได้รูปขึ้นมาสบตาหวานอย่างมีความหมาย
แล้วจับมือเรียงแตะสัมผัสที่บริเวณนั้นที่เริ่มเกิดปฏิกริยาอีกรอบ
“อือ...ไม่เอาแล้วนะฟางอายแล้ว”
“นะๆแม่กระต่ายจ๋า~”
ฟางรีบก้มลมตาทันทีแล้วมุดเข้าไปซบกับอกแกร่งกอดไว้แน่นสายหัวแรงๆประมาณว่าไม่ยอมแล้ว
จริง สุดท้ายป๊อปปี้ก็ต้องหักห้ามอารมณ์ไว้เพราะสงสารฟางที่เหนื่อยอ่อนเต็มที่
เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ~
แพขนตาหนากระพริบถี่ๆก่อนจะลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเข้าจากมือถือ ผละออกจากอ้อมกอด
เอื้อมไปกดรับ
“คะ...พ่อ”
(ฟางอยู่ไหนลูก)
“พ่อมีอะไรรึเปล่าคะ”
(กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะไปทิ้งพิชชี่ไว้คนเดียวได้ยังไง)
“เค้าโตแล้วนะคะพ่อ...”
(กลับบ้านเดี๋ยวนี้แล้วมาคุยกันหน่อย)
“คะๆ”
รับคำจากพ่อแล้วรีบลุกขึ้นไปแต่งตัว
“โอ๊ยยยย”
อาการเจ็บจี๊ดที่บริเวณนั้นทำให้ก้าวขาไม่ออก
“ฟาง...เป็นอะไรครับ”
กระดกตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงหวาน ลุกได้ก็มองมาที่ฟางพอรู้ว่าเป็นอะไรก็อดยิ้มไม่ได้
“ไปไหนครับ พ่อหมีอุ้มไปให้ไหม”
“ฟางเจ็บอะป็อป...จะกลับบ้าน”
คนที่อยู่บนเตียงต้องฉงนกับสีหน้าแฟนสาวที่เครียดๆไปจึงรีบลงมาอุ้มฟางเข้าห้องน้ำปล่อยให้
ชำระร่างกายจนสะอาดแล้วแต่งตัวให้
“มีอะไรรึเปล่าครับแม่กระต่าย”
“พาฟางกลับบ้านก่อนได้ไหม”
“ครับ...เรากลับบ้านกันนะ”
เมื่อฟางเลี่ยงที่จะไม่ตอบป๊อปปี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรพยุงไปที่รถแล้วขับมาส่งที่บ้าน
“ป๊อปเดินเข้าไปส่ง”
“อย่าดีกว่าคะ”
รีบห้ามเพราะกลัวจะเห็นพ่อตัวเอง
“เดินไปส่งนะ”
ไม่ฟังเดินพยุงหญิงสาวเข้าไปในบ้าน
“ฟาง!!”
“พ่อ!!”
“มากับใคร”
ไล้สายตามองมายังป๊อปปี้
“ตกลงเรื่องเป็นยังไงทำไมลูกถึงไปทิ้งพิชชี่เค้าแบบนั้น”
“พ่อคะ...พิชชี่โตแล้วนะคะและอีกอย่างฟางไม่ใช่พี่เลี้ยงเค้านะต้องตามดูตลอดเลยเหรอไงกัน”
“แต่พ่อกับเพื่อนพ่อคุยกันไว้ว่าจะให้ลูกกับพิชชี่แต่งงานกันนะอยู่ด้วยกันมากๆจะได้ศึกษากันไปใน
ตัวไงลูก”
มาถึงตอนนี้ได้ทราบสาเหตุที่แท้จริงแล้วว่าทำไมพ่อเธอถึงคะยั้นคะยอให้เธอดูแลพิชชี่หนักหนา
“แต่ฟางไม่ได้รักเค้า...ฟางมีแฟนอยู่แล้วมีคนที่อยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว”
“พ่อไม่รู้หนิแฟนลูกคนไหนยังไม่รู้เลย มันไปมุดหัวอยู่ตรงไหนทำไมไม่ออกมาพูดกับพ่อเองว่าจะ
ขอลูกสาวพ่อ ทำไมมันปล่อยให้ลูกสาวพ่อเป็นคนปกป้องมันอย่างเดียว อย่างนี้จะเรียกว่ามันรักลูก
ได้ยังไง”
“โธ่...พ่อคะเค้าก็ยืนอยู่ตรงนี้ไง”
“สวัสดีครับพ่อ”
“สวัสดี...แต่ฉันไม่มีลูกชายนะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวอีกไม่นานคงมี...คือผมกับฟางเรารักกัน”
“อืม...แล้วยังไง”
“ผมมีเรื่องอยากขอร้อง”
“ว่ามา”
“คือ...ผมไม่อยากให้คุณพ่อบังคับฟาง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณพ่อยกฟางให้ผมแต่หมายถึง
อย่าบังคับฟางเลยนะครับให้เธอได้เลือกเองว่าอยากใช้ชีวิตอยู่กับใครผมเองก็ไม่รู้ว่าจะดีพอที่ฟางจะ
ฝากชีวิตไว้รึเปล่า”
“วันนี้นายไม่มั่นใจว่าจะดูแลลูกสาวฉัน งั้นอีกเป็นชาตินายก็คงไม่มั่นใจอยู่ดีนั้นแหละ”
“ผมมั่นใจว่าถ้าฟางฝากชีวิตไว้กับผม ผมจะดูแลเธออย่างดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึ่งจะทำได้ แต่ทุก
อย่างก็ขึ้นอยู่กับฟางว่าเธอคิดว่าผมดีพอที่เธอจะอยากฝากชีวิตไว้ไหม”
“อืมๆความคิดดี ทำให้ได้อย่างที่พูดซิแล้วฉันจะรอรับขันหมากจากนาย”
“พ่อคะ...ทำไงง่ายจังหล่ะคะฟางนึกว่าจะเหมือนในละครที่พ่อจะฆ่าป๊อปอ่า~”
“ฟาง...ลูกคือดวงใจของพ่อนะ พ่อไม่ทำให้ลูกต้องเสียใจหรอกชีวิตเป็นของลูกลูกก็ควรที่จะเป็นคน
เลือกไม่ใช่พ่อ”
“แล้วพิชชี่หล่ะคะ พ่อกับคุณอาจะมีปัญหากันรึเปล่า”
“ไม่หรอกลูก เอาน่าเรื่องนั้นไว้เป็นเรื่องที่พ่อต้องจัดการเองแต่ตอนนี้ไอ้หนุ่มกลับบ้านไปได้แล้ว
ไป๊”
“ครับๆงั้นผมลาละนะครับ ฟาง...พรุ่งนี้ป๊อปมารับนะ”
“คะ”
ยิ้มหวานส่งไปให้
“ฟางรักพ่อจังเลย ตกใจแทบแย่ตอนที่พ่อโทรไปนึกว่าวันนี้จะไม่รอดแล้ว”
“พ่อรักฟางนะลูก ปะขึ้นไปอาบน้ำเข้านอนเถอะมืดมากแล้ว”
“แล้วแม่หล่ะคะ”
“แม่หลับไปตั้งแต่เย็นๆแล้วหน่ะ”
“งั้นฟางไปนะคะ”
กอดพ่อแล้วรอให้พ่อเดินขึ้นไปนอนก่อนแล้วค่อยๆเดินกระเพ่กไปยังห้องนอนตัวเอง
อาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวนอนเพราะล้ามาทั้งวัน
หมับ~
นอนๆอยู่ก็มีมือปริศนามาโอบไว้
ฟอด~
“ป๊อป”
หันหน้ามาก็โดนหอมแก้มก่อนเลย
“เข้ามาได้ไงคะเนี่ย”
“ไม่บอก ไม่บอก~”
“แล้วทำไมไม่กลับบ้านคะ”
“อยากนอนกับแม่กระต่ายมากกว่ครับ นอนคนเดียวเหงา”
จุ๊บ~
“ไปเลยนะไปนอนบ้านเลยฟางไม่ให้นอนด้วยแล้ว”
รีบดันตัวออกห่าง
“โอ๋ๆคืนนี้ไม่ทำอะไรแม่กระต่ายหรอครับมาขอนอนกอดเฉยๆนะไว้ใจได้”
“ไม่เชื่อ~”
“เชื่อเถอะน้า~”
ลากเอวบางเข้ามาใกล้กอดฟางไว้แนบอก
ฟอด~
“หลับกันนะ Goodnight ครับแม่กระต่าย”
“NightNight คะพ่อหมี”
นอกกอดกันหลับไปอย่างมีความสุข~
……………………………………………………………………………………………………….
และแล้วสเปก็จบลงแบบงงๆฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรนะคะไรเตอร์ยังมีให้งงกันต่ออีกสองตอนแหนะยังไงก็ฝากๆนะคะ แบบว่าถ้าลีดเดอร์ที่อายุน้อยๆไรเตอร์ต้องขอโทษไว้ด้วยนะคะเพราะว่ามันอาจเป็นNCที่เกินไปขอโทษจริงๆค๊า
สำหรับลีดเดอร์ที่อายุถึง(แกไงอิอิ)เป็นไงกันบ้างคะสนุกไหม๊เอ่ยเม้นบอกไรเตอร์มั่งนะคะ รักลีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟฟ เม้นเยอะก็อัพไวนะคะJ
ปล.เซอร์ไพร์คะลูกจ๋า~แบบว่าลูกจ๋าบอกเองนะว่าPF NCน้อยแม่ก็เลย.....55
คู่ต่อไปเป็นKFนะคะยังอยากอ่านกันไหม๊เนี่ย~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
