หล่อ ร้ายให้นายสิบคะแนนเต็ม!

 
 
แอ๊ด....
 
  เสียงประตูเปิดออกคั่นจังหวะสงครามเล็กๆที่กำลังเกิดขึ้น ทุกคนต่างพากันหันไปมองที่ประตู แล้วฉันก็เจอเรื่องที่น่าระทึกใจมากกว่าเดิมเมื่อหนุ่มคนที่ยืนค้ำประตูห้องนั้นช่างคุ้นตาเอาเสียเหลือเกิน
 
   หมอนี่มัน...ไอ้คนที่เพิ่งทำกระโปรงฉันขาดบนรถเมล์!!!
 
ฟาง : O_O
 
...
 
ตกอยู่ในความอึ้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...
 
ฉันรีบสาวเท้าไปที่หน้าประตูแล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเขาราวกับเห็นผี
 
ฟาง : นาย!!! O_O
 
ป๊อปปี่ :   :)
 
เขื่อน : พวกนายรู้จักกันด้วยเหรอ
 
ไอ้คนสูบบุหรี่ย่นคิ้วถาม
 
จงเบ : นั้นสิวะไอ้ป๊อปรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอ
 
ป๊อปปี่ : เปล่า
 
คนที่ประตูยักไหล่
 
โทโมะ :  เออ ไอ้ป๊อป ยัยนี่คืออาจารย์ที่ปรึกษาที่ว่าน่ะ
 
  เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างช้าๆท่ามกลางของสายตาทุกคนที่กำลังจับตามองอยู่
 
ป๊อปปี่ : อาจารย์ที่ปรึกษางั้นเหรอ...ฮึ
 
เขาแสยะยิ้มราวกับฉันได้ตกเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาเรียบร้อยแล้ว สายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นของเขามันดูน่ากลัวเป็นพิเศษ TTOTT  โฮๆๆๆ จะซวยไปถึงหนายยย! หนีหมอนี่จากรถเมล์ แต่ดันได้มาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาอีก กรี๊ดดดดดด!
 
ฟาง : ยะ...ยินดีที่ได้รู้จัก เราไม่เคยเจอกันเลยนะเนี่ย TOT
 
แงๆฉันอยากเริ่มใหม่ ลืมเรื่องบนรถเมล์นั้นไปเถอะนะ!
 
ป๊อปปี่ :  :)
 
ไม่ต้องมายิ้มมม ยิ้มทำมายยย กลัวแล้ว แงงงงงง TT^TT
 
ป๊อปปี่ : โทษทีครับอาจารย์ที่มาสาย พอดีว่าผมติดธุระอยู่ที่สถานีตำรวจ
 
เฮือกกกกกก!
 
ฉันก้าวถอยหลังหนีหนึ่งก้าวพลางจ้องเขาแบบหวั่นๆ เหงื่อเริ่มตก ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด(เล็กน้อย) นัยน์ตาอันแน่วนิ่งของเขาที่กำลังจ้องมามันทำให้ฉันเสียวไปถึงสันหลัง
 
ฟาง : ฉะ...ฉันลาออกไม่ได้! ยังไงฉันก็จะไม่มีวันลาออก!
 
ขวับ!
 
ป๊อปปี่ยื่นนิ้วเรียวยาวมาจับคางฉันเบาๆน้ำเสียงอ่อนหนุ่มของเขาฟังดูร้ายกาจอย่างขัดแย้ง
 
ป๊อปปี่ : เธอจะเอาเสื้อฉันมาคืน แล้วจากนั้นเธอก็จะไปลาออกหรือว่าเธออยากให้ฉันวาดสัดส่วนของเธอลงบนกระดานดำหน้าห้องเป็นของขวัญด้วยล่ะ?
 
ฟาง : ...!!!
 
ฉันอ้าปากค้างรอบที่ร้อยของวัน...ตาเตอเบิกกว้างแทบคุมสติไม่อยู่
 
ป๊อปปี่ : ออกจะน่าประทับใจขนาดนั้น ฉันจำได้ทุกรายละเอียดเลยนะ :)
 
....!!!!!!!!!