รักอันตรายยัยตัวเล็กกับนายขี้เก๊ก NC

 
 
 
พี่รหัส ปะทะ น้องรหัส
 

 
 
เช้าวันต่อมา
 
   แก้วกับพิมพ์กำลังหนังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ กระโปรงสั้นเหนือเข่าของแก้วทำให้ผู้ชายที่เดินผ่านไป ผ่านมามองกันตาแมบหลุดออกจากเบ้า
 
พิมพ์ // : นี่ !! ยัยแก้ว แกจะนั่งอ๋อยผู้ชายอีกนานไหม ดูคนพวกนั้นมองแกสิ น่าขนลุกชะมัด
 
แก้ว // : อยากมองก็มองไปสิย่ะ มีของดีก็ต้องเอาไว้โชว์ แก้วไม่ได้ดีแต่พูด ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมานั่งไขว้ห้าง ทำให้กระโปรงที่สั้นอยู่แล้ว แหวกลึกจนปลายกระโปรงยกสูงขึ้นมาอีก เสียงฮือฮาดังขึ้นจากโต๊ะผู้ชายที่พิมพ์มองในครั้งแรก ก่อนจะมีผู้ชายหนึ่งในนั้นลุกขึ้นมาเยือนที่โต๊ะของพวกเธอ
 
เขื่อน // : ขอโท๋น่ะครับ ไม่ทราบว่าน้อง ชื่ออะไรกันบ้าง
 
โทโมะ // : ชื่ออะไร แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ โทโมะที่ทรยืนดูอยุ่นานแล้วเดินเข้ามานั่งข้างแก้ว พร้อมเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่ของแก้วไว้ พร้อมตอบกลับด้วยท่าทียียวนกวนประสาท ทั้งคนถามและคนถูกถามต่างนิ่งอึ้ง เสียงกระซิบกระซาบจากผู้คนที่อยู่รอบข้าง ไม่เว้นแม้แต่พิมพ์ที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยก็มองเพื่อนตัวเองสลับกับโทโมะ
 
เขื่อน // : ขอโทษครับ ผมไม่ทราบว่าเธอเป็นเด็กของพี่
 
แก้ว // : ทำบ้าอะไรของนาย อ้อยกำลังจะเข้าปากช้างอยู่แล้วเชียว แก้วใช้มือปัดมือของโทโมะที่อยู่บนไหล่ของตัวเองออก
 
โทโมะ // :อ้อยบ้าอ้อยบออะไรของเธอห๊ะ  แล้วไอ้กระโปรงสั้น ๆ เนี่ยใส่มาทำไม โทโมะก้มลงดึงกระโปรงของหญิงสาว ก่อนจะถอดเสื้อคลุมมาคลุมเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง
 
แก้ว // : จะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เห้นจะเกี่ยวอะไรกับนายเลย ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
 
โทโมะ // : ทำไมจะไม่เกี่ยว ในฐานะที่ฉันเป็นพี่รหัสของเธอ ฉันขอสั่งห้ามเธอใส่กระโปรงสั้น ๆ อีก
 
แก้ว // : ห๊า !! นายเป็นพี่รหัสฉันหรอ
 
โทโมะ // : ก็เออน่ะสิ เธอเป้นน้องรหัสฉัน เพราะฉะนั้นต้องทำตามคำสั่งของฉันอย่าเคร่งครัด จำไว้ด้วย
 
พิมพ์ // : อะ ... เอ่อ 
 
โทโมะ // : อะไร โทโมะหันไปถามก่อนจะเอามือรวบแขนของแก้วที่พยายามจะเอาเสื้อคลุมของเขาออก พิมพ์เข้าสุ่โหมดนิ่งเงียบอีกครั้ง หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงดุดันของโทโมะตอบกลับมา
 
แก้ว // : นี่ปล่อยฉันน่ะ  คิดว่าเป็นรุ่นพี่ แล้วจะมีอำนาจเผด็จการมาสั่งรุ่นน้องงั้นหรอ แก้วพยายามแกะมือของโทโมะที่จับแน่นยิ่งกว่ากาวตราช้างออก แต่ยิ่งดิ้น ก็ยิ่งเจ็บข้อมือ เริ่มมีรอยแดงปรากฎให้เห็น ผวขาวของแก้วนั้นปรากฎรอยแดงให้เห็นมากขึ้น จนโทโมะยอมปล่อยมือ
 
โทโมะ // : เจ็บไหม
 
แก้ว // : เรื่องของฉัน เป็นเพราะใครกันล่ะ ว๊ายยย !!! ( โดนอุ้มตัวลอยกลางอากาศ )