สิ่งที่ได้จากเธอนั้น

 
พิมมี่ // : อ๊าห์ … แรงอีกคะ โทโมะ … อ๊าห์
 
แก้วแอบมองภาพของหญิงสาวผู้เป็นน้องที่กำลังครางกระเส้าให้สามีของเธอ แต่เธอกับเจ็บท้องขึ้นมาเสียก่อน จึงร้องลั่นบ้าน จนคนที่ทำกิจกรรมกันอยู่ต้องตกใจที่หญิงสาวมีน้ำคล้ำไหลออกมาพร้อมรีบพาส่งโรงพยาบาลทันที
 
^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^
 
 
โทโมะ // : ภรรยาผมกับลูกเป็นยังไงบ้างครับ
 
        ชายหนุ่มถามคุณหมอที่ทำคลอดแก้วด้วยความเป็นห่วงในตัวภรรยาและลูกน้อย แก้วคงไม่ได้เห็นภาพนั้นระหว่างเขากับพิมมี่ใช่ไหม นี่ คือสิ่งที่เขาคิดอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งหมอบอกว่าแก้วกับลูกแฝดสามสาวของเขาปลอดภัยดี เขาจึงไปดูหน้าลูกทั้งสามคน ก่อนจะอุ้มขึ้นอย่างรักใคร่ แก้วค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะตบหน้าโทโมะไปฉากใหญ่ พร้อมพูดทั้งน้ำตาอาบสองแก้มสวย และกำหมัดแน่น เธอจะไม่มีวันให้อภัยโทโมะอย่างเด็ดขาดจึงเริ่มเปิดฉากพูดในขณะที่พิมมี่เดินเข้ามา
 
แก้ว // : น่าแปลกนะ แก้วนี่ดง่มานานจริง ๆ ที่ให้คนที่รักถึงสองคนสวมเขาได้อยู่ตั้งนาน
 
โทโมะ // : แก้วพูดเรื่องอะไรนะครับ โทโมะไม่เข้าใจ
 
แก้ว // : หึหึ ก็คุณกับพิมมี่ กินกันบนห้องนอนของเรา โทโมะคะ เราเลิกกันเถอะ ฉันจะส่งทนายสมพงษ์ไปขอหยากับคุณ ส่วนลูกฉันจะเลี้ยงดูเองทั้งสามคน
 
โทโมะ // : ไม่นะครับแก้ว พิมมี่ให้ท่าผม ผมเลยอดใจไม่ไหว
 
พิมมี่ // : ไหน คุณมาโทษพิมมี่คนเดียวหล่ะคะ โมะ คุณบอกว่าพี่แก้วนะจืด เรื่องบนเตียงแถจะไม่ได้เรื่อง พิมมี่ก็เลยยอมตกเป็นของคุณ
 
^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^
 
 
 
แก้ว // : เอาหล่ะ ไม่ว่าใครจะให้ท่าใครก็ตาม ต่อไปนี้ก็เชิญนอนกกกอดกันตามสบาย ขอลูกฉันคืนด้วยคะ
 
เขื่อน // : แก้ว พี่จัดการเรื่องย้ายโรงพยาบาลใหม่ให้แล้วนะ ไปเลยไหม
 
แก้ว // : ขอบคุณนะคะ พี่เขื่อน ไปเลยก็ได้คะ คุณพยาบาลคะ ฝากดูแลยัยหนูด้วยนะคะ
 
โทโมะ // : แก้ว !! กลับมาหาผม ผมขอโทษ
 
^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^
 
 
พิมมี่ // : พี่โมะคะ เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะคะ
 
โทโมะ // : พี่ยังไม่พร้อม พี่ยังรักแก้วอยู่
 
พิมมี่ // : พิมมี่ไม่เร่งพี่โมะหรอกคะ พิมว่าเรากลับคอนโดกันเถอะนะคะ อย่าไปสนใจพี่แก้วเลย ถ้าเขาคิดได้ เดี่ยวเขาก็กลับมาเองแหละค่ะ
 
~ คอนโดพิมมี่ โทโมะเมามาก ~
 
โทโมะ // : อ๊าห์ … แก้ว … เมียร๊ากก … ยกโทษให้ผัวคนนี้เถอะนะ
 
พิมมี่ // : อ๊าห์ … ทะ … ทำไมพี่โมะยังละเมอถึงพี่แก้ว ทั้ง ๆ ที่กำลังกอดพิมมี่
 
โทโมะ // : อ๊าห์ … แก้ว … พี่จะถึงแล้วคนดี
 
พิมมี่ // : อ๊าย …. พิมมี่ … มะไหวแล้วคะพี่โมะ … ซี๊ดดด
 
^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^ P ^
 
 
เขื่อน // : แก้ว เขื่อนขอดูแลแก้วกับลูกได้ไหม
 
แก้ว // : เขื่อน หมายความว่าอะไรหรอ
 
เขื่อน // : แต่งงานกับเขื่อน และไปอยู่ที่ปารีสด้วยกันนะ
 
แก้ว // : ตกลง !!! เขื่อนพาแก้วไปทีนะ
 
~ ทางด้านโทโมะ ~
 
โทโมะ // : พิมมี่เมื่อคืนนี้เรา
 
พิมมี่ // : เราบรรเลงบทรักกันทั้งคืนไงคะ ที่รัก คุณต้องไปสู่ขอพิมพ์กับป๊าป๊อปปี้ กับม๊าฟางนะคะ
 
โทโมะ // : ผมยังไม่ได้คิดกับคุณถึงขั้นนั้น พิมมี่ ผมรัก ….
 
พิมมี่ // : ถ้าคุณไม่ไปสู่ขอพิมมมี่หล่ะก็ พิมมี่จะฆ่าตัวตาย
 
โทโมะ // : พิมมี่ คุณรักตัวเองจะตาย คุณไม่กล้าทำหรอก
 
~ ฉึก ~
 
พิมมี่ // : คุณรู้จักพิมมี่น้อยไปแล้วหล่ะค่ะ ไปขอพิมมี่เดี๋ยวนี้ ก่อนที่มีอีกแผล
 
โทโมะ // : ครับผมจะไปสู่ขอคุณเดี๋ยวนี้
 
พิมมี่ // : ให้ตายสิ +++ ผู้ชายอะไรหลอกง่ายชะมัด