listen -me- now !! ‘เพื่อน ..กูคิดมากกว่าเพื่อน‘ YAOI

“เห้ย ไม้บาร์บีคิวหมดได้ไงวะ กูบอกแล้วววไอ้รัซนะไม่เชื่อให้ซื้อมาเยอะๆ”
 
“เอาน่าซ่า เดี๋ยวออกไปซื้อกันก็ได้”  ไอ้รัซนะไอ้รัซ หมักหมูเต็มกาละมังแต่เสือกซื้อไม้มาให้พวกกูเสียบหมูแค่ถุงเดียว ลำบากกูต้องออกไปซื้อใหม่เลยเนี่ย =_=+
 
“จะไปไหน” โฟนเดินมาถามผมขณะที่ผมยืนรอไอ้ซ่าที่ไปหยิบกระเป๋าตังค์ที่โซฟาอยู่
 
“ไปซื้อไม้เสียบหมูน่ะ”  กะ กูพูดไรผิด ทำไมต้องจ้องหน้ากูแบบน้าน กูกลัวมึงนะ TOT
 
“ดาร์ลิ้งงงงงง มามะ ไปกัน ^O^” โอ๊ยไอ้ซ่า มึงบอกกูเฉยๆก็ได้ไม่ต้องมาเกาะเอวกู เดี๋ยวกูได้เคลียร์กับไอ้โฟนยาวววววว T-T//
 
   พอเดินออกจากบ้านมาซักระยะไอ้ซ่าก็ปล่อยเอวผมแล้วเดินคนเดียวสบายๆ ผมชินแล้วล่ะกับอาการที่อยู่ดีๆก็สนใจผมอยู่ดีๆก็ทำกับผมเหมือนเพื่อนทั่วๆไป ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ =______=
 
“ทำไมตลาดคนเยอะอย่างนี้วะ” อย่ามาบ่นไอ้ซ่า กูบอกแล้วให้ซื้อที่ร้านหน้าปากซอย เสือกกกกก อยากแดกนู่นนี่จนกูต้องเดือดร้อนมาเดินเบียดกับคนในตลาดเนี่ย ร้อนโว้ยยยยยย !!
 
“อยากมาเอง อย่าบ่น”
 
“โหย โหดร้ายจังเบเบ๋ ก็ไปอยู่นู่นมานานนี่เลยอยากกินอะไรไทยๆบ้าง..นู่นๆๆๆ ต้มย้ำกุ้ง O.O”
 
“ถุยยยยยย ที่นู่นต้มย้ำกุ้งก็มีไม่ใช่เหรอวะ” แค่ต้มยำกุ้งเองบอกกูก็ได้ เดี๋ยวกูให้ไอ้โฟนทำให้กิน (ฝันเหอะ : โฟน)
 
“นั่นมันต้มยำกุ้งแช่แข็งอ่ะ รสชาติไม่เหมือนของไทยด้วย” แหนะๆ เรื่องมากจริงไอ้ซ่า
 
“ไม่เหมือนตรงไหนวะ คนไทยทำส่งเองนะ - -?”
 
“กูอยากมากินที่ไทย จบมะ^^” เออออ จบ - -
 
    ปาดเหงื่อแล้ว ปาดเหงื่ออีก เฮ้อ ทำไมไทยมันร้อนอย่างงี้วะ แล้วไอ้ซ่าก็..
 
“ฮะฮ่า คิดถึงบรรยากาศแบบนี้มานานแล้ววววว >O<!!!” แม่งบ้า *- -
 
“จะกินไรอีกก็รีบซื้อมึงนี่มึงเดินวนรอบตลาดจนแม่ค้าจำหน้าได้ละ” ผมเร่ง จะซื้อไรก็ซื้อนะ แต่อย่าเยอะมากไปกว่านี้แค่นี้กูก็แทบไม่มีมือถือของให้มึงละ !!
 
Uuuuuuu UUuuuuuu
 
“เสียงโทรศัพท์เบเบ๋รึเปล่า?” ไอ้ซ่ายื่นหน้ามาถาม
 
“เออ”
 
“ทำไมไม่รับล่ะ กูไม่โกรธหรอกนะที่มึงจะมีหนุ่มโทรหาบ้าง ก็ดาร์ลิ้งของซ่าน่ารักออกขนาดนี้^^!!!”
 
“กูมีมือรับโทรศัพท์ที่ไหนล่ะวะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เชี่ย ยังกล้าพูดเนอะ ซื้อไรเยอะแยะ นี่มึงเดินมากี่ตลาดละมึงยังไม่พอใจอีก ฟัคคคคค ไอ้มืถือบ้านี่ก็สั่นอยู่นั่นแหละกูรับไม่ได้โว้ย มือไม่ว่าง !!
 
 
 
 
-โฟนโหมด-
 
 
   นี่มึงออกไปทำไรกันแน่วะแค่ไม้เสียบหมูเดินไปหน้าปากซอย10นาทีก็กลับแล้ว แม่ง โทรไปก็ไม่รับไปทำไรอยู่วะ กูกลัวนะ กูเพิ่งได้มึงมากูจะต้องเสียมึงไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ...
 
ครืดดดดดดดดดดดดด
 
  เสียงประตูบ้านเปิดพร้อมกับ2คนที่หายไปถือของพะรุงพะรัง ผมรีบวิ่งไปหาไอ้ตัวดีทันที
 
“ไปไหนมา” ผมถาม
 
“เหนื่อยๆ อย่าเพิ่งมายุ่ง” ..อย่าเพิ่งมายุ่ง.. หึ ไล่กูเหรอวะ ผมเดินออกมาจากมันทันทีเพราะกลัวว่าจะเผลอทำอะไรไม่ดีไป
 
   ผมนั่งอยู่หลังบ้านไอ้รัซคนเดียว พยายามทำใจให้สงบ มันไปซื้อของ มันไปซื้อของ ผมบอกตัวเองแบบนี้
 
“โฟนๆ ไปกินกันได้แล้ว” เสียงที่ผมไม่ได้ยินมานานเอ่ยขึ้น
 
“อ่าวไอ้นวม มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
 
“ก็มาทันที่มึงเดินมานั่งทำพระเอกอยู่นี่คนเดียวอ่ะ ฮ่าๆ โอ๊ยเชี่ย ขว้างหินหาพ่อมึงเหรอ” แล้วผมก็ขว้างหินใส่มันอีกก้อน  หึ - -*
 
“เห้ยๆ ไรวะอุส่าห์มาตามโมโหไรมาแล้วมาลงที่เพื่อนตลอด ค ว ยยยยย”
 
“อยากได้มั้ยล่ะสัส” ผมลุกเดินขึ้นไปหามันด้วยความโมโห มึงซวยเองนะที่มากวนตีนกูตอนกูโมโหเนี่ย
 
“ไม่คร้าบๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกก ไอ้โฟนจะปล้ำกู๊ววววววว” เชี่ยย ใครจะไปปล้ำมึงวะตะโกนซะดังเลย วิ่งไปบอกเพื่อนๆในบ้านแล้วมั้งไอ้เวร =__=**
 
  ผมเดินเข้าไปในบ้านที่เพื่อนๆนั่งเขมือบอาหารกันอยู่
 
“ไอ้โฟนมึงจะทำไรไอ้นวมของกู” ไอ้ฟูคพูดพลางลูบหัวไอ้นวม เออๆ อ้อนกันเข้าไป
 
“เห้ยไอ้ฟูค กูเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ =[]= !!!” ไอ้นวมพูดแล้วพลักไอ้ฟูคออก
 
“เป็นตอนนี้เลยมั้ยล่ะจ๊ะ ^^”
 
“ม๊ายยย ปล่อยกู๊วววววว” ไอ้นวมร้องโหยหวนเมื่อถูกไอ้ฟูคกดลงไปที่พื้น เหอะ สมน้ำน่า -_,-
 
“ไอ้พอทหายไปไหน” ผมถามไอ้รัซที่นั่งขำไอ้สองตัวที่ตีกันอยู่
 
“อ้อ ปิ้งบาร์บีคิวกับไอ้ซ่าอยู่หน้าบ้านน่ะ”  ไอ้ซ่าอีกแล้วเหรอ ? ผมรีบเดินออกไปหน้าบ้านทันที ผมไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นแม้เพื่อนก็เหอะ
 
“ไอ้ซ่า !!!”
 
“พอทจ๋า อิอิ” แม่ง นี่เหรอที่กูจะไว้ใจได้ คลอเคลียกันไปปิ้งบาร์บีคิวกันไป ไอ้ซ่าก็กอดไอ้พอทซะแน่นเชียว ไอ้ตัวดีนี่ก็ปล่อยตัวเฉย
 
“เห้ยโฟน จะไปไหน” ไอ้พอทหันมาถามผมเพราะเห็นผมเปิดประตูบ้าน
 
“กลับบ้าน” ผมพูดนิ่งๆแล้วก็รีบกลับบ้านทันที ถ้าผมอยู่ต่อคงได้พังบ้านไอ้รัซแน่ๆ สู้ผมรอไปเคลียร์กับไอ้พอทที่บ้านดีกว่า
  
-พอท โหมด-
 
   ไอซ่าชวนผมออกมาปิ้งบาร์บีคิวหน้าบ้าน ผมกับมันสนิทกันมากแต่ไม่เจอกันนานมันก็ต้องมีรื่องคุยกันเยอะแยะเป็นเรื่องธรรมดา ซ่ามันเล่าเรื่องที่มันอยู่เมกามีเพื่อนแปลกๆ อาหารที่รสไม่จัด บลาๆๆๆๆ
 
“แล้วมึงล่ะพอท มีอะไรท่กูต้องรู้บ้างรึเปล่า” มันถามผมกลับ ..กูเป็นแฟนกับโฟน ..อายว่ะ อ๊ายอาย ไม่กลฃ้าพูด-/////////-
 
“เอ่อกู.. กูมีเพื่อนเป็นนักกีฬา” ไม่ใช่แค่เพื่อนด้วย แฟนเว้ยแฟน แฟนกูเป็นนักกีฬาบาสและมวยปล้ำครับ -////- !!!!
 
“เรื่องนั้นกูรู้อยู่แล้วเว้ย เอาแบบ secret อ่ะ แบบนอนกกสาวไรงี้อ่ะ มีป่าวๆๆๆๆ >O<” นอนกก.. เอ่อ จะว่าไปมันก็มีนะ แต่สลับตำแหน่งเป็นกูโดนกกเองอ่ะ =///////////////=;;
 
“กะ ก็ ..” โว้ย เอาไงดีวะ มึงคาดคั้นอย่างกะมึงรู้เรื่องกูกับไอ้โฟนแล้ว อ๊ากกกๆๆๆๆๆ ทำไมควันบาร์บีคิวมันเยอะอย่างนี้วะ เดี๋ยวกูหน้าดำจะทำยังไง >O<////
 
“หน้ามึงแดงอ่ะ ร้อนเหรอวะ” ไอ้ซ่าถาม ..กูว่ากูไม่ได้ร้อนหรอก กูอาย -////-
 
“คะ คือ กู..เป็นแฟนกับ ฟะ โฟน =/////////////////////////////////////////////=”
 
“ฮะ!!!!! ไม่เชื่อ ไอ้โฟนนี่นะขอมึงเป็นแฟน O[]O”
 
“ทำไมวะ มันนี่แหละขอกูเป็นแฟน !!!” ฉุนนะเนี่ยเห้ย กูจะไปขอไอ้โฟนเป็นแฟนก่อนรึไง ไม่มีทาง -^- (กูอาย กูไม่ขอมึงเป็นแฟนหรอก >////<)
 
“วิ้ววววว มันกอดมึงแบบนี้มั้ยแล้วเรียก พอทจ๋า >3<” ไอ้ซ่าโอบเอวผมเข้าหาตัวมันแน่นแล้วดัดเสียงเข้มๆแบบไอ้โฟน ฮาว่ะ 5555555555555555
 
   ผมขำกับท่าทางล้อเลียนไอ้โฟนของไอ้ซ่า แต่รู้สึกมันเล่นมากไปหน่อยเลยเอาที่คีบตีหัวมันเบาๆ แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอ้โฟนที่กำลังเดินออกนอกบ้าน ไปไหนของมันวะ
 
“เห้ยโฟน จะไปไหน” ผมตะโกนถาม
 
“กลับบ้าน” มันเป็นไรป่าววะทำไมทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น - -*
 
“ไอ้โฟนมันหึงมึงแน่ๆเลยว่ะ” ไอ้ซ่ากระซิบ หึงไม่รู้เรื่องจริงๆมึง เหอะๆ เบื่อจริง - -
 
m�"a�U��Pns-serif"'>
 
 
“เอ่ออ..” ผมทำตัวไม่ถูกทันที มันรักผมเหรอ อืม ผมก็รักมัน แต่คำว่ารักที่ว่ามันรักขนาดไหนล่ะ มันเป็นเพื่อนผม ผมเป็นเพื่อนมันก็ต้องรักกันอยู่แล้วนี่นา ตกลงไอ้คำว่ารักที่มันว่าคืออะไรกันนะ
 
  เนื่องจากไม่มีคำพูดอะไรออกจากผมเลยไอ้โฟนค่อยๆประกบจูบผมอีกครั้ง เป็นจูบที่อ่อนโยนนุ่มนิ่มจนผมเคลิ้มยกแขนเกี่ยวคอมันไว้ เราแลกจูบกันไปมาอย่าโหยหา ผมไม่รู้จะพูดอะไรหรือตอบอะไร แต่ผมว่าจูบนี้แหละคงเป็นคำตอบของความรู้สึกที่ผมพูดออกมาไม่ได้
 
   ผมกับมันค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ผมว่าถ้าจูบกันนานกว่านี้ผมคงได้กินปากมันแล้วล่ะครับ เพลินจริงๆ -..-
 
“รีบไปแต่งตัวเหอะก่อนกูจะอยากอีกรอบ !” ได้ยินมันพูดงี้ผมก็แทบจะวิ่งไปหาชุดใส่เลยครับแต่ติดตรงที่ว่ามัน ‘ถอน’ ผมจนไม่มีแรงแล้วววววว !!!
 
 
 
  
"'>!<sp� !ag�u��pไปไกลแล้วเพื่อนกู="" กูไม่ได้เลี้ยงต้อยยยย="" แต่ต้อยแม่งจะเลี้ยงกู๊ววววว="" (<="" span="">-_-???)
 
 
“ไม่ใช่แฟน”
 
“แฟนก็บอกกูเหอะน่า” ทำไมยัดเยียดแฟนให้กูจริงๆเลย อยากให้กูมีแฟนเร็วสินะมึงจะได้มีเวลาไปหาพอทไปขอพอทเป็นแฟนอย่างที่มึงซ้อมไว้กับกูไว้สินะ !!!
 
“เออ แฟนกู!!!” ผมกระแทกเสียงแล้วจ้องหน้ามันซึ่งเลาซ์ก็อึ้งไปนิดๆเพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมทนไม่ไหวแล้ว ทำไมมันชอบยกผมให้คนอื่นจริงๆเลย เกลียดผมนักรึไง ทำไมชอบผลักไสผมตลอดทั้งๆที่ผมอยากอยู่ข้างมันตลอด
 
“เอ่อ ..คบกันนานๆนะ ^_^!” มันยิ้มกว้างให้ผมอีกครั้ง
 
“หึ นานอยู่แล้วล่ะ ซาวน่าเขาดีกับกู” ดีกับกูกว่ามึง อย่างน้อยซาวน่ามันก็บอกว่ารักผมถึงผมจะไม่เชื่อก็ตาม ถ้ามีใครก็ไม่รู้มาบอกรักคุณคุณจะเชื่อเขามั้ยล่ะ คุยยังไม่เคยคุยด้วยเลย - -* และอย่างน้อยซาวน่ามันก็ไม่ไล่ผมไปหาคนอื่น...
 
  -เลาซ์ โหมด-
 
  มันจะรู้มั้ยนะที่อยู่ดีๆมีรุ่นน้องหน้าตาดีมาส่งมันถึงหน้าห้องทำให้เป็นที่จับตามองของเพื่อนในห้องโคตรๆ แล้วก็ไม่พ้นผมเหมือนกัน หายไปแปปเดียวหาแฟนได้เลยเหรอวะ เพื่อนผมนี่มันสวยดึงดูดเกย์จริงๆ -_-d
 
  ชักจะคุยกันนานไปแล้วนะเมื่อไหร่จะมานั่งที่ซักทีวะปล่อยกูนั่งเหงาคนเดียวมาตั้งนานละ อยู่ดีๆก็วิ่งหนีไปไม่วิจารณ์บทกูซักนิด = = เห้ยยยย นั่นมันเข้าใกล้กันเกินไปแล้วนะ ..เห้ย หอมแก้มกันด้วย ทำไมปล่อยตัวอย่างนี้วะ !!
  ผมกำมือด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น มันเป็นอาการหวงเพื่อนของผมเองแหละครับ ก็เพื่อนมันสวยกลัวว่ามันจะโดนหลอกเอา  ผมมองมันที่ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผมอย่างอายๆ มันหยุดมองหน้าผมซึ่งผมก็ยิ้มให้ ยิ้มที่ผมฝืนสุดๆ
 
“แฟนมึงเหรอ” ผมถามมันทันทีที่มันมานั่งข้างๆผม
 
“เปล่า -///////-;;;” หน้าแดงขนาดนี้คงจะหลงเด็กมากเลยสินะ ผมจำหน้าเด็กนั่นได้ ชื่อซาวน่า อยู่ม.4 เป็นนักเปียโนของโรงเรียนไม่คิดว่าเพื่อนผมจะไปคว้าเด็กที่เข้าหายากขนาดนั้นได้ ผมได้ข่าวว่าซาวน่ามันหยิ่ง
 
“มีอะไรก็บอกกูดิวะ จะเลี้ยงต้อยกูก็ไม่รังเกียจหรอก !” ผมแซวมันไป หน้าแดงแล้วน่ารักดีวุ้ย 555
 
“ไม่ใช่แฟน”
 
“แฟนก็บอกกูเหอะน่า” ผมถามมันย้ำเพื่อความแน่ใจ ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมอยากได้ยินอีกว่า ไม่ใช่แฟน ของมันอีกครั้ง อาจจะโล่ง ผมกลัวว่าเพื่อนคนสวยจะโดนหลอก
 
“เออ แฟนกู!!!” ในที่สุดไอ้ซีลก็ยอมพูดออกมา ผมอึ้งไป ไม่ใช่เพราะมันเสียงดังใส่ แต่เพราะคำตอบของมันไม่ได้เป็นไปตามที่ผมหวังไว้..
 
“เอ่อ ..คบกันนานๆนะ ^_^!” ผมพยายามฝืนยิ้ม ยิ้มให้กว้างเข้าไว้ทั้งๆที่รู้สึกโหวงที่ท้องราวกับว่าชีวิตผมเสียหลักยืนไป
 
“หึ นานอยู่แล้วล่ะ ซาวน่าเขาดีกับกู”  แล้วกูไม่ดีกับมึงเหรอไอ้ซีล? ..เห้ย เลิกคิดได้แล้วกู  วางแผนไปหาพอทต่อดีกว่า!!!!