the k-otic love เพลย์บอยสุดซ่าล้าหัวใจยัยหน้าโหด

“อะไร???”
“คือว่า....”
“รีบพูดมาสิ!” อย่าเร่งเซ่!!!! T^T
“คือว่า น้องของดิฉันเค้าเพิ่งถูกป้าไล่ออกจากบ้านนะค่ะ”
“แล้วไง...” นี้ไม่รู้ใจใครเค้าบ้างเลยเหรอ -0- “อยากให้น้องมาอยู่ที่นี้”
“(+_+)(._.)(+_+)(._.)”
“ตามใจเธอสิ ไม่จำเป็นต้องมาถามฉันหรอก” เอ๋!!!!
“ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณมากๆ” ฉันบอกแล้วรีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาน้องทันที
ติ๊ดดดด
ติ๊ดดดดดด
ติ๊ด!
[ว่าไงพี่]
“โอเค เจ้านายพี่เค้าอนุญาตแล้ว แกรีบมาเลยนะ”
[คงไม่ได้หรอก]
“อ้าว ทำไมละ หรือว่าแกเปลี่ยนใจแล้ว -_-“
[เปล่าๆ ผมกำลังเล่นเกมส์อยู่ คงไปตอนนี้ไม่ได้นะ]
“ไอ้คนบ้าเกมส์!!”
[อะไรเล่า นี่!!!เฮียฮิมอย่างโกงผมดิ ผมเห็นนะ!!!!] พวกบ้าเกมส์จริงๆ =.,= [เอาเป็นว่าไม่เกินหกโมงผมจะโทร.หาให้มารับที่หน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านนะ]
“เออๆๆ”
[บ๊าย บายยยยยยยยย]
ติ๊ด!!!
ไปทำงานต่อดีกว่า
 
ฝั่ง Tomo
โทโมะเดินลงมาจากชั้นสอง เค้าเดินตรงมาที่โซฟาห้องนั่งเล่น แล้วนั่งลงอย่างช้าด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่เค้าพาผู้หญิงที่ชื่อแก้วเข้ามาในบ้านของเค้า ทำให้พวกของเค้าสงสัยเป็นอย่างมาว่าเหตุผลของเค้าคืออะไร ซึ่งเรื่องนั้นเค้าไม่สามารถบอกใครได้แม้กระทั่งคนที่อยู่กับเค้ามานานกว่ายี่สิบสองปีอย่างพ่อบ้าน ‘เขื่อน’ เค้าก็ไม่สามารถบอกได้เพราะองค์กรใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังงานทุกอย่างของเค้าสั่งมาว่าห้ามบอกใครทั้งสิ้น
ขวับ!
เค้าหันหน้าไปมองชายคนหนึ่งซึ่งเพิ่งเข้ามาในบ้านเค้าได้ไม่นานมานี้ ธามไท เด็กหนุ่มที่อ้างตนว่าโดนรุมทำร้าย ทั้งที่ไม่มีรอยโดนของมีคมบาด เพราะตามปกติพวกเงินกู้นั้นต้องเอามีดมาฟันบ้างหรือโดนยิงบ้าง ไม่น่ามีแต่บาดแผลถลอกๆ หรือรอยเท้าสองสามรอย บางที่นี้อาจเป็นแผนของเด็กหนุ่มคนนี้ทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพื่อที่จะได้มาหาข้อมูลในบ้านของเค้า แต่ยังไงซะเค้าก็ไม่ควรที่จะไปใส่ร้ายเด็กหนุ่มคนนี้ เพราะเค้ายังไม่มีหลักฐานที่จะมาบอกว่าเด็กคนนี้มาที่นี้เพื่อหาข้อมูลในบ้านของเค้า
กริ๊ง!
เสียงโทรศัพท์บ้านของเค้าดังขึ้นทำให้เค้าหลุดออกมาจากภวังค์
“ไปรับซิ” เค้าบอกพ่อบ้านของเค้า
“ครับ”
ตึกๆ
“สวัสดีครับ บ้านวิศวะครับ.......ครับ คุณโทโมะ เอ่อ”
“ไม่ อยู่” เค้าทำบอกออกไปเสียงเบา ตอนนี้เค้าไม่อยากเจอใครเลยสักคนเลยตอบอย่างนั้นออกไป
“ไม่อยู่ครับ......อ้อ ไม่ทราบครับ.....เดี๋ยวผมบอกให้ครับ........ใครครับ.....อ้อ คุณแบมเหรอครับ.....ได้ครับ ถ้าคุณโทโมะกลับมาผมจะรายงานให้นะครับว่าคุณแบมโทร.มา.....ครับ ครับ โอเคครับ ทันที่คุณโทโมะมา ผมจะบอกทันทีเลยครับ....ครับ ครับ สวัสดีครับ”
กริ๊ก!
“ไปเอาน้ำชามาหน่อย”
“ครับ”
แบม....หญิงสาวที่แอบชอบเค้ามาตั้งแต่เด็กๆ แต่เค้าไม่เคยสนใจเธอ เธอจึงพยายามมาหาเค้าที่บ้านทุกวัน เพื่อที่จะทำให้เค้าหลงรักให้ได้ แต่กลับกลายเป็นว่าเค้ายิ่งรำคาญเธอมากกว่าเดิม...
“นี้ครับ”
“อืม ขอบใจนะ”
พ่อบ้านวางลงบนโต๊ะอย่างเบามือ แล้วเดินจากเค้าไป
ตืดดดดด
ตืดดดดดด (ระบบสั่น -_-)
“ฮัลโหล”
[เธอคนนั้นมาอยู่กับนายหรือยัง]
“อือ”
[สบายดีไหม]
“ไม่ป่วยนี่”
[ไม่ได้ทุกข์ร้อนหรือซึมเศร้าใช่ไหม]
“ร่าเริงดี”
[แล้วน้องชายเธอละ]
“อยู่แถวนี้และ”
[นายคงไม่ลำบากใจนะ ถ้าลำบากใจให้เธอไปอยู่ที่อื่นก็ได้]
“ปลอดภัยไมละ”
[ไม่รู้สิ ถามท่านก่อน......อ้อครับ.....ช่วงเช้าไม่ปลอดภัยเท่าไร แต่ตอนกลางคืนยุงยังเข้าไม่ได้]
“ที่ไหน”
[เฮ้!!! นายจะให้เธอไปจริงๆเหรอ]
“ว่าไงละ???”
[ฮ่ะๆๆ ตอนนี้นายยังไม่อยากให้เธอไปจากนายนะ ดูแลไปก่อนนะ]
“แน่นอนอยู่แล้ว -_-“
[นายนี้เย็นชาจังนะ]
“แค่นี้และ”
[เฮ้!!!!.....]
ติ๊ด!
ตุบ!
เค้าโยนโทรศัพท์ไปไว้ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง เค้าค่อยล้มตัวนอนลงอย่างช้าแล้วก็ปิดเปลือกตาลง
 
 
18.00
 
~พรุ่งนี้ฉันเป็นแฟนเธอ ฉันพร้อมไม่ว่าเจออะไร เธอทำให้ฉันมั่นใจ เราต้องข้ามผ่าน~
 
ติ๊ด!
“ว่าไง”
[ผมอยู่หน้าหมู่บ้านแล้วนะ]
“โอเค เดี๋ยวออกไปรับ”
[แล้วจะมารับยังไง]
“ยืมรถมอ’ไซค์ยามไง”
[อ้อเหรอ เร็วๆนะพี่]
“เออๆ”
ติ๊ด!
“ไปรับน้องเหรอ”
เฮือกกกก ตกใจหมด T^T
“ค่ะ” ฉันตอบ “ขอตัวนะค่ะ น้องรอนานแล้ว”
“เดี๋ยว” อันใดอีก... “กุญแจรถมินิคูปเปอร์อยู่ตรงนั้นนะ”
เอ๋!!!
“เอารถคันนั้นไปรับน้องเธอ...”
“แต่.....”
“นี้เป็นคำสั่ง!!!!!”
“ค่ะ” ฉันโค้งแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถมา
“ขับเป็นใช่ไหม”
“ค่ะ” ฉันบอกแล้วเดินออกไป
ติ๊ดติ๊ด!
ฉันกดปุ่มเปิดรถ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มานั่งรถราคาแพงๆแบบนี้ อิอิ ค่อยขับเหมาะมือหน่อย แต่ก่อนขับแต่พวกกระบะเก่า ขับรถหรูแบบนี้จะเหมือนกันไหมน่า (เหมือนได้ไงเล่า =.,=)
บ้านของอีตาโทโมะ อยู่ห่างจากหน้าหมู่บ้านประมาณ 2.5 กิโลเมตร (ไกลใช่เล่น) จะให้ไอ้เซลโล่เดินมานี้ก็คงยาก ฮ่าๆๆ
5 นาทีผ่านไป
“โล่!” ฉันร้องเรียกน้องชายฉันที่ยืน เอ๋!! ใครนะที่ยืนหันหลังอยู่ตรงนั้น
“อ้าวพี่ ทำไมได้ขี่รถคันนี้มานะ ไหนบอกมอ’ไซค์ไง”
“อ้อ เจ้านายพี่ให้ขับมานะ ขึ้นได้แล้ว”
“ครับๆ” ฉันหันหน้าไปมองตรงนั้นอีกรอบ
เฮือก O_O ไม่มีใครอยู่แล้ว
ฟืด!!!
ฉันเลื่อนปิดกระจกอย่างรวดเร็ว
“แก! เมื่อแต่กี้แกเห็นครไหม
“ไม่มีนะ ก็มีแค่ผมคนเดี๋ยว หรือว่าพี่เห็นอะไรอ่ะ!!!” ไอ้เซลโล่ทำตาเหลือกใส่ฉัน
“เปล่า ฉันตาฝาดนะ” ฉันบอกแล้วยิ้ม
“พาผมไปซื้อของหน่อยสิ”
“ไม่เว้ยยยย!!! ฉันรู้ว่าแกอยากนั่งรถนี้นานๆใช่ไหมละ ของเจ้านายพี่”
“พี่อ่า....TT”
เฮ้ออออออ
“เออๆๆ แปปนึง”
ฉันบอกแล้วต่อสายไปที่อีตาโทโมะทันที
[มีอะไร]
“คือน้องดิฉันเค้าอยากไปซื้อของนะค่ะ”
[ไปสิ แต่นี้และ]
ติ๊ด!
“ว่าไงพี่!!!”
“อืม โอเค”
“เย้!!!”
ฉันค่อยๆเคลื่อนรถออกไป แต่ไม่ลืมที่จะหันไปมองกระจกมองหลัง..
O_O ชายคนนั้น!!!
 

มาอัพแป้วววววว อย่าลืมเมนต์ให้ไรเตอร์ขี้เหร่ๆ คนนี้หน่อยน่า ช่วงนี้เบลอๆ ^^ ไม่ค่อยมีเวลาอัพเท่าไร ไม่ค่อยวางเพราะมัวแต่คุยกับหนุ่มๆบีเอพี (เอิ่ม...-_-) 5555 ยังไงซะ ก็เมนต์ๆ โหวตๆ ให้หน่อยน่า มันไม่มีกำลังใจ T^T