เอล คนทะลุมิติ chapter 1

 
มันมาแล้ว
 
จู่ๆ เอลกลับรู้สึกตัวขึ้นมา
“โอย....”
ตาของเขาพร่ามัวมองอะไรแทบไม่เห็น...รับรู้เพียงว่าเขาสามารถดึงจิตของตนกลับมาได้
“พระเจ้าช่วย…”
เขายันกายลุกขึ้นยืน พยายามเบิ่งตามองร่างของเอ็ทซึ่งนอนหมดสติอยู่ใกล้ๆ จู่ๆก็หันกลับไปทางด้านหลัง
“อะไรกัน....”
สัมผัสพิเศษกำลังบอกอะไรกับเขา มีแต่ความมืดอยู่รอบๆ ทั่วทั้งจิต แต่พลังจิตแรงกล้าสายหนึ่งกำลังพุ่งตรงมาทางเขาอย่างรวดเร็ว
ความเร็วสูงนั่น.....
ความเร็วที่พอๆกับความเร็วของเขา
อะไรกันนั่น...
เขามองเอ็ทที่พื้น ตาลุกวาว
ไม่ใช่พลังของเอ็ท...
“มันมาจากทางไหนกัน....”
เขาอ้าปากค้าง เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งนั้นกำลังพุ่งมาจากทิศไหน เหนือ ใต้ ออก ตก เป็นทางที่เขากำลังมองอยู่หรือว่าด้านหลัง เขาจับทิศทางมันไม่ได้
มันเข้ามาแล้ว...มันเข้ามาแล้ว....
แล้วเขาก็ถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อพบว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั้นยืนอยู่ทางด้านซ้ายมือของเขาแล้ว ตัวเขาสั่นเหมือนลูกนกอย่างมีสาเหตุ
เขากลัว เขารู้แล้วว่าเจ้านั่นคือใคร 
มันคือเจ้าภูตินรกนั่นแน่...
ความกลัวครอบงำเขาจนตัวสั่น ทำให้แม้กระทั่งจะชำเลืองมองดูว่าเป็นใครก็ยังไม่กล้าทำ
เจ้านั่นแน่ๆ...
มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
หันไม่ได้ ทำไมหันไม่ได้...
เอลพยายามจะหันไปดู แต่ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว จะวิ่งหนีก็ทำไม่ได้ ขาแข้งไม่มีแรงแม้กระทั่งก้าวเท้าออกไป เขามองด้วยหางตาก็เห็นเงาของมือกำลังยื่นมา มันยื่นมืออันใหญ่โตมาหาเขา
มือนั้นกำลังจะแตะที่ไหล่ของเขาแล้ว
“เฮ้ย”
ไวเท่าความคิดเขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดหลับหูหลับตาพุ่งเข้ากระแทกมือนั้นก่อนที่มันจะจับถูกไหล่ของเขา เขาล้มกลิ้งไปกับพื้นและดีดตัวรีบลุกขึ้นหันมองกลับกับไปที่ร่างนั้นด้วยใจสะท้าน
“…”
ร่างทะมึนดำกลืนไปกับบรรยากาศวูบไหวสีฟ้าของโลกต่างมิติ ทำให้เขามองไม่ชัด
มันคือภูตินรกหรือตัวอะไรกันแน่...
ความกลัวผสมผสานความเหน็ดเหนื่อยทำให้เขาแทบจะหมดเรี่ยวแรงล้มทั้งยืน ครั้งก่อนหน้าที่เจอมันทำไมไม่เห็นเป็นแบบนี้นะ..
หรือว่าถูกเอ็ทดูดพลังไปหมดแล้ว...
เขาหันไปก็พบว่าเอ็ทได้สติขึ้นมาก็พบกับภูตินรก แขกที่ไม่ได้รับเชิญนั้นแล้ว  
“ช่วยฉันด้วย…”
เอ็ทร้องลั่นคลานเข้ามาเกาะขาข้างซ้ายของเอลไว้แน่นด้วยความกลัวตาย  
“ช่วยฉันด้วย เจ้านั่นมัน...”
มือสั่นเกร็งของเอ็ทชี้ไปที่ร่างทะมึนดำนั้น
“มันฆ่าเราแน่…”
เวลานี้เอ็ทตระหนักได้แล้วว่าทางรอดจากศัตรูตรงหน้าก็คือต้องร่วมมือกัน คนเดียวย่อมไม่มีทางสู้มันได้แน่  แต่เขากลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรงพละกำลัง
“ต้องช่วยกันๆ ต้องร่วมมือกัน…”
เอ็ทร้องเสียงสั่น
“ไอ้ขี้ขลาดเอ๋ย”
ศัตรูมืดดำยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ ร่างนั้นสูงเกือบสามเมตร รังสีแห่งการฆ่าแผ่ซ่านมาจับขั้วหัวใจของเอล จนเขาต้องตั้งสมาธิข่มความกลัวนั้นไว้ มันคือภูตินรกตนนั้นจริงๆ
ไม่ใช่เวลาที่จะมากลัว... ต้องสู้..จะสู้กับมันต้องมีสติ ทิ้งความกลัว ต้องทิ้งความกลัว…
“ต้องสู้สู้สสสสสสสสสสสสสสสสส”
เอลส่งเสียงดังปลุกปลอบใจตนเองกำหมัดแน่น เวลานี้เขากลับรู้สึกว่าพละกำลังของเขากลับคืนมาอีกครั้งกลับคืนมาอย่างมากมายน่าอัศจรรย์  พลังคุกรุ่นอยู่ในร่างเหมือนน้ำวนที่ไหลเวียนไปมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เหลือเรี่ยวแรงสักนิด แต่ทั้งที่มีพละกำลังแท้ๆ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่ามือไม้แขนขาดูว่างเปล่า
คล้ายกับว่าร่างกายนี้ไม่มีมือและขา แค่กระดิกนิ้วยังทำไม่ได้เลย ประสาทสัมผัสต่างๆทั่วร่างกายคล้ายแยกกันอยู่คนละส่วนกับจิตใจไปแล้ว หรือว่าจิตหลุดออกจากร่างไปแล้ว หรือว่ากำลังถูกควบคุมเอาไว้ เขาขอให้เป็นอย่างหลัง เพราะอย่างแรกนั้นคือแสดงว่าเขาได้ตายไปแล้ว
..เจ้าบ้านั่น..สะกดเราไว้....
“ขยับตัวไม่ได้ๆ ๆ ๆ” เอ็ทร้องอย่างขวัญเสีย “... เราสู้กับมันไม่ได้...มันตรึงเราไว้อีกแล้ว”
“สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้โว้ย”
เอลตะเบ็งเสียงร้องออกไป
ขณะที่สติของเขากำลังจะดับวูบลงเขาเห็นปีศาจกระโจนเข้าหาเอ็ทซึ่งร้องไม่หยุด
               
 
            “โลกต่างมิตินี้เกิดขึ้นจากการเร่งความเร็วเหนือเวลาของโลก มันจะมีหลายระดับ นี่คือระดับต้น ความเร็วระดับนี้ทำให้นายมองเห็นรอบตัวเป็นสีฟ้า ส่วนความเร็วระดับปลายจะทำให้นายมองเห็นโลกด้านนอกรอบๆ ตัวเหมือนยืนอยู่บนโลกโดยที่ไม่มีใครมองเห็น เหมือนที่เรียกกันว่ามนุษย์ล่องหนยังไงยังงั้น”
“นี่หมายความแกคือมิสเตอร์ล่องหนนั่น”
เอ็ทพูดถึงเหตุการณ์ในร้านมินิมาร์ทของลิมนั้น
“ใช่ นั่นแหละฉันล่ะ”
“อวดเก่งไม่เบา เจ้าฮีโร่”