มาเฟีย(ที่รัก) ♥

มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 5

         ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง นี่ฉันบ้าไปแล้วหรอเนี่ยป่านนี้อีตามาเฟียนั่นมันหายหัวไปไหนเนี่ย

         "หนังจะเข้าแล้วด้วย โทโมะไปไหนเนี่ย"โอ๊ย รอนานแล้วนะหายไปไหน >[]<

         แหม อะไรเนี่ยตายยากจังพูดถึงทีไรก็มาทุกที

         "รอนานมั้ย..."หอบเป็นลูกหมามาเชียว นานน่ะสิอีก 2 นาทีจะเข้าโรงหนังล่ะไม่มาตอนหนังจบเลยล่ะ - -

         "่อ่ะ ฉันกลัวว่าที่โรงหนังจะมีของไม่ถูกใจเธอก็เลยวิ่งไปซือขนมมาให้ หวังว่าคงชอบนะ"โทโมะยื่นถุงขนมมาให้ แน่ใจนะว่าตรงหน้าเราคือมาเฟียจอมโหดอะไรจะเทคแคร์ดูแล้วขนาดนี้ ก็โรงหนังมีแต่ขนมคบเคี้ยวเลยไม่อยากกินจะกินแต่ข้าวโหดคั่วก็ยังไงๆอยู่

         "ขอบใจนะ" O.O อุ๊ย บ้าน่ะเผลอไปจับมือเขาหรอเนี่ย แต่ให้ตายเถอะมือเขาก็นุ่มดีนะ >///<

         "เราไปรอในโรงหนังเถอะ ได้เวลาแล้ว"โทโมะพูด

         "อื้ม แล้วคนอื่นๆล่ะจะไม่รอแย่หรอหนังเรื่องหนึ่งชั่วโมงสองชั่วโมง"ให้เขารอแล้วได้อะไร..

         "ไม่ต้องห่วง ถ้าเขาอยากกลับก็ให้กลับไปได้เลยนี่เป็นกฎตายตัวไม่มีบังคับ"โทโมะพูดจบก็จับมือฉันเดินเข้าโรงหนัง ไม่รู้ยังไงมือนุ่มๆน่าสัมผัสแบบนี้ทำให้รู้สึกดีจังลึกๆแล้วตานี้อาจจะไม่ได้ร้ายอย่างที่คิดก็ได้นะ

         โรงหนังมืดๆ มีคนนั่งดูสิบกว่าคนได้เพราะว่าช่วงนี้เป้นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่ทำงานกันนิ

         "โทโมะ ! ถามไรหน่อยสิ"กระซิบข้างๆหุเขานะไม่ได้พูดดัง

         "อืม"โธ่ วางมาดเข้มอีกล่ะ - -"

         "เอ่อ บางทีนายก็ดีบางทีก็ร้ายตกลงนายเป้นคนยังไงกันแน่"ถามตรงๆไปเลย

         "แล้วรักป่ะละ"โทโมะถามกลับ

         อ้าว ถามกลับแบบนี้จะตอบไงล่ะ ตาบ้า -///- ตอนนี้รู้เลยว่าหน้าแดง

         การสนทนาที่แสนเบาผ่านไป โทโมะก็กุมมือฉันไว้พร้อมซบไหล่เหมือนเด็กเลย น่ารักจัง >.<

         เอ๊ะ หรือว่าจะชอบเขาแล้วเนี่ย บ้าน่า ไม่จริงหรอกมั้งแต่ตอนนี้เขาน่ารักมากเลยอ่ะ

         "ป้อนขนมให้หน่อยดิ"โทโมะอ้อน

         "บ้า เด๊่ยวคนอื่นก็นึกว่าเราเป็นแฟนกันหรอก"จริงๆแล้วเขินน่ะ

         "ตอนนี้ยังไม่ใช่แฟนอีกหรอ... จูบกันแล้วด้วยหรือว่าต้องให้อะไรแบบนั้นก่อนถึงจะเป็นได้.."อย่าพูดแบบนี้สิตาบ้าเขินนะ >///< ฉันยังอยากเวอร์จิ้นอยู่นะ

         "เดี๋ยวคนเห็นมันไม่ดี"อ้างไปเรื่อยก่อนเวลานี้แก้เขิน

         "โรงหนังมึนๆแบบนี้คนไม่สนใจหรอกดูแต่หนังกัน อีกอย่างผมรู้นะว่าเขิน"โทโมะจิ้มแก้ม  >.< ง่า เออๆ แค่ป้อนขนมก็พอแล้วใช่มั้ยตาบ้าเขินนะ

         "อ่ะๆ เอาไป"รีบป้อนซะจะได้จบๆกัน ทำเป้นเด็กไปได้

         อยู่ๆ โทโมะก็มาหอมแก้ม >///< พร้อมหยิกแก้มฉันเบาๆ เขินที่สุดเลย

         "น่ารักมาก ขอบคุณนะครับที่รัก"แล้วเขาซบไหล่กุมมือฉันต่อ 

         อ้าว..... แล้วนางเอกในหนังมีลูกตั้งแต่เมื่อไร... -3- ขัดจังหวะแบบนี้โทโฒะไม่น่ารักแล้ว 

ด้านเคนตะกับจินนี่

         "อยากกลับบ้านยังครับ"เคนตะถาม

         "ยังเลยอ่ะ บางทีก็อยากมาเดินห้างที่ไม่มีคนเยอะๆ ดูบ้างเหมือนกัน"จินนี่ตอบ

         "ผมว่ากลับเถอะ เดี๋ยวไปส่งนี่่ก็เริ่มจะตกเย็นแล้วด้วยนะ กว่าโทโมะกับแก้วจะดูหนังจบก็อีกนาน"เคนตะพูดด้วยความเป็นห่วง

         "ก็ได้ค่ะ แล้วไม่รอพวกเขาอีกหน่อยหรอ"จินนี่ถามต่อ

         "พวกเรามีกฎว่าเวลามาเี่ที่ยวห้างหรือไปเที่ยวด้วยกันถ้าใครอยากจะกลับบ้านก่อนก็กลับได้"เคนตะเอ่ย

         "งั้นจินนี่คงต้องให้เคนตะช่วยอะไรหน่อยแล้วล่ะ"จินนี่พูดเสียงอ่อย

         "ช่วยอะไรล่ะครับ"เคนตะถาม

         "เราโดเรียนมานิ ป่านนี้พ่อกับแม่รู้เรื่องแล้วแน่"จินนี่กังวล

         "จริงสินะ งั้นเดี๋ยวใช้วิธีผม"เคนตะพูด ทำให้จินนี่สงสัย

ด้านแก้ว

         หนังจบแล้วเดินออกมาจากโรงหนังโทโมะยังจับมือฉันเดินจูงไปตลอดทาง

         "พอเถอะ ปล่อยมือได้แล้วอายคนอื่นเขา"จริงนะๆ ถึงเป็นแฟนแต่จัมือถือแขนในที่สาธารณะแบบนี้ไม่ดี

         "ก็ได้ "อ้าว ปล่อยง่ายจัง -.-

         "ฉันอยากกลับบ้านแล้ว เย็นมากแล้วด้วย"บ่นหน่อยเถอะ นี่มันใกล้เวลาละครแล้วนี่ช่อง 8 แก้วกลางดง

         "งั้นหาไรกินก่อน ฉันมีแอพช่อง 8 จะดูละครในมือถือฉันก็ได้นะพอดีเล่นเน๊ตในมือถือฟรี 1 เดือน" ว้าว ! มือถือวิเศษงั้นไม่เกรงใจล่ะนะ

         "นายนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยดูแลเทคแคร์ดีจริงๆ รู้ใจซะด้วยว่าฉันอยากดูละคร"แฮะๆ ดีจัง 

         "เปล่า ไม่ได้รู้ใจอะไรหรอกก็พวกผู้หญิงชอบดูละครน้ำเน่า ไม่น่าเชื่อมว่าเธอก็เป็น" โห่พูดซะอยากจะต่อยจะพูดจาให้มันน่ารักตลอด 24 ชั่วโมงบ้างได้มั้ยเนี่ย

         ที่สำคัญนะละครแก้วกลางดงนางเอกสวยมาก ละครก็สนุก อย่าลืมดูนะที่ช่อง 8 ^_^