look only at me {daragon or skydragon}

เขียนโดย minty_minty_sinsay

วันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 08.57 น.

6 ตอน

0 วิจารณ์

14.58K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2556 09.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Event 3 [past] : SKYDRAGON or DARAGON?? /ความทรงจำของฉัน {1}

- 3 -

3 เดือนก่อน. . .

“ดาร่า เร็วๆสิมาถ่ายรูปด้วยกันสินะๆ ^ ^” เพื่อนสาวเรียกขื่อเธออย่างมีความสุขกับการได้ออกมาเปลี่ยนบรรยายกาศในที่ๆสดใสดังเช่นที่นี้

“เกาะนามิ!!! เรามาถึงแล๊ว!!!” แม้จะไกลจากกรุงโซลก็เถอะ แต่ในความคิดฉันการที่เราสามคนออกมาเที่ยวกันในที่แบบนี้ก็เป็นอะไรที่น่าสนุกเสียจริงๆ

“มะ..มะ..มาๆมาถ่ายรูปกันเถอะ เก็บไว้เป็นที่ระลึกสำหรับพวกเรากันเถอะนะ”

“แฉะ แฉะ แฉะ”

“ไม่เอาน่า..แชรินฉันไม่ชอบถ่ายรูปสักเท่าไรเลย -*-” ซานดาร่าตอบกลับ ลี แชริน อย่างบ้าคลั่งเพราะเธอไม่ชอบการถ่ายรูปเอาซะเลย

“เอาน่าดาร่า..ถ่ายให้แชรินหน่อยเถอะ ถือว่าเป็นที่ระลึกของพวกเราไงล่ะ ตามที่ยัยเป็ดนะบอกเอาไว้ ^ ^ คิ คิ ยัยเป็ดขี้เหร่”

“พร้อมนะค่ะ” ช่างกล้องถ่ายรูปถามขึ้นมาก่อนที่รูปมันจะออกมาแบบนี้

“ไง..เป็นงี้อ่ะ” ซานดาร่าร้องปะท้วงเมื่อตัวเธอหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“ไม่เป็นไร” หญิงสาวมองรูปของสองคนที่ต่างฝ่ายต่างหยิกแก้มกันอย่างกับคู่รักกันอะไรประมาณนั้น

“เฮ้ย -_- ” ซานดาร่าพ้นลมออกมาอย่างอ่อนล้า อีกแล้วสินะ..ฉันเห็นเขากับเธออยู่ใกล้ชิดกันอีกแล้วสินะ

“เฮ้ย -_-”

“ซานดาร่าเธอพ้นลมออกมาเท่าไรแล้วนะ”ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งมันเป็นความทรงจำที่ดีเหลือเกินสำหรับเขาคนนั้นที่จากฉันไป…อันฮยอกแจ

“อันฮยอกแจ..ผ่านไปกี่ปีแล้วนะ..ที่นายจากฉันไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลยแบบนี้. . .”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะนั่งลงไปบนหญ้าพลางหลับตาลงฟังเสียงลมที่พัดผ่านมาและกลิ่นของธรรมชาติที่เธออยากสัมผัสมันมานานตั้งแต่ที่เขาจากเธอไป . . . เขาจากไปโดยที่ยังไม่บอก..จากไปทั้งๆยังคงให้ทั้งความรู้สึกที่ดีและความหวังที่เขามีให้กับเธอมันยังไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำของเธอเลย ฉัน..ยัง..ระ..รอ..นาย ยังเหมือนเดิมยังอยู่ที่เดิมยังเป็นคนเดิมของนายเสมอนะ..

ฮันฮยอกแจ”

“ฉันฝากผ่าน สายลม กับท้องฟ้าขอให้มันยังสื่อไปถึงตัวเขาให้ได้ด้วยเถอะ” ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปตรงต้นไม้และทุ่งหญ้าอันเขียวขจี

45 นาทีผ่านไป

“นิ..เลิกกินได้แล้วยัยเป็ด”ผมพูดออกไปก็ในเมื่อเธอยังเอาแต่ชดน้ำรามยอนไม่หายเลยนิ

“เดี๋ยวสิ..นายนะกินน้อยกินให้มันเยอะๆหน่อยสิจะได้ “อ้วนบ้าง” ”

“อ้วนบ้างงั้นหรอ? ยัยเป็ด!!!!!” ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิในตัวของผมมันเริ่มเพิ่มสูงขึ้นๆจนตอนนี้ผมยังรู้สึกเหมือนไฟกำลังลุกไปทั่วตัวของผม(หรือผมดูการ์ตูนมากไปหรือเปล่าครับเนี่ย??)

“อืม..ฉันเก็แค่ป็นห่วงนายนิน่าหรือแค่เป็นห่วงไม่ได้หรือไงกันนะตาบ้า ^ ^”

แค่เป็นห่วงงั้นหรอ??หมายความว่าไงผมไม่เข้าใจ ยัยนี้เป็นห่วงผมหรอ??เป็นห่วงประเภทไหนกัน เธอเป็นห่วงฉันในฐานะอะไรกันแน่น ลี- แช-ริน

“ตาบ้า..ไปตามหาดาร่าให้หน่อยดิ..น้า ^ ^” ยัยนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและออดอ้อนเหมือนเด็กขอบะหมี่เพิ่มยังไงยังงั้นหรือว่า “ผมคิดไปเอง”

“เฮ้ย -__- ก็ได้… ฉันไปก็เพราะเธอนะแชรินแต่..เดี๋ยวก่อนมีข้อแม้” ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พรางทำท่าคิด(ผมคิดมาตั้งนานแล้วล่ะครับ)ก่อนที่จะก้มลงไปตรงหน้าเธอช้าก่อนที่จะพูดเบาๆว่า “ฉันขอแล้วกันนะ…จูบของเธอนะ”

“นะ..นาย จุ๊บ!!!!! ” ฮ่าๆผมจูบแก้มเธอได้แล้ว

“ผมจูบแก้มยังเป็ดขี้เหร่ฮ่าๆ”

ผมพูดแบบนี้ซ้ำๆกันไปมาก่อนที่ยัยเป็ดจะปาตะเกียบไม้ใส่ผมอ่ะ หน็อยยัยเป็ดถ้าฉันกลับมาเมื่อไรเธอได้เจอดีแน่น

“ถ้าฉันกลับมาเธอนะ….ไม่ – รอด – เนื้อ– มือ– ฉัน– ไป– อีก– แน่น!!!! ” ผมพูดก่อนที่จะยกมือมาบาดคอตัวเองเบาๆก่อนที่จะยกมือขึ้นมาบริเวณคอและโบกมือเป็นเชิงว่าฉันไปก่อนนะและเดี๋ยวฉันกลับมาใหม่

-----------------------------------

ณ ต้นไม้ 선물하늘.(ของขวัญจากปลายฟ้า)

เวลา 12.58 นาที

วันที่ 5 เมษายน 1998

วันที่ 5 เมษายน ของทุกๆปีเป็นวันปลูกต้นไม้

ข่าวเช้า

“รายงานข่าวสดจากช่อง MBS ค่ะ วันนี้ฉันรู้สึกสดชื่นจังเลยค่ะ”

“ทำไมครับ? คุณฮงแทร่า”

“เพราะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันปลูกต้นไม้ของประเทศเราค่ะ ฉันจึงมีความสุขก่อนที่ฉันจะออกมาทำงานเนี่ยนะค่ะฉันปลูกต้นไม้ไป 1 ต้นค่ะ ”

“ต้นไม้หรอครับ มันชื่ออะไรหรอครับ??”

“เป็นต้นไม้จากความรักค่ะ”

“มีด้วยหรอครับ??”