look only at me {daragon or skydragon}
-
เขียนโดย 
minty_minty_sinsay
วันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 08.57 น.
6 ตอน
0 วิจารณ์
14.63K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2556 09.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEvent 3 [past] : SKYDRAGON or DARAGON?? /ความทรงจำของฉัน {1}
- 3 -
3 เดือนก่อน. . .
“ดาร่า เร็วๆสิมาถ่ายรูปด้วยกันสินะๆ ^ ^” เพื่อนสาวเรียกขื่อเธออย่างมีความสุขกับการได้ออกมาเปลี่ยนบรรยายกาศในที่ๆสดใสดังเช่นที่นี้
“เกาะนามิ!!! เรามาถึงแล๊ว!!!” แม้จะไกลจากกรุงโซลก็เถอะ แต่ในความคิดฉันการที่เราสามคนออกมาเที่ยวกันในที่แบบนี้ก็เป็นอะไรที่น่าสนุกเสียจริงๆ
“มะ..มะ..มาๆมาถ่ายรูปกันเถอะ เก็บไว้เป็นที่ระลึกสำหรับพวกเรากันเถอะนะ”
“แฉะ แฉะ แฉะ”
“ไม่เอาน่า..แชรินฉันไม่ชอบถ่ายรูปสักเท่าไรเลย -*-” ซานดาร่าตอบกลับ ลี แชริน อย่างบ้าคลั่งเพราะเธอไม่ชอบการถ่ายรูปเอาซะเลย
“เอาน่าดาร่า..ถ่ายให้แชรินหน่อยเถอะ ถือว่าเป็นที่ระลึกของพวกเราไงล่ะ ตามที่ยัยเป็ดนะบอกเอาไว้ ^ ^ คิ คิ ยัยเป็ดขี้เหร่”
“พร้อมนะค่ะ” ช่างกล้องถ่ายรูปถามขึ้นมาก่อนที่รูปมันจะออกมาแบบนี้
“ไง..เป็นงี้อ่ะ” ซานดาร่าร้องปะท้วงเมื่อตัวเธอหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ไม่เป็นไร” หญิงสาวมองรูปของสองคนที่ต่างฝ่ายต่างหยิกแก้มกันอย่างกับคู่รักกันอะไรประมาณนั้น
“เฮ้ย -_- ” ซานดาร่าพ้นลมออกมาอย่างอ่อนล้า อีกแล้วสินะ..ฉันเห็นเขากับเธออยู่ใกล้ชิดกันอีกแล้วสินะ
“เฮ้ย -_-”
“ซานดาร่าเธอพ้นลมออกมาเท่าไรแล้วนะ”ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งมันเป็นความทรงจำที่ดีเหลือเกินสำหรับเขาคนนั้นที่จากฉันไป…อันฮยอกแจ
“อันฮยอกแจ..ผ่านไปกี่ปีแล้วนะ..ที่นายจากฉันไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลยแบบนี้. . .”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะนั่งลงไปบนหญ้าพลางหลับตาลงฟังเสียงลมที่พัดผ่านมาและกลิ่นของธรรมชาติที่เธออยากสัมผัสมันมานานตั้งแต่ที่เขาจากเธอไป . . . เขาจากไปโดยที่ยังไม่บอก..จากไปทั้งๆยังคงให้ทั้งความรู้สึกที่ดีและความหวังที่เขามีให้กับเธอมันยังไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำของเธอเลย ฉัน..ยัง..ระ..รอ..นาย ยังเหมือนเดิมยังอยู่ที่เดิมยังเป็นคนเดิมของนายเสมอนะ..
ฮันฮยอกแจ”
“ฉันฝากผ่าน สายลม กับท้องฟ้าขอให้มันยังสื่อไปถึงตัวเขาให้ได้ด้วยเถอะ” ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปตรงต้นไม้และทุ่งหญ้าอันเขียวขจี
45 นาทีผ่านไป
“นิ..เลิกกินได้แล้วยัยเป็ด”ผมพูดออกไปก็ในเมื่อเธอยังเอาแต่ชดน้ำรามยอนไม่หายเลยนิ
“เดี๋ยวสิ..นายนะกินน้อยกินให้มันเยอะๆหน่อยสิจะได้ “อ้วนบ้าง” ”
“อ้วนบ้างงั้นหรอ? ยัยเป็ด!!!!!” ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิในตัวของผมมันเริ่มเพิ่มสูงขึ้นๆจนตอนนี้ผมยังรู้สึกเหมือนไฟกำลังลุกไปทั่วตัวของผม(หรือผมดูการ์ตูนมากไปหรือเปล่าครับเนี่ย??)
“อืม..ฉันเก็แค่ป็นห่วงนายนิน่าหรือแค่เป็นห่วงไม่ได้หรือไงกันนะตาบ้า ^ ^”
แค่เป็นห่วงงั้นหรอ??หมายความว่าไงผมไม่เข้าใจ ยัยนี้เป็นห่วงผมหรอ??เป็นห่วงประเภทไหนกัน เธอเป็นห่วงฉันในฐานะอะไรกันแน่น ลี- แช-ริน
“ตาบ้า..ไปตามหาดาร่าให้หน่อยดิ..น้า ^ ^” ยัยนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและออดอ้อนเหมือนเด็กขอบะหมี่เพิ่มยังไงยังงั้นหรือว่า “ผมคิดไปเอง”
“เฮ้ย -__- ก็ได้… ฉันไปก็เพราะเธอนะแชรินแต่..เดี๋ยวก่อนมีข้อแม้” ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พรางทำท่าคิด(ผมคิดมาตั้งนานแล้วล่ะครับ)ก่อนที่จะก้มลงไปตรงหน้าเธอช้าก่อนที่จะพูดเบาๆว่า “ฉันขอแล้วกันนะ…จูบของเธอนะ”
“นะ..นาย จุ๊บ!!!!! ” ฮ่าๆผมจูบแก้มเธอได้แล้ว
“ผมจูบแก้มยังเป็ดขี้เหร่ฮ่าๆ”
“ผมจูบแก้มยังเป็ดขี้เหร่ฮ่าๆ”
ผมพูดแบบนี้ซ้ำๆกันไปมาก่อนที่ยัยเป็ดจะปาตะเกียบไม้ใส่ผมอ่ะ หน็อยยัยเป็ดถ้าฉันกลับมาเมื่อไรเธอได้เจอดีแน่น
“ถ้าฉันกลับมาเธอนะ….ไม่ – รอด – เนื้อ– มือ– ฉัน– ไป– อีก– แน่น!!!! ” ผมพูดก่อนที่จะยกมือมาบาดคอตัวเองเบาๆก่อนที่จะยกมือขึ้นมาบริเวณคอและโบกมือเป็นเชิงว่าฉันไปก่อนนะและเดี๋ยวฉันกลับมาใหม่
-----------------------------------
ณ ต้นไม้ 선물하늘.(ของขวัญจากปลายฟ้า)
เวลา 12.58 นาที
วันที่ 5 เมษายน 1998
วันที่ 5 เมษายน ของทุกๆปีเป็นวันปลูกต้นไม้
ข่าวเช้า
“รายงานข่าวสดจากช่อง MBS ค่ะ วันนี้ฉันรู้สึกสดชื่นจังเลยค่ะ”
“ทำไมครับ? คุณฮงแทร่า”
“เพราะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันปลูกต้นไม้ของประเทศเราค่ะ ฉันจึงมีความสุขก่อนที่ฉันจะออกมาทำงานเนี่ยนะค่ะฉันปลูกต้นไม้ไป 1 ต้นค่ะ ”
“ต้นไม้หรอครับ มันชื่ออะไรหรอครับ??”
“เป็นต้นไม้จากความรักค่ะ”
“มีด้วยหรอครับ??”
“มีสิค่ะ. .ต้นไม้ที่เกิดจากครอบครัวที่อบอุ่นและความเชื่อใจซึ่งกันและกันไงค่ะ”
“ติด !!!!”
“เฮ้ย!!!. . .ไร้สาระจริงๆ”
“ดาร่า!!!/ดาร่า!!! ลูกพูดอะไรเนี่ย!!! วันนี้เป็นวันชิกโมกิลนะลูก”
“พ่อค่ะ..แม่ค่ะ ดูสิค่ะเขาให้รายงานข่าวไม่ใช่หรอค่ะแล้วนี่เขาพูดอะไรอ่ะค่ะไร้สาระทั้งเพทำตัวเป็นเด็กอมมือไปได้น่าสมเพ-…”
“ซานดาร่า!!!!”
“คะ..ค่ะ”
“ไปแต่งตัวได้แล้วแล้วเดี๋ยวเราไปเกาะนามิกัน”
“พะ..พ่อค่ะเดี๋ยวก่อนค่ะ..พ่อลืมกระเป๋าสตางค์ค่…-”
“ปิ้ง…ป๋อง..ปิ้ง..ป๋อง”
“ที่รักไปดูสิว่าใครกดออดนะ..เดี๋ยวแม่เก็บกระเป๋าสตางค์ของพ่อเอง”
………….
….
ชื่อ : ปาร์ค ซานดาร่า
เชื้อชาติ : จีน
อายุ : 16
อาชีพ : นักเรียนแลกเปลี่ยนห้อง A
แฟนคลับ : A ทุกด้าน
สิ่งที่ไม่ถนัด : เรื่องความรัก
ลักษณะนิสัย : เป็นผู้หญิงที่เย็นชามีความเย็นชาเป็นเลิศ แต่จะเก็บไม่อยู่ก็เพราะ “ความรู้สึกที่ดีของทุกคนที่ส่งผ่านเธอ”
- 3 -
3 เดือนก่อน. . .
“ดาร่า เร็วๆสิมาถ่ายรูปด้วยกันสินะๆ ^ ^” เพื่อนสาวเรียกขื่อเธออย่างมีความสุขกับการได้ออกมาเปลี่ยนบรรยายกาศในที่ๆสดใสดังเช่นที่นี้
“เกาะนามิ!!! เรามาถึงแล๊ว!!!” แม้จะไกลจากกรุงโซลก็เถอะ แต่ในความคิดฉันการที่เราสามคนออกมาเที่ยวกันในที่แบบนี้ก็เป็นอะไรที่น่าสนุกเสียจริงๆ
“มะ..มะ..มาๆมาถ่ายรูปกันเถอะ เก็บไว้เป็นที่ระลึกสำหรับพวกเรากันเถอะนะ”
“แฉะ แฉะ แฉะ”
“ไม่เอาน่า..แชรินฉันไม่ชอบถ่ายรูปสักเท่าไรเลย -*-” ซานดาร่าตอบกลับ ลี แชริน อย่างบ้าคลั่งเพราะเธอไม่ชอบการถ่ายรูปเอาซะเลย
“เอาน่าดาร่า..ถ่ายให้แชรินหน่อยเถอะ ถือว่าเป็นที่ระลึกของพวกเราไงล่ะ ตามที่ยัยเป็ดนะบอกเอาไว้ ^ ^ คิ คิ ยัยเป็ดขี้เหร่”
“พร้อมนะค่ะ” ช่างกล้องถ่ายรูปถามขึ้นมาก่อนที่รูปมันจะออกมาแบบนี้
“ไง..เป็นงี้อ่ะ” ซานดาร่าร้องปะท้วงเมื่อตัวเธอหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ไม่เป็นไร” หญิงสาวมองรูปของสองคนที่ต่างฝ่ายต่างหยิกแก้มกันอย่างกับคู่รักกันอะไรประมาณนั้น
“เฮ้ย -_- ” ซานดาร่าพ้นลมออกมาอย่างอ่อนล้า อีกแล้วสินะ..ฉันเห็นเขากับเธออยู่ใกล้ชิดกันอีกแล้วสินะ
“เฮ้ย -_-”
“ซานดาร่าเธอพ้นลมออกมาเท่าไรแล้วนะ”ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งมันเป็นความทรงจำที่ดีเหลือเกินสำหรับเขาคนนั้นที่จากฉันไป…อันฮยอกแจ
“อันฮยอกแจ..ผ่านไปกี่ปีแล้วนะ..ที่นายจากฉันไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลยแบบนี้. . .”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะนั่งลงไปบนหญ้าพลางหลับตาลงฟังเสียงลมที่พัดผ่านมาและกลิ่นของธรรมชาติที่เธออยากสัมผัสมันมานานตั้งแต่ที่เขาจากเธอไป . . . เขาจากไปโดยที่ยังไม่บอก..จากไปทั้งๆยังคงให้ทั้งความรู้สึกที่ดีและความหวังที่เขามีให้กับเธอมันยังไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำของเธอเลย ฉัน..ยัง..ระ..รอ..นาย ยังเหมือนเดิมยังอยู่ที่เดิมยังเป็นคนเดิมของนายเสมอนะ..
ฮันฮยอกแจ”
“ฉันฝากผ่าน สายลม กับท้องฟ้าขอให้มันยังสื่อไปถึงตัวเขาให้ได้ด้วยเถอะ” ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปตรงต้นไม้และทุ่งหญ้าอันเขียวขจี
45 นาทีผ่านไป
“นิ..เลิกกินได้แล้วยัยเป็ด”ผมพูดออกไปก็ในเมื่อเธอยังเอาแต่ชดน้ำรามยอนไม่หายเลยนิ
“เดี๋ยวสิ..นายนะกินน้อยกินให้มันเยอะๆหน่อยสิจะได้ “อ้วนบ้าง” ”
“อ้วนบ้างงั้นหรอ? ยัยเป็ด!!!!!” ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิในตัวของผมมันเริ่มเพิ่มสูงขึ้นๆจนตอนนี้ผมยังรู้สึกเหมือนไฟกำลังลุกไปทั่วตัวของผม(หรือผมดูการ์ตูนมากไปหรือเปล่าครับเนี่ย??)
“อืม..ฉันเก็แค่ป็นห่วงนายนิน่าหรือแค่เป็นห่วงไม่ได้หรือไงกันนะตาบ้า ^ ^”
แค่เป็นห่วงงั้นหรอ??หมายความว่าไงผมไม่เข้าใจ ยัยนี้เป็นห่วงผมหรอ??เป็นห่วงประเภทไหนกัน เธอเป็นห่วงฉันในฐานะอะไรกันแน่น ลี- แช-ริน
“ตาบ้า..ไปตามหาดาร่าให้หน่อยดิ..น้า ^ ^” ยัยนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและออดอ้อนเหมือนเด็กขอบะหมี่เพิ่มยังไงยังงั้นหรือว่า “ผมคิดไปเอง”
“เฮ้ย -__- ก็ได้… ฉันไปก็เพราะเธอนะแชรินแต่..เดี๋ยวก่อนมีข้อแม้” ผมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พรางทำท่าคิด(ผมคิดมาตั้งนานแล้วล่ะครับ)ก่อนที่จะก้มลงไปตรงหน้าเธอช้าก่อนที่จะพูดเบาๆว่า “ฉันขอแล้วกันนะ…จูบของเธอนะ”
“นะ..นาย จุ๊บ!!!!! ” ฮ่าๆผมจูบแก้มเธอได้แล้ว
“ผมจูบแก้มยังเป็ดขี้เหร่ฮ่าๆ”
“ผมจูบแก้มยังเป็ดขี้เหร่ฮ่าๆ”
ผมพูดแบบนี้ซ้ำๆกันไปมาก่อนที่ยัยเป็ดจะปาตะเกียบไม้ใส่ผมอ่ะ หน็อยยัยเป็ดถ้าฉันกลับมาเมื่อไรเธอได้เจอดีแน่น
“ถ้าฉันกลับมาเธอนะ….ไม่ – รอด – เนื้อ– มือ– ฉัน– ไป– อีก– แน่น!!!! ” ผมพูดก่อนที่จะยกมือมาบาดคอตัวเองเบาๆก่อนที่จะยกมือขึ้นมาบริเวณคอและโบกมือเป็นเชิงว่าฉันไปก่อนนะและเดี๋ยวฉันกลับมาใหม่
-----------------------------------
ณ ต้นไม้ 선물하늘.(ของขวัญจากปลายฟ้า)
เวลา 12.58 นาที
วันที่ 5 เมษายน 1998
วันที่ 5 เมษายน ของทุกๆปีเป็นวันปลูกต้นไม้
ข่าวเช้า
“รายงานข่าวสดจากช่อง MBS ค่ะ วันนี้ฉันรู้สึกสดชื่นจังเลยค่ะ”
“ทำไมครับ? คุณฮงแทร่า”
“เพราะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันปลูกต้นไม้ของประเทศเราค่ะ ฉันจึงมีความสุขก่อนที่ฉันจะออกมาทำงานเนี่ยนะค่ะฉันปลูกต้นไม้ไป 1 ต้นค่ะ ”
“ต้นไม้หรอครับ มันชื่ออะไรหรอครับ??”
“เป็นต้นไม้จากความรักค่ะ”
“มีด้วยหรอครับ??”
“มีสิค่ะ. .ต้นไม้ที่เกิดจากครอบครัวที่อบอุ่นและความเชื่อใจซึ่งกันและกันไงค่ะ”
“ติด !!!!”
“เฮ้ย!!!. . .ไร้สาระจริงๆ”
“ดาร่า!!!/ดาร่า!!! ลูกพูดอะไรเนี่ย!!! วันนี้เป็นวันชิกโมกิลนะลูก”
“พ่อค่ะ..แม่ค่ะ ดูสิค่ะเขาให้รายงานข่าวไม่ใช่หรอค่ะแล้วนี่เขาพูดอะไรอ่ะค่ะไร้สาระทั้งเพทำตัวเป็นเด็กอมมือไปได้น่าสมเพ-…”
“ซานดาร่า!!!!”
“คะ..ค่ะ”
“ไปแต่งตัวได้แล้วแล้วเดี๋ยวเราไปเกาะนามิกัน”
“พะ..พ่อค่ะเดี๋ยวก่อนค่ะ..พ่อลืมกระเป๋าสตางค์ค่…-”
“ปิ้ง…ป๋อง..ปิ้ง..ป๋อง”
“ที่รักไปดูสิว่าใครกดออดนะ..เดี๋ยวแม่เก็บกระเป๋าสตางค์ของพ่อเอง”
………….
….
ชื่อ : ปาร์ค ซานดาร่า
เชื้อชาติ : จีน
อายุ : 16
อาชีพ : นักเรียนแลกเปลี่ยนห้อง A
แฟนคลับ : A ทุกด้าน
สิ่งที่ไม่ถนัด : เรื่องความรัก
ลักษณะนิสัย : เป็นผู้หญิงที่เย็นชามีความเย็นชาเป็นเลิศ แต่จะเก็บไม่อยู่ก็เพราะ “ความรู้สึกที่ดีของทุกคนที่ส่งผ่านเธอ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
