BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...

9.8

เขียนโดย OUM_PF

วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.35 น.

  18 ตอน
  305 วิจารณ์
  54.06K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 11.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

BECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC)

 

ตอนที่5 คำถาม...?

 

 

 

 

 

 

 

          เปลือกตาค่อยๆเลื่อนขึ้นเปิดเปลือยดวงตาคู่หวานของหญิงสาวร่างบอบบาง เธอมองลำแขนแกร่งที่

 

โอบกอดร่างของเธอไว้

 

 

 

          “ตื่นแล้วหรอครับ”

 

 

 

          “ค่ะ”เธอซุกใบหน้าลงบนแผงอกแกร่ง

 

 

 

          พยายามนึกถึงภาพที่ผ่านแล่นเข้ามาในหัวเมื่อสามชั่วโมงก่อน หากแต่ภาพเหล่านั้นกลับหายเข้ากลีบเมฆ

 

ไปแล้ว และยิ่งคิดก็เหมือนจะยิ่งปวดหัวมากขึ้นไปทุกที

 

 

 

          “ไหนให้พี่ดูรอยแดงหน่อยซิ”เธอกระถดกายออกจากอกแกร่งของเขา ก่อนมือหนาจะร่นคอเสื้อเชิ้ตลงพอ

 

ให้เห็นเนินอกและซอกคอของเธอ

 

 

 

           “เริ่มหายแล้วนี่ ไว้คืนนี้ค่อยทาอีกทีละกัน”เขาติดกระดุมให้เธอดังเดิม ก่อนจะประคองเธอให้ลุกขึ้น

 

 

 

          “พี่ป๊อป เดี๋ยวก่อน...”เธอฉุดเขาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างที่ใจคิด

 

 

 

          “ฟางเป็นอะไรรึเปล่าคะ ฟาง...”

 

 

 

          “ไม่มีอะไรหรอกครับ ฟางคงเมารถน่ะ ไปบ้านพี่กันดีกว่าป่านนี้ผู้ใหญ่รอแย่แล้วพี่โทรไปบอกท่านแล้วว่า

 

จะไปทานอาหารเย็นด้วย”เขาจูงมือเธอเดินไปชั้นล่างของบ้าน ก่อนเขาจะแยกไปปิดประตูหน้าต่างบ้าน เธอก็ไม่

 

เข้าใจอยู่ดี ตอนเธอตื่นขึ้นมาก็มีเขาอยู่ข้างกาย และอาการแปลกๆของคนรอบข้างที่เมื่อเธอแค่เอ่ยถามว่าเมื่อไหร่

 

เธอกับเขาจะได้แต่งงานกันอย่างที่ถามมาตลอดเก้าปี ทุกคนกลับพากันตกใจราวกับเธอไปฆ่าใครมาเสียอย่างนั้น

 

จากนั้นก็พากันยกโขยงออกไปนอกห้องจนหมด ทิ้งความงงไว้ให้เธอคนเดียว แล้วเรือนหอหลังนี้ก็เหมือนกัน มันมี

 

สิ่งของเครื่องใช้ของเธออยู่ครบครัน มีแม้กระทั่งชุดแต่งงานที่เธอสวมในงานวันแต่งที่เพิ่งผ่านมาสองเดือนนี้ และ

 

อีกอย่างเธอก็สวมมันได้พอดี มันจะเป็นไปได้อย่างไรเมื่อเขาบอกว่านี่เป็นชุดแต่งงานเก่าของคุณพิมลและอยาก

 

ให้เธอสวมในวันแต่งงานของเรา

 

 

 

           “เรียบร้อยแล้ว นี่ใช่มั้ยครับถุงของฝากเรา เอาไปหมดนี่เลยรึเปล่า”เธอหันไปตามเสียงของเขา ก่อนจะ

 

เดินไปหาชายหนุ่ม

 

 

 

          “ชวนเฟย์ แก้ว แอนนี่ไปด้วยได้มั้ยคะ”

 

 

 

          “ได้สิครับ เพิ่งจะสี่โมงเย็นอยู่เลย”เขายิ้มก่อนจะตอบเธอ

 

เธอหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาก่อนจะโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท เธอมองชายหนุ่มที่เดินไปนั่งรอที่โซฟาสีครีม

 

ตัวยาว เธอต่อสายคุยกับเฟย์ ก่อนจะบอกแม่กระต่ายตื่นตูมประจำกลุ่มให้โทรบอกสองคนที่เหลือก่อนจะเดินไปหา

 

สามีหนุ่มที่ยืนมองสวนกุหลาบขนาดย่อมของเธอผ่านกระจกบานใสที่กั้นเอาไว้

 

 

 

          “ดอกกุหลาบบานหลายดอกเลย ฟางตัดไปฝากคุณแม่ดีไหมคะ” เขาเบนสายตาจากกระจกใสมองมาที่

 

เธอ ก่อนลำแขนแกร่งจะเกี่ยวร่างของเธอเข้าไปแนบชิดร่างกายแกร่ง

 

 

 

          “แดดร้อนอยู่เลย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

 

 

 

          “ฟางถึกจะตาย เค้าไปเอากรรไกรก่อนนะ”เธอผละตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

 

และออกมาพร้อมกับกรรไกรและตะกร้าสาน เดินดุ่มๆไปลอดซุ่มที่เชื่อมจากห้องรับแขกกับสวนที่เธอลงมือตกแต่ง

 

เองที่ข้างๆตัวบ้าน เธอทอดสายตามองสวนดอกกุหลาบที่เธอปลูกไว้ข้างรั้วด้านในของบ้าน เธอเดินไปที่ดอก

 

กุหลาบต้นแรกที่ปลูกเรียงรายมาจากรั้วที่ติดกับบ้านอีกหลัง เธอตัดดอกกุหลาบดอกตูมที่กำลังจะบานในวันพรุ่งนี้

 

ใส่ลงในตะกร้า ก่อนจะลงมือตัดที่ต้นอื่นๆที่เรียงรายกันเกือบร้อยต้น

 

 

 

          “ร้อนละสิท่า”เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น ก่อนหมวกรูปตัวPที่เขาอุตส่าห์ซื้อให้เมื่อครั้งไปเดินห้างด้วย

 

กันคราวก่อนจะถูกสวมลงบนศีรษะของเธอ เขาแย่งตะกร้าดอกไม้ในมือของเธอไปถือไว้เสียเอง

 

 

 

          “ขอบคุณค่ะ”เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ก่อนจะตัดดอกกุหลาบไปเรื่อยๆโดยมีสามีหนุ่มคอยถือตะกร้าเดิน

 

ตามหลัง

 

 

 

          “ถ้าฟางจะไปซื้อดอกกุหลาบมาเพิ่มแล้วเราจะเอามาลงตรงไหนล่ะ”

 

 

           “รั้วด้านโน้นยังว่างอยู่เลย”

 

 

          “นี่กะจะปลูกให้มันเต็มบ้านเราเลยหรือไง”มือใหญ่โยกศีรษะของเธอไป-มาอย่างหยอกล้อ เธอจับหมับ

 

เข้าที่มือใหญ่ก่อนจะยกมือของเขาออกจากศีรษะ

 

 

           “ใครบอก...ฟางจะปลูกให้มันเต็มบ้านไปเลยต่างหาก”เธอพูดก่อนจะจูงมือหนาเข้าบ้านไปเอากรรไกรไป

 

เก็บไว้ที่เดิมพร้อมๆกับถือถุงของฝากและตะกร้าดอกกุหลาบเดินไปรอชายหนุ่มที่ล็อกประตูบ้านอยู่ เขาขับรถไปที่

 

บ้านจิระคุณซึ่งอยู่ห่างจากเรือนหอของเขาและฟางประมาณสามกิโลเมตร คนตัวเล็กนั้นนั่งเงียบตลอดทาง เธอยัง

 

คงจ้องมองดอกกุหลาบในตะกร้าอย่างไม่คลาดสายตา เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ ซึ่งเขาก็พอจะรู้ว่าหญิง

 

สาวกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

 

 

 

          “ดอกกุหลาบพวกนั้นใครปลูกหรอคะ”เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่เริ่มซักไซ้ จะให้เขาบอกอย่างไรว่าเธอเอง

 

นั่นแหละที่เป็นคนปลูก เพราะตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้ “แล้วฟางว่าใครเป็นคนปลูกล่ะ”เขาย้อนถามกลับไป คิ้วโก่ง

 

สวยถึงกับขมวดมุ่น

 

 

           “ฟางรู้สึกคุ้นๆกับดอกกุหลาบพวกนั้น ต้นดอกพุดต้นนั้น แล้วก็เก้าอี้หวายตัวนั้น...”

 

 

          “ก็...ก็ไม่เห็นแปลก..ฟาง ฟางอยู่มาตั้งสองเดือนแล้วนี่นา”

 

 

 

          “มันไม่ใช่แบบนั้น...เหมือนฟางจะเป็นคนปลูกดอกกุหลาบพวกนั้นเอง...ไม่ใช่มัณฑนากร เหมือนฟางจะ

 

เป็นคนเลือกเก้าอี้หวายตัวนั้นเอง...ไม่ใช่มัณฑนากร เหมือนฟางเคยเห็นดอกพุดต้นนั้นมานานแล้ว นานกว่า...”

 

 

 

          “ถึงแล้วครับ”เขารีบตัดบทคนตัวเล็กที่พูดในสิ่งที่เขากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหันไปถอดหมวกออกจาก

 

ศีรษะทุยสวยของเธอ เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม เขารู้ว่าเธอคงจะสงสัยกับชีวิตตัวเองไม่น้อย

 

ที่อยู่ๆตื่นขึ้นมาแล้วสิ่งรอบตัวก็เปลี่ยนไป เธอยังคงสงสัยในสิ่งที่ใครไม่สามารถให้คำตอบเธอได้...ในวันนี้

 

 

 

          “คนนิสัยไม่ดี...ไม่ฟังเค้าพูดเลย”คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะบัด ก่อนร่างเล็กๆจะเดินจ้ำอ้าวลงจากรถ

 

ของเขา แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เขาโคลงศีรษะเบาๆ เขารู้ว่าคนตัวเล็กนั้นไม่ได้งอนจริงจังนักหรอก

 

หากแต่เขากลัวเหลือเกิน...กลัวว่าสักวันเธอจะจำเรื่องราวระหว่างเขาและเธอได้ แล้วเธอก็จะไปจากเขา...

 

 

 

 

 

 

 

          เสียงคุยเจี้ยวจ้าวกันตามประสาผู้หญิงลอยมากระทบโสตประสาทของเขา เขาเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่คุย

 

กับเพื่อนสาวอย่างออกรสออกชาติ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างบอบบางของภรรยาสาว

 

 

 

            “ฟางครับ ยังไม่หายงอนพี่อีกหรอคนดี”เขาโอบแขนรอบเอวบาง ก่อนจะส่งซิกให้เพื่อนสาวของเธอให้

 

ออกไปก่อน สามสาวพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปแต่โดยดี

 

 

 

          “จะไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวสิรอฉันด้วย”เสียงหวานเอ่ยรั้งท้ายสามสาวที่เดินออกไปแล้ว และคนตัวเล็กก็ดู

 

เหมือนกำลังจะลุกตามเขาจัดการล็อกเอวบางเอาไว้ ก่อนจะยกร่างของเธอขึ้นมานั่งบนตักอย่างง่ายดาย

 

 

 

          “ปล่อยเค้านะ พี่ป๊อปจะทำอะไร”มือเล็กๆดันใบหน้าของเขาเอาไว้ก่อนที่จะทันได้หอมแก้มนวล

 

 

 

          “ก็ง้อเมียไง ฟางอย่างอนพี่เลยนะครับ” “จะไม่ให้ฟางงอนได้ยังไง ก็พี่ป๊อปไม่ฟังที่ฟางพูดเลย แถมยัง

 

ตัดบทอีกต่างหาก”

 

 

 

          “พี่ขอโทษนะ ต่อไปนี้พี่จะฟังที่ฟางพูดทุกอย่างเลย”ป๊อปปี้เอ่ยอย่างเอาใจภรรยาตัวน้อย นิ้วเรียวเกลี่ย

 

แก้มใสที่อยู่ในระยะประชิดอย่างทะนุถนอม

 

 

 

“จริงๆนะ”

 

 

“ครับ จะตอบทุกคำถามเลยด้วย”

 

 

 

“งั้นฟางถามอะไรหน่อยได้ไหม...”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

มาแล้ววววววววววววววววววว คาดว่านิยายเรื่องนี้ไม่น่าจะเกินยี่สิบตอน ตอนนี้เรากำลังเร่งแต่งอยู่ ยังไงก็อย่าเพิ่ง

 

ทิ้งกันไปนะ สุดท้ายก็ต้องขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะจ้ะ สัญญาว่าจะแต่งออกมาให้ดีที่สุด

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา