เมื่อไหร่จะเข้าใจ

-

เขียนโดย Cartoon

วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.47 น.

  3 session
  14 วิจารณ์
  7,570 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 19.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) 2 LISTEN TO ME

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
2
LISTEN TO ME
 
            เอ่อ... ผมกำลังคิดว่านี่ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่าครับเนี่ย  ทำไมแก้วดูโกรธผมหนักหนาเลยครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ นะ ก็เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งนานนี่นา ทำไมเวลาเธอมีอะไรเธอถึงไม่ปรึกษาผมละ ทำไมถึงไม่คุยกับผมละ ทำไมเธอกลับเลือกเก็บไว้คนเดียว แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาแบบนั้น เป็นคุณคุณจะให้ผมทำไงอะ ผมก็เงิบเป็นนะครับ มันค้างคาใจจริงๆนะ ทำไมเธอเป็นแบบนี้ไปได้นะ
 
            “แก้ว...”
           
            ผมพูดออกมาได้แค่คำเดียวจริงๆ เพราะเจ้าตัวนี่เดินออกจากร้านไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมต้องวิ่งตามไปไหมอะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าตามไปแล้วเธอจะอยากคุยกับผมหรือเปล่านี่สิ สรุปผมผิดอะไรเนี่ย วนกลับลูปเดิมจนได้นะไอ้โทโมะ
           
            ผมรู้สึกแปลก... อีกแล้วแฮะ พักหลังๆ มานี้อ่ะ แก้วเปลี่ยนไปเยอะเลย ประมาณว่าเวลาผมจะคุยกับใคร รู้สึกเหมือนเธอจะมองมาด้วยความพอใจตลอดเลย เฮ้อ... เธอไม่พอใจกันด้วยเรื่องอะไรกันนะ แต่ผมว่าผมควรจะตามหาเธอนะ
 
            “พี่ครับ... เช็คบิคครับ”
 
            รีบจ่ายรีบไปดีกว่าเรา เธอจะวิ่งไปไกลขนาดไหนแล้วนะ....
 
            ตอนนี้ผมออกมาจากร้านแล้วครับ กำลังวิ่งด้วย... เธออยู่ไหนเนี่ยแก้ว ผมใจไม่ดีแล้วนะ ขอร้องอย่าให้เธอไปไกลกว่านี้เลยเถอะ ถ้าเธอได้รับอันตรายผมอาจจะไปช่วยเธอไม่ทันนะ เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ แค่คิดเองนะ ผมก็โคตรกลัวเลยละครับ
            เห้ยยยยยยยยยยยย ผู้หญิงที่นั่งตรงนั้นร้องไห้หนักไปไหมนั่น สงสารเขาจังเลยครับ แฟนทิ้งรึไงนะ แต่เอ๊ะ? ทำไมหน้าคุ้นๆวะนั่น อะ...อ้าว นั่นแก้วนี่หว่า ตายละ ผมรีบเดินตรงเข้าไปหาเธอทันที ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้วทั้งนั้น ผมทำเธอร้องไห้อีกแล้ว
 
            “แก้ว ทำไมต้องวิ่งออกมาจากร้านล่ะ หนีโทโมะออกมาทำไม”
 
            “.............................” เธอเงยหน้ามองผมเฉยๆ ไม่มีคำพูดใดๆตอบกลับมา
 
            “แก้ว อย่าเงียบสิ ตอบหน่อย หนีเราออกมาทำไม”
 
            “แก้ว...ฮึก... แก้ว ฮือออออออTT”
 
            อ้าวววววว อะไรวะ นึกว่าจะตอบ ร้องไห้เฉยเลยครับท่าน
 
            “ร้องไห้อีก ร้องไห้ทำไม โทโมะทำให้แก้วร้องไห้เหรอ หืม?”
 
            “ไม่ต้องมาพูดเลย... แก้วไม่ได้ร้องไห้เพราะโทโมะหรอกน่า เมื่อกี้ฝุ่นปลิวมาเข้าตาเฉยๆต่างหากละ แบร่”
           
            “จริงหรือเปล่า? เปลี่ยนอารมณ์เร็วไปไหม?”
 
            “อื้ม... จริงสิ แก้วจะโกหกไปทำไมกัน”
 
            “จริงก็จริง ปากแข็งชะมัด จะพูดอะไรก็ไม่พูดตามที่คิด”
 
            “อะ...ไร ใครปากแข็ง ไม่พูดตามที่คิดอะไร โทโมะพูดอะไรเนี่ย”
 
            “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เราพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
 
            ไม่เข้าใจจริงๆ เลยนะ ทำไมเธอไม่พูดตามที่เธอคิด ไม่พูดตามที่เธอรู้สึกล่ะ ผมว่าผมรู้นะว่าเธอจะพูดอะไร แต่เธอก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ ไม่พูดมันออกมา แล้วเมื่อไหร่เราจะเข้าใจกันสักทีละแก้ว
 
            “อื้อ เข้าใจแล้วล่ะ จะกลับบ้านเลยไหม แก้วอยากกลับบ้านแล้ว”
 
            “จะกลับเลยเหรอ? ไปกินของหวานไหม เมื่อกี้หนีออกมายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่”
 
            “ก็บอกว่าไม่ได้หนี! ไม่เข้าใจหรือไง จะไปกินก็ไปคนเดียวเลยไป แก้วจะกลับบ้าน!!!!!!”
 
            “ทำไมแค่นี้ต้องขึ้นเสียงด้วย เป็นอะไรของแกวะ อยากกลับนักก็กลับไปเลย คนจะง้อ แต่ไม่ยอมฟังกันงี้ วันนี้คุยกันยังไงก็ไม่รู้เรื่อง โทรให้ที่บ้านมารับด้วละกัน ไม่อยากให้กลับเองเป็นห่วง ถึงแล้วไลน์มาบอกนะ เราไปละ”
 
            โธ่... ไม่ยอมฟังกันบ้างเลย อยากกลับนักก็กลับไปเลย ผมก็กลับเหมือนกัน พยายามจะใจเย็นแล้วนะ แต่มันเย็นไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ละกัน
 
            “นี่! หยุดเลยนะ หยุด ห้ามเดินหนีแก้วนะ”
 
            อะไรวะ จะเอาไงอีก หยุดก็ได้... แต่ไม่หันไปหรอก
 
            “หันหน้ามา”
 
            ไม่หัน จะทำไม?
 
            “หันหน้ามานะโทโมะ”
 
            อะไรวะเนี่ย เออๆ หันก็ได้
 
            “หันแล้ว พอใจยัง?”
 
            “นี่... แก้วขอโทษ”
 
            “ขอโทษทำไมเธอไม่ได้ผิดอะไรนี่ เราผิดเองแหละ”
 
            “เราขอโทษ... ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เลยนะ ฮึก...”
 
            “จะร้องไห้ทำไมอีก กลับบ้านไปได้แล้ว”
 
            “ไม่เอา ไม่อยากกลับเอง ไม่อยากให้ที่บ้านมารับ”
           
            “แล้วจะเอาไง...”
 
            “ไปส่งหน่อยนะ”
 
            เฮ้อ... จนได้ไหมละ แพ้ทางตัวเองอีกจนได้ ไล่เค้า หงุดหงิดเค้า สุดท้ายต้องไปส่งเค้า อะไรกันวะเนี่ยยยยยยยย อยากจะบ้าตาย
 
            “อือ.....”
 
            “ตอบดีๆไม่ได้เหรอ...”
 
            โอ้ยยยยยย ยัยนี่เรื่องมากไปไหนเนี่ย โอเค ให้พูดดีๆเลยใช่ไหม ได้เลยครับ เดี๋ยวโทโมะคนนี้จัดการให้
 
            “ดีๆ พอใจยัง?”
 
            “กวนเหรอ? ไม่ขำนะ... ”
 
            “ล้อเล่นน่า... โอเคครับ เดี๋ยวไปส่งที่บ้านนะ J”
 
            แก้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆ เธอคงพอใจแล้วล่ะมั้ง แค่นี้ผมก็โอเคแล้วละครับ
 
            “แวะซื้อไอติมด้วยนะ”
 
            ไหนบอกจะกลับบ้านไปกินไอติมก่อนอีก เดาใจไม่ถูกแล้วนะ
 
            “โอเค ไปกัน”
 
            ผมคว้าข้อมือเธอทันที... งั้นก็เนียนจับมือไปเลยล่ะกันนะ ฮ่าๆๆ หน้าเธอช็อคไปเลยวะ นี่ไม่ได้แกล้งนะ ก็ผมอยากจับมือจริงๆนี่นา J
 
 
 
 
           

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา