My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

9.6

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.08 น.

  25 บท
  209 วิจารณ์
  42.80K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2556 14.04 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

15)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

 

 

 

 

 

 

 

     "เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ...ที่รัก" เฟย์บอกแล้วเอาหน้าผากตัวเองไปชนกับหน้าผากของเขื่อน

 

 

     "เฟย์...ต้องการอะไร" เขื่อนผลักตัวหญิงสาวออกเบาๆแล้วลุกยืนลุกจ้องหน้าเฟย์อีกครั้ง

 

 

     "เขื่อน...ฉันต้องนายอย่างไงล่ะ..." เฟย์แสระยิ้มอีกครั้ง

 

 

     "เขื่อนว่าเฟย์ไม่สบายแน่ๆ...กลับไปเหอะ" เขื่อนบอกแล้วนั่งลงอ่านเอกสารในมือต่อ

 

 

     "ทำไมล่ะ...นี่เขื่อนไม่ได้รักเฟย์แล้วใช่มั้ย!" เฟย์เริ่มขึ้นเสียงนิดๆก่อนจะเดินไปแย่งเอกสารในมือของเขื่อน

 

 

     "ทำบ้าอะไรอ่ะเฟย์!...เราคุยกันเรื่องนี้กันจบแล้วนะ!!"

 

 

     "คุย...คุยอะไร เขื่อนนั่นแหละเป็นอะไรนี่เขื่อนลืมไปแล้วหรอว่าเรา'รัก'กัน!"

 

 

     "โอเค...ผมจำได้ว่าเราห่างกันแล้วนะเฟย์ถ้าคุณยังไม่เลิกทำนิสัยอย่างนี้'เราจบกันแน่'เชิญ!!" เขื่อนขึ้นเสียงทำให้เฟย์ถึงกลับน้ำตาไหลเพราะไม่คิดว่าเค้าจะกล้าพูดกับเธอถึงขนาดนี้...

 

 

"ได้!! เฟย์ไปก็ได้!...แต่เขื่อนจำไว้นะ...มันยังไม่จบ! ทุกอย่าง...มันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง!!!" เฟย์แผดเสียงของตนเองแล้วเดินกระทืบออกไปทิ้งให้เขื่อนอึ้งกับคำพูดที่หังดูแล้วอย่างไงก็มีเลศนัยอยู่ดี...

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

     "ฮึกๆฮือ...ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!" ฉันขยับตัวหนีออกห่างจากไอ้บ้าโทโมะที่พยายามจะเข้ามากอดตัวฉัน!

 

 

     "ทำไมพูดกับสามีไม่เพราะเลยล่ะครับ...หืม"

 

 

     "ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!! สะใจนายแล้วใช่มั้ยงั้นก็ปล่อยฉันไปซะที...โอ๊ย!!" ด้วยความที่ฉํนขยับตัวเร็วไปหน่อยเลยทำให้อาการเจ็บช่วงล่างกำเริบขึ้นมาส่งผลให้ร่างกายของฉันทรุดลงไปนั่งอยู่ล่างข้างทันที

 

 

     "ไม่ดูสังขารตัวเองเลยนะ...มาๆเดี๋ยวผม...พี่...เอ๊ะหรือสามีช่วยดีนะฮ่ะๆ" โทโมะส่งรอยยิ้มเยาะเย้ยมาให้ฉันพร้อมกับจะเข้ามาพยุงแต่ฉันกลับถดตัวถอยหนีไปจนชิดมุมห้อง

 

 

     "กลัวฉันรึไงหึๆ...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า" คำพูดกับสีหน้าขิงโทโมะไม่ไปทางเดียวกันเลยนิดแล้วจะให้ไว้ใจเค้าได้อย่างไรกัน!

 

 

     "ฉันบอกว่าไม่ต้องมายุ่ง ก็ไม่ต้องมายุ่งสิ!"

 

 

     "ตามใจงั้น...ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" โทโมะพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีฉันเลยรีบฉวยโอกาศคว้าชุดของตัวเองที่โทโมะกระชากทิ้งไว้มาค้นหาโทรศัพท์มือถือแล้วกดโทร.หาพี่เขื่อนทันที

 

 

     (ว่าไงครับน้องแก้ว) ปลายสายเอ่ยทักเธอด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามแบบฉบับของเค้า

 

 

     "พี่เขื่อนคะ!...ช่วยแก้วด้วยนะคะเพื่อนพี่เค้าจับตัวแก้วมาค่ะ อยู่ที่..." ฉันรีบบอกพี่เขื่อนก่อนที่นายโทโมะจะออกมา

 

 

(พี่จะรีบไปนะครับไม่น่าจะเกินชั่วโมงนึง ที่นั่นเป็นบ้านพักต่างอากาศของไอ้โมะมัน แก้วหาโอกาสหนีออกมานอกบ้านให้ได้นะครับ!)

 

 

     "ค่ะ!" ฉันรับคำพี่เขื่อนแล้วรีบแต่งตัวทันที

 

 

     แต่...ถ้าออกไปตอนนี้นายโทโมะจะต้องรู้แน่ๆอีกอย่างพี่เขื่อนเองก็คงจะยังมาไม่ถึงด้วย ฉันจะทำอย่างไงดีล่ะ คิด...คิดสิยัยแก้ว! โอ๊ย!ทำไงดีๆๆๆๆ รู้ล่ะมันต้องเจอแผนนี้เข้าให้นายโทโมะ!!

 

 

     "นี่เธอทำอะไรอยู่น่ะ" ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อถูกนายโทโมะทักเข้าให้ ไม่ได้ๆๆห้ามมีพิรุธเด็ดขาด!!

 

 

     "เรื่องของฉัน! นายอาบเสร็จแล้วก็ออกไปสิยืนเกะกะอยู่ได้!" ฉันเดินกระแทกไหล่โทโมะที่ยืนขวางประตูห้องน้ำเอาไว้ หึ! สมน้ำหน้า!!

 

 

     "นี่เธอ...!!" ฉันไม่ได้ฟังคำโวยวายของโทโมะเลยสักนิดกลับเดินเชิดหน้าเข้าห้องน้ำไปแล้วเตรียมแผนการทุกอย่างที่วางเอา

 

 

     ฉันเดินวนไปวนมาในห้องน้ำนานกว่ายี่สิบนาทีแล้ว ความจริงฉันอาบน้ำเสร็จตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้ว แต่เพื่อไม่ให้โทโมะสงสัยฉันจึงเปิดน้ำทิ้งไว้แล้วตัวเองก็เดินวนไปวนมาอย่างที่บอก ฮึย! ฉันขอแค่อีกสี่สิบนาทีเท่านั้นแต่...มันจะดูนานไปรึเปล่าที่คนเราจะอาบน้ำนานขนาดนั้น

 

 

ปัง! ปัง!! ปัง!!!

 

 

     "นี่เธอตายไปแล้วรึไงห๊ะ!!" ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะ...ไม่สิเสียงทุบประตูดังขึ้นนั้นไงฉันว่าแล้วว่านายโทโมะจะต้องสงสัย

 

 

     "เสร็จแล้ว!" ฉันรีบปิดน้ำแล้วแต่งชุดเดิมออกมาจากห้องน้ำทันที

 

 

     "นึกว่าล้มหัวฟาดตายไปแล้วซะอีก"

 

 

     "หึ! หมดคาบความเป็นสุภาพบุรุษแล้วรึไงห๊ะ อีกอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอก!" ฉันเดินผ่านตัวโทโมะไปถึงแม้จะยังเจ็บช่วงล่างอยู่นิดหน่อยก็เถอะแต่ฉันจะแสดงอาการออกมาไม่ได้เด็ดขาด!

 

 

     "จะไปไหน..." โทโมะรีบพุ่งเข้ามาขวางประตูฉันไว้ทันที

 

 

     "หิว...จะไปกินข้าว" ฉันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ 

 

 

     "ที่นี่ไม่มีอะไรกิน..." ดีล่ะ!เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้

 

 

     "ได้ไงอ่ะ! แล้วนายจะให้ทำอย่างไงห๊ะ! ฉันไม่ยอมอดข้าวตายหรอกนะจะบอกให้" ฉันแกล้งโวยวายก่อนจะทำหน้าไม่พอใจ...ฉันรู้ว่าโทโมะจะต้องพูดอะไร

 

 

     "เออๆเลิกโวยวายได้แล้วน่าเดี๋ยวฉันไปซื้อให้! จะกินอะไร"

 

 

     "อะไรก็ได้ฉันไม่เรื่องมากหรอก^^;"

 

 

     "..." โทโมะไม่ตอบพร้อมกับหันหลังเดินออกจากห้องไป

 

 

     ฉันเดินไปล้มตัวลงนอนรอให้แน่ใจว่าโทโมะออกไปจากบ้านแล้วค่อยหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร.หาพี่เขื่อนอีกครั้ง...

 

 

 

     "พี่เขื่อนอยู่ไหนแล้วคะ..."

 

 

     (อีกครึ่งทางแล้วครับ...รอหน่อยนะครับน้องแก้ว) ฉันฟังดูก็รู้ว่าพี่เขื่อนเป็นห่วงฉันมากขนาดไหน

 

 

     "ค่ะ...แล้วแก้วจะรอนะคะ" ฉันบอกแล้วกดวางสายแล้วรีบเก็บโทรศัพท์ทันที

 

 

     ผ่านไปไม่นานโทโมะก็กลับมาพร้อมกับอาหารมากมาย ฉันได้แต่นั่งกินเงียบๆแต่ในหัวกำลังวางแผนการขั้นต่อไปอย่างเต็มที่!!

 

 

     "นี่นายมีเสื้อให้ยืมมั้ยอ่ะ ดูสิมันขาดT^T" ฉันชี้ให้โทโมะดูเสื้อที่เค้ากระชากเองกลับมือ

 

 

     "ฮ่ะๆโทษทีนะที่ฉันรุนแรงไปหร่อย เดี๋ยวฉันไปหยิบให้..." โทโมะเดินลงไปหยิบเสื้อให้ฉันส่วนตัวฉันเองก็รีบวิ่งไปเอาไดเป่าผมมาเป่าใส่หน้า คอ แล้วก็มือ แขน ของตัวเอง หึๆ คอยดูแผนต่อไปได้เลย! 

 

 

     "อ่ะแห๊ะๆ" ฉันแกล้งไอเบาๆในจังหวะที่โทโมะเดินเข้ามาพอดี

 

 

     "เป็นอะไรอ่ะ ไม่สบายหรอ..."

 

 

     "ก็ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ นอนพักนิดหน่อยก็หาย" ฉันบอกแล้วลุกขึ้นเดินจากโต๊ะอาหารแล้วเดินขึ้นมาบนห้องนอนทันที

 

 

     "ไหนให้ฉันดูสิ..." โทโมะเดินเข้ามาเอามือมาแตะหน้าผากตามที่ฉันคาดไว้ก่อนจะรีบเอามือออก

 

 

     "ตัวร้อนจี๋เลย นอนพักก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเอายามาให้" พอโทโมะหันหลังฉันก็รีบคว้าโคมไฟข้างๆเตียงแลวฟาดลงบนต้นคอโทโมะทันที

 

 

     ฉันรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากบ้านนายโทโมะแล้วรีบกดโทรศัพท์หาพี่เขื่อนทันที แต่เพื่อความแน่ใจฉันวิ่งไปด้วยโทร.ไปด้วยน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็จะได้วางใจได้ระยะหนึ่ง

 

 

     "พี่เขื่อนคะ พี่เขื่อนอยู่ไหนแล้วคะ..."

 

 

     (พี่อยู่สี่แยกทางเข้าหมู่บ้านแล้วครับแก้วล่ะ)

 

 

     "งั้นแก้วดี๋ยวแก้วเดินไปหานะคะ" ฉันกดวางแล้ววิ่งไปหาพี่เขื่อนที่สี่แยกทันที อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!!

 

 

     "น้องแก้วครับ!!" ทันทีที่พี่เขื่อนเห็นฉันวิ่งมาก็รีบลงรถมาโบกไม้โบกมือให้ฉัน

 

 

     "..."

 

 

     "แก้วๆเป็นไงบ้าง" พอวิ่งมาถึงฉันก็ล้มพับเข้าอ่อนทันทีดีนะที่พี่เขื่อนมารับไว้ได้ทัน ระยะทางก็ไม่ได้ใกล้ๆนะ ฉันเองก็ไม่ใช่แข็งแรงอะไรด้วย

 

 

     "แก้วไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ...เรารีบไปกันเหอะ" ฉันค่อยพยุงตัวเองขึ้นแล้วเดินไปรถโดยมีพี่เขื่อนคอยเปิดประตูให้

 

 

     "น้องแก้วไม่ได้เป็นอะไรแน่นะครับ..."

 

 

     "ค่ะ..."

 

 

     "แล้วไอ้โมะ...มันได้ทำอะไรเรารึเปล่า..." คำถามนี้ทำฉันอึ้งทันที จะตอบว่าอย่างไงดีล่ะ จะบอกความจริงรึว่าจะโกหก

 

 

     "ปะ...เปล่าค่ะ พี่เขื่อนคะ...ถ้าแก้วไม่ได้เป็นแบบเมื่อก่อน...พี่ยังจะรอแก้วมั้ยคะ"

 

 

     "หึ!...ไม่ว่าแก้วจะเป็นอย่างไงพี่ก็รัก^^" พี่เขื่อนบอกแล้วโยกหัวฉันน้อยๆ

 

 

     "งั้น...แก้วก็ให้โอกาศพี่ค่ะ^^"

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------มาแล้วสำหรับเรื่องนี้ ช่วยๆเมนต์กันหน่อยนะคะ ขอร้องล่ะ เรื่องนี้กำลงัถูกดัดแปลงน้อยถึงมากที่สุด555 

 

 

**ป.ล.มีคำถามค่ะอยากให้เขื่อน-เฟย์กลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือแยกกันไปคะ สำหรับใครที่รอเรื่องอื่นๆอยู่ไรต์เตอร์บอกเลยนะคะว่าพรุ่งนี้ เลือกมาสักหนึ่งเรื่องก่อนนะคะ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา