[V.PF] วางแผนรักร้าย มัดหัวใจยัยตัวแสบ

 
 
 
 
 
                           :: Start ::
 
 
"นายน่ะทำอะไรก็ไม่สำเร็จหรอก เพราะว่านายมันคือ.."
 
"อะ..ไอ้โง่ -_-" ฮ่าๆๆ ดูหน้าเขาเจ็บปวดนิดๆนะ
 
"ตาฉันบ้างละ...ตอนที่เธอเห็นหน้า พี่แบงค์ครั้งแรก เธอรู้สึกยังไง ?"
 
 
โอ้โห เล่นไม้นี้เลยเรอะ! นั่นมันซุปตาร์ในดวงใจฉันเลยนะ!
        แต่..ยอมพูดก็ได้
 
 
"ฉันเกลียดเขา" กรี๊ดดด มันไม่จริงเลยนะ ทรมานปากลำบากใจซะไม่มี
 
"ถ้านายไม่ได้ชื่อป๊อบปี้ นายคิดว่าตัวเองเหมาะกับชื่ออะไร ?"
 
"......"
 
"^o^"
 
".... ไอ้โง่ - -"   ฮ่าๆๆ เขาหยุดคิดไปเกือบสองวินาทีแน่ะ 
 
 
  ก๊อกๆๆ
แอดด ~
 
หวา -0- อยู่ดีๆประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของพิชชี่ที่ถลาเข้ามา
และทันทีที่เขามองเห็นฉันกับป๊อบปี้นั่งอยู่บนเตียงด้วยกัน
เขาก็พุ่งเข้ามาทันที
 
 
"พี่ป๊อบ วันนี้ผมจะฆ่าพี่ !!"
 
"เฮ้ย! หยุดก่อนไอ้น้องรัก อย่าเพิ่งวู่วามสิวะ นี่ฉันมีอะไรดีๆจะให้นายฟังด้วย"
 
อึ๋ยย >< โชคดีชะมัด คำพูดของป๊อบปี้หยุดหมัดของพิชชี่ไว้ได้กระทันหัน
ไม่อย่างนั้นเค้าได้นอนเตียงนี้แทนฉันแน่ๆ
 
"ไม่ฟังโว้ยยยย ลงมีจากเตียงพี่สาวผมเดี๋ยวนี้นะ!!!"
 
"ใจเย็นน่า รับรองว่านายต้องอยากฟัง" ป๊อบปี้ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะกระโดลงจากเตียง
 
"อะไรของพี่ ?"
 
"มันเป็นความในใจของฟางน่ะ"
 
"ความในใจ ?"
 
"ว่าไงล่ะฟาง บอกไอ้พิชไปสิว่าเธอรู้สึกยังไงกับมัน"
 
   รู้สึก  รู้สึกไรเล่าาา  - -  ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ
 
"อะ...อะไรนะ"
 
"ฉันถามว่าเธอรู้สึกยังไงกับพิชชี่ เมื่อกี๊เธอบอกว่าเธอจะพูดกับมันไง"
 
 
บอกตอนไหนล่ะโว้ยย
 
 
"มีเรื่องอะไรกัน พี่จะบอกรักผมหรือไง ?" พิชชี่แกล้งแซวฉัน แต่หน้าเขาอมยิิ้มนิดๆ
 
"คะ...คือว่า.."
 
"พูดมาสิ ผมรอฟังอยู่นะ"
 
"พะ..พี่"
 
"เธอมีเวลาแค่ 5 วินาทีนะ" ป๊อบปี้พูดแทรกขึ้นอีก
 
โอ้ยย จะกดดันกันไปถึงไหน ?
 
"หนึ่ง" ป๊อบปี้เริ่มนับเบาๆ
 
"......"
 
"สอง"
 
"คือว่า.."
 
"สาม"
 
"พี่อยากจะบอกว่า"
 
"สี่ี..."
 
"พี่รักพิช!!!"
 
 
  ....
เกิดความเงียบสงัดปกคลุมห้องทันที
พิชชี่ดูเหมือนจะช็อกทันที ใบ้กินไปชั่วขณะ
ป๊อบปี้เองก็อึ้งสนิท เขาได้แต่ขมวดคิ้วแล้วจ้องมาทางฉัน
 
 
"เ่อ่อ..คือ" ในที่สุดพิชชี่ ก็โพล่งขึ้น
 
"ผมว่าผมพาพี่กลับบ้านดีกว่า พี่อาจจะแพ้กลิ่นโรงบาลถึงได้พูดอะไรแปลกๆแบบนี้"
 
"พี่ก็ว่างั้นแหละ T-T"
 
"งั้นเดี๋ยวผมออกไปเอารถเข็นมาให้พี่นะ"
 
"จ่ะ ^^"
 
พิชชี่ถูมืออย่างเขินๆ แล้วเดินเปิดประตูห้องออกไป
 
         ทิ้งให้ฉันอยู่กับป๊อบปี้เพียงลำพัง
 
ฉันกับป๊อบปี้ตามลำพัง!
ฉันกับป๊อบปี้ตามลำพัง!
ฉันกับป๊อบปี้ตามลำพัง!
   
          โครตเกลียดฉากนี้เลยอ่ะ
 
 
  ตึกๆ ~ 
ตามคาดด ... ป๊อบปี้เดินเข้ามาหาฉันแล้วก้มลงจับบ่าฉันไว้
 
 
"เธอนี่ชอบทำอะไรเหนือความคาดหมายของฉันอยู่เรื่อยเลยนะ!!!"
 
"อะไรอีกล่ะ T^T"
 
"รู้สึกอย่างที่พูดจริงๆน่ะเหรอ"
 
"แน่อยู่แล้ว! เขาเป็นน้องชายฉันนะ"
 
"แต่พิชมันคิดอีกอย่างกับที่เธอคิด แค่นี้ยังดูไม่ออกอีกเหรอ ?"
 
"ไม่! ฉันไม่รู้หรอกว่าพิชคิดอะไร พิชจะรู้สึยังไงก็ช่าง แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไม ?"
 
"ก็ฉัน..!!"
 
แอดด ~
 
   เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับพิชที่เข็นรถสองล้อสำหรับคนไข้เข้ามา
   ป๊อบปี้เลยหยุดพูดกระทันหัน ก่อนจะช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นทันที
 
 
"นะ..นาย O_o"
 
"ฉันจะพาฟางไปเอง"
 
"อ่าว..เฮ้ย!!"
 
 
พิชชี่ปล่อยรถเข็นแล้วรีบเดินมาจะแย่งฉันไป แต่ป๊อบปี้ก็เบี่ยงตัวหลบจนได้
เขาเดินนำหน้าไปที่รถเข็นพลางวางฉันลงบนนั้น
 
 
"ฉันแค่พายัยนี่มาส่งให้"
 
"พี่กลับไปได้แล้ว!"
 
 
    ก๊อกๆๆ เสียงประตูห้องดังขึ้นอีก
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับพยาบาลสุดสวยเดินเข้ามา
 
 
"พิชชี่ คุณหมอขอพบน่ะ"
 
"อืมๆ เดี๋ยวฉันตามไป" พิชชี่พยักหน้าก่อนจะพูดกับป๊อบปี้
 
"ผมฝากพี่ฟางแป๊บนึง แล้วพี่ก็ห้ามทำอะไรพี่ผมเด็ดขาด!"
 
"เออ." ป๊อบปี้ตอบกลับ
 
 
หวา -0- พิชชี่ออกจากห้องไปอีกแล้วอ่ะ..
 
 
"เธอแพ้เกมแล้วนะฟาง.."
 
"อะไรของนาย? "
 
"ฮ่ะๆ ก็เมื่อตอนที่เธอบอกความในใจกับไอ้พิชไปไง"
 
"....?"
 
"ตอนนั้นเรายังอยู่ในเกม แล้วคำโจมตีของฉันคือว่า 'ฉันเกลียดเขา '
แต่เธอบอกอีกคำไป ฮ่ะๆ เพราะฉะนั้นเธอแพ้แล้วล่ะ"
 
"นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆเลย"
 
"ไม่ว่าเธอจะด่า จะว่าฉันยังไง เธอต้องทำตามที่ตกลงกับฉันไว้ ^^"
 
 
แอด ~ เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับพิชชี่
 
"ขอบคุณพี่มากๆ พี่กลับไปได้แล้ว"
 
 
 
                                   
                                    -To Be Continue-