the this love รักสุดใจนายผมกฟ้า

  
         “น..นาย!”ฉันชี้หน้าเขาทำหน้าตกใจจนตาโตเท่าไข่ห่าน
 
        “ใช่ฉันเอง เธอตามฉัน”
 
        รู้ทัน-o-;
 
        “บ้าไป แล้วใครจะไปตามนายกัน”ฉันลอยหน้าลอยตาปฏิเสธ
 
       “อ๊ะ! แล้วใครกันที่แอบๆมองฉันตลอกเวลาในรถฟ้า ใครหนอที่ยืนมองฉันตอนอ่านหนังสือ ใครหนอเดินตาม..”
 
       “หยุดๆ! พอแล้ว ฉันไม่อยากฟังเพลงใครหนอหรอกนะ”ฉันยกมือหยุดเขา”เออ..ยอมรับก็ได้ฉันตามนายเองแหละ พอใจหรือยังล่ะ”
 
       “ฮึ!”เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะทิ้งตัวลงมานั่งยองข้างหน้าฉัน(ตอนนี้ขาพลิกฉันกำลังนั่งอยู่น่ะ)”แล้ว...ขาเธอเป็นอะไรน่ะ”นายผมฟ้าเหล่มองขาของฉัน
 
        “ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ขาของฉันสบายดี นายไม่ต้องห่วงแล้วก็ไปได้แล้ว”ฉันไล่เขา
 
        “ถ้าไม่ได้เป็นอะไรเธอก็ตามฉันอีกอ่ะสิ....”
 
        ฉันก็คงทำตามนายที่พูดอ่ะนะ ถ้าตอนนี้ขาฉันมันยังเดินได้-[]-
 
        “...ไหน! ของดูหน่อย”นายผมฟ้าขยับเขามาใกล้ๆฉัน พลางยืนมือมาเหมือนขอตังค์
 
       “ดู! ดูอะไร!”
 
        “จะให้ฉันดูอะไรล่ะ ก็ดูขาเธอไง หรือจะให้ฉันดูอย่างอื่นกันล่ะ”
 
แว้กกกก!!! ถามแบบนี้ได้ยังไงกัน เค้าเป็นสาวเป็นนางนะยะ เป็นคำถามที่สุดเรศที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเลย
 
        “อ่ะๆๆ อย่าบิดขาฉันหักล่ะ”ในที่สุดฉันก็ยอม ฉันปล่อยมือจากขาตัวเอง และเอนตัวไปด้านหลัง ให้เขาสามารถเองตัวมาดูขาฉันได้
 
ขานะ ไม่ใช่เมียงู-.-;
 
        “อืม...ท่าทางจะอาการหนักนะ”เขาว่าพลางลูบๆคลำขาของฉันอยู่อย่างงั้น
 
        “นายเป็นหมอรึไงกันห้ะ!”
 
        ถ้ามีหมอที่สุผมแปลกแบบนี้ฉันว่าโรงพยาบาลมันก็คงแปลกที่สุดในโลกเลยล่ะ หมอผมสีฟ้างั้นหรอ คิดแล้วฮา ฮ่าๆๆๆๆ
 
        “ถ้าฉันบอกว่าเป็นล่ะ”
 
        “OoO!!”
 
       “ฉันล้อเล่น ไม้ต้องทำหน้าเหมือนคนหัวใจวาย”
 
        หนอยยยย ไอ้....!!!
 
       “ไม่ต้องดูอาการล่ะ ฉันกลับบ้านดีกว่าดาร่ารอฉันอยู่”ฉันปัดมือเขาออก แล้วพยายามลุกขึ้นด้วยตนเองทั้งๆที่จริงแล้วน้ำตาแอบเล็ด
       
       “ไหวมั้ยนั้น”นายหัวฟ้าว่า
      “ไหวสิ ไปแล้ว see you again ชาติหน้า!”ฉันโบกมือบ๊ายบ่ายเขา แล้วก็เดินถือกรเป๋ษกะเผกๆไป
        ชิ! แค่นี้ก็ถือว่าฉันได้คาร์เรคเตอร์แบบนายทั้งเรื่องแล้วยะ ฮิฮิ
 
        บ้าน...
       
       “เห้ออออ...เหนื่อยยย!”ฉันร้องงอกมาพลางทิ้งตัวนอนบนที่นอนเล็กๆ
       
        หอที่เราจะมาอยู่กันนั้นก็ผ้ถือว่าห้องใหญ่ใช้ได้มีห้องน้ำในตัว และมีห้องเชื่อมอีกห้องซึ่งเป็นห้องประกอบอาหารเล็กๆ มีตู้เย็น มีเตาแก๊ส ซึ่งแค่นี้ก็ถือว่าอยู่ได้สบายๆ ส่วนห้องนี้เป็นห้องนอนมีทีวีส่วนเตียงของเราสองคนก็วางอยู่ชิดกัน มีโต๊ะเล็กๆพอที่จะให้ฉันวางโน๊ตบุ๊คแต่งนิยายส่งไปยังสำนักพิมพ์ได้
     
       “สภาพแกนี่มันขนาดนี้แลยหรอ”ยัยดาร่าเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่นอนข้างๆฉัน
       
        “ยิ่งกว่าทีแกเห็นอีกย่ะ  โอ้ยยย เหนื่อยทั้งวันเลยวันนี้”ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
       
        “แล้ววาแต่งานแกตอนนี้เป็นยังไงบ้างอ่ะ”ดาร่าถามฉัน
       
        “ก็ดีอ่ะน่ะ เอ้อ! ใช่สิเธอพูดถึงงานมันทำให้ฉันคิดถึงคนนี้เลย”ฉันยกตัวขึ้นมานั่งพลางเอาตีกตามากอดไว้
     
        “ใครกัน??”ยัยดาร่าหรี่ตาถามอยากรู้
     
         “ฮ่าๆ อันไม่รู้จักกับเขาหรอกนะ แต่หมอนี่มันบ้าจริงๆเลย คนอะไรไม่รู้ผมสีฟ้าอย่างกะทะเล”
     
         “ฉันคิดว่าเขาต้องเท่ห์แน่ๆเลย ใช่มั้ย”ยัยดาร่าทำตาหวานแหวว
     
          “ก็...ใช่ได้นะ”
       
          ที่ไหนล่ะ หมอนี่ไม่ใช่แค่ใช้ได้น่ะ มันโครตจะดูดีเอามากๆเลยตะหาก>O<
     
        “ฉันอยากเจอเขาจังเลย><”ยัยดาร่าเพ้อ
       
        “เหอะๆ ชาติหน้าเถอะ ฉันบอกเขาแล้วว่าอย่าได้เจอกันอีก”
       
        “อะไรนะ! นั้นหมายความว่าแกคุยกะเค้าแล้วอ่ะสิ!!”ยัยนี่ทำหน้าตื่นเต้น
     
        “ประมาณนั้นแหละย่ะ เฮ้ออ..เลิกคุยเรื่องหมอนั้นเถอะ ฉันง่วงแล้ว นอนดีกว่า”ฉันว่าพลางทิ้งตัวลงอีกครั้งและเอาผ้าห่มมาคุมตัว
     
        “ด...เดี๋ยวสิ!! แกต้องเล่าเรื่องทั้งหมดที่แกเจอเค้าให้ฉันฟังก่อนสิ อย่หลับนะ แกยังไม่อาบน้ำเลยนี่นาลุกขึ้นนน!@#$%^&*”ยัยดาร่าตะกุยตะกายฉัน
     
        แต่ฉันไม่สนใจหรอก วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลยขอนอนก่อนดีกว่า^^