นายมาเฟียสุดหล่อกับสาวสวยตัวแสบ

"เอ่อ.. ไม่"ฟางเอ่ย
"ทำไมถึงปฏิเสธละครับ"ป๊อปปี้เอ่ย
"ใครบอกว่าฟางปฏิเสธฟางแค่จะบอกว่าฟางไม่ปฏิเสธตั้งหากละคะ^^"ฟางเอ่ย
"เย้ๆๆ จริงๆนะครับฟางฟางไม่ปฏิเสธผม"ป๊อปปี้เอ่ยด้วยความดีใจ
"จริงสิคะใครจะไปกล้าปฏิเสธคนที่ตัวเองรักละคะ"ฟางเอ่ย
"ผมรักฟางนะครับ"ป๊อปปี้เอ่ยแล้วก็จูงมือฟางเข้าไปในห้อง
ในห้อง
"แหม่ๆๆๆยิ้มหน้าบานเลยนะครับคุณน้องชาย/พี่ชาย"โทโมะกับเขื่อนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
"อะไรครับคุณพี่ชายคุณน้องชาย ก็ผมมีความสุขจะยิ้มนิดยิ้มหน่อยไม่ได้เหรอคร้าบบบ"ป๊อปปี้เอ่ย
"ได้แต่พวกข้าอยากรุว่าเองอะมีความสุขอะไรบอกพวกข้าได้ป่าววะ"โทโมะเอ่ย
"ได้สิคร้าบบคุณพี่ชายคือว่า ผมกับเอิ่ม.. ผมกับฟาง เรา เราคบกันครับ"ป๊อปี้เอ่ยด้วยความเขิล
"เฮ้ยยย จริงดิทำเมื่อกี้ไปแอบฟังมาเห็นฟางปฏิเสธไม่ใช่เหรอ"เขื่อนขึ้นด้วยความตกใจ
"ไอ้เขื่อนปากมึงนี่ เงียบไปเลยมึงอะ"โทโมะดุเขื่อนเพราะว่าเขื่อนหลุดพูดออกไปว่าไปแอบฟัง2คนนั้นคุยกัน
"อะไรกันพี่ พี่แอบฟังพวกผมคุยกันได้ไง"ป๊อปปี้เอ่ย
"อ้าวๆๆ ทีข้าสารภาพรักแก้วพวกเองยังแอบฟังข้าเลย"โทโมะเอ่ย
"เอิ่ม.. เออๆโอเคๆงั้นคราวนี้ถือว่าแฟร์ๆกันไป"ป๊อปปี้เอ่ย
"ว่าแต่ฟางเนี่ยไปคบกับมันไม่กลัวตายเหรอ"โทโมะเอ่ยถามฟาง
"กลัวทำไมละคะ"ฟางเอ่ยอย่างงง
"ก็ไอ้ป๊อปปี้อะโจทย์เก่ามันเยอะ เวลามันไปไหนมาไหนมันต้องปลอมตัวตลอดเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นมันแล้วถ้าข่าวที่ว่าเธอคบกับมันกระจายไปเธอก็จะตกอยู่ในอันตราย"โทโมะเอ่ย
"อ้อ ฟางไม่กลัวหรอกคะ"ฟางเอ่ย
"ทำไมถึงไม่กลัวละครับ"ป๊อปปี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย
"เพราะฟางเชื่อว่าป๊อปปี้สามารถปกป้องฟางได้ไงคะ"ฟางเอ่ย
"โอ้ยๆๆ หวานกันอีกแล้วเบื่อจริงๆไอ้พวกคนมีความรักเนี่ย แล้วเมื่อไรผมจะมีคู่เหมือนกับพวกพี่ๆเขาเนี่ย"เขื่อนเอ่ยพร้อมกับมองไปหาเฟย์ที่ยืนมองอยู่
"นี่นาย หยุดคิดไปได้เลยนะเพราะยังไงฉันก็ไม่มีวันเป็นคู่นาย"เฟย์เอ่ย
"อ้าวๆ ไม่ลองนะครับคุณผู้หญิงบ้างทีนะผมขอคุณคบคุณอาจเปลี่ยนใจมาเป็นคู่ของผมก็ได้นะครับ"เขื่อนเอ่ยด้วยเสียงทะเล้นๆ
"เออนี่แก้วครับพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะครับคุณหมอบอกมา"โทโมะเอ่ย
"จริงเหรอคะดีใจจังเลย แต่ว่าถ้าแก้วถึงบ้านเมื่อไรแก้วก็ต้องไปเป็นคนรับใช้ตามเดิมสินะคะ"แก้วเอ่ยเสียงเศร้าๆ
"ไม่ใช่ครับพอไปถึงบ้านแก้วไม่ต้องทำอะไรเลยครับเพราะว่าแก้วเป็นแฟนผมนะต่อไปนี้ถ้าแม่บ้านคนไหนใช้ให้แก้วทำอะไรมาบอกผมนะครับผมจะไปฆ่ามัน"โทโมะเอ่ย
"จริงนะคะแก้วรักโมะที่สุดเลย มาหอมแก้มที่สิคะที่รัก"แก้วเอ่ยพร้อมกับหอมแก้มโทโมะ
"โอ้ยยย หวานไม่เกรงใจคนไม่มีคู่เลยเฮ้อออ"เขื่อนเอ่ยด้วยความน้อยใจแต่ก็ยังสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคนภายในห้อง
~ตอนเย็น~
"แก้วครับทานอาหารหน่อยนะครับ ร่างกายจะได้แข็งแรง มามะเดี๋ยวโมะป้อน"โทโมะเอ่ยพร้อมกับป้อนข้าวแก้ว
"ฟางไปกันเถอะครับปล่อยให้คู่นี้เขาหวานกันไปเถอะครับส่วนเรา2คนก็ไปหวานกันต่อที่บ้านนะครับ"ป๊อปปี้เอ่ยพร้อมกับโอบเอวฟาง
"นี่!! เอามือออกไปเลยนะคะ"ฟางเอ่ยพร้อมกับตีมือของป๊อปปี้ที่โอบเอวเธออยู่
"ก็ได้คร้าบบที่รัก เออนี่พี่โมะพวกผมกลับก่อนนะงั้นพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านนะพี่ ผมไปละบาย ฝันดีล่วงหน้านะพี่โมะ"ป๊อปปี้เอ่ยแล้วก็เดินจูงมือฟางออกไป
"งั้นผมไปนะพี่โมะ บาย อย่าลืมฝันถึงน้องเขื่อนนะคร้าบบ"เขื่อนเอ่ยแกล้งพี่ชายของตัวเองแล้วก็เดินไปจูงมือเฟย์ให้ออกไปพร้อมกับเขา
"โมะคะท่าทางเหมือนโมะเหนื่อยๆเลยนะคะแก้วว่าโมะพักผ่อนดีกว่านะคะ"แก้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วงโทโมะ (คู่นี้นี่เป็นห่วงกันบ่อยจริงอิจฉาๆ::ไรเตอร์)(ก็คนเป็นแฟนกันนี้นะ::แก้ว)(คะๆเข้าใจแล้วคะ::ไรเตอร์)
"ก็ดีเหมือนกันนะครับ โมะรุสึกเหนื่อยๆยังไงไม่รุ"โทโมะเอ่ยพร้อมกับเอาเก้าอี้มานอนข้างเตียงของแก้ว
~~ตกดึก~~
"ออกไป ผมบอกให้ออกไปไง คุณคือใคร คุณไม่ใช่แม่ผม"โทโมะละเมอขึ้นแก้วที่นอนอยู่ปลุกให้โทโมะตื่น
"โมะคะ เปนอะไรคะ"แก้วเอ่ยถาม
"ป่าวครับผมแค่ฝันถึงผู้หญิงคนนั้นครับ"โทโมะเอ่ย
"ใครคะผู้หญิงคนนั้น"แก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ผู้หญิงคนนั้นคือ..."
จบแล้วนะคะ ถ้าอยากรู้ว่าผูหญิงคนที่โทโมะฝันถึงคือใครติดตามอ่านตอนหน้าเลยนะคะ