นายมาเฟียสุดหล่อกับสาวสวยตัวแสบ

"ผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของผมเองครับ"โทโมะเอ่ย
"แม่?? ถ้าเป็นแม่ของโมะแล้วทำไมโมะถึงทำท่าเหมือนกฝันร้ายเลยละคะ"แก้วเอ่ยด้วยความสงสัย
"ก็คือว่า..."
เพี๊ยะ!
"แกอย่ามาโกหกนะ ทีเจเขาเป็นเด็กดีเขาไม่มีวันคิดร้ายแบบแกหรอก"เสียงผู้หญิงปริศนาดังขึ้น
"แม่ฮะ....แม่คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอฮะ"โทโมะเอ่ย
"ใช่ ฉันคิดยังงั้นแกจะทำไม"แม่ของโทโมะเอ่ย
"คุณไม่ใช่แม่ผม!!!"โทโมะตะคอกใส่ผู้เป็นแม่
"แกว่ายังไงน่ะ"แม่โทโมะเอ่ย
"ได้ยินแล้วนิ คุณไม่ใช่แม่ มีแม่ที่ไหนกันที่คิดว่าลูกตัวเองไปทำร้ายคนอื่นก่อนโดยที่ไม่รู้อะไรเลย แถมยังไปปกป้องลูกคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกของตัวเอง เพราะฉะนั้น คุณไม่ใช่แม่ผม!!"
เพี๊ยะ!!!
แรงตบคราวนี้ทำเอาโทโมะทรุดลงไปเพราะแรงตบที่ไม่ยั้งมือของแม่เขา หน้าเป็นรอยช้ำไปหมดแถมปากแตก แบบที่เด็กอายุ15 ไม่ควรเป็น แม่ของโทโมะจะฉุดเขาขึ้นมาอีกครั้งแต่ป๊อปปี้ เขื่อนแล้วก็ลูกน้องที่คอยคุ้มกันป๊อปปี้กับเขื่อนได้ยินเสียงผิดปกติก็เลยรีบวิ่งขึ้นมาดู
"แม่ฮะ!! หยุดนะฮะ แม่จะทำอะไรพี่โทโมะฮะ"ป๊อปปี้เอ่ย
"ใช่ครับ นายหญิงจะทำอะไรคุณหนูครับ"การ์ดที่คุ้มครองป๊อปปี้กับเขื่อนเอ่ย
ป๊อปปี้กับเขื่อนที่ยืนอยู่ก็รีบวิ่งเข้ามาหาโทโมะผู้เป็นพี่ชายของตัวเอง พร้อมกับมองหน้าแม่ของเขาอย่างไม่เข้าใจ จนคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านมาเห็นพอดี จนเขาเดินเข้ามาในห้อง แล้วมองโทโมะที่นอนอยู่กับพื้นแล้วมีป๊อปปี้กับเขื่อนนั่งอยู่ข้างๆ เขาเห็นรอยช้ำที่ใบหน้าของโทโมะ เขาก็โมโหขึ้นมาทันที
"เฮ้ย!! พวกเองเอาโทโมะออกไปทำแผลซะแล้วก็พาตัวป๊อปปี้กับเขื่อนออกไปด้วย"พ่อของโทโมะสั่งให้ลูกน้องของมาเอาตัวโทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน ออกไป
"ครับ นายท่าน" การ์ดของพ่อโทโมะเอ่ยรับคำสั่งพร้อมกับพาตัวโทโมะและป๊อปปี้กับเขื่อนออกไป
หลังจากที่โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน ออกมาจากห้องนั้นแล้วพวกเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย จนกระทั่งเช้าของอีกวันเขาก็เห็นแม่ของเขานอนจมกองเลือดตายอยู่ในห้องนอน เขาเสียใจมาก การตายของแม่เขายังคงเป็นปริศนาจนถึงทุกวันนี้ บางคนก็ว่าพ่อของเขาฆ่าแม่ บางคนก็ว่าเขาเป็นคนฆ่า
แก้วมองโทโมะที่นั่งร้องไห้ด้วยความสงสาร แก้วจึงมือของตัวเองไปจับมือของโทโมะไว้
"ไม่เป็นไรนะคะโมะ อย่าคิดมากเลยนะคะ"แก้วเอ่ยปลอบโทโมะที่ร้องไห้
"ครับ ผมว่าเรานอนกันเถอะนะครับเดี๋ยวนี้ไม่มีแรง"โทโมะเอ่ยพร้อมกับฟุบลงไป
~~รุ่งเช้า~~
"คุณจริญาครับ ร่างกายคุณแข็งแรงปกติดี แถมบาดแผลก็ใกล้จะหายแล้วงั้นหมออนุญาติให้คุณจริญากลับบ้านได้ครับ"หมอเอ่ย
"ขอบคุณครับ/ค่ะ"โทโมะกับแก้วเอ่ยพร้อมกับ
"ปะ แก้วกลับบ้านของเรากัน"โทโมะเอ่ยพร้อมกับยกของของแก้วไปที่รถ
ณ บ้านไทยานนท์
"ฮยองงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!"
"โอ๊ยย ไอ้เขื่อนพูดภาษาเกาหลีทำป้ามึงหรอห๊ะ!!! เมื่อคืนดูหนังเกาหลีเยอะไปไงแล้วอีกอย่างตะโกนทำเตี่ยแกไง"ป๊อปปี้ด่าเขื่อนที่อยู่ดีๆเขื่อนก็ตะโกนเข้ามาในห้องโถง
"555ป่าวฮะ ผมแค่อยากพูด ผมเห็นเด็กผู้ชายเกาหลีเขาเรียกพี่ชายกันว่าฮยองผมก็เลยลองเรียกดูบ้าง555"เขื่อนเอ่ยด้วยท่าทางทะเล้นๆ
"ไอ้เขื่อนแกเนี่ยนะ เฮ้อ~~ เมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีว่ะ ห๊ะไอ้เขื่อน"ป๊อปปี้เอ่ย
"555 เดี๋ยวผมก็เเลิกเองแหละ เออนี่ ว่าแต่เฟย์หายไปไหนละตั้งแต่ผมลงมาผมยังไม่เห็นเฟย์เลย"เขื่อนเอ่ยถาม
"เฟย์ออกไปซื้อของ เดี๋ยวก็ตงกลับอ่ะ"ป๊อปปี้เอ่ย
"อืมม.... แต่ฟางว่าเฟย์ไปนานเกินแล้วนะคะ"ฟางเอ่ย
"นั่นสิ"ป๊อปปี้เอ่ย
ปี๊นน ปิ๊นน
เสียงแตรถของโทโมะดังมาจากหน้าบ้านพร้อมกับพ่อบ้านคนหนึ่งเดินมาเปิดประตูรั้วให้แล้วรถของโทโมะก็แล่นเข้ามาจอดในโรงเก็บรถพร้อมกับจูงมือแก้วไปในบ้านแต่ก่อนที่เขาทั้งสองคนจะเข้าบ้านโทโมะก็เห็นซองใส่เอกสารอยู่ฉบับนึงวางอยู่หน้าบ้านของเขา
"จดหมายใครว่ะไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งไว้ด้วย"โทโมะเอ่ย
"แก้วว่าลองเปิดดูไหมคะ"แก้วเอ่ย
โทโมะที่เปิดซองเอกสารแล้วพร้อมกันหยิบรูปออกมาพอทั้งสองคนได้เห็นรูปก็ต้องตกใจ
"เฮ้ยยย!! นี่มันรูป...."
จบซะแล้วยังไม่ทันรู้เลยว่าในซองเอกสารเป็นรูปของใคร ถ้าอยากรู้ว่าเป็นรูปของใคร ช่วยกันเม้นกันด้วยนะคะ