เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นไง นอนโรงพยาบาลคืนนึง เจอพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่บ้างเปล่า”แก้วเดินมาหาป๊อปปี่เปลี่ยน
เสื้อผ้าแล้วก็พูดขึ้น
 
 
 
“พลังงานไม่เจอ เจอแต่ไอ้นี่ กินม้ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหยิบคิทแคทออกมายื่นให้แก้ว แก้วรีบรับไป
กินทันทีโทโมะแอบมองแก้วแล้วขำก่อนจะมานั่งลงข้างฟางที่กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่
 
 
 
“เป็นไง เมื่อคืน คุณป๊อปกับฟางได้คุยคุยอะไรกันมั้ย”โทโมะถาม
 
 
“ไม่รู้ให้ทานข้าวแล้วฟางก็ง่วง ฟางก็หลับ”ฟางพูดก่อนจะเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกไปรอด้านนอก
 
 
 
 
“เห้อ ไอ้ป๊อปเอ๊ย ไอ้ป๊อป สู้ๆ”แก้วกอดคอปลอบใจป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกัน โทโมะและ
ฟางเดินไปหาพยาบาลแก้วจึงขยิบตากับป๊อปปี้ก่อนจะแอบกระซิบที่หูป๊อปปี้เพื่อพูดบางอย่าง
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ ก่อนจะกลับเดี๋ยวขอแวะท๊อปส์ก่อนนะ พอดีของหมดอ่ะ จะซื้อของเข้าห้องด้วย”โทโมะพูด
แล้วเป็นคนขับรถ โดยมีแก้วนั่งด้านหน้าเลยทำให้ฟางและป๊อปปี้นั่งด้วยกันด้านหลัง เมื่อโทโมะขับ
รถมาจอดที่ท๊อปส์แก้วก็ยักคิ้วให้ป๊อปปี้เพื่อเป็นสัญญาณทันที
 
 
 
“โอ๊ยๆ”ป๊อปปี้แกล้งเอามือกุมหัวทันทีท่ามกลางความตกใจของทุกคน
 
 
“เป็นอะไรครับคุณป๊อป”โทโมะถามด้วยความตกใจ
 
 
“ปะ ปวดหัว”ป๊อปปี้พูดแล้วทรุด จนฟางที่นั่งห่างๆต้องรีบเขยิบมาดูป๊อปปี้
 
“ละไปซื้อของไหวมั้ยแก”แก้วแกล้งถามป๊อปปี้
 
 
“พวกแกไปกันเถอะเดี๋ยวชั้นหลับพักที่รถนี้ก็ได้”ป๊อปปี้พูดแล้วทำเป็นเอนพิงเยาะรถแล้วหลับตา
 
 
“ชั้นไม่ทิ้งแกไว้คนเดียวแน่ๆเผื่ออาการกำเริบ เอาไงดีๆ ฟางเดี๋ยวพวกเราะรีบไปรีบมา ฝากป๊อปปี้ไว้
กับฟางอีกครั้งได้มั้ย”แก้วพูดแล้วหันไปหาฟางเพื่อขอร้อง
 
 
 
“แต่ว่ามันจะดีหรอ”ฟางมองป๊อปปี้ที่แกล้งหลับในใจอยากจะลุ้นว่าฟางจะยอมเฝ้าเขารึเปล่า
 
 
“เอ่อ ถ้าฟางไม่เต็มใจไปกับพวกแก้วก็ได้นะป๊อปหลับรอได้”ป๊อปปี้แกล้งลืมตาละทำทีว่าเจ็บแผล
ให้ดูน่าสงสารแล้วทำเป็นพูดทันที
 
 
“แต่แกปวดหัว เอางี้ช่างมันเถอะ ชั้นกะจะซื้อครีมเดี๋ยวค่อยซื้อก็ได้ ชั้นเฝ้าแกเองป๊อป”แก้วเมื่อเห็น
ว่าฟางไม่ยอมก็พยายามยกเรื่องมาพูดว่าติดธุระ
 
 
 
“เห้ย ไม่เป็นไรจริงๆ แกไปเถอะ”ป๊อปปี้พูดปัดๆแก้ว
 
 
“ไม่ต้องละค่ะๆทุกคนไปเถอะ ฟางเองไม่ได้ติดธุระเดี๋ยวฟางเฝ้าป๊อปปี้ก็ได้”ฟางพูดขึ้นแก้วแอบหัน
ไปยิ้มนิดนึงแล้วหันกลับมาหาฟางและป๊อปปี้
 
 
“งั้นฝากหน่อยนะฟาง แกนะแก ไอ้ป๊อป อดขนมแน่”แก้วพูดกับฟางก่อนจะทำเป็นดุป๊อปปี้
 
 
“เออๆ รีบๆไปเลย ชั้นไม่อยากกินอะไรเลยว่ะ ปวดหัว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะทำเป็นหาผ้าเช็ดหน้าตัวเอง
เพื่อปิดหน้าแล้วทำเป็นหน้ามืดฟางตกใจเพราะแก้วกับโทโมะออกไปแล้ว ก็รีบมาประคองป๊อปปี้
 
 
“เอ่อ จะเอาอะไรบอกชั้นนี่ เดี๋ยวชั้นเอาให้”ฟางพูดก่อนจะประคองป๊อปปี้มานอนพิงเบาะไว้
 
 
“ออกไปเถอะฟาง ไปซื้อของกับพวกแก้วเถอะ ไม่ต้องห่วง”ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อยๆทำทีเป็นเหนื่อย
 
 
 
“เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องรึยังไง ชั้นบอกชั้นจะเฝ้านายนี่ล่ะ แล้วนี่อาการเป็นยังไงบ้างล่ะห้ะ หรือเจ็บตรง
ไหน จะได้พากลับไปที่โรงพยาบาลทัน”ฟางถามไถ่แล้วเอามือมาแตะที่หน้าผากป๊อปปี้เพื่อเช็คดู
อาการ
 
 
 
“มึนๆหัวนิดหน่อยน่ะ สงสัยเมื่คืนนอนไม่หลับ”ป๊อปปี้พูด
 
“นอนไม่หลับบ้าอะไร ก็นอนบนเตียงออกจะสบาย”ฟางพูด
 
 
“ก็เฝ้าดูฟางไง กลัวฟางจะนอนไม่สบายละเป็นอะไรไป”ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อยๆ ฟางอึ้ง
 
 
“จะมาเฝ้าอะไร ชั้นมานอนเฝ้านายนะนายก็หลับๆไปสิยะ”ฟางโวยวายเมื่อได้สติ คนบ้า เป็นคนไข้
มีหน้าที่นอนก็นอนไปสิ จะมายุ่งกับเธอทำไมกัน
 
 
 
 
“เห็นฟางนอนหนุนแขนตัวเองบนโซฟาแบบนั้นป๊อปเป็นห่วงกลัวฟางจะนอนไม่สบายแล้วดิ้นตกเตียง
ไง แล้ว เอ่อ จะว่าป๊อปคิดมากก็ได้ คือป๊อปกลัวถ้าหลับไปแล้วลืมตาตื่นมาแล้วไม่เจอฟางขึ้นมาล่ะ
จะทำยังไง ป๊อปน่ะดีใจมากเลยนะที่ได้มีฟางมาเฝ้าป๊อปแบบนี้ ดีจนป๊อปอยากจะหยุดเวลาที่โรง
พยาบาลไว้นานๆ จะได้มีแค่เรา2คน เหมือนเมื่อก่อนที่เราคบกันไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดออกมาจากใจ เขา
คิดถึงคนตัวเล็กคนนี้ ที่มาคอยจู้จี้จุกจิกเรื่องของเขา คนตัวเล็กที่คอยมาถามป๊อปปี้ไปไหน ทา
นข้าวรึยัง มีอะไรกินมั้ย คิดถึงเสียงบ่นที่เป็นห่วงนี้ของฟาง คิดถึงวันคือดีๆสมัยที่ยังคบกันเหลือเกิน
 
 
 
ป๊อปปี้สบตาฟางนิ่งทำเอาฟางนิ่งฟังกับสิ่งที่ได้ยินมาแล้วจู่ๆภาพเก่าๆก็ฉายเข้ามาในหัวอีกครั้ง ภาพ
ของเธอและป๊อปปี้รักกัน จูบกัน
 
 
 
 
“ฟางๆ เป็นอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้เรียกเมื่อเห็นฟางเหม่อนิ่งไม่พูดอะไร
 
 
 
“เอ่อ ไม่มีอะไร นอนแบบนั้นคงจะลำบากสินะ”ฟางพูดแล้วมองป๊อปปี้ที่เมื่อกี้นั่งแล้วเอาหัวพิง
กระจกรถเพื่อจะนอนคงจะไม่สะดวกสบายเพราะตัวเองป่วยอยู่
 
 
“ไม่เป็นไรแค่แปปเดียวเองเดี๋ยวพวกนั้นออกมาก็ได้กลับห้องไปนอนละ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม
 
 
 
“ช่างเถอะ เอ่อ จะนอนตักก็ได้นะถ้าไม่สบายน่ะ ชั้นไม่ว่า”ฟางพูดก่อนจะเมินมองไปทางกระจกทำ
ทีไม่สนใจป๊อปปี้ ชายหนุ่มดีใจก่อนจะรีบนอนหนุนตักฟางอย่างดีใจ
 
 
 
“ถ้ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ป๊อปขออยู่อย่างนี้นานๆได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดเล่นเอาฟางนั่งนิ่ง ป๊อปปี้เมื่อ
เห็นฟางพูดก็นอนตักฟางลอบมองฟาง เมื่อไม่เห็นฟางว่าอะไรก็เอื้อมมือไปจับมือฟางทันที
 
 
 
“อ๊ะ ทำอะไรน่ะ”ฟางทำหน้าดุใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“อย่าไล่ป๊อปได้มั้ย ขอแค่แปปเดียว แปปเดียวเท่านั้นป๊อปรู้ว่าฟางเกลียดป๊อปมาก และคงจำอะไรที่
เกี่ยวกับเรื่องราวของเราไม่ได้อีกแล้ว ฟางไม่เหลือความทรงจำพวกนั้นแล้ว แต่ป๊อปกลับจำมันได้
และรักฟางมากขึ้นกว่าเดิมป๊อปยอมรับว่าตอนแรกที่บอกรักฟาง ป๊อปอาจจะรักฟางไม่เต็มร้อย แต่
ตอนนี้ทั้งใจป๊อปมันมีให้ฟางเต็มร้อยเลยนะรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วกุมมือฟางแน่นเล่นเอาฟางนิ่งอึ้งไม่
พูดอะไรและไม่ห้ามไม่ให้ป๊อปปี้ทำแบบนี้กับตัวเอง นั่นน่ะสิ ทำไมเธอถึงยอมทั้งๆที่เธอจำอะไร
เกี่ยวกับป๊อปปี้ไม่ได้เลย
 
 
 
“หลับเถอะ เดี๋ยวแก้วมาถึงแล้วชั้นจะปลุก ไม่ต้องพูดแล้ว”ฟางพูดนิ่งๆทำเอาป๊อปปี้จ๋อยลงไปทันที
ก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
 
 
“จะซื้ออะไรอีกมั้ยเนี่ย เห็นหยิบแต่ละอย่างมีแต่ขนม ขนม แล้วก็ขนมทั้งนั้น”โทโมะมองของในรถ
เข็นก็ถามแก้ว
 
 
 
“ไม่อ่ะ นายจะซื้ออะไรรึเปล่าล่ะ”แก้วถาม โทโมะจึงเดินไปหยิบพวกของใช้ในบ้าน2-3อย่างแล้วจะ
ไปคิดเงินแก้วรีบรั้งแขนโทโมะทันที
 
 
 
“มีอะไรหรอ จะซื้ออะไร”โทโมะถามแก้วทันที
 
 
 
“เอ่อ คือ จูปาจุ๊ปๆ”แก้วไม่รู้จะซื้ออะไรก็ลากโทโมะไปหยิบอมยิ้มมาโหลนึงทันที โทโมะมองของ
แต่ละอย่างที่แก้วหยิบก็รู้ทันทีว่าแก้วไม่ได้ตั้งใจจะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
 
 
“แผนสูงนะยัยตัวแสบ”โทโมะพูดขึ้นเมื่อมองแก้วที่หยิบช๊อคโกแลตมาใส่รถเข็น
 
“แผนอะไรหรอ”แก้วลอยหน้าลอยตา
 
 
“อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้น่า กะจะให้2คนนั่นอยู่ด้วยกันล่ะสิ”โทโมะดักคอ
 
 
 
“แหม ก็นะ ถึงแม้มันจะเป็นเวลาน้อยนิดแต่มันก็ดีไม่ใช่หรอที่ให้เค้า2คนอยู่ด้วยกัน”แก้วพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
“งั้นเดินซื้อของต่อเถอะ”โทโมะพูดแล้วเดินซื้อของกับแก้วต่อ โดยแก้วแอบยิ้มดีใจที่ได้เดินกับโท
โมะ
 
 
ช่วงนี้ไรเตอร์หนีเที่ยวขอโทษน้า แต่รีดเดอร์เวลาเม้นขอคอมเม้นฟิคได้ป่ะไม่เอาที่ว่าอัพ
 
อย่างเดียวอ่ะ ไรเตอร์อัพให้อยู่แล้วแต่แค่ขอคอมเม้นแค่นี้เองง