HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
91.74K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
16)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่16
รถคันหรูจอดลงข้างทางเปลี่ยวก่อนลำแขนแกร่งจะตวัดรัดรอบเอวบางยกร่างเล็กให้นั่งซ้อนตัก
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย แกเป็นใคร ฮือๆ มายุ่งกับฉันทำไม”
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้”
มือหนารั้งใบหน้าสวยหวานให้เงยขึ้น ก่อนริมฝีปากหยักลึกจะฉกลงบนริมฝีปากอิ่ม หากแต่หญิงสาว
เบี่ยงหลบทำให้ริมฝีปากหยักลึกแตะลงบนแก้มนวลแทน มือเล็กทุบลงบนอกแกร่งอย่างแรงจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึก
เจ็บขึ้นมา
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ แกอยากได้อะไร ฉันให้แกได้หมดเลย”
มือบางเอื้อมหมายจะคว้ากระเป๋าสะพายหากแต่มือหนากลับฉุดข้อมือเล็กไว้เสียก่อน
“จูบ!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างเล็กลนลานลงจากตักของชายแปลกหน้า หากแต่เธอไม่สามารถจะลงไปได้
“ฉันจะแจ้งตำรวจ ปล่อยฉันนะ ฉัน ฉันมีสามีแล้ว แกอย่ามายุ่งกับฉันเลย”
“ใคร”ดวงตากลมโตเต้นระริก ก่อนน้ำเสียงหวานจะเอ่ยตอบ
“แกไม่รู้จักเขาหรอก ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“ใคร!”
“คุณภาณุ ฮึก ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้เขารู้แกจะต้องตายแน่ๆ”
“อย่างงั้นหรอ”
น้ำเสียงของชายแปลกหน้าเปลี่ยนไป...เปลี่ยนไปเป็นน้ำเสียงเข้มที่เธอคุ้นเคย
“คุณภาณุ”
น้ำเสียงหวานอุทาน ก่อนมือเล็กจะดึงหมวกออกจากศีรษะของชายหนุ่ม ใบหน้าหล่อคมที่เธอสามารถเห็น
ได้เพียงเลือนรางแต่ก็จำได้ว่าเป็นใคร
“คุณทำอย่างนี้ทำไม คนบ้า ฉันกลัวนะ ฮือๆ...อื้อ”
ริมฝีปากหยักลึกฉกลงบนเรียวปากอิ่มก่อนจะบดจูบอย่างอ่อนหวาน ลิ้นใหญ่กระหวัดลิ้นเล็กอย่าง
หยอกล้อ ชายหนุ่มขบริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะละออก ริมฝีปากหยักลึกจูบซับน้ำตาออกจากใบหน้า
สวยหวาน ก่อนจะเลื่อนขึ้นกดจูบลงบนหน้าผากมน
“ผมก็แค่อยากรู้ว่าผมยังมีความสำคัญกับคุณอยู่รึเปล่า”
“ฉันพูดไปก็เพราะว่ากลัวตาย”
“แต่ถ้าถามถึงสามี คุณก็ต้องนึกถึงผมคนแรกและคนเดียวใช่ไหมล่ะ...”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ยังจะปากแข็งอีก”
ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กแต่หญิงสาวกลับเบี่ยงหลบทันที
“พาฉันกลับห้องเถอะนะ มันดึกแล้ว”
“กลับทำไม หรือว่าคุณไม่อยากอยู่กับสามีอย่างผม”
“คนบ้า!”
“ผมไม่ได้บ้า ทำไมคุณถึงหนีออกมาแบบนั้นล่ะ น้องพิมเสียใจมากเลยนะ”
หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ หยดน้ำตาหยดเผาะลงทันทีเมื่อนึกถึงสถานการณ์น่าอึดอัดนั่น ทำไมเขาเข้าใจ
ความรู้สึกของพิมประภา แต่ทำไมเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอบ้าง...
“ฉันไม่อยากอยู่ ฉันก็ไม่อยู่” “ทำไมไม่มีเหตุผลแบบนี้ฟาง...ผม”
“คุณไม่คิดบ้างหรอว่าฉันอึดอัด...คุณจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร ในเมื่อคุณสองคนเป็นคนรักกัน
แล้วคุณจะพาฉันไปด้วยทำไม...คุณก็รู้ว่าฉันอยู่ในสถานะไหน...แล้วจะพาฉันไปประจารทำไม ถึงคุณพิมประภา
ไม่รู้แต่ฉันรู้! ฉันรู้แก่ใจว่าฉันมันก็เป็นแค่เป็นของเล่นของคุณ จำไม่ได้หรือไง!”
“ฟาง...คุณไม่ใช่ของเล่นของผมนะ...ผมกับพิมเราจะ...”
“แต่งงานกัน...อีกไม่นานพวกคุณก็จะแต่งงานกัน และฉันก็จะกลายเป็นเมียน้อยไปโดยปริยาย...
สนุกมากใช่ไหมที่ทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ คุณยังต้องการอะไรจากฉันอีก ผู้หญิงอย่างฉันมันมีอะไรที่คุณยังไม่ได้
จากฉันอีก มีอะไรที่คุณอยากได้จากฉันอีก!”
น้ำตาอาบเต็มทั้งใบหน้าสวยหวาน มือเล็กจิกลงบนไหล่แกร่ง หญิงสาวร้องไห้และสะอื้นฮัก ใบหน้า
สวยหวานซบลงบนฝ่ามือเล็กที่ละจากไหล่แกร่งขึ้นมาปิดใบหน้าอย่างอดสู
“ฟาง ฟังผมบ้างสิ ขืนคุณยังร้องไห้แบบนี้ เราคุยกันไม่รู้เรื่องแน่”
“ฉันไม่อยากคุยกับคุณ ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน ไม่ต้องตามฉันมาและถ้าจะให้ดีไม่ต้องตามฉันมา
ตลอดทั้งชีวิตเลยก็ได้ เพราะฉันเกลียดคุณ!”
ร่างเล็กลนลานลงจากตักของชายหนุ่ม ก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับและลงจากรถ หากแต่เมื่อร่างเล็กเดิน
ไปไม่เพียงกี่ก้าวกลับเซหลุนๆเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอีกครั้ง
“ผมรักคุณ...”
คำสารภาพรักที่เปล่งออกมาจากปากของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กชาไปทั้งตัว หัวใจดวงน้อยเต้น
ไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจกลับติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ มือบางจิกเข้าหากันแน่น ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอไม่ได้ฝันไป...
เธอกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอหลงรัก...และเขากำลังบอกรักเธอ...เป็นเรื่องจริง
เป็นเรื่องจริงได้แค่ไหน...?
“ผมรักคุณจริงๆนะฟาง คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น” รอยยิ้มหวานทว่า
เคลือบยาพิษถูกแต้มลงบนเรียวปากอิ่ม น้ำตาที่เพิ่งจะหยุดไหลหยดเผาะเมื่อเข้าใจแล้วกับคำว่ารักของชายหนุ่ม
นี่ใช่ไหมความหมายของคำว่ารักสำหรับเขา เพียงเพราะความลุ่มหลงทางเพศชายหนุ่มก็เหมารวมว่ามันเป็นความ
รัก อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นของเขาสักเท่าไหร่หรอก...
คำว่ารักที่สร้างความตื้นตันให้เธออย่างมหาศาลในวินาทีแรก บัดนี้ถูกทำลายลงด้วยความจริงจากปากของชายหนุ่ม
เธอมันโง่เองที่หวังจะได้ความรักที่จริงใจจากผู้ชายอย่างเขา... ป๊อปปี้ยังไม่เข้าใจคำว่ารักดีพอ...
หากเขากำลังเข้าใจอย่างที่เธอเข้าใจก็คงจะดี หรือโดยสรุปแล้ว...เขาไม่ได้รักเธอ
“ผิดแล้วล่ะค่ะ คุณไม่เคยรักฉัน ฉันไม่เคยรักคุณ...เราไม่เคยรักกัน”
....................................................................................................................................
ตอนที่16
รถคันหรูจอดลงข้างทางเปลี่ยวก่อนลำแขนแกร่งจะตวัดรัดรอบเอวบางยกร่างเล็กให้นั่งซ้อนตัก
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย แกเป็นใคร ฮือๆ มายุ่งกับฉันทำไม”
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้”
มือหนารั้งใบหน้าสวยหวานให้เงยขึ้น ก่อนริมฝีปากหยักลึกจะฉกลงบนริมฝีปากอิ่ม หากแต่หญิงสาว
เบี่ยงหลบทำให้ริมฝีปากหยักลึกแตะลงบนแก้มนวลแทน มือเล็กทุบลงบนอกแกร่งอย่างแรงจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึก
เจ็บขึ้นมา
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ แกอยากได้อะไร ฉันให้แกได้หมดเลย”
มือบางเอื้อมหมายจะคว้ากระเป๋าสะพายหากแต่มือหนากลับฉุดข้อมือเล็กไว้เสียก่อน
“จูบ!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างเล็กลนลานลงจากตักของชายแปลกหน้า หากแต่เธอไม่สามารถจะลงไปได้
“ฉันจะแจ้งตำรวจ ปล่อยฉันนะ ฉัน ฉันมีสามีแล้ว แกอย่ามายุ่งกับฉันเลย”
“ใคร”ดวงตากลมโตเต้นระริก ก่อนน้ำเสียงหวานจะเอ่ยตอบ
“แกไม่รู้จักเขาหรอก ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“ใคร!”
“คุณภาณุ ฮึก ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้เขารู้แกจะต้องตายแน่ๆ”
“อย่างงั้นหรอ”
น้ำเสียงของชายแปลกหน้าเปลี่ยนไป...เปลี่ยนไปเป็นน้ำเสียงเข้มที่เธอคุ้นเคย
“คุณภาณุ”
น้ำเสียงหวานอุทาน ก่อนมือเล็กจะดึงหมวกออกจากศีรษะของชายหนุ่ม ใบหน้าหล่อคมที่เธอสามารถเห็น
ได้เพียงเลือนรางแต่ก็จำได้ว่าเป็นใคร
“คุณทำอย่างนี้ทำไม คนบ้า ฉันกลัวนะ ฮือๆ...อื้อ”
ริมฝีปากหยักลึกฉกลงบนเรียวปากอิ่มก่อนจะบดจูบอย่างอ่อนหวาน ลิ้นใหญ่กระหวัดลิ้นเล็กอย่าง
หยอกล้อ ชายหนุ่มขบริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะละออก ริมฝีปากหยักลึกจูบซับน้ำตาออกจากใบหน้า
สวยหวาน ก่อนจะเลื่อนขึ้นกดจูบลงบนหน้าผากมน
“ผมก็แค่อยากรู้ว่าผมยังมีความสำคัญกับคุณอยู่รึเปล่า”
“ฉันพูดไปก็เพราะว่ากลัวตาย”
“แต่ถ้าถามถึงสามี คุณก็ต้องนึกถึงผมคนแรกและคนเดียวใช่ไหมล่ะ...”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ยังจะปากแข็งอีก”
ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กแต่หญิงสาวกลับเบี่ยงหลบทันที
“พาฉันกลับห้องเถอะนะ มันดึกแล้ว”
“กลับทำไม หรือว่าคุณไม่อยากอยู่กับสามีอย่างผม”
“คนบ้า!”
“ผมไม่ได้บ้า ทำไมคุณถึงหนีออกมาแบบนั้นล่ะ น้องพิมเสียใจมากเลยนะ”
หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ หยดน้ำตาหยดเผาะลงทันทีเมื่อนึกถึงสถานการณ์น่าอึดอัดนั่น ทำไมเขาเข้าใจ
ความรู้สึกของพิมประภา แต่ทำไมเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอบ้าง...
“ฉันไม่อยากอยู่ ฉันก็ไม่อยู่” “ทำไมไม่มีเหตุผลแบบนี้ฟาง...ผม”
“คุณไม่คิดบ้างหรอว่าฉันอึดอัด...คุณจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร ในเมื่อคุณสองคนเป็นคนรักกัน
แล้วคุณจะพาฉันไปด้วยทำไม...คุณก็รู้ว่าฉันอยู่ในสถานะไหน...แล้วจะพาฉันไปประจารทำไม ถึงคุณพิมประภา
ไม่รู้แต่ฉันรู้! ฉันรู้แก่ใจว่าฉันมันก็เป็นแค่เป็นของเล่นของคุณ จำไม่ได้หรือไง!”
“ฟาง...คุณไม่ใช่ของเล่นของผมนะ...ผมกับพิมเราจะ...”
“แต่งงานกัน...อีกไม่นานพวกคุณก็จะแต่งงานกัน และฉันก็จะกลายเป็นเมียน้อยไปโดยปริยาย...
สนุกมากใช่ไหมที่ทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้ คุณยังต้องการอะไรจากฉันอีก ผู้หญิงอย่างฉันมันมีอะไรที่คุณยังไม่ได้
จากฉันอีก มีอะไรที่คุณอยากได้จากฉันอีก!”
น้ำตาอาบเต็มทั้งใบหน้าสวยหวาน มือเล็กจิกลงบนไหล่แกร่ง หญิงสาวร้องไห้และสะอื้นฮัก ใบหน้า
สวยหวานซบลงบนฝ่ามือเล็กที่ละจากไหล่แกร่งขึ้นมาปิดใบหน้าอย่างอดสู
“ฟาง ฟังผมบ้างสิ ขืนคุณยังร้องไห้แบบนี้ เราคุยกันไม่รู้เรื่องแน่”
“ฉันไม่อยากคุยกับคุณ ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน ไม่ต้องตามฉันมาและถ้าจะให้ดีไม่ต้องตามฉันมา
ตลอดทั้งชีวิตเลยก็ได้ เพราะฉันเกลียดคุณ!”
ร่างเล็กลนลานลงจากตักของชายหนุ่ม ก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับและลงจากรถ หากแต่เมื่อร่างเล็กเดิน
ไปไม่เพียงกี่ก้าวกลับเซหลุนๆเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอีกครั้ง
“ผมรักคุณ...”
คำสารภาพรักที่เปล่งออกมาจากปากของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กชาไปทั้งตัว หัวใจดวงน้อยเต้น
ไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจกลับติดขัดขึ้นมาเสียดื้อๆ มือบางจิกเข้าหากันแน่น ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอไม่ได้ฝันไป...
เธอกำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอหลงรัก...และเขากำลังบอกรักเธอ...เป็นเรื่องจริง
เป็นเรื่องจริงได้แค่ไหน...?
“ผมรักคุณจริงๆนะฟาง คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น” รอยยิ้มหวานทว่า
เคลือบยาพิษถูกแต้มลงบนเรียวปากอิ่ม น้ำตาที่เพิ่งจะหยุดไหลหยดเผาะเมื่อเข้าใจแล้วกับคำว่ารักของชายหนุ่ม
นี่ใช่ไหมความหมายของคำว่ารักสำหรับเขา เพียงเพราะความลุ่มหลงทางเพศชายหนุ่มก็เหมารวมว่ามันเป็นความ
รัก อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นของเขาสักเท่าไหร่หรอก...
คำว่ารักที่สร้างความตื้นตันให้เธออย่างมหาศาลในวินาทีแรก บัดนี้ถูกทำลายลงด้วยความจริงจากปากของชายหนุ่ม
เธอมันโง่เองที่หวังจะได้ความรักที่จริงใจจากผู้ชายอย่างเขา... ป๊อปปี้ยังไม่เข้าใจคำว่ารักดีพอ...
หากเขากำลังเข้าใจอย่างที่เธอเข้าใจก็คงจะดี หรือโดยสรุปแล้ว...เขาไม่ได้รักเธอ
“ผิดแล้วล่ะค่ะ คุณไม่เคยรักฉัน ฉันไม่เคยรักคุณ...เราไม่เคยรักกัน”
....................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
