Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
35)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่35
“ไหวรึเปล่าเนี่ยฮึ”
ภาณุเอ่ยถามภรรยาสาวที่เดินออกมาจากห้องประชุม มือหนาแย่งแฟ้มเอกสารในมือ
ของธนันต์ธรญ์ไปถือ ก่อนจะเอื้อมมือไปอังหน้าผากมน
“ฟางไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ ประชุมฟางก็ยังรู้เรื่อง”เขาส่ายหน้าระอาคนตัวเล็ก
และที่ธนันต์ธรญ์เป็นแบบนี้ก็คงจะโทษใครไม่ได้นอกจากเขาที่ไม่รู้จักพอ กว่าแม่ตัวดีจะได้นอนก็ปา
เข้าไปเกือบรุ่งสาง ผมเผ้าที่เปียกน้ำก็ไม่ได้เช็ดให้แห้ง ไม่แปลกที่เธอจะป่วย
“ไปหาอะไรทานก่อนดีกว่า ทานเสร็จก็นอนพักเดี๋ยวก็อดไปทะ...”เขาสงบปากสงบคำ
แทบไม่ทัน เมื่อกำลังจะเป็นคนเปิดปากปล่อยความลับที่เก็บไว้ให้ภรรยาสาวรู้
“ไปไหนคะ”
“กลับไปทำงานไงครับ ไปเถอะ”เขาจูงมือเรียวลงลิฟต์ไปที่ชั้นล่างของโรงแรมเพื่อตรง
ไปที่ห้องอาหารของโรงแรม
ภาณุถอยเก้าอี้ให้คนตัวเล็ก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงกันข้ามกับภรรยาสาว เขารับเมนูมา
จากบริกร ก่อนจะถามคนตัวเล็ก
“ทานอะไรดีครับ”
“อะไรก็ได้ค่ะ”เขาพยักหน้า ก่อนจะสั่งอาหารให้คนตัวเล็กและเขา เขายื่นเมนูคืนให้
บริกร ก่อนจะหันมาหาภรรยาสาวที่นั่งเงียบ
“รู้สึกว่าเป็นไข้รึเปล่า หรือว่าปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัว หรือว่า...”
“ฟางไม่ได้ป่วยนะคะ แค่นอนไม่พอเท่านั้นเอง”
ธนันต์ธรญ์ตอบเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนจะหลบแววตากรุ้มกริ่มของสามีหนุ่มเป็นพัลวัน
ความร้อนวูบวาบแล่นผ่านไปทั่วใบหน้าของเธออย่างห้ามไม่อยู่ มือไม้ก็ดูเกะกะไม่รู้จะเอาไปวางไว้
ที่ตรงไหน และเธอก็ถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นบริกรเริ่มจะนำอาหารบางส่วนมาเสิร์ฟ
“เอ้า ทานเยอะๆ ตัวก็เล็กแถมยังบางขนาดนี้ ฟัดไม่สนุก”
ภาณุเอ่ยก่อนจะผ่อนเสียงลงในท้ายประโยค และมองใบหน้าหวานที่แดงซ่านตรงหน้า
อย่างเอ็นดู แม่ตัวดีคนก่อนหน้านี้หายไปในพริบตา ภายนอกที่เธอแสดงออกว่าเจนจัดต่อโลกใบ
ใหญ่ ทั้งเข้มแข็ง ทั้งร้ายกาจ แต่ความจริงแล้วเธอไม่ใช่อย่างที่เขาเห็นและคิดเลยด้วยซ้ำไป....
“ทานนี่สิ อร่อยนะ”เขาตักอาหารให้ภรรยาสาว ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานต่อเงียบๆ เมื่อ
เห็นว่าคนตัวเล็กคงจะหิว
“พี่ป๊อปคิดว่าโครงการนี้เป็นไงคะ”เขาเงยหน้าขึ้นมองภรรยา ก่อนจะตอบ
“พี่ก็ว่าดี อันที่จริง.โรงแรมนี้ทำเลดีนะ แต่เจ้าของธุรกิจประสบการณ์น้อยบวกกับบริหาร
งานไม่ดี ธุรกิจเลยขาดทุนต้องขายทอดตลาดแบบนี้...ถือว่าเป็นโอกาสทองของเราเลยก็ว่าได้”
“แต่ถ้าเราประมูลไม่ได้ล่ะคะ”เขายิ้ม ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ
“พี่มั่นใจว่าต้องได้”
สายตาโศกมองภาณุที่นั่งอยู่บนเตียงนิ่ง มือเรียวจับแปลงหวีผมยาวไป-มา ก่อนจะวาง
มันลง เท้าเรียวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งอ่านแฟ้มเอกสารในมือด้วยใจจดใจจ่อ เธอดึงแฟ้ม
เอกสารออกจากมือหนา
“วางก่อนได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ”เธอโน้มตัวลงกอดเขาเมื่อแขนแกร่งรั้งร่างของเธอเข้าไปใกล้ เธอปิดเปลือก
ตาลงเมื่อมือหนาลูบศีรษะของเธอแผ่วเบา
“มีอะไรรึเปล่าฮึ”เธอเงยหน้าขึ้นมองภาณุ ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธและก้มลงซุกหน้ากับ
อกแกร่ง อยากจะซึมซับสัมผัสของเขาไว้ให้มากที่สุด อย่างน้อยเธอก็ยังมีหน้าไปบอกกับลูกน้อยใน
ท้องว่าครั้งหนึ่งแกก็เคยกอดพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ มือเรียวลูบหน้าท้องแบนราบที่เธอมั่นใจว่าตอนนี้
เธอมีตัวแทนของเขาอยู่ในท้องแล้ว เนื่องจากประจำเดือนที่ขาดหลายมาร่วมห้าเกือบหกสัปดาห์
แล้ว อย่างน้อยในชีวิตนี้ ฟ้าก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอจนเกินไป
“ปวดท้องหรอครับ”
มือหนาเลื่อนลงมาทับมือเรียวของคนตัวเล็ก ใบหน้าสวยหวานมองมือใหญ่นั้นด้วย
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของหัวใจ เขาสัมผัสลูก...ของเรา
น้ำตาคลอหน่วยอยู่ใต้ดวงตากลมโต เธออบอุ่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือของเขา
กำลังสัมผัสลูกน้อยที่เกิดจากเขาและเธอ แม้ว่าลูกน้อยจะไม่ได้เกิดจากความรักของเขาและแม้ว่าฃ
แกจะเกิดมาจากความผิดพลาดของพ่อ แต่แกจะไม่ใช่สิ่งที่ผิดพลาดในชีวิตของเธอ ลูกคือคนที่เธอ
ต้องการ คือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอ
“ร้องไห้ทำไม”
ภาณุไล้นิ้วปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าแสนหวานอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละคน
ตัวเล็กออก และมองนัยน์ตาคู่หวานให้ชัดเจนขึ้น...และแววตาสดใสที่เขาชอบก็มลายหายไป เหลือ
เพียงแต่แววตาโศกที่เธอใช้มันมองเขาตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา
“ฟางรักพี่ป๊อป...รักมากจนไม่อยากจะเสียพี่ให้ใคร แต่ยิ่งนานวัน ยิ่งเราอยู่ใกล้กันมาก
เท่าไหร่ ฟางก็จะยิ่งเจ็บ พี่ก็ยิ่งจะทรมาน ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆของเรานะคะ แม้มันจะสั้น แต่
มันก็น่าจดจำที่สุดในชีวิตคู่ของเรา”
ริมฝีปากอิ่มปิดลงบนริมฝีปากบางเฉียบพร้อมๆกันกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบใบหน้า
สวยหวาน มือเล็กโอบรอบลำคอแกร่ง แนบชิดทั้งกายบอบบางและกายแกร่งเข้าด้วยกัน...ให้หัวใจ
ได้สัมผัสกันและกัน
มือเล็กผละจากลำคอแกร่งและแตะต้องไปที่หน้าอกข้างซ้ายของชายหนุ่มที่เธอกำลัง
มอบจุมพิตแสนอ่อนหวานให้ อยากจะรู้เหลือเกินว่าหัวใจของเขาเต้นแรงแบบเธอหรือเปล่า หรือว่า
มันด้านชากับเธอ จนเขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่เศษธุลีไม่มีชีวิตจิตใจ...และเธอก็พบว่ามันเต้นใน
จังหวะปกติ
ไม่ได้เต้นแรงแบบที่เธอเป็น...
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นขัดจังหวะ ชายหนุ่มผละจากร่างบอบบางของธนันต์ธรญ์
ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูและเดินออกไปคุยที่นอกระเบียง ทิ้งไว้เพียงสัมผัส
สุดท้ายที่ติดตราตรึงในความรู้สึกของเจ้าของดวงตาโศก...
สายตาโศกมองตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนน้ำตาจะหยดเผาะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปลายสาย
สำคัญขนาดไหน และคนที่สำคัญขนาดนั้นไม่ใช่ใครนอกจากพิมประภา มือเล็กเลื่อนลงลูบหน้าท้อง
แบนราบอย่างทะนุถนอม...
“หนูมีพ่อเหมือนกับคนอื่นๆนะ เคยได้กอดกัน เคยได้สัมผัสกัน แม้ต่อจากนี้ไปจะเหลือ
แม่แค่คนเดียว แต่แม่ก็รักหนู...รักที่สุดในโลก”
ก่อนอื่นต้องขอโทษอย่างแรง เมื่อวานกลับมาจากเรียนพิเศษก็นอนเลย พอดีว่ามันยาวไปหน่อย ตื่น
มาอีกทีตีสอง ก็เลยไม่คิดว่าจะมีใครอ่านนิยายตอนตีสอง ก็เลยไม่ได้อัพ ตอนนี้ถือว่าเป็นตอนที่
ต้องอัพวัเสาร์ก็แล้วกันเนอะ เดี๋ยวอีกตอนเราจะมาอัพให้อีกตอนประมาณห้าโมงเย็น
ให้เดากันเล่นๆก่อนว่าใครโทรมาหาคุณภาณุ
สุดท้ายเราขอโหวตหน่อยเถอะ เราเห็นฟิคร่วงลงทุกอาทิตย์แล้วใจไม่ดีเลย
หรือว่ามันไม่สนุก...
ถ้ามันไม่สนุกก็โหวตให้เราหน่อยเถอะถือว่าเป็นกำลังใจก็ได้ เพราะแต่ละตอนเราไม่ได้แต่งแบบส่งๆ
เราก็ต้องขัดเกลาคำให้มันดูดีด้วย อย่างน้อยก็เป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
