ยัยปากร้ายกับนายจอมเหวี่ยง

     ท๊อปกับชลภัทรมองตาอย่างแค้นใจก่อนที่วาววาจะเอ่ยขึ้น

     "คือ คุณภัทรคะขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ สวยมากเลย"วาววาเอ่ยปากขอบคุณชลภัทรเรียบร้อยก็หันกลับมามองหน้าของท๊อป

     "นี่นาย กลับไปที่ห้องได้แล้วนะงานอะ ไม่ดูรึไง" วาววารีบลากท๊อปไปที่ห้องทำงานทันที

     "ไอท๊อป"ชลภัทรแค้นใจเมื่อเห็นท๊อปก็นึกถึงตำแหน่งของเขากับท๊อปทำให้เขายิ่งเคืองและโกรธท๊อปเป็นอย่างมาก

     ภายในห้องทำงาน

     "นี่คุณ ไปรู้จักนายภัทรได้ไง"ท๊อปถามวาววาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

     "ก็ตอนนายอยู่โรงพยาบาลฉันก็มาทำงานแล้วเจอคุณภัทรอะ ไม่เห็นแปลกที่ฉันกับเขาจะรู้จักกันอีกอย่างเราก็อยู่บริษัทเดียวกันด้วย"วาววาตอบอย่างมั่นใจ

     ท๊อปรู้สึกเหมือนกำลังโมโหอารมณ์เสียขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ ก่อนจะตัดบทมาพูดเรื่องงานแทน

     "ตกลงงานไหนให้ผมดูหน่อยสิ"

     "รายได้ทั้งหมดของการออกแบบงานชิ้นนี้กับประเทศอเมริกาค่อนข้างดีมาก ทางนู้นเขาก็ภูมิใจกับงานของเราค่อนข้างสูงส่วนข้อบกพร่องนั้นก็มีเล็กน้อยเกี่ยวกับพื้นที่ภายในบ้าน"วาววาพูดเสร็จก็กำลังจะกลับไปนั่งที่ แต่ท๊อปรั้งแขนของวาววาไว้ ทั้งสองมองหน้ากันไม่ใกล้มากนัก

     "นี่นาย ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ"วาววาพยายามดึงมือออกแต่ก็ไม่ได้ผล

     "ถึงว่าทำไมคุณไม่เห็นไปเยี่ยมผมบ้าง สงสัยมัวจู๋จี๋กับนายภัทรอยู่ละสิ"ท๊อปพูดพร้อมมองหน้าของเธออย่างจริงจัง

     "นี่นาย ฉันเจ็บนะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"วาววาพยายามดึงมือเขาออกแต่ก็ไม่ออก

     "งานนี้อะ คุณก็ต้องเคลียร์ให้เสร็จ"ท๊อปจับข้อมือวาววาแน่นขึ้นไปเรื่อยๆ

     'นี่นาย ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะฉันบอกฉันเจ็บไง!ไม่ได้ยินรึไง!"วาวาตะคอกใส่แล้วน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลมาเล็กน้อย เมื่อท๊อปเห็นเลยชะงักที่เห็นน้ำตาของเธอ เขาเริ่มปล่อยแขนเธอ ทั้งสองมองตากัน ก่อนที่วาววาจะละสายตาจากชายหนุ่มทันทีพร้อมเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเอง มือของเธอแดงไปหมดเป็นรอยมือของท๊อป เมื่อท๊อปเห็นกลับรู้สึกผิด

     "คือผม...."ขณะที่ท๊อปกำลังจะพูดแต่กลับมีคนเปิดประตูเข้ามาก่อน

     "น้ำหนึ่ง"เมื่อวาววาเห็นน้ำหนึ่งเธอก็รีบเดินออกจากห้องไป

     "วา"เขาพูดเบาๆก่อนจะหันหน้ามาหาน้ำหนึ่งต่อ

     "ท๊อปยังไม่หายดีเลยนะคะ จะรีบกลับมาทำงานทำไมคะ"น้ำหนึ่งถามด้วยความเป็นห่วง

     "อ๋อผมไม่อยากค้างงานเยอะหนะครับ เลยต้องรีบกลับมาทำงานให้เสร็จ"เขาพูดกับน้ำหนึ่งแต่สายตาเขามองหาแต่วาววาเพราะรู้สึกเป็นห่วง

     "ท๊อปคะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นเลขาของคุณใช่ไมคะ" 

            ท๊อปถึงกับชะงักเมือ่น้ำหนึ่งพูดถึงวาววาแล้วรีบหันมามองตาน้ำหนึ่งทันที

     "ใช่ครับ วาววาเป็นเลขาของผม"

     "หนึ่งไม่ค่อยไว้วางใจยัยเด็กนั่นเลยนะคะ ดูจะมาจับท๊อปมากกว่ามั้งคะ"เมื่อท๊อปได้ยินเช่นนั้นก็แอบโกรธอยู่ในใจที่น้ำหนึ่งพูดแบบนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เขาต้องเก็บอาการนั้นไว้

     "ไม่หรอก ผมกับวาเราไม่ถูกกันด้วยซ้ำ"ท๊อปพยายามพูดให้น้ำหนึ่งเข้าใจก่อนที่เธอจะพูดดูถูกวาววามากกว่านี้ เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาต้องปกป้องเธอขนาดนี้

     "ท๊อปคะวันนี้เราไปทานข้าวเที่ยงกันนะคะ"น้ำหนึ่งเอ่ยชวน

     "คือตอนเที่ยงผมไม่ว่างหนะครับ มีประชุมใหญ่ทั้งบริษัทแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเหมือนกัน"

     "ประชุมอะไรไม่รู้ ไม่เป็นไรค่ะไว้ตอนเย็นก็ได้เนอะ"

     "ครับ"