รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
 
ฟางที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วจัดการกับห้องตัวเองทุกอย่างแล้วหยิบสร้อยหยกรูปมังกรที่สายสร้อยขาด
ขึ้นมาดู ภาพที่ป๊อปปี้สวมมันให้เธอ รอยยิ้มที่อ่อนโยนของป๊อปปี้ที่มีให้เธอในอดีต
 
 
“ฮืออออ ทำไมนายถึงทำกับชั้นแบบนี้”ฟางเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความเสียใจก่อนจะเอาสร้อยหยกเก็บ
ใส่กล่องเพื่อหาโอกาสเอามันไปซ่อม จากนั้นฟางก็กลับมาที่บ้านของเธอ
 
 
 
 
 
“ไปไหนมาหรอฟาง”กวินถามน้องสาวที่เดินกลับเข้ามาในบ้าน
 
 
“ค้างบ้านเพื่อนน่ะค่ะไม่มีอะไรหรอก”ฟางพูดแล้วกระชับคอเสื้อไว้ไม่ให้พี่ชายเห็นรอยที่ป๊อปปี้ทำกับเธอไว้เมื่อคืน
 
 
“จริงสิ แพทบ่นหาเราอยู่ด้านบนน่ะ”กวินบอก ฟางจะเดินไปแต่นิ่งคิดก่อนจะหันไปมองหน้ากวิน
 
 
“เมื่อวานจินนี่กินยาฆ่าตัวตาย แต่โชคดีที่หมอเค้าล้างท้องไว้ได้ทันไม่งั้นคงจะไม่รอด”ฟางพูดก่อน
สบตาพี่ชายนิ่งแล้วเดินหนีขึ้นไปชั้นบน กวินนิ่งเงียบครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
 
 
 
“ธาม ฟื้นสิธาม”ทางด้านฟ้าพยายามเรียกธามไทที่ตกน้ำมาติดอีกฝั่งในป่ากับเธอ ก่อนจะตัดสินใจผายปอด
ธามไทออกมา
 
 
“แค่กๆ”ธามไทสำลักน้ำ แล้วมองไปรอบๆ อาการของชายหนุ่มที่ก่อนตกน้ำสูบบารากุที่ผสมกับ
กัญชาทำให้มีอาการยังเพ้อๆอยู่
 
 
“ธาม นายเป็นอะไรน่ะธาม”ฟ้าขยับตัวเรียกธามไท แต่ธามไทไม่ตอบอะไร จ้องมองฟ้าที่พยายาม
เรียกตัวเองนิ่ง ฟ้าเงยหน้าก็พบว่าธามไทมองหน้าเธออยู่ไม่วางตา ฟ้าที่ไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับผุ้ชาย
คนอื่นแบบนี้ก็หน้าแดงเมื่ออยู่ใกล้ธามไท
 
 
“ธาม”ฟ้าเรียกชื่อธามไทอีกครั้งก่อนจะถูกธามไทก้มลงขโมยจูบฟ้า ฟ้าเมื่อถูกผู้ชายจูบครั้งแรกก็
เคลิบเคลิ้มถึงกับเอามือขึ้นมาโอบรอบคอธามไทไว้พร้อมกับครางในลำคอ ก่อนจะถูกธามไทดันตัว
ลงไปนอนแล้วยอมให้ธามไทล่วงเกินเธอด้วยอารมณ์ที่พาไปของคน2คน
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะที่มารับจินนี่ออกจากโรงพยาบาลแบบนี้”จินนี่ที่ถูกป๊อปปี้พยุงตัวมาที่บ้านก็ขอบคุณชายหนุ่ม
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกจินนี่ อย่าลืมทานยาแล้วพักผ่อนเยอะๆนะ”ป๊อปปี้พูดกับจินนี่อย่างอ่อนโยน ก่อนจะ
พาจินนี่ไปที่เตียง แววตาของป๊อปปี้กลับเหม่อ เศร้าจนจินนี่สังเกตได้
 
 
“มีอะไรในใจรึเปล่า บอกเค้าได้นะ”จินนี่แตะที่มือของป๊อปปี้เบาๆแล้วพูดขึ้น
 
 
“ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้บอกปัดๆไม่ยอมสบตาจินนี่
 
 
“เค้าดูแววตาเค้าก็รู้นะว่าเธอมีอะไรในใจ บอกเค้ามา”จินนี่พูดดักคอ
 
 
“ถ้าเราเผลอทำผิดกับคนที่เรา เอ่อ เคยรัก เราจะทำยังไงดี”ป๊อปปี้พูดแต่ไม่สบตาจินนี่
 
 
“ทะเลาะกับฟางมาหรอ”จินนี่พูดอย่างรู้ทัน ป๊อปปี้หันไปมองหน้าจินนี่
 
 
“เอ่อ ก็นิดหน่อยน่ะ”ป๊อปปี้อึกอักแล้วพูดต่อ
 
 
 
“เธอนี่น้า จะอ่อนโยน จะหวานกับฟางหน่อยก็ไม่ได้ นี่ถ้าทะเลาะกันแล้วทำให้ฟางโกรธเธอก็ควรจะ
ขอโทษฟางนะไม่งั้นใจเธอก็ยังจะคิดมากแบบนี้ เหมือนกับฟางที่ต้องเสียใจกับเธออยู่เหมือนกัน”จินนี่บอกพลางส่ายหน้า
 
 
 
“แต่ถ้าเค้าทำป๊อปก่อนอ่ะ”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
“ป๊อปเองโกรธฟางลงหรอ เอาเป็นว่าจินนี่ไม่รู้นะว่าทะเลาะอะไรกัน แต่จินนี่รู้อย่างเดียวคือ ตรงนี้
ของป๊อปปี้กับของฟาง เค้าเต้นเป็นจังหวะเดียวกันอยู่ เธออย่าทำคนที่หัวใจเต้นตรงกับเธอต้อง
ร้องไห้เสียใจสิ”จินนี่พูดพลางชี้ไปที่อกข้างซ้ายป๊อปปี้ ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะอยู่เฝ้าไข้จินนี่และจะขอตัวกลับไป
ในตอนใกล้ค่ำ
 
 
 
 
“วันนี้คุณท่านไม่อยู่ เดี๋ยวพิมลงไปปิดประตูนะคะ คุณจินนี่จะนอนก่อนเลยก็ได้”พิมบอกก่อนจะลง
ไปสำรวจความเรียบร้อยแล้วปิดประตูบ้าน ก่อนจะตกใจเมื่อมีมือหนามาปิดปากเธอไว้
 
“คะ ใครน่ะ คุณเป็นใคร”พิมตกใจเมื่อถูกดันไปในบ้าน
 
“ชู่ว เงียบไว้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าไปบอกใครล่ะ”กวินขู่พิม
 
“ถะ ถ้าไม่อยากให้พิมบอกใครคุณต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนพิม”พิมพูดแล้วจ้องหน้ากวิน เธอจำได้ว่า
คือคนเดียวกับที่คุยกับจินนี่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
 
“ชั้นไม่ได้เอาเงินมา งั้นขอแลกเปลี่ยนด้วยวิธีนี้ก่อนละกัน”กวินพูดจบก็อุ้มพิมไปที่โซฟาห้องรับแขก
ทันที
 
 
“คุณคะ”พิมตกใจแต่ก็แอบปลดเสื้อนอนสายเดี่ยวของตัวเองให้ไหลลงมาเห็นเนินอกขาวๆของตัวเอง
 
“ถ้าทำให้ชั้นพอใจ เธอจะได้ค่าตอบแทนไม่อั้นแน่”กวินพูด พิมยิ้มก่อนจะโน้มกวินลงมาจูบกับตัว
เองแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างร้อนแรงบนโซฟาในห้องรับแขกนั้น
 
 
 
 
 
แอ้ดด
 
 
 
“พิม ทำไมไปนานจัง จินนี่ง่วงไม่ไหวแล้วขอนอนก่อนละกัน ล๊อคประตูให้ด้วยนะ”จินนี่ที่นอน
ตะแคงพูดขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่าข้างๆเตียงนอนของเธอยวบลงไป นี่พิมคงจะขึ้นมานอนบนเตียงกับเธอละมั้ง
 
 
“จะรีบง่วงไปทำไมล่ะ ยังเช้าอยู่เลย”กวินกระซิบที่ข้างหูจินนี่ลืมตาโพลงหันกลับไปก็พบว่ากวินนั่ง
อยู่บนเตียงนอนเธอ จินนี่รีบหนีด้วยความกลัวแต่กวินรวบจินนี่ไปกอดแน่น
 
 
“พิมไปไหน นายทำอะไรพิมน่ะ”จินนี่รีบถาม
 
“ก็แค่จัดการให้ไม่ไปบอกใคร ในวิธีของชั้นน่ะ”กวินพูดแล้วทำสายตากรุ้มกริ่มจินนี่หน้าแดง
 
 
“นายมันดีแต่ทำเรื่องแบบนี้ ไอ้มาเฟียลามก ปล่อยชั้นนะ”จินนี่ดิ้นในอ้อมกอดกวินที่รวบตัวเองมานั่งที่ตัก
 
 
“หึงหรอ”กวินพูดยั่ว
 
 
“ชั้นไม่มีวันหึงคนเลวๆอย่างคุณ ปล่อยชั้น ไม่งั้นชั้นจะร้องให้คนช่วย”จินนี่รีบพูดขู่
 
“เรียกสิ ร้องเลย ชั้นจะได้เล่นหนังสดให้คนใช้บ้านเธอดู”กวินขู่ จินนี่อึ้ง และถูกกวินผลักในนอนบนเตียงทำใจจินนี่หวีดร้องออกมา
 
 
“หึ ถ้ายอมเป็นผู้หญิงของชั้นตั้งแต่แรกชั้นก็ไม่ต้องทำอะไรคนของเธอหรอก เพราะชั้นจะกินแค่เธอ
คนเดียว”กวินพูดพลางยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ จินนี่รีบดิ้นหมายจะสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุม
 
 
 
“ไม่มีวันซะหรอกคนเลว”จินนี่ว่ากวิน
 
 
 “เลวเท่าไหร่ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนแรกของเธอ”กวินพูดจบก็จูบจินนี่ก่อนจะซุกไซร้ไปตามคอขาวๆ จินนี่
ร้องไห้ด้วยความกลัวจนตัวสั่น จนกวินต้องหยุดการกระทำนั้น
 
 
 
“ฮือออ คุณมีเมียอยู่แล้วนะ คุณทำแบบนี้กับชั้นได้ยังไง”จินนี่เมื่อถูกกวินปล่อยก็กอดตัวเองร้องไห้
แน่น กวินมองจินนี่ที่ร้องไห้จนตัวสั่นก็นิ่ง ก่อนจะลุกไปที่โต๊ะข้างๆเตียงนอนแล้วหยิบถุงยาออกมา
นั่งอ่าน
 
 
 
“ยานี่เธอกินก่อนนอนกินรึยัง”กวินชูซองยาซองหนึ่งถามจินนี่ จินนี่ปาดน้ำตาเงยหน้ามองแล้วส่ายหน้า
 
 
“แล้วทำไมไม่กิน แล้วจะนอนทำไม ไม่อยากหายรึไง”กวินรีบดุร่างบาง
 
 
“ก็ชั้นอยากตาย ตายเร็วยิ่งดี จะได้ไปพ้นๆคนอย่างคุณ”จินนี่ว่ากวินกลับ
 
 
“เอ๊าะหรอ แต่ชั้นอยากให้เธออยู่ จะได้ดูว่าชั้นทำลายพวกมังกรดำไปถึงไหนแล้ว”กวินพูดก่อนจะ
ลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วเอามาให้จินนี่
 
“อ่ะ กินซะ ยาก่อนนอน”กวินยื่นยาแล้วน้ำให้จินนี่ จินนี่มองการกระทำชายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ
 
 
“ไม่งั้นถ้าชั้นป้อนให้ เธออาจะได้อย่างอื่นแถมกลับมาด้วยนะ”กวินพูดจินนี่รีบกินยาแล้วเอาน้ำมาดื่มตาม
ทันที กวินมองจินนี่ที่กินยาแล้วพอใจก่อนจะเอาแก้วไปเก็บ
 
 
“นอน”กวินสั่งจินนี่ที่ไม่ยอมนอนเพราะระแวงในตัวเขาเอง
 
 
“ก็ออกไปสิ ชั้นจะได้นอน”จินนี่รีบไล่กวิน
 
 
“พอดีว่าชั้นมันพวกหน้าด้านเมื่อเธฮไล่ชั้นก็จะอยู่”กวินพูดจบก็กระโดดขึ้นเตียงแล้วกดจินนี่ให้นอนลง
 
 
“ปล่อยชั้นนะ”จินนี่ดิ้นในอ้อมกอดกวิน ก่อนจะถูกกวินช้อนหน้าขึ้นมาจูบ จินนี่ดิ้นก่อนจะรู้สึกว่าจูบนี้
มันอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เธอเคยได้ จินนี่ค่อยๆหยุดดิ้นแล้วยอมรับจูบนั้น
 
 
 
“อย่าทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก เพราะการฆ่าตัวตายมันคือทางออกของพวกขี้แพ้”กวินพูดน้ำเสียงเย็น
ชาก่อนจะลุกออกไป แล้วปิดไฟให้จินนี่ จินนี่มองการกระทำทั้งหมดของกวินอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะ
ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้บอสจะไปรับคุณฟ้าแล้วใช่มั้ยคะ แก้วขอไปด้วยนะคะ”แก้วรีบมาหาป๊อปปี้ที่กำลังจะออกไป
ด้านนอก
 
 
“เอาสิ ชั้นกำลังจะไปกับโทโมะพอดี”ป๊อปปี้ตอบ แก้วชะงักมองหน้าโทโมะ ตั้งแต่วันนั้นที่โทโมะ
ทำร้ายแก้ว แก้วก็ไม่พูดกับโทโมะอีกเลย ป๊อปปี้ที่สังเกตมองการกระทำของโทโมะและแก้วก็รู้จึงได้ให้โท
โมะไปกับตัวเองแทนจะเป็นจองเบเพราะรู้ว่าแก้วต้องขอตามไปด้วยแน่ๆ
 
 
 
“อ้อ จอดตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวชั้นเข้าไปรับฟ้าเอง ถ้าพวกเธอหิวก็ไปหาอะไรกินกันได้เลยนะ”ป๊อปปี้บอก
ก่นจะหนีออกไป เพื่อให้แก้วคุยกับโทโมะ แก้วเมื่อป๊อปปี้ทิ้งให้เธออยู่กับโทโมะก็นิ่ง แล้วมองไป
ข้างนอกอย่างอึดอัด
 
 
“หิวมั้ย”โทโมะเหล่มองร่างบางที่ข้างเขาแล้วพูดลอยๆ
 
“คะ”แก้วหันมามองโทโมะด้วยความแปลกใจ
 
“ชั้นถามว่าหิวมั้ย”โทโมะพูดอีกครั้งก่อนจะเมินไม่มองแก้ว
 
 
“เอ่อ คือ แก้ว”แก้วอึกอัก แต่ก็ถูกโทโมะลากมาที่ร้านข้าวข้างๆคอนโดเพื่อนฟ้าเพื่อนั่งกินข้าวกับแก้ว
 
 
 
 
“กินสิ”โทโมะพูดเมื่อผัดคะน้าหมูกรอบที่แก้วชอบถูกวางลงหน้าแก้ว แก้วแปลกใจพลางมองหน้าโทโมะแต่เมื่อเจอสายตาคมที่จ้องเธอจึงทำให้แก้วรีบ
ก้มหน้าตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวทันที
 
 
“ขอโทษนะ”โทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วยอมกินข้าวแล้ว
 
 
“อะไรนะคะ”แก้วตกใจเงยหน้ามองชายหนุ่ม
 
 
“ขอโทษที่เผลอทำร้ายเธอไปวันนั้น ชั้นเองล่ะ ที่ผิด เธอน่ะไม่ผิดหรอกที่จะระแวงแพทแบบนั้น
หายโกรธชั้นนะแก้ว”โทโมะพูดออกไปตามตรงจากความรู้สึกของเขา
 
 
“นี่คุณง้อแก้วด้วยคะน้าหมูกรอบเนี่ยนะ”แก้วถามในใจรู้สึกพองโตเมื่อได้ยินคำขอโทษจากเขา
 
 
“ก็เห็นว่าเธอชอบกินเลยสั่งให้ แล้วหายโกรธรึยังล่ะ”โทโมะถามอีกครั้ง
 
 
“หายตั้งแต่คุณเริ่มคุยกับแก้วแล้วล่ะค่ะ”แก้วยิ้มอย่างดีใจ โทโมะจึงขยี้หัวแก้วอย่างหมั่นเขี้ยวก่อน
จะยิ้มออกมา
 
 
"เธอนี่นะ กินข้าวยังกินเลอะเป็นเด็กๆไปได้"โทโมะหลุดขำออกมาเมื่อเห็นแก้วกินเลอะก่อนที่จะหยิบทิชชู่เช็ดปากให้กับเธอ แก้วยิ่งดีใจเมื่อเห็นรอย
ยิ้มที่สดใสของโทโมะ เห้อ อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงอีกคนสินะ ที่โทโมะหลุดยิ้มออกมาแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงละโว้ย”เพื่อนธามไทและฟ้าพูดพลางเปิดรถตู้ ฟ้าและธามไทรีบลงรถตู้ทำให้ทั้งคู่เอามือจับกัน
ที่ประตูรถ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี เพราะคืนนั้นที่ธามไทและฟ้าเผลอล่วงเกินกันและกันไป ทำให้
ฟ้าและธามไทหยุดทะเลาะกันจนเพื่อนๆเองก็แปลกใจกับคน2คนนี้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ฟ้าและธาม
ไทรีบเดินหนีกันออกไปแต่ธามไทชะงัก รีบลากฟ้าไปที่ห้องน้ำทันที
 
 
 
 
 
“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ฟางที่มารอรับธามไทที่ด้านล่างคอนโดพลางบ่นอุบเมื่อเห็นว่าเลยเวลานัดมามากแล้วก่อนจะหันไปหาที่นั่งตรงโซฟาก็ตกใจเมื่อ
เจอกับป๊อปปี้ที่เข้ามารอรับฟ้า
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้พูดชื่อฟาง ฟางชะงักจะหนีแต่ป๊อปปี้คว้ามือฟางไว้
 
 
“ปล่อยชั้น เดี๋ยวใครมาเห็นมันจะไม่ดี”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชาไม่ยอมมองหน้าเขา
 
 
 
“นี่จะหนีไปไหน”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นฟางพยายามเดินหนีเขา
 
 
 
“เราเป็นศัตรูกัน ไม่ควรจะมาข้องแวะกันปล่อยชั้นเถอะค่ะคุณภาณุ”ฟางสะบัดตัว แต่ป๊อปปี้คว้าแขน
ฟางไว้ ฟางหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อเห็นมือของป๊อปปี้มีผ้าพันแผลไว้แต่ต้องซ่อนความรู้สึกนั่นไว้
 
 
 
“คุณไปโดนอะไรมา”เมื่อป๊อปปี้ปล่อยเธอ ฟางจึงเอ่ยถาม
 
“ช่างเถอะ อย่าสนเลย”ป๊อปปี้ตอบเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาลงโทษตัวเองในสิง่ที่ทำกับเธอไว้ ฟางนิ่ง ใช่สิ เสือขาวอย่างเธอจะไปยุ่งกับมังกรดำ
ทำไม
 
 
 
“ค่ะ งั้นเราก็ไม่มีอะไรต่อกันแล้วสินะคะ งั้นชั้นขอตัว”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินหนีไปอีกครั้ง
 
 
 
“งั้นก็อย่าลืมที่ชั้นบอกแล้วกัน ถ้าพี่เธอทำอะไรคนของชั้นอีก เธอเจอดีแน่”ป๊อปปี้หงุดหงิดกับท่าที
เย็นชาของฟางจึงพูดไปแบบนั้น ฟางรีบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำด้านล่างคอนโดไป ก่อนจะทรุดลงนั่งปล่อย
โฮออกมาในนั้น
 
 
 
 
 
 
“ทำไมเราต้องเป็นศัตรูกันด้วย”ประโยคสั้นๆที่ป๊อปปี้และฟางบังเอิญพูดออกมาพร้อมกันและแฝงไป
ด้วยความเจ็บปวดไปทั่วหัวใจของคนพูด โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายก็เจ็บปวดหัวใจเหมือ
นๆกัน
 
 เห็นชอบบอกให้อัพๆเรื่องนี้กันเราก็อัพให้ละน้า
 
แต่ยังหรอกยังไม่อยากให้หวานกันตอนนี้55555 ไงก็อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยละกันน้า