รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนหนุนตักฟางอยู่ ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กที่นั่งเอนหลังพิงกำแพงหลับอยู่และมือของเธอก็โอบกอดเขาแน่น พลาง
คิดไม่เข้าใจว่าเธอทำแบบนี้ทำไม ป๊อปปี้มองตัวเองที่ถูกฟางทำแผลและเอายาให้เขากิน
 
 
“เอ่อ ตื่นแล้วหรอ”ฟางรู้สึกตัว แล้วรีบขยับห่างป๊อปปี้ที่ลุกนั่งมองเธอนิ่งยากจะเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่
 
 
“ทำร้ายชั้น แล้วมาดูแลชั้น ต้องการอะไรกันแน่ หรือว่ากลัวชั้นจะตายก่อนที่พวกเธอยังทรมานชั้น
ไม่เสร็จ”ป๊อปปี้รีบว่า
 
 
“ใช่ พวกชั้นยังทรมานไม่เสร็จ หัวหน้าแก๊งค์มังกรดำผู้ยิ่งใหญ่ตกอยู่ในเงื้อมือแล้ว จะปล่อยให้รีบ
ตายไปทำไม”ฟางพูดคำพูดที่ร้ายกาจก่อนจะนั่งลงเก็บกล่องยา
 
 
“หึ ชั้นมันผิดเองที่หลงเชื่อเธอ ชั้นมันผิดเอง ชั้นไม่น่าไว้ใจเธอเลย”ป๊อปปี้เยาะพลางนึกโทษตัวเอง
 
 
 
“นายน่าจะรู้ตัวเองตั้งแต่แรกนะว่า ไม่ควรไว้ใจศัตรู นายมันโง่เอง”ฟางกลั้นใจพูดออกมาอย่างเจ็บ
ปวดให้ป๊อปปี้ฟัง ก่อนจะสูดลมหายใจไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลแล้วเดินขึ้นไปปีนช่องที่เธอปีนลงมา
 
 
 
“งั้นเธอจงจำไว้ ว่าถ้าชั้นหลุดรอดออกไปได้เมื่อไหร่ สิ่งที่เธอทำกับชั้น เธอจะได้การตอบแทนมัน
อย่างสาสมคุณหนูรอง”ป๊อปปี้กล่าวคาดโทษฟาง ฟางนิ่งฟังซักพักก่อนจะปีนกลับขึ้นไปตามเดิม
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นยังไงบ้าง”ฟางถามธามไทและแคทที่กลับเข้ามาในบ้าน
 
“รีสอร์ตที่พี่กวินอยากได้ตอนนี้เป็นของเสือขาวแล้ว เพราะว่าไอ้ป๊อปปี้ไม่ได้ไปร่วมงานประมูล รี
สอร์ตเลยเป็นของเราง่ายๆ”ธามไทพูดอย่างสะใจ
 
“งั้นเราก็ควรปล่อยนายนั่นไปได้ซักที”ฟางพูด
 
“ทำไมคะน้องฟาง กลัวว่าแฟนเก่าจะตายรึไงคะ”แคทเยาะ
 
“หึ สุดท้ายก็ห่วงมันจริงๆด้วย”ธามไทว่าฟาง
 
“งั้นช่วยฟังเหตุผลหน่อยได้มั้ยคะ ถ้าเรายังจับตัวเค้ามาแบบนี้แล้วถ้าพวกนั้นบุกมาล่ะคะ อย่าลืมสิว่า
พวกมังกรดำมีลูกน้องและพวกแก๊งค์ที่สวามิภักดิ์มากมายแค่ไหน เราอย่าเอาความแค้นเล็กๆน้อยๆ
มาทำลายพวกเราส่วนมากเลยนะคะ ในเมื่อเราได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เราก็ปล่อยตัวเค้าไป”ฟาง
อธิบายเหตุผล
 
“อย่าแก้ตัวเลยค่ะน้องฟาง ห่วงก็คือห่วง”แคทแย้ง
 
 
“จริงที่พี่ฟางพูด ตอนนี้เราได้ในสิ่งที่พี่วินอยากได้แล้วเราก็ควรปล่อยไอ้ป๊อปปี้ไป เพราะอย่างน้อย
ถ้าพวกนั้นจะแว้งกลับมาจัดการพวกเรา พวกเราก็พร้อมจะตั้งรับพวกมันเหมือนกัน”ธามไทพูดก่อน
จะเดินไป ฟางแอบยิ้มดีใจก่อนจะเดินตามไปดูพ่อของเธอที่ห้อง
 
 
 
“นี่แกไปทำงานแทนกวินแล้วผลเป็นยังไงบ้าง”มิสเตอร์ปีเตอร์ถามธามไทโดยมีฟางรินน้ำชาให้พ่อ
ตัวเอง
 
“ชนะครับ เราได้เป็นเจ้าของรีสอร์ตที่พะงันครับ”ธามไทพูดแล้วยิ้ม
 
“หรอ ถ้างั้นก็ปล่อยคนที่แกจับตัวมาได้แล้วล่ะ”มิสเตอร์ปีเตอร์พูดนิ่งๆแล้วจิบชา ฟางและธามไทหัน
ไปมองหน้ากันตกใจ
 
 
“ป๋ารู้”ธามไทพูด
 
 
“นี่มันบ้านชั้น มีหรอเรื่องในบ้านนี้ชั้นจะไม่รู้ และถ้าตามจริงของคนที่จะเป็นหัวหน้าเมื่อเราจับเค้ามา
แล้วเค้าไม่มีความผิดหรือพ้นผิดแล้วเราก็ควรปล่อยเค้าไป”มิสเตอร์ปีเตอร์สั่งก่อนที่จะบอกให้ธาม
ไทและฟางพาเขาไปหาป๊อปปี้ที่ห้องขัง โดยที่ไม่ให้ฟางและธามไทเข้ามา
 
 
 
 
 
 
“เจ็บมากมั้ย”มิสเตอร์ปีเตอร์พูดเมื่อเดินถือไม้เท้าเข้ามาในห้องและเห็นป๊อปปี้ถูกล่ามโซ่
 
 
“ที่ตัวน่ะค่อยยังชั่ว แต่ที่ใจคงจะหายยาก”ป๊อปปี้พูด มิสเตอร์ปีเตอร์ยิ้มก่อนจะค่อยๆนั่งลงแล้วยื่น
กุญแจให้ป๊อปปี้
 
 
 
“เย็นนี้เจ้ากวินมันจะกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว ผมเชื่อว่ายังไงคุณออกไปได้ก่อนเย็นนี้
แน่นอน”มิสเตอร์ปีเตอร์พูด
 
 
“คุณช่วยผมทำไม ในเมื่อลูกๆของคุณทำร้ายผม”ป๊อปปี้ไม่เข้าใจ
 
“คุณเป็นลูกของไอ้ภาคย์ มันต้องไม่ชอบใจแน่ถ้าผมรู้ว่าคุณอยู่ในอันตรายแล้วผมไม่ช่วย
คุณ”มิสเตอร์ปีเตอร์พูด
 
 
“คุณกับป๊าผม”ป๊อปปี้อึ้ง ไม่คิดว่าภาพที่เขาเห็นตอนเด็กๆในห้องทำงานพ่อเขา พ่อฟางกับพ่อเขา
เคยเป็นเพื่อนกัน
 
 
“แต่มีเหตุขัดแย้งเรื่องธุรกิจ พ่อคุณเคืองผมมากทำให้เราต้องเป็นศัตรูกัน เอาเถอะ เรื่องมันผ่านไป
นานแล้ว ผมไม่อยากให้รุ่นลูกต้องมารับรู้ อ้อนี่มีดพกประจำตัวผม เอาเก็บไว้เป็นอาวุธซะ”มิสเตอร์ปี
เตอร์พูดก่อนจะพยุงตัวเองออกจากห้องไป ป๊อปปี้มองกุญแจและมีดพกในมืออย่างชั่งใจ ว่าควรจะ
เชื่ออดีตหัวหน้าเสือขาวดีหรือไม่
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวเอาของไปเก็บให้ชั้นในรถเลยละกัน”กวินสั่งก่อนที่จะเดินออกมากับแคทเตรียมตัวขึ้นรถ ก็
ต้องแปลกใจที่เห็นร่างบางที่คุ้นตาเดินมาขวางที่รถ
 
 
“ยังจะมีหน้ามาอีกหรอ นี่จะมาทำร้ายกวินอีกใช่มั้ย”แคทว่า
 
“ทำร้าย? ทำร้ายอะไรกัน ชั้นไม่รู้เรื่อง”จินนี่ไม่เข้าใจ
 
 
“ช่างเป็นการเล่นละครได้แนบเนียนดีจริงๆนะครับคุณดอกไม้แห่งมังกรดำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะ
เชื่อสนิทใจ แต่หลังจากที่ผมเกือบตายมา มันทำให้ผมตาสว่างขึ้นเยอะเลย ว่าพวกสวยๆน่ะมันก็
เหมือนดอกกุหลาบที่มันเต็มไปด้วยหนามมากมาย”กวินมองจินนี่ด้วยสายตาเย็นชา จนจินนี่เริ่มรู้สึกกลัว
 
 
“คุณพูดเรื่องอะไรกันชั้นไม่รู้เรื่อง แต่ที่ชั้นมา ชั้นต้องการจะถามว่าป๊อปปี้อยู่ไหน”จินนี่เข้าเรื่อง
 
 
 
“อะไรกัน นี่ไม่ใช่โรงพักเรื่องที่ร้องทุกข์นะ ที่แฟนหายก็ต้องมาตามที่นี่”แคทว่า
 
 
“ชั้นรู้ว่าพวกคุณรู้ พวกคุณบอกมานะ ว่าพวกคุณเอาตัวป๊อปไปไว้ที่ไหน บอกมานะ”จินนี่โวยวาย
แคทโมโหผลักจินนี่ล้มไปกองกับพื้น
 
 
“พูดมากน่ารำคาญ บอกไม่รู้ๆ ยังจะมาถามมากอีก”แคทว่า
 
 
 
“ชั้นขอร้องเถอะนะ ในเมื่อคุณก็ได้รีสอร์ทที่พงันแล้วคุณเอาตัวป๊อปปี้มาให้เราได้มั้ย”จินนี่พูดทั้ง
น้ำตา เพราะเธอกลัวเหลือเกินว่าเพื่อนรักของเธอจะเป็นอะไร แล้วทิศทางของมังกรดำจะต้อง
เหมือนหลงทางในมหาสมุทรแน่ถ้าไร้หัวหน้า กวินมองจินนี่ที่ร้องไห้เพราะการหายไปของป๊อปปี้ก็นิ่ง
มองด้วยสายตาเย็นชา
 
 
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคนรักของคุณหายไปไหน แต่ที่แน่ๆไม่อยู่ที่นี่แน่ เชิญคุณไปตามหาคนรักของ
คุณที่อื่นซะเถอะ ไป!”กวินตวาดจินนี่จนจินนี่ตกใจกลัว ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป จินนี่ทรุดนั่ง
ร้องไห้ตรงนั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วป๊อปปี้ล่ะ เขาอยู่ที่ไหน
 
 
 
 
 
“มีเรื่องอะไรหรอครับคุณตำรวจ”เขื่อนเข้ามาในผับก็แปลกใจที่ตำรวจเข้ามาเยอะแยะ
 
 
“ผมขอแจ้งจับคุณข้อหาค้ายาเสพติดแล้วทำสถานที่เริงรมณ์บังหน้าไว้”ตำรวจพูด เขื่อนตกใจก่อน
จะโทรตามพวกตัวเองให้มา
 
 
“ไม่จริงนะครับคุณตำรวจ พวกเราเปิดผับนี้ขายอย่างมากก็แค่เหล้า”เคนตะพูด
 
“แล้วนี่ล่ะครับ”ตำรวจชูกองห่อยาเสพติดออกมา และซักพักเจ้าหน้าที่ก็เปิดตู้เก็บเหล้าพบว่ามียา
เสพติดจำนวนมาก
 
 
“ผมขอเชิญคุณไปสอบปากคำที่โรงพักและทางเราต้องขอสั่งยึดที่นี่ไว้ด้วยนะครับ”ตำรวจพูดจบก็
เชิญตัวเขื่อนและเคนตะไปที่โรงพัก ซักพักฟ้า โทโมะ จองเบและแก้วก็รีบมาหาเขื่อนและเคนตะที่
โรงพัก
 
“นี่มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะคุณตำรวจ ผับนี้ไม่เคยมีประวัติเสียหายทางด้านยาเสพติด
เลย”แก้วว่า
 
 
“แต่หลักฐานมันก็ชัดเจนแล้วนะครับ”ตำรวจพูด ทุกคนมองหน้ากันเครียดๆไม่รู้จะทำอย่างไรดี
 
“ถ้าเราเสียที่นี่ไป เท่ากับเราเสียหายไปหลายสิบล้านเลยนะ”ฟ้ากังวล
 
“คุณตำรวจแต่เพื่อนผม2คนไม่ได้ค้ายานะครับ คุณดูแฟ้มประวัติพวกเราคุณก็น่าจะรู้ว่าพวกเราเป็นผู้
มีอิทธิพลก็จริง แต่เราทำงานกันขาวสะอาดไม่เคยทำงานผิดกฎหมายนะครับ”โทโมะพูด
 
 
“และอีกอย่างเราก็ทำสัญญากับผู้การไว้แล้ว ที่เราเปิดผับได้ก็เพราะเราไม่เคยมีประวัติเรื่องนี้”จองเบพูด
 
 
 
“แต่ถึงยังไงในเมื่อมันมีของกลางแล้วผมก็ต้องขอสั่งปิดผับของพวกคุณ”ตำรวจพูดยิ่งทำให้ทุกคน
เครียดกว่าเดิม
 
 
 
“งั้นชั้นขอจัดการเทคโอเวอร์ที่นั่นแทนได้มั้ยคะ”แคทเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับลูกน้อง
 
“นี่ป้าเข้ามาทำไม ออกไปนะ”ฟ้าว่า
 
“เค้าคุยงานกันอยู่เธออย่ามาไร้สาระแถวนี้”ธามไทว่าฟ้า ฟ้าจ้องหน้าธามไทอย่างเจ็บแค้น
 
“เพราะในเมื่อเจ้าของคนเก่าทำประวัติเสื่อมเสีย แล้วทางการก็ยึดผับนี้แล้ว ชั้นขอซื้อต่อจะได้มั้ย
คะ”แคทพูดต่อพร้อมกับเอากระเป๋าเงินออกมา
 
“เออ แต่ว่าทางเจ้าของเก่าเค้าจะยอมรึเปล่าล่ะครับ”ตำรวจพูด
 
 
“ถ้าไม่ยอม ผับนี้ก็ถูกปิดถาวร ไม่มีเงินหมุนเวียนใช้ แถมเจ้าของเดิมต้องไปนอนในคุกไม่รู้อีกกี่
เดือนกี่ปีจะพ้นโทษ”แคทพูดออกมา พวกฟ้ามองอย่างโมโห
 
 
“ถ้าถามว่าโฉนดเจ้าของผับนี้เรามีมั้ย ดิชั้นบอกเลยค่ะว่าเรามี เพราะจากการที่เราเริ่มสงสัยใน
พฤติกรรมเจ้าของคนเก่าว่ามีแววจะต้องทำผิดทางกฏหมายเราจึงได้แอบเอาโฉนดนี้มา”แคทกาง
โฉนดที่ผับนี้ออกมาทุกคนตกใจเพราะมันอยู่ในห้องทำงานเขื่อนไม่มีใครเข้าไปได้
 
 
“เธอเอามาได้ยังไงกัน”เขื่อนตกใจ
 
 
“นี่คุณเคยเอาใครเข้าไปในห้องนั้นล่ะ”แคทพูดแล้วยิ้มอย่างสะใจ
 
“ไม่ต้องพูดเยอะหรอกพี่แคท เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ออกมาเถอะ”ธามไทพูด ก่อนที่ทุกคนจะ
ตกใจเมื่อผู้หญิงที่ก้าวเข้ามาในห้องก็คือเฟย์
 
 
“สวัสดีค่ะทุกคน”เฟย์ยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะยืนข้างๆธามไทโดยมีธามไทโอบเอวไว้อย่างสนิทสนม
 
 ชดเชยที่หายไปอัพใฟ้2ตอนแต่ต้องเม้นกับโหวตเรื่องนี้นะๆๆๆ