รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้เธอกลายเป็นนักโทษของชั้น เป็นนักโทษจากความผิดที่หลอกลวงและทำชั้นเกือบ
ตาย”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง
 
 
“ตอนนั้นชั้นไม่ได้ตั้งใจ”ฟางพูดลึกลงไปรู้สึกผิดที่เผลอทำให้เขาต้องเจ็บตัว
 
 
 
“ชั้นไม่สน เพราะเธอทำผิด และเธอเองไม่ใช่หรอที่หลอกให้ชั้นมาหาเธอจนชั้นถูกจับไป ถ้าเธอไม่
หลอกชั้นวันนั้น ชั้นก็คงไม่ถูกยิง หรือจะเถียงว่ามันไม่จริง”ป๊อปปี้ว่าฟาง ฟางเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
ใช่ มันคือความจริง
 
 
 
“แล้วชั้นต้องเป็นนักโทษแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่”ฟางนิ่งซักพักก่อนจะถามป๊อปปี้
 
“นานเท่าไหร่งั้นหรอ ก็นานจนกว่าชั้นจะพอใจไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจ
 
“แต่นายมากักขังโหน่งเหนี่ยวชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ ชั้นมีบ้านมีครอบครัวต้องกลับไปหาพวกเค้า”ฟางร้องออกมาอย่างตกใจ
 
 
“ทีเธอกับพวกยังขังชั้นได้ทำไมชั้นจะขังเธอไว้ที่นี่ไม่ได้ อย่าพูดแต่ได้ไปหน่อยเลย ทำไม เสือขาวมันเป็น
เทวดามาจากไหนห้ะ ถึงได้ทำอะไรมันไม่ได้เลยน่ะ”ป๊อปปี้ตวาดใส่ฟางเสียงดังด้วยความโกรธกับสิ่งที่ฟางเคยทำกับเขา ทำให้ฟางสะดุ้งตัวสั่น
 
 
“ยอมรับซะว่าตอนนี้เธอคือนักโทษของชั้นแล้ว”ป๊อปปี้พูดอีกครั้ง
 
 
“ก็ได้ ชั้นคือนักโทษของคุณ คุณภาณุ”ฟางพูดก่อนจะเปลี่ยนสรรนามเรียกป๊อปปี้ วินาทีแรกป๊อปปี้
ได้ยินก็ชะงัก แล้วกำมือแน่น
 
 
 
"ชั้นยอมให้กับคุณมันก็แค่เป็นการชดใช้ที่ชั้นเคยทำผิดกับคุณเท่านั้นไม่มีเรื่องอื่นอีก และเมื่อคนพอใจแล้ว เราก็จะต่างคนต่างอบู่ ไม่ต้องข้องเกี่ยวกัน
อีก"ฟางเมินไปทางอื่นแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
 
“ดี และจำไว้ ว่าอย่ามาสำออย เพราะชั้นจะไม่สงสารไม่มีความเห็นใจคนโกหกหลอกลวงอย่างเธอ
อีกเด็ดขาดจำไว้”ป๊อปปี้พูดก่อนจะกระชากตัวฟางออกมาจากห้อง
 
 
 
“โอ๊ย คุณจะพาชั้นไปไหนน่ะ”ฟางร้องก่อนจะถูกป๊อปปี้เหวี่ยงลงบนพื้นหญ้าอย่างแรงจนฟางรีบกุมแผลที่
ขาเอาไว้ทันที
 
 
“อะไรคะเนี่ยบอส ทำไมถึงทำรุนแรงแบบนี้”สาวสวยคนหนึ่งเดินมาหาป๊อปปี้แล้วเกาะแขนอย่าง
สนิทสนม ทำให้แวบแรกที่ฟางเห็นภาพนั้นที่ป๊อปปี้สนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นแล้วกำมือแน่น
 
 
“อย่าไปสนใจเลยเกลก็แค่นักโทษ ไม่ต้องไปเมตตามันหรอก พวกนี้มันเหมือนงูพิษคอยแว้งกัดเรา
เสมอ ถ้าจะตีต้องตีให้มันเจ็บมันจะได้ไม่กล้ามาทำร้ายเรา”ป๊อปปี้ว่าแล้วเหล่มองฟางที่เมินมองไปทางอื่น
 
 
 
“แต่เธอเป็นผู้หญิงนะคะทำแบบนี้จะดีหรอคะ”เกลถามป๊อปปี้พลางมองฟางที่พันแผลตามตัวแล้วคิดถึงเมื่อ2วันก่อนกลางดึกที่ป๊อปปี้อุ้มฟางที่ไม่ได้สติ
มาที่นี่และพาหมอจากโรงพยาบาลมาทำแผลให้
 
 
 
 
“แบบนี้ยังน้อยด้วยซ้ำ ไม่ต้องไปสนใจเกล ไปตามพิชชี่กับโบว์มาเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้สั่งเกล ซักพักชาย
หญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาหาป๊อปปี้
 
 
“พิชชี่จำไว้ว่านี่คือนักโทษของชั้น จัดหางานในไร่นี้ให้ยัยนี่ทำเพื่อแลกกับข้าวและที่อยู่อาศัย ห้าม
ให้ใครช่วยเหลือเด็ดขาด”ป๊อปปี้สั่ง ก่อนที่จะเดินไปโอบเอวโบว์ที่เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้ป๊อปปี้เอาไว้ทำให้ฟางเห็นภาพนั้นแล้วจุกที่ลำคอ
 
 
"มาเฟียเจ้าชู้"ฟางพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วมองไปทางอื่นพยายามเป็นไม่สนใจภาพที่โบว์พยายามอ้อนป๊อปปี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
 
 
 
“โบว์ ไปบอกคนงานว่าเอากุญแจไปไขกระท่อมท้ายไร่ เพราะนั่นจะเป็นที่พักนักโทษคนนี้ อ้อ แล้ว
ห้ามให้ใครให้ความช่วยเหลือหรือเมตตายัยนี่นะ สั่งเลยง่ายๆว่าถ้าไม่อยากถูกชั้นไล่ออกห้ามช่วยเห
ลือยัยนี่เด็ดขาด”ป๊อปปี้สั่งเสียงแข็ง
 
 
 
“ได้ค่ะคุณป๊อป”โบว์พูดเสียงหวานก่อนะเดินพาป๊อปปี้เข้าไปในบ้าน ฟางอึ้ง ผู้หญิงคนนั้นเรียกว่า
คุณป๊อปงั้นหรอ ทั้งที่ปกติลูกน้องของป๊อปปี้จะเรียกเขาว่าบอสนี่
 
 
“โบว์เค้าเป็นคนดูแลไร่นี้ให้บอสน่ะ เลยถือว่าเป็นเลขาของบอสเวลาบอสมาที่นี่เลยว่าก็ได้”เกลพูดเมื่อเห็นฟางชะเง้อคอมองตามป๊อปปี้และโบว์
 
“ง่ายๆ คือรับทั้งงานราษฎ์และงานหลวงเพราะอยากจะเป็นนายหญิงจนตัวสั่น”พิชชี่อดแขวะโบว์ที่แสดงท่าทางเป็นคุณนายของที่นี่
 
“พิชอย่าว่าโบว์สิ”เกลรีบว่า
 
“หมายถึงอะไรหรอพิชชี่”ฟางรีบถามพิชชี่ทันที
 
 
 
“ยัยนั่นน่ะนอกจากเป็นเลขาของบอสแล้ว ยังเป็นคู่นอนของบอสอีกด้วย พยายามหว่านเสน่ห์เข้าหาบอสตลอดเวลา ถ้าวันนั้นบอสไม่เมาจนพลาดท่า
ไปนะ คงไม่เชิดหน้าถือตัวอยู่แบบนี้หรอก เหอะ คงคิดจะจับบอสน่ะสิ แต่ก็นะมาเฟียใหญ่แบบบอสมีหรอจะหยุดไว้ที่ยัยนั่น ยัยนั่นก็แค่ของเลนคั่นเวลา
เหงาของบอสเท่านั้นล่ะน่า เพราะคนที่คู่ควรกับบอสที่สุดก็คือคุณจินนี่ที่อยู่กรุงเทพโน่น ผู้หญิงอะไรเพียบพร้อมเหมาะสมกับบอสของเราหมดทุก
อย่าง”พิชชี่พูดถึงเรื่องราวของป๊อปปี้และโบว์ขึ้นมาและพูดถึงจินนี่ ทำให้ฟางนิ่งเงียบ ถึงโบว์จะพยายามให้ท่าป๊อปปี้แต่เธอก็ไม่เคยทำร้ายเขา และจิน
นี่ที่เพียบพร้อมเหมาะสมที่จะเดินเคียงคู่กับเชา ไม่ใช่เธอคนที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูและทำร้ายเขาแบบนี้ มันสมควรแล้วที่ป๊อปปี้จะเกลีบดเธอแบบนี้
 
 
 
 
 
“จริงสิ จินนี่ตังหากที่คู่ควรกับเค้าไม่ใช่ชั้น”ฟางพึมพำออกมาเบาๆแล้วเศร้าลงไป
 
 
"เมื่อกี้เธอว่ายังไงนะฟาง"พิชชี่หันกลับมาถามฟางอีกครั้งเพราะได้ยินไม่ถนัด 
 
 
“เธอโอเคนะ”เกลที่สังเกตท่าทางของฟางเศร้าอยู่ก็รีบถาม
 
 
 
 
“อือ ช่างเถอะ แล้วไหนล่ะจะให้ชั้นทำงานอะไรบ้าง”ฟางพูดก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
 
 
 
“ก็มีแค่ต้องไปเก็บส้มในไร่ แล้วก็ทำความสะอาดพวกคอกม้าน่ะ แต่ค่อยๆทำก็ได้ เพราะเธอเองไม่
ได้ทำแค่คนเดียวหรอก เดี๋ยวชั้นพาไปที่ไร่ส้มนะ”พิชชี่บอกก่อนจะนำฟางไปที่ไร่ส้มด้านหน้า เพราะ
เขาเป็นลูกชายผู้จัดการไร่ส้มนี้ ส่วนเกลต้องไปทำงานส่วนของตัวเองจึงไม่ได้เข้ามาช่วยฟาง
 
 
“เดี๋ยวใช้กรรไกรนี่ตัดผลส้มที่สุกแล้วนะ ง่ายนิดเดียว”พิชชี่สอนฟาง แรกๆฟางเองทำผิดๆถูกๆบ้าง
ด้วยความไม่คล่องแต่พอต้นต่อไปๆก็เริ่มคล่องขึ้นแล้วสนุกกับงานที่ทำ
 
 
“จะว่าไปมันก็ง่ายเหมือนกันเนาะ”ฟางยิ้มขณะช่วยพิชชี่มาขนส้มในตระกร้ามากองรวมกัน
 
 
“ชั้นว่าเธอน่ะเปิดใจยอมรับกับงานที่ทำมากกว่านะ จากงานเหนื่อยๆน่ะมันเลยไม่เหนื่อยไปเลยเธอนี่เก่งจริงๆวันแรกก็ทำได้เลยนะเนี่ย”พิช
ชี่บอกฟางแล้วอดชมไม่ได้ ก่อนที่พิชชี่และฟางจะช่วยกันเก็บส้มเสร็จในช่วงเช้า
 
 
 
“เหนื่อยมั้ยทุกคน พักดื่มน้ำก่อนเร็ว”เกลเอาน้ำมาให้ฟางและพิชชี่ที่มานั่งพักที่แคร่ในสวนส้ม
 
 
“ขอบคุณครับ แล้วนี่เกลเอาข้าวกลางวันมาให้พิชแบบนี้แล้วทานข้าวรึยังเนี่ย”พิชชี่ถามเกลที่เอาข้าวกลางวัน
มาให้เขาและฟาง
 
 
“ทานละค่า พิชชี่กับฟางทานข้าวกันเถอะ เหลือต้องทำอะไรอีกเยอะเลยนะ”เกลบอกก่อนจะแกะ
กล่องข้าวให้ทั้งคู่
 
 
"ขอบคุณมากเลยนะคะที่เอาข้าวมาเผื่อฟางด้วย"ฟางขอบคุณเกลและขอบคุณพิชชี่ที่ช่วยสอนเธอทำงานในไร่ส้มจนเริ่มคล่องแบบนี้
 
 
"จริงๆแล้วฟางก็ไม่ใช่คนเลวร้ายเลยนะ แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นนักโทษของบอสได้ล่ะ"พิชชี่อดแปลกใจแล้วถามขึ้นมาไม่ได้
 
 
"เรื่องมันซับซ้อนน่ะ แถมสิ่งที่ฟางทำมันก็เลวร้ายกับบอสของพวกพิชชี่ไว้มากด้วย สมควรแล้วที่เค้าจะเกลียดฟางแบบนี้"ฟางพูดแล้วซึมลงไป
 
 
"ไม่เป็นไรหรอกฟางไม่ต้องเศร้านะ ทานข้าวกันดีกว่าๆ ถือซะว่าเป็นการต้อนรับเพื่อนใหม่แล้วกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เกลยิ้มก่อนที่จะชวนพิชชี่และฟาง
กินข้าวด้วยกันต่อและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน 
 
 
 
“ยัยนั่นหายไปไหนนะ”ป๊อปปี้เห็นว่าเที่ยงแล้วที่ไร่ส้มไม่มีคนอยู่ก็เดินเลาะตามไร่มาตามหาฟาง
ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะสนุกสนานที่มุมหนึ่งพอเดินไปก็เห็นฟางนั่งทานข้าวกับพิชชี่แค่2ต่อ2อย่างมีความสุข
 
 
 
“มีความสุขมากมั้ยงานการไม่ทำหลบมาอู้งานแบบนี้”ป๊อปปี้เดินมาว่าฟางและพิชชี่ทันที
 
 
“พวกเราทำงานส่วนของเราเสร็จแล้ว แล้วนี่ก็เวลาเที่ยงพอดีจะมาทานข้าวไม่ได้เลยรึไงคะ คุณภาณุ”ฟางพูดย้อนป๊อปปี้
 
 
“หวังว่าคงจะทานข้าวอย่างเดียวนะ ไม่ใช่ว่าไปออดอ้อนคนของชั้นเหมือนที่ชอบใช้มารยาปั่นหัวคน
อื่นเค้าอย่างที่เคยๆทำน่ะ เพราะเรื่องพวกนี้คนอย่างเธอถนัดนักนิ”ป๊อปปี้ว่า ฟางโมโหเผลอเอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าป๊อปปี้ทันที
 
 
“ฟาง ตายแล้ว”เกลไปเอาน้ำมาก็ตกใจรีบไปหาฟางเช่นเดียวกับพิชชี่
 
 
“สงสัยงานเก็บส้มแค่นี้นักโทษอย่างเธอคงจะสบายเกินไป งั้นดี มานี่”ป๊อปปี้ปาดน้ำออกจากหน้าก่อนจะ
กระชากฟางให้ตามตัวเองมา
 
 
“ปล่อยชั้นนะ ปล่อยยย ชั้นเจ็บแผลอยู่นะ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้ถูลู่ถูกังลากเธอไปที่ท้ายไร่ แล้วก็
ผลักฟางล้มไปกับพื้นดินที่เป็นกรวด ทำให้แผลที่พันไว้ที่ขาเริ่มมีเลือดซึม ไหนจะรอยถลอกใหม่จากการล้มอีก
 
 
“งานเก็บส้มในไร่คงสบายมากเกินไปจนเธอมีเวลาว่างไปอ่อยคนของชั้น งั้นก็มาทำตรงนี้ละ
กัน”ป๊อปปี้ผลักฟางล้มไปห้องเก็บของขนาดใหญ่
 
 
“จัดการทำความสะอาดที่นี่ให้เสร็จ แล้ว1ทุ่มขึ้นไปทำอาหารให้ชั้นกินที่บ้าน ถ้าช้า เธอโดนลงโทษ
หนักกว่านี้แน่”ป๊อปปี้สั่งเสียงเข้ม
 
 
“แต่คุณ ที่นี่มันตั้งกว้างชั้นจะไปทำหมดได้ยังไง”ฟางพูดพลางมองไปรอบโรงเก็บของที่ทั้งสกปรก
และรกไปหมด
 
 
“ไม่มีแต่ เธอห้ามปฎิเสธอย่าลืม นักโทษอย่างเธอไม่มีสิทธ์ร้องขออะไร เมื่อชั้นสั่ง เธอต้องทำตามไม่มีแต่ ทำงานไป”ป๊อปปี้สั่งก่อน
จะโยนนาฬิกาข้อมือตัวเองให้ฟางเพื่อให้ฟางดูเวลาและปิดโรงเก็บของนั้นเพื่อให้ฟางทำงานทันที
 
 
“สู้ๆ ฟาง ถือซะว่าเราชดใช้สิ่งที่เราทำกับเค้าละกัน”ฟางถอนหายใจแล้วพูดให้กำลังใจตัวเองก่อน
จะเริ่มทำความสะอาดโรงเก็บของนั้นไปเรื่อยๆ จนเวลาปาไป1ทุ่มแล้วฟางตกใจ
 
 
 
“ตายล่ะ ยังไม่เสร็จเลย งั้นไปทำอาหารให้ป๊อปปี้ก่อนดีกว่าแล้วจะได้กลับมาทำต่อ”ฟางมองนาฬิกา
ข้อมือของป๊อปปี้ที่ใส่อยู่ก่อนจะเปิดโรงเก็บของแล้วตรงไปที่บ้านของป๊อปปี้
 
 
“มืดแบบนี้ทำไมไม่เปิดไฟนะ คนในบ้านไปไหนกันหมด”ฟางแปลกใจที่เข้ามาในบ้านแล้วไม่มีใคร
อยู่ก็เดินไปเปิดไฟ พบว่าในครัวมีวัตถุดิบเตรียมให้ฟางทำอาหารเย็นไว้อยู่แล้ว ฟางจึงเอาวัตถุดิบที่
ซื้อมาไว้ทำอาหารย็นให้ป๊อปปี้จนเสร็จ
 
 
“แล้วนี่เค้าไปไหนนะ”ฟางวางอาหารจานสุดท้ายเสร็จก็แปลกใจที่ป๊อปปี้ยังไม่ลงมา ก็เดินขึ้นไปชั้น
บนเพื่อจะไปตามป๊อปปี้มากินข้าวเย็น
 
 
 
“อ๊า คุณป๊อปคะ โบว์ไม่ไหวแล้ว”เสียงครางของผู้หญิงเรียกชื่อป๊อปปี้ดังมาจากห้องนอนของชาย
หนุ่มทำให้ฟางชะงักเดินเข้าไปใกล้ๆประตูห้องนอนป๊อปปี้ช้าๆ
 
 
“อีกนิดเดียว ทนหน่อยสิ”เสียงของป๊อปปี้บอก ทำให้ฟางเต้นก่อนจะค่อยๆบิดลูกบิดประตูเปิดมันไป
แล้วช๊อคกับภาพที่เห็นคือภาพของป๊อปปี้กับเลขาของเขากำลังมีอะไรกันบนเตียงอย่างร้อนแรง
 
 
“ไม่ไหวแล้ว อ๊า”ทั้งคู่ร้องออกมาเมื่อถึงฝั่งฝัน ก่อนป๊อปปี้จะถอดถุงยางออกแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆโบว์โดยมีร่างบางคลอเคลียไม่ห่าง
 
 
“ว้าย”โบว์ร้องทำให้ป๊อปปี้หันไปมองฟางที่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูห้อง
 
 
“ไม่มีมารยาท เข้าห้องคนอื่นก่อนได้รับอนุญาต อ้อ ชั้นลืมไปว่าพวกเสือขาวน่ะสะกดคำว่ามารยาท
ไม่เป็น”ป๊อปปี้ใส่ผ้าคลุมอาบน้ำก่อนจะเดินมาว่าฟางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟางนิ่งพยายามข่มอารมณ์โกรธตัวเองไว้
 
 
 
“ชั้นก็แค่จะมาตามคุณเพราะอาหารเย็นเสร็จแล้วค่ะ”ฟางพูดก่อนจะเมินไปทางอื่นเมื่อเห็นโบว์ที่ใส่
ผ้าคลุมอาบน้ำเหมือนกับป๊อปปี้เดินเข้ามาควงแขนป๊อปปี้ฟางไม่อยากเห็นภาพนั้นก็รีบเดินหนีลงมาก่อน สักพักทั้งคู่ก็พากันเดินลงไปที่โต๊ะอาหาร
ป๊อปปี้มองอาหารที่ฟางทำบนโต๊ะก็นิ่งไม่พูด
 
 
 
“น่าทานดีนี่ เธอทำเองหมดเลยหรอ”โบว์มองทึ่งๆไม่คิดว่าฟางจะทำอาหารเป็นและน่าทานมากขนาดนี้ ป๊อปปี้ไม่พูดอะไร
เดินหยิบอาหารที่ฟางทำไปเทลงถังขยะทั้งหมด
 
 
“นี่คุณทำแบบนี้ทำไม ทำแบบนี้มันเสียเวลาชั้นนะที่ต้องเดินกลับมาทำอาหารเย็นให้คุณทาน ทั้งๆที่
งานชั้นยังไม่เสร็จ ถ้าไม่กินตั้งแต่แรกจะมาสั่งชั้นทำไม”ฟางโวยวาย อึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 
 
“ชั้นไม่ไว้ใจ เดี๋ยวเผื่อเธอวางยาชั้นรึเปล่าก็ไม่รุ้ เหมือนกับที่เธอเคยทำให้ชั้นถูกยิงไงล่ะ อ้อ แล้วอย่าลืมว่าตอนนี้เธอเป็นแค่นักโทษของชั้น ชั้นอยาก
จะสั่งเธอทำอะไรก็ได้ เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรือโวยวาย เพราะความผิดที่เธอทำกับชั้นแค่นี้ มันยังชดใช้ไม่หมด เธอต้องทุกข์ทรมานที่นี่จนกว่าชั้นจะ
พอใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องหน้าร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
 
 
“ไปแต่งตัวเถอะเดี๋ยวชั้นพาไปทานข้าวด้านนอก”ป๊อปปี้หันไปสั่งโบว์ให้ไปแต่งตัวพลางหอมแก้มโบว์ต่อหน้าฟางทำให้เธอจุกหน้าชาไปทั่วทั้งตัว
 
“คุณทำแบบนี้ทำไมๆสะใจมากใช่มั้ย”ฟางเมื่อโบว์ขึ้นห้องไปก็เดินมาทุบป๊อปปี้ทันที
 
 
“ใช่สะใจมากยิ่งเห็นเธอเจ็บมากเท่าไหร่ชั้นยิ่งสะใจมากเท่านั้น นี่มันยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอหลอกลวงชั้นไง
ฟาง อ้อ เมื่อกี้บอกว่างานที่โรงเก็บของยังไม่เสร็จสินะ กลับไปทำให้เสร็จเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่เสร็จก็ไม่
ต้องทานข้าว นี่คือคำสั่งเข้าใจมั้ย นักโทษ”ป๊อปปี้ผลักฟางล้มลงกับพื้นก่อนจะสั่งฟางเสียงดังอีกครั้ง
 
 
"เข้าใจค่ะ คุณภาณุ"ฟางที่เห็นสายตาและท่าทางเย็นชาของป๊อปปี้ก็รู้สึกปวดหัวใจและหน้าตาไปทั่วก่อนที่จะตอบเขาเสียงสั่นพลางมองไปที่อื่นเพื่อ
ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ชายหนุ่มมองฟางที่เริ่มหน้าแดงเหมือนจะร้องไห้ก็รีบเดินหนีตามโบว์ขึ้นไปชั้นบนทันที
 
 
 
 
“อดทนไว้ฟางๆ แค่นี้มันยังน้อยไปอย่างที่เค้าว่าไว้จริงๆ”ฟางพูดกับตัวเองก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้น
ด้วยความเจ็บที่สะโพกที่ถูกชายหนุ่มผลักเมื่อกี้กลับไปที่โรงเก็บของเพื่ทำความสะอาดให้เสร็จตาม
คำสั่งป๊อปปี้
 
 
ถ้าคิดว่าป๊อปปี้แรงแล้ว บอกได้เลย แรงกว่านี้อีกเยอะ
 
อยากรู้เป็นไงเม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ