รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
 
“อะไรนะธาม”กวินเมื่อได้รับโทรศัพท์จากธามไทก็ตกใจที่รู้ว่าธามไทกลัวฟางเป็นอันตรายแล้วเอา
ฟางไปฝากไว้ที่ป๊อปปี้
 
 
“อ่ะๆ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ งั้นรีบกลับล่ะ”กวินวางสายธามไทพลางส่ายหน้า ที่จริงเขาก็ไม่ได้ห้าม
อะไรให้2คนนี้รักกันหรอก แต่ถ้า2คนนี้รักกันขึ้นมาจะเป็นยังไงต่ออนาคต พวกแก๊งค์อื่นๆจะมองยังไง
 
 
“ฮัลโหลพิม อะไรนะ”กวินรับสายพิมก็ตกใจก่อนจะรีบออกไป
 
 
“จะไปไหนคะกวิน”แคทรีบถาม
 
 
“ไปทำธุระน่ะ ไปก่อนนะ”กวินรีบร้อนออกไป แคทมองตามอย่างหัวเสียก่อนจะกดโทรศัพท์โทรออก
 
 
“ปั้นจั่น มาหาชั้นหน่อย เจอกันที่เดิมนะ”แคทรีบโทรศัพท์โทรออกก่อนจะเดินออกจากบ้านไปบ้าง
 
 
 
“เป็นยังไงบ้าง”กวินรีบเข้ามาในบ้านจินนี่กลางดึกหลังจากที่รับสายจากพิมว่าจินนี่หน้ามืดล้มลง
 
“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ พิม จินนี่บอกแล้วไงว่าจินนี่ไม่เป็นอะไร”จินนี่ตอบพลางหันไปดุคนสนิทตัวเอง
 
 
“ก็คุณจินนี่ชอบไปขี่ม้า อย่าลืมสิคะว่าตัวเองน่ะท้องอยู่นะ ถ้าพิมไม่ห่วงคุณจินนี่พิมจะห่วงใคร”พิมพูดออกไปตามตรง
 
 
“อะไรนะขี่ม้า ต่อไปนี้ห้ามขี่เลยนะมันอันตราย”กวินได้ยินก็รีบดุ
 
 
“ได้ไงล่ะ พรุ่งนี้ต้องมีไปขี่ม้าให้กับสมาคมอีกนะ”จินนี่รีบบอก
 
 
“พิม แคนเซิลงาน บอกไปว่าคุณจินนี่ป่วยมากไปร่วมขี่ม้าไม่ได้แล้ว”กวินพูด พิมรีบกดโทรศัพท์โทรออก จินนี่อึ้งก่อนจะ
งอนชาหนุ่มแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งหนีกวินไปข้างนอกบ้าน
 
 
“อย่าวิ่งนะพิม เธอท้องอยู่นะ”กวินวิ่งตามมาที่ริมสระน้ำ
 
 
“ว้ายๆ”จินนี่สะดุดขาตัวเองจะล้มลงสระ กวินรีบวิ่งมาชาร์ตตัวจินนี่ได้ทันที
 
 
 
ตู้ม
 
 
 
ทั้งคู่ตกลงไปในน้ำทันที
 
 
 
 
“จินนี่เป็นอะไรมั้ย”กสินตกใจรีบพาจินนี่ขึ้นฝั่งมานั่งริมสระน้ำ
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ดีนะที่เป็นน้ำที่ตกไปเมื่อกี้”จินนี่พูด
 
 
 
“ดีนะ พูดแบบนี้ได้ไงจินนี่ ถ้ามันไม่ใช่เป็นแค่น้ำล่ะ ถ้าเธอกับลูกเป็นอะไรขึ้นมาชั้นจะอยู่ยั่งไง”กวิน
โพล่งออกมาจากใจ ระบายทุกอย่างที่อัดอั้น จินนี่อึ้งไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นถึงขนาดนี้
 
 
 
“ฮึก ขอโทษนะคะที่ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้”จินนี่โผเข้ากอดกวินทันทีแล้วพูด กวินตกใจก่อน
จะกอปลอบจินนี่ไว้
 
 
“ไม่เป็นไรครับ ขอโทษนะที่เมื่อกี้เผลอดุ ลูกคงตกใจดูสิทำจินนี่ร้องไห้เลย”กวินพูดแล้วปาดน้ำตา
ให้จินนี่ จินนี่อึ้งไม่คิดว่ากวินที่เคยร้ายกาจกับเธอจะยอมเธอขนาดนี้
 
 
 
“อยู่ในน้ำนานละ ลุกเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”กวินพยุงจินนี่ลุกขึ้นก่อนที่จะเอาผ้าขนหนูที่พิมมา
ห่มตัวจินนี่ แล้วให้พิมพาจินนี่ไปอาบนำ ส่วนตัวเองก็แยกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
 
 
“ดูท่าเค้ารักคุณจินนี่มากนะคะ หัวหน้าแก๊งค์เสือขาวคนนี้”พิมพูดพลางเป่าผมให้จินนี่ จินนี่แก้มแดง
 
 
“บ้าน่า เออ แล้วนี่เค้าไปไหนแล้วล่ะ”จินนี่ถาม ก่อนะรู้ว่ากวินอาบนี่ห้องรับรองอีกห้องจินนี่จึงเอา
เสื้อผ้าพ่อเธอมาให้กวินที่ห้องน้ำ
 
 
 
“เสื้อผ้าค่ะ”จินนี่ยื่นเสื้อผ้าให้กวินที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ
 
 
“ฮัดชิ้ว”กวินจาม จินนี่ตกใจก่อนจะรีบมาเช็ดผมให้กวินที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว
 
 
“อย่ามาใกล้ชั้นเลย ชั้นเป็นหวัดอยู่นะ”กวินตอบ
 
 
“คืนนี้มันดึกมากแล้วแถมฝนตกอีก คุณนอนที่ห้องนี้นะคะ”จินนี่พูดแล้วยิ้มก่อนจะก้มลงหอมแก้ม
กวิน เล่นเอากวินหน้าแดงจัด เมื่อจินนี่ออกจากห้องไป กวินก็ยิ้มกับการกระทำจินนี่เมื่อกี้นี้
 
 
 
 
ตึง
 
 
โครม
 
 
 
เสียงดังนอกห้องทำให้แก้วสะดุ้งตื่นมากลางดึกได้ยินเสียงดังก็รีบไปหยิบไม้เบสบอลข้างตัวก่อนจะ
ถือมันไว้แล้วค่อยๆเปิดประตูห้องนอน เพราะกลัวว่าจะเป็นโจรขึ้นคอนโดโทโมะ
 
 
“ใครนะ”แก้วถามก่อนจะเปิดไปต้องตกใจที่เห็นโทโมะล้มลง โดยที่ตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยฝน
 
 
“คุณโทโมะทำไมเป็นแบบนี้นะ อ๊ะ เลือด”แก้วตกใจรีบพาโทโมะมาที่โซฟาทันที
 
 
“ชั้นถูกพวกศัตรูเล่นงานน่ะ โชคดีที่พวกลูกน้องเรามาทัน เลยถูกฟันแขนแค่ถากๆ”โทโมะตอบ
ธรรมดา ไม่ตื่นเต้นไม่ตกใจโวยวายอะไร เพราะว่าเขาอาจจะเจอเหตุการณ์พวกนี้จนชินแล้ว แก้ว
มองก่อนจะรีบเอาอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลให้โทโมะ
 
 
“ดูแลตัวเองหน่อยสิคะถ้าเป็นอะไรมากกว่านี้จะว่ายังไง”แก้วพูด
 
 
“ก็ดีสิจะได้ตายๆไป”โทโมะพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเพราะถ้าตายก็ดี เขาจะได้ไปเจอแพทเร็วๆ
แก้วนิ่งรู้ดีว่าโทโมะพูดแบบนั้นหมายถึงอะไร ก็กลั้นสะอื้นฝืนใจทำแผลให้โทโมะต่อจนเสร็จก่อนจะ
เก็บกล่องปฐมพยาบาล กี่ครั้งแล้วท่ชายหนุมทำอะไรโดยไม่สนใจเธอแบบนี้อีกแล้ว ทำไมเธอต้องทนอยู่แบบนี้ตลอดไปนะ
 
 
 
หมับ
 
 
“ร้องไห้ทำไม”โทโมะคว้าแขนแก้วให้นั่งลงตามเดิมก่อนจะถามขึ้น แก้วตกใจพยาามขขัดขืนแต่ชายหนุ่มกลับไมปล่อย
 
 
“ช่างเถอะค่ะ ไม่มีอะไร”แก้วหลบตาแต่โทโมะขืนตัวไว้ให้แก้วสบตากับโทโมะ วินาทีนั้นเองโทโมะ
สบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของแก้ว โทโมะจึงค่อยๆเช็ดน้ำตาให้แก้ว
 
 
“แก้วรู้ดีว่าทั้งใจของคุณยกให้คุณแพทไปหมดแล้ว ต่อให้แก้วจะทำดีเท่าไหร่แก้วก็ไม่เคยเข้าไป
ในใจคุณได้เลย”แก้วพูดแล้วสะบัดตัวหลุดแต่ก็ไม่หลุดออกจากการเกาะกุมของโทโมะเลย
 
 
“แล้วทำไมไม่ตัดใจ”โทโมะมองแก้วด้วยความสงสาร
 
 
“ทีคุณล่ะคะทำไมไม่ลืมคุณแพทได้เลย ทั้งๆที่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ความรัก เมื่อเราได้รักใคร
ต่อให้นานแค่ไหนเราก็จะรอ วันนั้น ที่เค้าจะมองเรากลับมา เห็นเราอยู่ในสายตาบ้าง”แก้วพูดทั้งน้ำตา
 
 
“ทั้งๆที่มันไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่น่หรอ”โทโมะถามแก้ว
 
 
“ค่ะ ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ หรือต้องรอตลอดชีวิต”แก้วพูดแล้วสบตาโทโมะ โทโมะจึงเอามือไปปาด
น้ำตาที่เกาะที่แก้มเนียนของแก้ว ทั้งคู่ใกล้กันมา จนแก้วเริ่มรู้สึกว่าโทโมะเริ่มเข้าใกล้เธอมากขึ้น
แต่ทำไงได้ล่ะ โทโมะคือคนที่เธอรักเธอขอเลือกะไม่หนีดีกว่า
 
 
“อืมม”แก้วถูกช้อนหน้าขึ้นไปจูบอย่างดูดดื่ม ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน ก่อนโทโมะจะผลักแก้วลงไปนอน
ที่โซฟาแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักที่แข่งกับสายฝนข้างนอกนทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้าวันต่อมา พลางมองคนตัวสูงที่นอนกอดเธอทั้งคืนก็ยิ้ม ก่อนจะลุก
ขึ้นไปอาบน้ำจัดการตัวเองแล้วลงมาที่ครัว ทำอาหารแบบง่ายๆ แล้วนึกถึงตอนที่ป๊อปปี้เจอกับเธอ
ครั้งแรก ที่ป๊อปปี้มาขออยู่กับเธอแล้วเสนอเงินค่าจ้างให้เธอ
 
 
“เหม่ออะไรน่ะ”ป๊อปปี้พูดมาจากด้านหลังทำให้ฟางตกใจหันไปทำให้ปากไปชนแก้มป๊อปปี้ทันที
 
 
“ถือว่าเป็นมอร์นิ่งคิสละกันนะ”ป๊อปปี้พูดพลางเอาขนมปังปิ้งไปกินแล้วนั่งรอ จากนั้นทั้งคู่ก็ทาน
อาหารเช้าด้วยกัน แล้วฟางก็รอป๊อปปี้แต่งตัวให้เร็จแล้วลงมา
 
 
 
“จะไปไหนคะ”ฟางพูดป๊อปปี้จูงมือมา ไม่ตอบแล้วยิ้มก่อนจะขับรถออกมาพาฟางมาที่พัทยาแล้วมา
จอดที่วัดแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
“ทำไมถึงพาฟางมาที่วัด”ฟางถามป๊อปปี้ทันที
 
“มีคนนึงที่เธอควรจะได้เจอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะจูงมือพาฟางมาที่สำนักที่คนปฎิบัติธรรม แล้วเห็นผู้
หญิงคนหนึ่งยืนกวาดใบไม้อยู่
 
 
 
 
“แม่จ๋า”ฟางอึ้ง ดีใจน้ำตาไหลออกมา
 
 
“ฟาง ลูก”แม่ของฟางตกใจเช่นกันก่อนที่ฟางจะวิ่งไปโผกอดแม่แน่น ทั้งคู่กอดกันร้องไห้อยู่ซักพัก
ก่อนแม่ฟางจะพาฟางไปนั่งที่ม้าหินอ่อน
 
“ทำไมแม่ไม่กลับไปหาฟาง กลับไปหาพ่อล่ะคะ”ฟางรีบถามแม่
 
“แม่อยากจะอยู่ที่สงบๆลูก แม่เหนื่อยแล้วกับสังคมมาเฟีย”แม่ฟางพูด
 
“แต่ฟางอยากอยู่กับแม่ ฟางเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ให้ฟางอยู่ที่นี่ด้วยนะจ้ะ”ฟางรีบพูด
 
"พูดอะไรอย่างนั้น เราแน่ใจละหรอว่าอยากอยู่กับแม่จริงๆ"แม่ฟางถาม
 
 
“แน่ใจสิคะ ฟางมีแม่แค่คนเดียวนะ”ฟางพูดแ้วกอดแม่แน่น
 
 
“แล้วคนที่มาด้วยล่ะ ไม่เสียใจหรอถ้าหนูเลือกมาอยู่กับแม่”แม่ฟางแซว ทำเอาฟางหันไปมองป๊อปปี้
ที่นั่งรอฟางอยู่ไม่ไกลแล้วยิ้มให้ ฟางยิ้มกับป๊อปปี้
 
 
 
“เราเป็นศัตรูกัน รักของเราเป็นไปไม่ได้”ฟางพูดเศร้าๆ
 
 
“แล้วทำไมถึงไม่ทำให้มันเป็นไปได้ล่ะ”แม่ฟางพูด ก่อนจะเรียกป๊อปปี้มานั่งข้างๆฟาง
 
“แม่ฝากเราดูแลลูกสาวแม่หน่อยได้มั้ย”แม่ฟางพูดขอป๊อปปี้
 
 
 
“ครับ ผมสัญญาด้วยชีวิตเลย ว่าผมจะดูแลฟางให้ดีที่สุด”ป๊อปปี้พูด ฟางดีใจกอดป๊อปปี้แน่น แม่ฟาง
มองฟางที่กอดป๊อปปี้แน่นก็ยิ้มบางๆ ดีแล้วที่ฟางเลือกจะรักผู้ชายคนนี้
 
 
อัพละนะจ้ะ เมื่อวานไม่ได้อัพเพราะไม่ค่อยสบายเลยหลับยาววว
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตนะๆ