รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
“ฮึก”ฟางที่นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน ปาดน้ำตาออกไปจากใบหน้า ก่อนจะมองไปรอบๆ
ป๊อปปี้พาเธอมาขังไว้ที่ห้องเก็บของข้างล่างของคฤหาสน์นี้
 
 
“ทางที่ดีที่สุดในตอนนี้เราต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”ฟางพูดก่อนจะเดินไปมองที่ประตู มันถู
กล๊อคจากด้านนอก ฟางหันไปมองไปทางหน้าต่างที่ใส่ลูกกรงไว้ เธอจะหนีไปยังไงล่ะ พลันสายตา
หันไปเห็นช่องเพดานหลังตู้ใบใหญ่ ฟางยิ้มออกทันที
 
 
แควก
 
 
ฟางจัดการฉีกชายกระโปรงชุดกี่เพ้าออกให้เป็นรอยขาดมากขึ้นจะได้ปีนขึ้นไปด้านบนได้สะดวก
ฟางตัดสินใจปีนขึ้นไปตรงช่องของเพดานแล้วคลานไปเรื่อยๆ
 
“มันจะไปหยุดตรงไหนล่ะเนี่ย”ฟางพูดก่อนจะคลานไปเรื่อยๆ ผ่านช่องเล็กๆที่มองลอดไปได้
 
 
 
“เหนื่อยหน่อยนะเฮีย”เสียงของฟ้าพูดขึ้นทำให้ฟางหยุดคลานแล้วฟัง
 
 
“ต้องเหนื่อยสิเล่นต้องปกครองคนเป็นร้อยแบบนี้”เสียงของป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางเห็นช่องลมที่เป็น
ตะแกรงก็รีบคลานไปดูใกล้ๆ
 
 
“ฟ้ารู้นะว่าวันนี้เฮียไม่อยากฆ่าไอ้ฆาตกรนั่นหรอก”ฟ้าพูดกับป๊อปปี้ที่นอนแผ่บนเตียงนอนห้องตัวเอง
 
 
 
“หรือถ้าเลือกได้เฮียก็ไม่อยากเป็น”ป๊อปปี้พูดอย่างเศร้าๆนึกถึงสิ่งที่ตัวเองต้องทำลงไปในวันนี้
 
 
 
“เอาน่าเฮีย ถือว่าเราทำเพื่อป๊ากับม๊าละกัน”ฟ้าตบไหล่ปลอบใจพี่ชาย ฟางพยายามคลานเข้าไปใกล้ตะแกรง
นั้นมากยิ่งขึ้น
 
 
ตึกๆ
 
 
“ฟ้าไปอาบน้ำละดีกว่า เออ เฮีย บนฟ้าเพดานสงสัยมีหนูแน่ๆ เดี๋ยวต้องให้แม่บ้านปีนไปจัดการซะ
ละ ฟ้าไปก่อนนะ”ฟ้าพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะเดินไปล๊อคประตูห้อง
แล้วถอดเสื้อสูทตัวเองออกแล้วตามด้วยเสื้อเชิ้ต จนเห็นร่างเปลือยด้านบน ป๊อปปี้หันหลังจะไปหยิบ
ผ้าเช็ดตัวทำให้ฟางมองเห็นรอยสักรูปมังกรดำชัดยิ่งขึ้น มังกรดำกับเสือขาว สุดท้ายก็ต้องเป็นศัตรู
กันสินะ ฟางซึมลงไป
 
 
ตึง
 
 
“ว้ายยยยย”ฟางที่มัวแต่เหม่อลืมไปว่าตะแกรงช่องลมนั้นรับน้ำหนักไว้ได้ไม่นานทำให้ร่วงลงมา
ทันที ฟางกอดตัวเองจนตัวงอด้วยความจุก
 
 
 
“หึ เพิ่งจะรู้ว่าหนูบ้านชั้นตัวใหญ่มากจริงๆ”ป๊อปปี้ตกใจก่อนที่หันกลับไปมองแล้วเดินไปนั่งยองๆมองฟางที่หล่นลงมาก่อนที่จะพูดขึ้น
 
 
 
“อ๊ะ นาย”ฟางรู้สึกตัวก็พยายามลุกหนี แต่เพราะหล่นลงมาเมื่อกี้ทำให้เท้าแพลง ลุกไปไหนไม่ได้
ฟางรีบคลานหนีอย่างยากลำบาก
 
 
“เดี๋ยวจะไปไหนล่ะ นี่คิดจะหนีใช่มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้จับขาฟางไว้แล้วดึงฟางกลับมาอย่างแรง
 
 
“โอ๊ย อย่าบีบขาชั้น มันเจ็บ”ฟางร้องก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือกุมข้อเท้าตัวเองที่ถูกป๊อปปี้บีบอย่างแรง
เมื่อกี้น้ำตาซึม
 
 
 
“สมน้ำหน้า อยากหนีเอง เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้”ป๊อปปี้เยาะแต่วูบหนึ่งอดห่วงคนตัวเล็กไม่ได้ ฟางโมโหเลยเผลอผลักป๊อปปี้ล้มก่อน
จะคลานหนีไปตามเดิม แต่ป๊อปปี้ไวกว่าอุ้มฟางขึ้นก่อนจะโยนฟางลงเตียงนอนตัวเองทันที
 
 
 
“นายจะทำอะไรน่ะ”ฟางตกใจรีบถอยจนชิดหัวเตียง เผยให้เห็นขาขาวที่โผล่ออกมาจาชุดกี่เพ้าที่ตัว
เองฉีกเมื่อกี้
 
 
“นี่กะจะมาอ่อยชั้นล่ะสิ ดูชุดซิ แต่ต้องคิดแผนใหม่หน่อยนะ เพราะว่าสภาพที่เธอมานี่มันสกปรกดู
แทบไม่ได้ อย่างกับไปตกถังขยะที่ไหนมาก็ไม่รู้”ป๊อปปี้ว่าฟางก่อนจะลอบมองขาขาวๆและเนื้อตัวที่เปื้อนฝุ่นจนตัวและหน้าเลอะไปหมด
 
 
“นี่ อย่ามาคิดว่าชั้นจะทำอะไรแบบนั้นนะ ไม่มีทาง”ฟางว่าแล้วรีบเอามือปิดขาตัวเองที่โผล่พ้นมาจากกี่เพ้า
 
 
“แหม ทำไมล่ะ โดนจี้ใจดำล่ะสิ ไหนๆก็มาละ งั้นชั้นก็ขอสนองความต้องการเธอเลยละกัน”ป๊อปปี้
พูดจบก็ดึงฟางมาก่อนจะกดลงที่นอนแล้วตัวเองขึ้นคร่อมไว้
 
 
“อย่านะป๊อปปี้ นายบอกเองไม่ใช่หรอชั้นเนื้อตัวสกปรกน่ะ นายไปอาบน้ำของนายเถอะ”ฟาง
พยายามพูดไกล่เกลี่ย
 
 
“ทนสกปรกหน่อยซักชั่วโมง2ชั่วโมง เดี๋ยวอาบน้ำรวดเดียวก็ได้ ไหนๆก็มาเสนอตัวถึงที่แล้วนิ”ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงจูบปากฟาง
ทันที ฟางตกใจดิ้นและเอามือทุบไปตามแผงอก พยายามดันป๊อปปี้ออกไปแต่กลับทำให้ป๊อปปี้ล๊อค
ตัวไว้แน่นกว่าเดิม
 
 
แควก
 
 
ป๊อปปี้จัดการฉีกชุดกี่เพ้าของฟางออก เผยให้เห็นผิวขาวนวลภายใต้ชุดชั้นในสีขาวสะอาด
 
 
“อ๊ะ อย่านะป๊อปปี้ อย่าทำแบบนี้”ฟางเริ่มกลัวเมื่อป๊อปปี้จัดการก้มลงซุกไซร้ตามซอกคอขาวๆของ
ฟาง ก่อนจะตีตราสร้างรอยแดงไปตามลำคอและไล่มาถึงเนินอก ฟางตกใจขนลุกกับสัมผัสของชาย
หนุ่ม ก่อนป๊อปปี้จะเอามือปลดตะขอบราขอฟางแล้วเลิกขึ้นแล้วก้มลงดูดเม้มอกสวยจนฟางตัวสั่นไป
หมด
 
 
 
"จะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะ เสนอตัวให้ชั้นถึงห้องนอนแบบนี้แล้ว อย่าคิดว่าชั้นจะให้เกียรติเธอเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีทาง"ป๊อปปี้ว่าก่อนที่จะจูบไล้ลง
ไปทั่วตัวของฟาง
 
 
 
“ฮึก ฮืออ”ฟางที่เริ่มกลัวป๊อปปี้จนร้องไห้ออกมา หยุดดันป๊อปปี้ออกไป แล้วนอนนิ่งๆให้ป๊อปปี้ทำ
เธอฝ่ายเดียว
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้รู้สึกถึงแรงสะอื้นก็หยุด แล้วมองหน้าฟางที่ร้องไห้ด้วยความกลัวชายหนุ่ม ภาพที่ฟาง
และเขาดีต่อกันผุดเข้ามาในหัวป๊อปปี้ทันที
 
 
 
“อื้ออ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้เลื่อนขึ้นมาจูบปากฟางอีกครั้งอย่างอ่อนโยนกว่าครั้งที่แล้ว ฟางรู้สึกว่า
ป๊อปปี้หยุดทำอะไรเธอก็เริ่มผ่อนแรงงไปตามรสจูบนั้น
 
 
 
“อ่ะ ใส่ซะ”ป๊อปปี้ถอนจูบฟางออกแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าตัวเองเอาเสื้อแจ๊กเก็ตมีฮู้ตโยนให้ฟาง ฟางรีบ
หยิบมันมาใส่ทันที
 
 
 
ปังๆ
 
 
 
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วป๊อปปี้ พวกเสือขาวบุกมาหน้าบ้านพวกเรา”โทโมะเคาะประตูอย่างตกใจ ป๊อปปี้
อึ้ง ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าทันที
 
 
 
“นี่คงจะเตรียมตัวให้คนมารับเลยสินะ”ป๊อปปี้มองหน้าฟางด้วยสายตาโกรธจัดแล้วว่า
 
 
“ชั้นเปล่านะ”ฟางรีบบอกก่อนจะลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไปที่เดิมด้วยอาการที่เจ็บข้อเท้า
 
 
 
“มานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางขึ้นแล้วเปิดประตูห้องตัวเองออกไป
 
 
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้”เขื่อนที่วิ่งมากับโทโมะตกใจที่เห็นป๊อปปี้อุ้มฟางไว้แถมฟางยังใส่
เสื้อของป๊อปปี้อยู่
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกน่า พวกนั้นคงจะตามตัวยัยนี่ล่ะ”ป๊อปปี้ตัดบทก็อุ้มฟางเดินนำลงไปทันที
 
 
“พวกนั้นมันยิงไล่พวกเราจนลูกน้องเราบาดเจ็บเยอะมากเลยป๊อปปี้”เคนตะวิ่งขึ้นมาบอกป๊อปปี้
 
 
“เมื่อกี้ฟ้าเห็นนายกวินลงทุนมาเองเลยนะเฮีย ฟ้าว่าเรื่องมันไม่จบง่ายๆแน่”ฟ้ารีบบอกพี่ชาย
 
 
“จบสิ เฮียจะทำให้จบเดี๋ยวนี้เอง”ป๊อปปี้อุ้มฟางออกไปด้านนอกที่ยิงกัน กวินเมื่อเห็นป๊อปปี้อุ้มฟาง
มาก็ยกมือบอกให้ลูกน้องหยุดยิง
 
 
 
“มาแล้วหรอ ไอ้พวกแมวขโมย กล้ามากนะที่ลักพาตัวน้องสาวชั้นมาน่ะ ดี วันนี้ชั้นจะจัดการต้อนรับ
หัวหน้าแก๊งค์คนใหม่ของแก๊งค์มังกรดำเอง เห้ย ยิงต่อไป”กวินพูดก่อนจะสั่งลูกน้อง ฟางตกใจเมื่อ
เห็นลูกน้องของป๊อปปี้ล้มตาย
 
 
 
“หยุดนะ หยุดยิงเดี๋ยวนี้ ป๊อปปี้ไม่ได้ลักพาตัวฟางมา”ฟางตกโกนสั่งทำเอากวินชะงักสั่งลูกน้องหยุดยิง
 
 
 
“เห็นกันชัดๆแบบนี้ฟางยังจะปกป้องมันอีกหรอ”กวินตะโกนว่า ป๊อปปี้สบตาคนตัวเล็กที่เขาอุ้มแล้วนิ่ง
 
 
“ฟางไม่ได้ปกป้องใคร แต่ฟางมาของฟางเอง พี่กวินสั่งลูกน้องให้หยุดยิงเถอะค่ะ”ฟางพูดหว่านล้อมกวิน
 
 
 
“งั้นก็เอาตัวน้องสาวชั้นมา”กวินสั่ง ป๊อปปี้จึงอุ้มฟางมาถึงหน้าประตูบ้าน
 
 
 
“ต่อไปนี้ เธอกับชั้น เราไม่มีอะไรต่อกันอีกต่อไปแล้ว ต่างคนต่างอยู่”ป๊อปปี้พูดกับฟาง ฟางนิ่งก่อน
จะถูกลูกน้องกวินพยุงตัวขึ้นมา ฟางหันไปมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
“ได้ ต่อไปนี้ เราจะไม่มีอะไรต่อกัน เราจะไม่รู้จักกัน ต่างคนต่างอยู่ ลาก่อนหัวหน้าแก๊งค์มังกร
ดำ”ฟางพูดก่อนน้ำตาจะไหลออกมา ฟางรีบเบือนหน้าหนีก่อนจะนั่งลงในรถยนต์ที่รอรับ กวินมอง
หน้าป๊อปปี้ก่อนจะนั่งลงตามฟาง แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากหน้าคฤหาสน์ของมังกรดำไป
 
 
 
 
 
“ดีแล้วที่ส่งเธอคืนไป ไม่งั้น เราต้องเสียลูกน้องเยอะกว่านี้แน่”โทโมะพูด ป๊อปปี้มองไปรอบๆที่ลูก
น้องตัวเองถูกยิง นั่นสินะ ลูกน้องเขาต้องมาตายแบบนี้เพราะเขาพาตัวฟางมาที่นี่
 
 
 
"จัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยล่ะ"ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดินออกไป
 
 
 
 
“นายก็รู้ว่า2คนนั้นรักกัน”เขื่อนพูดเมื่อป๊อปปี้เดินไปแล้ว
 
 
 
“2คนนั้นรักกันไม่ได้ตราบใตที่เรายังเป็นศัตรูกัน ความรักน่ะมันอยู่กับมาเฟียไม่ได้หรอก มันจะมีแต่
เสียกับเสีย”โทโมะพูดไปตามตรงก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไป
 
 
“เออ ไอ้คนไร้หัวใจ อยากจะรู้นักว่าเวลาแกมีความรักจะทำยังไง”เขื่อนบ่นไล่หลังโทโมะไป
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ คุณกวินจะพาฟางไปไหนคะ”ฟางถาม
 
“ดินแดนของพวกเราไง อาณาจักรของแก๊งค์เสือขาว อ้อ เรียกพี่ว่าพี่เถอะยังไงเราก็พี่น้องกัน”กวิน
ตอบก่อนจะลูกผมฟางอย่างอ่อนโยน รถของกวินและลูกน้องเลี้ยวเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ก่อน
ลูกน้องของกวินจะพยุงตัวพาฟางเข้ามาข้างใน
 
 
“พี่พายัยนี่มาทำไม”ธามไทเดินลงมาจากชั้นบนก็เปิดฉากว่าฟางทันที
 
“หยุดเลยไอ้ธาม นี่พี่แกนะ”กวินว่าน้องชาย
 
 
“ไม่ ผมไม่ยอมรับยัยนี่เป็นพี่หรอก ยัยนี่มันเกิดจากลูกเมียน้อย”ธามไทว่าฟาง
 
 
เพี้ยะ
 
 
 “หยุดหยาบคายซะทีไอ้ธาม สายเลือดเดียวกัน พวกเดียวกันจะเกลียดกันทำไม”กวินตบหน้าธาม
ไทจนหน้าหันแล้วว่า
 
 
“แต่ยัยนี่เคยเป็นผู้หญิงของไอ้ป๊อปปี้นะ”ธามไทชี้ไปทางฟาง ฟางสะอึกเมื่อถูกจี้ถึงป๊อปปี้
 
 
“ก็แค่เคย ต่อจากนี้จะไม่มีคำนั้นอีกแล้ว”ฟางพูดเสียงแข็ง
 
 
 
“เห็นมั้ย ว่ามันจบลงไปแล้วไอ้ธาม เอาล่ะทุกคน ต่อไปนี้ให้ทุกคนจงจำไว้ ว่านี่คือฟาง คุณหนูรอง
แห่งแก๊งค์เสือขาว เป็นน้องสาวของชั้น ทุกคนต้องให้ความเคารพพอๆกับชั้นและธามไทเข้าใจโดย
ทั่วกันซะ”กวินประกาศลั่น
 
 
“ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะตัดมันออกไปจากใจได้”ธามไทกระซิบข้างหูฟางแล้วเดินปึงปังออกไป
 
“เอ่อ พี่กวินคะ แล้วแม่ฟาง”ฟางถามถึงแม่ของเธอทันที
 
 
“ฟางทำใจดีๆนะ ตอนที่พวกเราตามหาเธอ แม่เธอฝากเธอไว้กับพี่แล้วบอกว่าจะขอไปหลบซักพัก
ให้เธออยู่กับพวกเราที่นี่ไม่ต้องห่วง”กวินบอกฟาง ฟางนิ่งน้ำตาไหล ก่อนที่ลูกน้องและแม่บ้านจะพา
ฟางไปที่ห้องนอน
 
 
 
 
 
 
“นี่เป็นของของคุณหนูจากบ้านเก่าทั้งหมดนะคะ เชิญตามสบายนะคะคุณหนู”แม่บ้านพูดจบก็เดิน
ออกไป ฟางนั่งลงมองรูปภาพครอบครัวแสนสุขของเธอแล้วน้ำตาไหล ต่อจากนี้มันไม่มีอีกแล้วสินะ
ก่อนจะเจอกล่องใส่เครื่องประดับฟางหยิบสร้อยหยกรูปมังกรที่แม่ป๊อปปี้ซื้อให้เธอและป๊อปปี้ใส่คู่กัน
 
 
 
“ถึงแม้ว่าต่อจากนี้มันจะไม่มีคำว่าเราของฟางกับป๊อปปี้ แต่ฟางก็รักและเคารพนายแม่นะคะ”ฟางพูด
แล้วเอาสร้อยแนบไว้ที่อก ก่อนจะใส่สร้อยนั้นไว้
 
 
 
แอ้ดด
 
 
 
“พ่อดีใจมากเลยนะฟางที่รู้ว่าฟางกลับมาอยุ่กับเราแล้วน่ะ”กวินเปิดประตูเข้ามาพูดกับฟาง
 
“แล้ว เอ่อ คุณพ่ออยู่ที่ไหนล่ะคะตอนนี้”ฟางถาม
 
 
“เยอรมันครับ พ่ออาการป่วยทรุดลง จนต้องให้พี่รับตำแหน่งแทนก่อนจะไปรักษาตัวที่เยอรมัน พ่อ
เค้ารักฟางมากเลยนะ ถามถึงฟางกับแม่ตลอดเลย”กวินพูด
 
 
“แล้วที่นั่นมีใครดูแลคุณพ่อมั้ยคะ คือถ้าไม่มี ฟางอยากจะขอไปดุแลคุณพ่อได้มั้ยคะ ถือว่าฟางได้
ทำหน้าที่ลูกให้คุณพ่อบ้าง”ฟางขอร้องกวิน
 
 
“ถ้ามันคือความต้องการของฟาง งั้นพี่จะส่งฟางไปเรียนต่อที่เยอรมันเลยละกัน ดูและทั้งพ่อและก็
เรียนด้วย”กวินพูดก่อนจะลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน ฟางยิ้มรับ เห้อ ลองไปไกลๆซักพัก อาจจะทำให้
ลืมเรื่องราวที่นี่ได้ละกันฟาง
 
 
 
 
 
 
 
Tomo part
 
 
 
“เห้ยๆ ระวังอย่าให้โดนคนที่ไม่รู้เรื่อง”โทโมะตะโกนบอกลูกน้องที่ยิงปืนไล่พวกแก๊งค์อื่นที่เข้ามา
หาเรื่องในเขตที่แก๊งค์มังกรดำดูแล
 
 
ตู้ม
 
 
เสียงระเบิดและไฟไหม้ดังขั้น ก่อนที่โทโมะจะสั่งให้ลูกน้องเข้าไปช่วยคนออกมาจากชุมชนแออัด
นั่น
 
 
“ฮืออ ป๊า ม๊า อย่าทิ้งแก้วไป อย่าทำแบบนี้ แล้วแก้วจะอยู่กับใคร”เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงผมสั้น
ที่กอดศพพ่อแม่ตัวเองจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ โทโมะมองดูแล้วอดสงสารไม่ได้
 
 
“ถ้าไม่รู้จะอยู่กับใคร มาอยู่กับชั้นละกัน”โทโมะพูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ผู้หญิงคนนั้น
 
 
 เมื่อกี้ป๊อปปี้เป็นมาเฟียเต็มตัวแล้ว ตอนนี้ฟางเลยกลายเป็นคุณหนูแก๊งค์เสือขาวแล้ว
เหมือนกัน เดี๋ยวตอนต่อไปฟางจะไปเรียนแล้วกลับมา ดูซิว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย ขอเม้นกับ
โหวตเราเยอะๆนะ เดี๋ยวเรื่องอื่น ถ้าเสร็จละจะทยอยมาอัฟน้าา