Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
22.55K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“ไม่นึกว่าเห็นเมาๆอย่างนี้จะโหดถึงขนาดเอาขวด’ฟาด’หัวคนอื่นได้เลยนะเนี่ย”
เมื่อแก้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นโทโมะยืนรอแขวะเธออยู่ แก้วถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปสนทนาด้วย ร่างบางค่อยๆก้าวเข้าไปหาบุคคลที่ทำให้ชีวิตเธอถึงจุดปลี่ยน!
“ใครบอก...ฉันไม่ได้เมา!”
“อ้อ! งั้นเมื่อกี้ละครสินะเธอนี่มันเล่นได้เนียนจริงๆจริงน่าจะได้รับรางวัลตุ๊กตาทองนะ” โทโมะปรบมือน้อยให้แก้วเบาๆ
“หรอคะ งั้นคุณเองก็ควรจะได้เหมือนกันรางวัล...ผู้ชายเฮงซวยแห่งปี!”
ว่าจบแก้วก็เดินกระแทกไหล่โทโมะออกไปทิ้งให้คนที่โดนชนมองด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอไม่สนใจหรอกว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไงเพราะตอนนี้เธอมี’ความสุข’ที่ได้ทำแบบนี้ และมันถือว่าเป็นการ’เริ่มต้น’ที่สวยงามเสียด้วย
“อ้าว! น้องแก้วจะกลับแล้วหรอครับ” เขื่อนเอ่ยทักร่างบางที่เดินจ้ำอ้าวผ่านหน้าตนไป
“อ๋อ~ ค่ะ...พอดีเริ่มรู้สึกมึนแล้วๆ”
“แล้วจะกลับไปไงครับให้พี่ไปส่งมั้ย”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ...แก้วขอตัวนะคะ” แก้วตัดบทก่อนจะรีบเดินออกไป
พอพ้นประตูผับร่างบางก็รีบหลบมุมก่อนจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักที่ยังคงนั่งอยู่ในผับอย่างฟางทันที แต่ก็คอยระวังรอบๆตัวไว้เพราะกลัวว่าจะมีคนบังเอิญมาเห็นเธอ
(นี่แกอยู่ไหนเนี่ย! ฉันเดินตามหาแกซะทั่วไปหมด! โทร.ไปก็ไม่รับ) ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้เอ่ยคำทักทายอีกฝ่ายก็รีบร่ายมาซะก่อน
“อยู่หน้าผับแกออกมาได้ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว” แก้วบอกแค่นั้นก่อนจะวางสายไป
+
+
+
เป็นเวลากว่าสามเดือนแล้วที่แก้วกลับมาทำงานและเปลี่ยนลุคใหม่ กวินซึ่งก็ยังมาคุยกับแก้วตามปกติทั้งคู่ดูจะสนิมกันมากขึ้นเพราะแก้วเริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น จนกวินเองก็รู้สึกว่าแก้วคล้ายลูกแมวขี้อ้อนเข้าไปทุกวันๆ จนบางครั้งเค้าก็เกือบจะห้ามใจไม่อยู่จะเผลอบอกเพื่อนอีกคนเหลือเกินว่าเค้ารู้สึกอย่างไง
“แก้ว...ไปกินข้าวกัน” กวินเดินเข้ามาเอ่ยชวนแก้วตามปกติที่เคยทำ
“อื้ม! วันนี้กินไรดี...แก้วอยากกินอาหารอิตาเลี่ยนอ่ะ” แก้วพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆดูอย่างไงก็น่ารักสำหรับกวิน
“เอางั้นก็ได้...เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง^^”
“กวินใจดีที่สุดเลย^O^”
ทั้งสองคนเดินคู่กันออกไปท่ามกลางสายตาของใครหลายๆคนในบริษัท ทั้งคู่มักเป็นที่อิจฉาสำหรับคนไร้คู่และคนมีคู่เพราะทั้งบริษัทต่างก็พากันจับคู่ให้สองคนนี้ได้รักกันเกินเพื่อนแล้วยิ่งตอนนี้แก้วดูสวยและน่ารักกว่าเมื่อก่อนยิ่งน่าอิจฉากันไปใหญ่ แต่คงจะมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ไม่ชอบใจในความสนิทของคู่นี้
“แก้ว...”
“หืม?”
“เรา...เรา เรารักแก้วนะ!” กวินตัดสินใจบอกในสิ่งที่ตนเก็บความรู้สึกมายาวนาน
“กวิน...เอ่อ” แก้วถึงกลับไปไม่ถูกไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ถึงความรู้สึกของอีกคนแต่เธอไม่คิดว่ากวินจะกล้าบอก
“เรา’รอ’แก้วมานานแล้ว...แล้วตอนนี้แก้วเองก็’โสด’เราเลยอยากจะขอ’โอกาส’...ให้เราพิสูจน์ตัวเองก็ได้นะ!”
“ไม่ต้องหรอก...” แก้วพูดด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งแต่ภายในใจเธอกลับเริ่มรู้สึกลังเล จู่ๆจากเพื่อนจะเลื่อนมาเป็นมากกว่านั้นเธอคงจะยังปรับตัวไม่ค่อยได้
“...แก้ว...”
“ไม่ต้องหรอกพิสูจน์อะไรหรอก ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้ว กวินทำให้แก้วไม่เคยรู้สึกเดียวดายไม่เคยทำให้แก้วเหงาแต่ตรงกันข้ามกวินดูแลแก้วดีมาโดยตลอด กวินทำให้แก้วมีความสุข...”
“...”
“...แก้วจะให้โอกาสกวิน แต่! ดูแล’หัวใจ’แก้วให้ดีๆนะ^^”
แก้วพูดจบกวินก็คว้าตัวแล้วมากอดกลางร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่แก้วเป็นคนเลือก แก้วเองก็กอดกวินตอบเพียงเบาๆ เธอคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่จะ’เริ่มใหม่’ไม่ใช่’แก้แค้น’ แต่เอาเถอะเธอเชื่อว่ากวินจะสามารถดูแลเธอได้ดีเพราะงั้นเธอก็พร้อมที่จะยก’หัวใจ’ที่บอบช้ำให้เค้าดูแล...
“เราดีใจนะแก้ว’เลือก’เรา เราขอบคุณแก้วมากจริงๆ”
“แก้วต่างหากที่ต้องขอบคุณกวินที่ดูแลแก้วและ’เลือก’แก้ว ทั้งๆที่แก้วก็ไม่ใช่คนดีแต่กวินก็ยัง...” แก้วผละออกจากอ้อมกอดของกวิน
“ไม่ต้องพูดแล้ว แก้วเป็นคนดีสำหรับเราเสมอ...เรามาเริ่มกันใหม่ในฐานะ’คนรัก’กันนะแก้ว”
แก้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม รอบๆข้างเองก็พลอยจะปรบมือให้กับ’คู่รัก’คู่ใหม่ที่เพิ่งสารภาพรักกันกลางร้านอาหาร ก่อนที่ทั้งคู่จะเรียกคิดเงินแล้วเดินจับมือกันออกมาอย่างมีความสุข
“เดี๋ยวตอนเย็นเราไปส่งนะ” กวินเอ่ยขึ้นในขณะที่เดินมาส่งแก้วที่โต๊ะทำงาน
“โอเคค่า เดี๋ยวแก้วรอนะ”
“งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ” กวินเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไป
แก้วมองตามแผ่นหลังของ’คนรัก’ก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปแต่สมองของแก้วกลับไม่ได้อยู่ที่แฟ้มเอกสารหรือจอโน๊ตบุคเลย สมองแก้วคอยแต่คิดเรื่องไปต่างๆนานานี่เธอคิดดีแล้วใช่มั้ยที่ตอบตกลงกวินไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าเธอจะสวยเลือกได้หรืออยากจะเล่นตัวหรอกแต่...เธอกลัวว่าบางที’หัวใจ’ของเธอนั้นอาจจะยังไม่พร้อมสำหรับการ’เริ่มใหม่’ แล้วยิ่งคนๆนั้นเป็นเป็น’เพื่อน’มาก่อนเธอยิ่งอึดอัดใจ แถมยิ่งเป็นคนดีเธอยิ่งลังเลไม่ใช่ว่าไม่ชอบ ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่ยิ่งดีเท่าไรเธอกลับยิ่งละลายใจเท่านั้น...กลัว...เธอว่าจะตอบแทนความรักให้อีกคนได้ไม่หมดและไม่เต็มหัวใจ
“ไง...มีความสุขมมากสินะ”
“...” แก้วไม่ได้มองบุคคลที่เอ่ยทักเธอ ร่างบางเลือกที่จะก้มหนิอ่านเอกสารต่อไป
“ฉันพูดไม่ได้ยินรึไง”
“...”
“หึ! ทำเป็นหยิ่งไปเหอะ อยากโดนไล่ออกรึไง” โทโมะยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆส่วนแก้วเองก็นั่งนิ่งราวกับไม่ได้ยิน
“ถ้าคุณว่างนักนะ...ก็ช่วยเอาแฟ้มงานพวกนี้ไปทำด้วยนะคะ” แก้วลุกขึ้นหยิบแฟ้มงานสามสี่แฟ้มยัดใส่มือของโทโมะ
“อะไร! เธอเป็นเลขา นี่มันก็หน้าที่ของเธอ เธอก็ทำไปสิ!” โทโมะจะวางแฟ้มที่แก้วยัดใส่มือตนแต่แก้วกลับขวางเอาไว้
“หน้าที่ฉันเลขา ฉันทำเรียบร้อยแล้วค่ะต่อไปก็...เป็นหน้าของท่านประธาน!” แก้วกระแทกเสียงใส่โทโมะก่อนจะนั่งลงทำงานต่อ
“นี่เธอ!!”
“ขอเวลาทำงานด้วยค่ะท่าประธาน!”
โทโมะได้แต่ยืนขบกรามแน่นด้วยความโมโหเพราะไม่เคยแก้วในมุมนี้มาก่อนจากแก้วที่เค้ารู้จักเป็นสาวอ่อนหวานและเรียบร้อย ไม่สู้คน ว่านอนสอนวง่ายจะกลายมาเป็นเป็นหญิงเปรี้ยวเข็ดฟัน มั่นใจในตัวเอง แถมออกแนวเชิดๆเสียด้วย แต่ทั้งหมดนี่เค้ารู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไรและเพราะใคร...
โทโมะเดินฮัดฮัดเข้าไปในห้องทำงานของตนอย่างเดิม แก้วเองก็เหล่มองนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักร่าบางนั่งยิ้มให้กับตนเองที่สามารถหน้าโทโมะได้ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของกวินแก้วก็คิดไม่ตกเหมือนเดิมกลัว...กลัวว่าเธอจะมองกวินเกินคำว่า’เพื่อน’ไม่ได้จริงๆ
“แก้วจะพยายามนะกวิน...” แก้วพูดกับตัวเองเบาๆ
+
+
+
ตอนย็นกวินก็มาหาแก้วตามที่ได้นัดไว้ กวินสังเกตสีหน้าของแก้วที่ดูจะไม่ค่อยสดใสเท่าไรเหมือนเมื่อตอนกลางวันก็เกิดอาการเป็นห่วง ตอนนี้เค้ามี’สิทธิ์’แล้ว สิทธิ์ที่ห่วง สิทธิ์ที่จะหวง สิทธิ์ที่จะหึง สิทธิ์ที่จะดูแล สิทธิ์ที่จะปกป้อง และเค้าก็จะไม่มีทางปล่อยให้สิทธิ์นั้นหลุดมือไปได้แน่ๆ
“แก้วเป็นอะไรรึเปล่า...หน้าตาดูเครียดๆนะ”
“เปล่าหรอก...เอ่อ~กวินแก้วอยากกลับบ้านแล้วอ่ะเรารีบไปกันเหอะ”
“ได้ๆ เป็นอะไรก็บอกกเราได้นะอย่าลืมสิว่าเราเป็น’แฟน’กัน^^”
“อื้ม! ไม่ลืมหรอก...ไปเถอะ”
คำว่า’แฟน’ที่กวินเมื่อกี้ส่งผลให้คนที่แอบยืนมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับเดือดดาลมองตามทั้งคู่ไปจนลับสายตา มือกำหมัดแน่น สายตาแข็งกร้าวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ โทโมะได้แต่คิดหาวิธีที่จะ’แย่ง’แก้วคืนมา ไม่รู้ว่าอยากจะแย่งมาเพราะอะไรรู้แต่ว่าแก้วต้องเป็นเค้าคนเดียว!
“ฮัลโหลไอ้เขื่อน...ฉันมีเรื่องให้ช่วย”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อ๊ะๆ!! ตาไม่ฝาดค่าาาา I comback. เป็นที่เรียบร้อยแล้วววววว คิดถึ๊งงงงงงงงง คิดถึงจุงเบยยยยยยย มาแค่น้ำจิ้ม น้ำลาย น้ำตา น้ำเน่า แหวะๆ รอเจอกันอีกทีช่วงเมษานะคะลูกขาาาาา ฝันดีนะคะจุ๊บๆ
**ปล. ใครอ่านไม่เมนท์ขอแช่งให้อกหักตลอดกาลลลลลลลลลล
“ไม่นึกว่าเห็นเมาๆอย่างนี้จะโหดถึงขนาดเอาขวด’ฟาด’หัวคนอื่นได้เลยนะเนี่ย”
เมื่อแก้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นโทโมะยืนรอแขวะเธออยู่ แก้วถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปสนทนาด้วย ร่างบางค่อยๆก้าวเข้าไปหาบุคคลที่ทำให้ชีวิตเธอถึงจุดปลี่ยน!
“ใครบอก...ฉันไม่ได้เมา!”
“อ้อ! งั้นเมื่อกี้ละครสินะเธอนี่มันเล่นได้เนียนจริงๆจริงน่าจะได้รับรางวัลตุ๊กตาทองนะ” โทโมะปรบมือน้อยให้แก้วเบาๆ
“หรอคะ งั้นคุณเองก็ควรจะได้เหมือนกันรางวัล...ผู้ชายเฮงซวยแห่งปี!”
ว่าจบแก้วก็เดินกระแทกไหล่โทโมะออกไปทิ้งให้คนที่โดนชนมองด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอไม่สนใจหรอกว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไงเพราะตอนนี้เธอมี’ความสุข’ที่ได้ทำแบบนี้ และมันถือว่าเป็นการ’เริ่มต้น’ที่สวยงามเสียด้วย
“อ้าว! น้องแก้วจะกลับแล้วหรอครับ” เขื่อนเอ่ยทักร่างบางที่เดินจ้ำอ้าวผ่านหน้าตนไป
“อ๋อ~ ค่ะ...พอดีเริ่มรู้สึกมึนแล้วๆ”
“แล้วจะกลับไปไงครับให้พี่ไปส่งมั้ย”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ...แก้วขอตัวนะคะ” แก้วตัดบทก่อนจะรีบเดินออกไป
พอพ้นประตูผับร่างบางก็รีบหลบมุมก่อนจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักที่ยังคงนั่งอยู่ในผับอย่างฟางทันที แต่ก็คอยระวังรอบๆตัวไว้เพราะกลัวว่าจะมีคนบังเอิญมาเห็นเธอ
(นี่แกอยู่ไหนเนี่ย! ฉันเดินตามหาแกซะทั่วไปหมด! โทร.ไปก็ไม่รับ) ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้เอ่ยคำทักทายอีกฝ่ายก็รีบร่ายมาซะก่อน
“อยู่หน้าผับแกออกมาได้ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว” แก้วบอกแค่นั้นก่อนจะวางสายไป
+
+
+
เป็นเวลากว่าสามเดือนแล้วที่แก้วกลับมาทำงานและเปลี่ยนลุคใหม่ กวินซึ่งก็ยังมาคุยกับแก้วตามปกติทั้งคู่ดูจะสนิมกันมากขึ้นเพราะแก้วเริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น จนกวินเองก็รู้สึกว่าแก้วคล้ายลูกแมวขี้อ้อนเข้าไปทุกวันๆ จนบางครั้งเค้าก็เกือบจะห้ามใจไม่อยู่จะเผลอบอกเพื่อนอีกคนเหลือเกินว่าเค้ารู้สึกอย่างไง
“แก้ว...ไปกินข้าวกัน” กวินเดินเข้ามาเอ่ยชวนแก้วตามปกติที่เคยทำ
“อื้ม! วันนี้กินไรดี...แก้วอยากกินอาหารอิตาเลี่ยนอ่ะ” แก้วพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆดูอย่างไงก็น่ารักสำหรับกวิน
“เอางั้นก็ได้...เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง^^”
“กวินใจดีที่สุดเลย^O^”
ทั้งสองคนเดินคู่กันออกไปท่ามกลางสายตาของใครหลายๆคนในบริษัท ทั้งคู่มักเป็นที่อิจฉาสำหรับคนไร้คู่และคนมีคู่เพราะทั้งบริษัทต่างก็พากันจับคู่ให้สองคนนี้ได้รักกันเกินเพื่อนแล้วยิ่งตอนนี้แก้วดูสวยและน่ารักกว่าเมื่อก่อนยิ่งน่าอิจฉากันไปใหญ่ แต่คงจะมีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ไม่ชอบใจในความสนิทของคู่นี้
“แก้ว...”
“หืม?”
“เรา...เรา เรารักแก้วนะ!” กวินตัดสินใจบอกในสิ่งที่ตนเก็บความรู้สึกมายาวนาน
“กวิน...เอ่อ” แก้วถึงกลับไปไม่ถูกไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ถึงความรู้สึกของอีกคนแต่เธอไม่คิดว่ากวินจะกล้าบอก
“เรา’รอ’แก้วมานานแล้ว...แล้วตอนนี้แก้วเองก็’โสด’เราเลยอยากจะขอ’โอกาส’...ให้เราพิสูจน์ตัวเองก็ได้นะ!”
“ไม่ต้องหรอก...” แก้วพูดด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งแต่ภายในใจเธอกลับเริ่มรู้สึกลังเล จู่ๆจากเพื่อนจะเลื่อนมาเป็นมากกว่านั้นเธอคงจะยังปรับตัวไม่ค่อยได้
“...แก้ว...”
“ไม่ต้องหรอกพิสูจน์อะไรหรอก ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้ว กวินทำให้แก้วไม่เคยรู้สึกเดียวดายไม่เคยทำให้แก้วเหงาแต่ตรงกันข้ามกวินดูแลแก้วดีมาโดยตลอด กวินทำให้แก้วมีความสุข...”
“...”
“...แก้วจะให้โอกาสกวิน แต่! ดูแล’หัวใจ’แก้วให้ดีๆนะ^^”
แก้วพูดจบกวินก็คว้าตัวแล้วมากอดกลางร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่แก้วเป็นคนเลือก แก้วเองก็กอดกวินตอบเพียงเบาๆ เธอคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่จะ’เริ่มใหม่’ไม่ใช่’แก้แค้น’ แต่เอาเถอะเธอเชื่อว่ากวินจะสามารถดูแลเธอได้ดีเพราะงั้นเธอก็พร้อมที่จะยก’หัวใจ’ที่บอบช้ำให้เค้าดูแล...
“เราดีใจนะแก้ว’เลือก’เรา เราขอบคุณแก้วมากจริงๆ”
“แก้วต่างหากที่ต้องขอบคุณกวินที่ดูแลแก้วและ’เลือก’แก้ว ทั้งๆที่แก้วก็ไม่ใช่คนดีแต่กวินก็ยัง...” แก้วผละออกจากอ้อมกอดของกวิน
“ไม่ต้องพูดแล้ว แก้วเป็นคนดีสำหรับเราเสมอ...เรามาเริ่มกันใหม่ในฐานะ’คนรัก’กันนะแก้ว”
แก้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม รอบๆข้างเองก็พลอยจะปรบมือให้กับ’คู่รัก’คู่ใหม่ที่เพิ่งสารภาพรักกันกลางร้านอาหาร ก่อนที่ทั้งคู่จะเรียกคิดเงินแล้วเดินจับมือกันออกมาอย่างมีความสุข
“เดี๋ยวตอนเย็นเราไปส่งนะ” กวินเอ่ยขึ้นในขณะที่เดินมาส่งแก้วที่โต๊ะทำงาน
“โอเคค่า เดี๋ยวแก้วรอนะ”
“งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ” กวินเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไป
แก้วมองตามแผ่นหลังของ’คนรัก’ก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปแต่สมองของแก้วกลับไม่ได้อยู่ที่แฟ้มเอกสารหรือจอโน๊ตบุคเลย สมองแก้วคอยแต่คิดเรื่องไปต่างๆนานานี่เธอคิดดีแล้วใช่มั้ยที่ตอบตกลงกวินไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าเธอจะสวยเลือกได้หรืออยากจะเล่นตัวหรอกแต่...เธอกลัวว่าบางที’หัวใจ’ของเธอนั้นอาจจะยังไม่พร้อมสำหรับการ’เริ่มใหม่’ แล้วยิ่งคนๆนั้นเป็นเป็น’เพื่อน’มาก่อนเธอยิ่งอึดอัดใจ แถมยิ่งเป็นคนดีเธอยิ่งลังเลไม่ใช่ว่าไม่ชอบ ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่ยิ่งดีเท่าไรเธอกลับยิ่งละลายใจเท่านั้น...กลัว...เธอว่าจะตอบแทนความรักให้อีกคนได้ไม่หมดและไม่เต็มหัวใจ
“ไง...มีความสุขมมากสินะ”
“...” แก้วไม่ได้มองบุคคลที่เอ่ยทักเธอ ร่างบางเลือกที่จะก้มหนิอ่านเอกสารต่อไป
“ฉันพูดไม่ได้ยินรึไง”
“...”
“หึ! ทำเป็นหยิ่งไปเหอะ อยากโดนไล่ออกรึไง” โทโมะยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆส่วนแก้วเองก็นั่งนิ่งราวกับไม่ได้ยิน
“ถ้าคุณว่างนักนะ...ก็ช่วยเอาแฟ้มงานพวกนี้ไปทำด้วยนะคะ” แก้วลุกขึ้นหยิบแฟ้มงานสามสี่แฟ้มยัดใส่มือของโทโมะ
“อะไร! เธอเป็นเลขา นี่มันก็หน้าที่ของเธอ เธอก็ทำไปสิ!” โทโมะจะวางแฟ้มที่แก้วยัดใส่มือตนแต่แก้วกลับขวางเอาไว้
“หน้าที่ฉันเลขา ฉันทำเรียบร้อยแล้วค่ะต่อไปก็...เป็นหน้าของท่านประธาน!” แก้วกระแทกเสียงใส่โทโมะก่อนจะนั่งลงทำงานต่อ
“นี่เธอ!!”
“ขอเวลาทำงานด้วยค่ะท่าประธาน!”
โทโมะได้แต่ยืนขบกรามแน่นด้วยความโมโหเพราะไม่เคยแก้วในมุมนี้มาก่อนจากแก้วที่เค้ารู้จักเป็นสาวอ่อนหวานและเรียบร้อย ไม่สู้คน ว่านอนสอนวง่ายจะกลายมาเป็นเป็นหญิงเปรี้ยวเข็ดฟัน มั่นใจในตัวเอง แถมออกแนวเชิดๆเสียด้วย แต่ทั้งหมดนี่เค้ารู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไรและเพราะใคร...
โทโมะเดินฮัดฮัดเข้าไปในห้องทำงานของตนอย่างเดิม แก้วเองก็เหล่มองนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักร่าบางนั่งยิ้มให้กับตนเองที่สามารถหน้าโทโมะได้ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของกวินแก้วก็คิดไม่ตกเหมือนเดิมกลัว...กลัวว่าเธอจะมองกวินเกินคำว่า’เพื่อน’ไม่ได้จริงๆ
“แก้วจะพยายามนะกวิน...” แก้วพูดกับตัวเองเบาๆ
+
+
+
ตอนย็นกวินก็มาหาแก้วตามที่ได้นัดไว้ กวินสังเกตสีหน้าของแก้วที่ดูจะไม่ค่อยสดใสเท่าไรเหมือนเมื่อตอนกลางวันก็เกิดอาการเป็นห่วง ตอนนี้เค้ามี’สิทธิ์’แล้ว สิทธิ์ที่ห่วง สิทธิ์ที่จะหวง สิทธิ์ที่จะหึง สิทธิ์ที่จะดูแล สิทธิ์ที่จะปกป้อง และเค้าก็จะไม่มีทางปล่อยให้สิทธิ์นั้นหลุดมือไปได้แน่ๆ
“แก้วเป็นอะไรรึเปล่า...หน้าตาดูเครียดๆนะ”
“เปล่าหรอก...เอ่อ~กวินแก้วอยากกลับบ้านแล้วอ่ะเรารีบไปกันเหอะ”
“ได้ๆ เป็นอะไรก็บอกกเราได้นะอย่าลืมสิว่าเราเป็น’แฟน’กัน^^”
“อื้ม! ไม่ลืมหรอก...ไปเถอะ”
คำว่า’แฟน’ที่กวินเมื่อกี้ส่งผลให้คนที่แอบยืนมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับเดือดดาลมองตามทั้งคู่ไปจนลับสายตา มือกำหมัดแน่น สายตาแข็งกร้าวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ โทโมะได้แต่คิดหาวิธีที่จะ’แย่ง’แก้วคืนมา ไม่รู้ว่าอยากจะแย่งมาเพราะอะไรรู้แต่ว่าแก้วต้องเป็นเค้าคนเดียว!
“ฮัลโหลไอ้เขื่อน...ฉันมีเรื่องให้ช่วย”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อ๊ะๆ!! ตาไม่ฝาดค่าาาา I comback. เป็นที่เรียบร้อยแล้วววววว คิดถึ๊งงงงงงงงง คิดถึงจุงเบยยยยยยย มาแค่น้ำจิ้ม น้ำลาย น้ำตา น้ำเน่า แหวะๆ รอเจอกันอีกทีช่วงเมษานะคะลูกขาาาาา ฝันดีนะคะจุ๊บๆ
**ปล. ใครอ่านไม่เมนท์ขอแช่งให้อกหักตลอดกาลลลลลลลลลล
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
