Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
22.63K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“เฮ้ย! ไอ้โมะเป็นไรว่ะทำหน้าซะอมทุกข์เชียว” เขื่อนเอ่ยถามโทโมะที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ในผับ
“ก็เอออ่ะดิ...เครียดว่ะ” โทโมะบอกก่อนจะคว้าแก้วเหล้าอีกแก้วมายกดื่ม
“เฮ้ยๆพอก่อนมึงเดี๋ยวก็เมาเละหรอก ไหนๆมึงลองเล่ามาดิคงไม่พ้นเรื่องของแก้วหรอกใช่มะ”
“เออดิ! เรื่องมันเป็นอย่างนี้...” และโทโมะก็เริ่มเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของเค้ากับแก้ว
+
+
+
ตึก! ตึก! ตึก!!
เสียงกระทบระหว่างพิ้นกับรองเท้าส้นสูงสีดำขลับจงใจก้าวมาหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้องของ’เป้าหมาย’ร่างบางเพรียวระหงส์กระตุกยิ้มน้อยๆ มืออยู่ภายใต้ถุงมือสีดำสวมแว่นสีชากลับเข้าที่เดิมแล้วจึงกดออด
ติ๊งๆๆๆๆ!!
“รู้แล้วค่าๆ...จะกดอะไรกันนักกันหนา” คนในห้องตะโกนกลับออกมาก่อนจะเปิดประตูโดยที่ยังไม่มอง’ผู้มาเยือน’
“...”
“คุณเป็นใคร แล้วมีธุระอะไรคะ?” เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมาถามร่างบางที่ยืนมองหน้าเธออยู่
“หึ!...”
ไม่มีคำตอบออกจากร่าบางตรงหน้า เธอแค่พ่นลมหายใจก่อนจะเหยียดให้’เป้าหมาย’ที่เธอจ้องอยู่ผ่านแว่วสีชานั้น ถ้าลองมองสายตาของเธอผ่านทะลุแว่วเข้าไปก็จะเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลียดแค้นจ้องจะกินเลือดกินเนื้อในฐานะ’ผู้ล่า’…
“เอ๊ะ! นี่หล่อนฉันไม่มีเวลามายืนจ้องหน้ากับหล่อนทั้งวันหรอกนะ!”
“...หรอ”
“นี่หล่อนกวนประสาทฉันหรอ! ไปไหนก็ไป ไป! ยัยบ้า!!”
‘ลูกหยี’เอ่ยไล่บุคคลที่ยืนอยู่หน้าห้องเธอก่อนจะรีบปิดประตูหนีแต่ร่างบางไวกว่าเลยรีบดันขืนไว้ อย่างไงซะวันนี้เธอก็ไม่มีทางกลับบ้านมือเปล่าแน่นอน!
“...”
“เอ๊ะ! นี่แกอยากจะลองดีกับฉันงั้นหรอ!!”
“จะลองดูก็ได้...หึ!”
“ได้!!”
ลูกหยีง้างมือขึ้นบนอากาศและตวัดลงบนใบหน้าสวยของคนตรงหน้าแต่มีหรอที่เธอจะยืนรอรับฝ่ามือนั่น! ร่างบางบัดมือที่พุ่งตรงเข้ามาที่ใบหน้าของเธอก่อนจะสวนกลับด้วยหลัง’มือซ้าย’ของตนจนลูกหยีเสียหลักล้มลงไปกองที่พื้น
“โอ๊ย!! นี่แก!”
“หยุดปากดีได้แล้ว...ฟังฉัน” ร่างบางรวบมือทั้งสองข้างของลูกหยีไว้ก่อนจะลากเธอเข้าไปในห้องของเธอเอง
“ปล่อยฉันนะ! นังบ้าแกเป็นโรคจิตรึไง!!” ลูกหยีแผดเสียงลั่นห้องจนร่างบางนึกโมโหเลยตวัด’มือซ้าย’ลงบนใบหน้าลูกหยีอีกครั้งจนมีเลือดออกซิบๆ
“ฉันบอกให้ฟังฉัน...” ร่าบางกดเสียงต่ำจนลูกหยีกลัวจนตัวสั่นจึงได้แต่นั่งเงียบ
ร่างบางหาเชือกมามัดมือก่อนจะกดให้นั่งลงบนโซฟากลางห้องแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อรินน้ำส้มมาหนึ่งแก้ว แล้วจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับลูกหยี
“ฉันแค่อยากจะมาเตือนอะไรเธอหน่อยน่ะ...” ร่าบางจิบน้ำส้มก่อนจะวางแก้วลงแล้วตวัดขานั่งไขว่ห้าง
“เรื่องอะไร...ฉันจำได้ว่าฉันไม่รู้จักแก”
“ใช่...แต่ฉันรู้จักเธอนะ...เลิกยุ่งกับ’คนของฉัน’ได้ล่ะ” ร่าบางสวัดสายตาอันแหลมภายใต้แว่วสีชานั่นมาทางลูกหยี
“คะ...ใคร ฉะ...ฉันไม่รู้เรื่อง” ลูกหยีรีบส่ายหน้าหนีและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“หึ! อย่าให้ฉันต้องพูดเลยเธอคงรู้ดีแก่ใจ...”
“ฉันไม่รู้...แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! นังบ้า”
“....”
“....” ลูกหยีดิ้นพล่านสักพักนึงก่อนจะสงบสติอารมณ์
“....”
“โอเคๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับ’คนของเธอ’อีก...”
“ก็จบ...”
ร่างบางบอกแล้วเดินไปแกะเชือกที่มัดข้อมือลูกหยีอยู่ก่อนจะคว้ากระเป๋าใบสวยแล้วเดินออกจากห้องไปแต่ยังไม่ทันเธอจะปิดประตูสนิทเธอก็ได้ยินเสียงลูกหยีพูดเสียก่อน
“หึ! นังโง่เรื่องอะไรฉันจะปล่อยเค้าไปให้หลุดมือยะ!”
“เธอคิดจะหักหลังฉันอย่างนั้นหรอ...” ร่าบางหันหลังกลับมาถาม
“หึ! ใช่แกมันโง่เองช่วยไม่ได้ นี่! แกอย่าเข้ามานะไม่งั้นฉันจะแทงจริงๆด้วย!” ลูกหยีวิ่งไปคว้ามีดมาขู่
“หึ!...”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ! ฉันทำจริง!!” ลูกหยีก้าวเข้ามาใกล้ๆร่าบางมากขึ้นพร้อมมีดในมือแต่เธอก็เลือกที่จะเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับมีดตรงหน้า
“น่ากลัวจัง...”
ซ่า! เพล้ง!!
แก้วน้ำส้มแตกกระจายลงบนพื้นแน่นอนว่าน้ำที่อยู่ในแก้วนั้นถูกสาดเข้าใบหน้าสวยของลูกหยี ร่างบางเหยียดยิ้มอย่างพอใจก่อนจะฉวยโอกาสคว้ามือที่ถือมีดไว้
“อย่าคิดจะมาลองดีกับฉัน”
“โอ๊ย! นี่ปล่อยฉันนะ!” ลูกหยีร้องด้วยความเจ็บ
“หึ! ปล่อยหรอได้!...แต่ฉันจะปล่อยลงนรก”
“อย่านะ...ฉัน...ฉัยขอร้อง ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับเค้าอีก” ลูกหยีพยมมือก้มกราบอย่างหมดทางเลือก
“คิดว่าฉันจะเชื่อแกอีกอย่างงั้นหรอ...”
“ฉัน...ฉันสาบานเลยก็ได้นะ!”
“แน่ใจนะ...” ร่างบางเริ่มลังเล
“แน่สิ! คราวนี้ฉันพูดจริงถึงฉันอยากจะครอบครองเค้ามากแค่ไหนแต่ฉันก็รักชีวิตตัวเอง”
“งั้นก็...โอเค”
“...”
“...แต่ๆไหนๆก็ไหนๆแล้วขอสั่งสอนแกสักหน่อยแล้วกัน”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!”
ปัง!
เสียงปิดประตูด้วยน้ำมือของร่าบางปริศนา เธอเดินระบายยิ้มออกมาอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า หลังจากที่’จัดการ’คนในห้องเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็ไม่โง่พอจะทิ้งหลักฐานให้มันมาเอาผิดเธอได้ ร่าบางเดินกรีดกรายออกมาจากคอนโดของลูกหยีก่อนจะหยิบ’เป้าหมาย’ต่อไปของเธอออกมาดู...
’ทีนี้ก็เหลือแต่แกแล้ว...ยัยแก้ว’
+
+
+
“ฮื้มมมมมมม~” โทโมะขยับตัววาดวงแขนไปหวังจะไปกอดคนตัวเล็กแต่...มันว่างเปล่า
โทโมะเงยหน้าขึ้นมาก่อนกวาดสายตาไปรอบๆห้องเพื่อหาร่างบางของแก้วแต่เค้าก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไรนอกจากตัวเอง โทโมะลุกออกจากเตียงก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินหาแก้วอีกครั้ง
“กลิ่นอะไร...” โทโมะขมวดคิ้วแล้วก้าวขาตามกลิ่นอาหาร
“อ๊ะ!!”
“ทำอะไรอยู่ครับ...หอมจัง” โทโมะเดินเข้ามากอดแก้วที่ยืนทำอาหารอยู่จากทางด้านหลัง
“พี่ออกไปก่อนสิคะ...แก้วทำไม่ถนัดเลย”
“อ่ะๆโอเคครับงั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ...แล้วจะลงมาหา ฟอด~” โทโมะฉวยโอกาสหอมแก้มแก้วไปหนึ่งทีก่อนจะวิ่งไปอาบน้ำ
“ฮึ่ย! ตาบ้า” แก้วว่าไล่หลังก่อนจะหันกลับมาทำอาหารต่อ
แก้วทำอาหารไปอมยิ้มไป...วันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ให้เวลาแบบนี้ผ่านไปเสียจริงๆ แต่เธอก็คงเลือกไม่ได้เพราะฉะนั้นวันนี้เธอขอเก็บเกี่ยวความสุขให้มากที่สุดแล้วกัน...
“น่าทานจัง^^”
“งั้นก็ทานให้เยอะๆนะคะเดี๋ยวแก้วไปอาบน้ำก่อน”
แก้วเดินลงมาเห็นโทโมะกำลังนั่งเคี้ยวอาหารอยู่ตุ้ยๆก็ระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“เป็นไงคะอร่อยมั้ย”
“อร่อย...อร่อยมากครับ^^”
“ถ้าอร่อยก็ทานให้หมดนะคะเดี๋ยวคนทำเค้าจะเสียใจ...”
“แล้วเราไม่ทานหรอ”
“ไม่ค่ะแก้วยังไม่อยาก...เอ่อ...หมายถึงยังไม่หิวน่ะค่ะ”
“อ้าวงั้นพี่ทานหมดเลยนะครับ”
“ค่ะ...” แก้วหันหน้าหนีก่อนจะระบายที่ยากจะได้เห็น...หึๆ
“แก้ว...พี่ขอโทษนะสำหรับทุกเรื่อง...” โทโมะเอื้อมมือไปกุมมือแก้วไว้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...แก้วให้อภัยพี่เสมอ”
“จริงหรอครับ แก้วน่ารักจัง^^”
“ถ้างั้น...ก็รักใหมากๆนะคะ...’อย่าทิ้งแก้ว’ก็พอค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวแก้วขอไปเยี่ยมลูกของฟางก่อนนะคะ” แก้วคว้ากระเป๋าใบหรูก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่...
...ruktomokaew...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- กลับมาฟื้นคืนชีพเรื่องนี้อีกครั้ง
'ต้อนรับปีใหม่ด้วยความโรคจิต....5555นี่เป็นแนที่ใฝ่ฝันมานานนนนนน' รอกันหน่อยนะคะไม่ค่อยว่างเลย
Happy New Year...2014!!
ปีใหม่นี้ก็ขอให้มีความสุขกันมากๆนะคะ คิดสิ่งใดขอให้สมปราถนาทู๊กสิ่งงงงงงงงงงงงงง
“เฮ้ย! ไอ้โมะเป็นไรว่ะทำหน้าซะอมทุกข์เชียว” เขื่อนเอ่ยถามโทโมะที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ในผับ
“ก็เอออ่ะดิ...เครียดว่ะ” โทโมะบอกก่อนจะคว้าแก้วเหล้าอีกแก้วมายกดื่ม
“เฮ้ยๆพอก่อนมึงเดี๋ยวก็เมาเละหรอก ไหนๆมึงลองเล่ามาดิคงไม่พ้นเรื่องของแก้วหรอกใช่มะ”
“เออดิ! เรื่องมันเป็นอย่างนี้...” และโทโมะก็เริ่มเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของเค้ากับแก้ว
+
+
+
ตึก! ตึก! ตึก!!
เสียงกระทบระหว่างพิ้นกับรองเท้าส้นสูงสีดำขลับจงใจก้าวมาหยุดอยู่ที่ประตูหน้าห้องของ’เป้าหมาย’ร่างบางเพรียวระหงส์กระตุกยิ้มน้อยๆ มืออยู่ภายใต้ถุงมือสีดำสวมแว่นสีชากลับเข้าที่เดิมแล้วจึงกดออด
ติ๊งๆๆๆๆ!!
“รู้แล้วค่าๆ...จะกดอะไรกันนักกันหนา” คนในห้องตะโกนกลับออกมาก่อนจะเปิดประตูโดยที่ยังไม่มอง’ผู้มาเยือน’
“...”
“คุณเป็นใคร แล้วมีธุระอะไรคะ?” เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมาถามร่างบางที่ยืนมองหน้าเธออยู่
“หึ!...”
ไม่มีคำตอบออกจากร่าบางตรงหน้า เธอแค่พ่นลมหายใจก่อนจะเหยียดให้’เป้าหมาย’ที่เธอจ้องอยู่ผ่านแว่วสีชานั้น ถ้าลองมองสายตาของเธอผ่านทะลุแว่วเข้าไปก็จะเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลียดแค้นจ้องจะกินเลือดกินเนื้อในฐานะ’ผู้ล่า’…
“เอ๊ะ! นี่หล่อนฉันไม่มีเวลามายืนจ้องหน้ากับหล่อนทั้งวันหรอกนะ!”
“...หรอ”
“นี่หล่อนกวนประสาทฉันหรอ! ไปไหนก็ไป ไป! ยัยบ้า!!”
‘ลูกหยี’เอ่ยไล่บุคคลที่ยืนอยู่หน้าห้องเธอก่อนจะรีบปิดประตูหนีแต่ร่างบางไวกว่าเลยรีบดันขืนไว้ อย่างไงซะวันนี้เธอก็ไม่มีทางกลับบ้านมือเปล่าแน่นอน!
“...”
“เอ๊ะ! นี่แกอยากจะลองดีกับฉันงั้นหรอ!!”
“จะลองดูก็ได้...หึ!”
“ได้!!”
ลูกหยีง้างมือขึ้นบนอากาศและตวัดลงบนใบหน้าสวยของคนตรงหน้าแต่มีหรอที่เธอจะยืนรอรับฝ่ามือนั่น! ร่างบางบัดมือที่พุ่งตรงเข้ามาที่ใบหน้าของเธอก่อนจะสวนกลับด้วยหลัง’มือซ้าย’ของตนจนลูกหยีเสียหลักล้มลงไปกองที่พื้น
“โอ๊ย!! นี่แก!”
“หยุดปากดีได้แล้ว...ฟังฉัน” ร่างบางรวบมือทั้งสองข้างของลูกหยีไว้ก่อนจะลากเธอเข้าไปในห้องของเธอเอง
“ปล่อยฉันนะ! นังบ้าแกเป็นโรคจิตรึไง!!” ลูกหยีแผดเสียงลั่นห้องจนร่างบางนึกโมโหเลยตวัด’มือซ้าย’ลงบนใบหน้าลูกหยีอีกครั้งจนมีเลือดออกซิบๆ
“ฉันบอกให้ฟังฉัน...” ร่าบางกดเสียงต่ำจนลูกหยีกลัวจนตัวสั่นจึงได้แต่นั่งเงียบ
ร่างบางหาเชือกมามัดมือก่อนจะกดให้นั่งลงบนโซฟากลางห้องแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อรินน้ำส้มมาหนึ่งแก้ว แล้วจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับลูกหยี
“ฉันแค่อยากจะมาเตือนอะไรเธอหน่อยน่ะ...” ร่าบางจิบน้ำส้มก่อนจะวางแก้วลงแล้วตวัดขานั่งไขว่ห้าง
“เรื่องอะไร...ฉันจำได้ว่าฉันไม่รู้จักแก”
“ใช่...แต่ฉันรู้จักเธอนะ...เลิกยุ่งกับ’คนของฉัน’ได้ล่ะ” ร่าบางสวัดสายตาอันแหลมภายใต้แว่วสีชานั่นมาทางลูกหยี
“คะ...ใคร ฉะ...ฉันไม่รู้เรื่อง” ลูกหยีรีบส่ายหน้าหนีและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“หึ! อย่าให้ฉันต้องพูดเลยเธอคงรู้ดีแก่ใจ...”
“ฉันไม่รู้...แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! นังบ้า”
“....”
“....” ลูกหยีดิ้นพล่านสักพักนึงก่อนจะสงบสติอารมณ์
“....”
“โอเคๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับ’คนของเธอ’อีก...”
“ก็จบ...”
ร่างบางบอกแล้วเดินไปแกะเชือกที่มัดข้อมือลูกหยีอยู่ก่อนจะคว้ากระเป๋าใบสวยแล้วเดินออกจากห้องไปแต่ยังไม่ทันเธอจะปิดประตูสนิทเธอก็ได้ยินเสียงลูกหยีพูดเสียก่อน
“หึ! นังโง่เรื่องอะไรฉันจะปล่อยเค้าไปให้หลุดมือยะ!”
“เธอคิดจะหักหลังฉันอย่างนั้นหรอ...” ร่าบางหันหลังกลับมาถาม
“หึ! ใช่แกมันโง่เองช่วยไม่ได้ นี่! แกอย่าเข้ามานะไม่งั้นฉันจะแทงจริงๆด้วย!” ลูกหยีวิ่งไปคว้ามีดมาขู่
“หึ!...”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ! ฉันทำจริง!!” ลูกหยีก้าวเข้ามาใกล้ๆร่าบางมากขึ้นพร้อมมีดในมือแต่เธอก็เลือกที่จะเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับมีดตรงหน้า
“น่ากลัวจัง...”
ซ่า! เพล้ง!!
แก้วน้ำส้มแตกกระจายลงบนพื้นแน่นอนว่าน้ำที่อยู่ในแก้วนั้นถูกสาดเข้าใบหน้าสวยของลูกหยี ร่างบางเหยียดยิ้มอย่างพอใจก่อนจะฉวยโอกาสคว้ามือที่ถือมีดไว้
“อย่าคิดจะมาลองดีกับฉัน”
“โอ๊ย! นี่ปล่อยฉันนะ!” ลูกหยีร้องด้วยความเจ็บ
“หึ! ปล่อยหรอได้!...แต่ฉันจะปล่อยลงนรก”
“อย่านะ...ฉัน...ฉัยขอร้อง ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับเค้าอีก” ลูกหยีพยมมือก้มกราบอย่างหมดทางเลือก
“คิดว่าฉันจะเชื่อแกอีกอย่างงั้นหรอ...”
“ฉัน...ฉันสาบานเลยก็ได้นะ!”
“แน่ใจนะ...” ร่างบางเริ่มลังเล
“แน่สิ! คราวนี้ฉันพูดจริงถึงฉันอยากจะครอบครองเค้ามากแค่ไหนแต่ฉันก็รักชีวิตตัวเอง”
“งั้นก็...โอเค”
“...”
“...แต่ๆไหนๆก็ไหนๆแล้วขอสั่งสอนแกสักหน่อยแล้วกัน”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!”
ปัง!
เสียงปิดประตูด้วยน้ำมือของร่าบางปริศนา เธอเดินระบายยิ้มออกมาอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า หลังจากที่’จัดการ’คนในห้องเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็ไม่โง่พอจะทิ้งหลักฐานให้มันมาเอาผิดเธอได้ ร่าบางเดินกรีดกรายออกมาจากคอนโดของลูกหยีก่อนจะหยิบ’เป้าหมาย’ต่อไปของเธอออกมาดู...
’ทีนี้ก็เหลือแต่แกแล้ว...ยัยแก้ว’
+
+
+
“ฮื้มมมมมมม~” โทโมะขยับตัววาดวงแขนไปหวังจะไปกอดคนตัวเล็กแต่...มันว่างเปล่า
โทโมะเงยหน้าขึ้นมาก่อนกวาดสายตาไปรอบๆห้องเพื่อหาร่างบางของแก้วแต่เค้าก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไรนอกจากตัวเอง โทโมะลุกออกจากเตียงก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินหาแก้วอีกครั้ง
“กลิ่นอะไร...” โทโมะขมวดคิ้วแล้วก้าวขาตามกลิ่นอาหาร
“อ๊ะ!!”
“ทำอะไรอยู่ครับ...หอมจัง” โทโมะเดินเข้ามากอดแก้วที่ยืนทำอาหารอยู่จากทางด้านหลัง
“พี่ออกไปก่อนสิคะ...แก้วทำไม่ถนัดเลย”
“อ่ะๆโอเคครับงั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ...แล้วจะลงมาหา ฟอด~” โทโมะฉวยโอกาสหอมแก้มแก้วไปหนึ่งทีก่อนจะวิ่งไปอาบน้ำ
“ฮึ่ย! ตาบ้า” แก้วว่าไล่หลังก่อนจะหันกลับมาทำอาหารต่อ
แก้วทำอาหารไปอมยิ้มไป...วันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ให้เวลาแบบนี้ผ่านไปเสียจริงๆ แต่เธอก็คงเลือกไม่ได้เพราะฉะนั้นวันนี้เธอขอเก็บเกี่ยวความสุขให้มากที่สุดแล้วกัน...
“น่าทานจัง^^”
“งั้นก็ทานให้เยอะๆนะคะเดี๋ยวแก้วไปอาบน้ำก่อน”
แก้วเดินลงมาเห็นโทโมะกำลังนั่งเคี้ยวอาหารอยู่ตุ้ยๆก็ระบายยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“เป็นไงคะอร่อยมั้ย”
“อร่อย...อร่อยมากครับ^^”
“ถ้าอร่อยก็ทานให้หมดนะคะเดี๋ยวคนทำเค้าจะเสียใจ...”
“แล้วเราไม่ทานหรอ”
“ไม่ค่ะแก้วยังไม่อยาก...เอ่อ...หมายถึงยังไม่หิวน่ะค่ะ”
“อ้าวงั้นพี่ทานหมดเลยนะครับ”
“ค่ะ...” แก้วหันหน้าหนีก่อนจะระบายที่ยากจะได้เห็น...หึๆ
“แก้ว...พี่ขอโทษนะสำหรับทุกเรื่อง...” โทโมะเอื้อมมือไปกุมมือแก้วไว้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...แก้วให้อภัยพี่เสมอ”
“จริงหรอครับ แก้วน่ารักจัง^^”
“ถ้างั้น...ก็รักใหมากๆนะคะ...’อย่าทิ้งแก้ว’ก็พอค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวแก้วขอไปเยี่ยมลูกของฟางก่อนนะคะ” แก้วคว้ากระเป๋าใบหรูก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่...
...ruktomokaew...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- กลับมาฟื้นคืนชีพเรื่องนี้อีกครั้ง
'ต้อนรับปีใหม่ด้วยความโรคจิต....5555นี่เป็นแนที่ใฝ่ฝันมานานนนนนน' รอกันหน่อยนะคะไม่ค่อยว่างเลย
Happy New Year...2014!!
ปีใหม่นี้ก็ขอให้มีความสุขกันมากๆนะคะ คิดสิ่งใดขอให้สมปราถนาทู๊กสิ่งงงงงงงงงงงงงง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
