Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
22.62K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“แก้ว! จะไปไหนแต่เช้า” โทโมะเห็นแก้วแต่งตัวเดินออกมาจากห้องเอ่ยถามเพราะวันนี้มันวันหยุดนี่หน่า
“ไปเที่ยวค่ะ...” แก้วตอบสั้นๆก่อนจะเดินผ่านโทโมะไปทันที
“ไปสิ...เดี๋ยวพี่พาไป^^” โทโมะวิ่งตามมาก่อนจะฉวยโอกาสคว้าข้อมือของแก้วไว้
“เอ่อ...คือแก้ว...”
“แก้วเสร็จยังเรามารับแล้วนะ...^^” กวินเดินเข้ามาถามแก้วจนแก้วต้องรีบปล่อยมืออกจากมือของโทโมะแล้วเดินออกไปหากวินทันที
“เสร็จแล้วจ๊ะกวินเป็นไงๆแก้วน่ารักพอมั้ย” แก้วอย่าในชุดเสื้อยืดสีเทาลายมิกกี้เมาท์นุ่งทับด้วยกระโปรงสีขาวลายดอกไม้เล็กๆเลยเข่าขึ้นมาคืบนึง รองเท้าสั้นสูงสีน้ำตาลอ่อนสายรัดสีดำห้านิ้วและกระเป๋าสะพายข้าง
“น่ารักสุดๆอ่ะแก้ว เราชักจะหลงเสน่ห์แก้วอีกแล้วสิฮ่ะๆ” โทโมะมองทั้งสองคนด้วยอารมณ์เดือดก่อนจะกระชากแขนแก้วให้มายืนข้างๆตนเอง
“เหอะ! แกมายุ่งอะไรกับ’แฟน’ฉันไม่ทราบ”
“นี่แก้ว...”
“เอ่อ...กวินแก้วกลับไปคบกับพี่โทโมะแล้วน่ะ^^” แก้วบอกพรางส่งสายตาสื่อความหมายให้กวิน
“เข้าใจแล้วก็กลับไปซะ! ส่วนเรื่องแก้วเดี๋ยวฉันพาไปเที่ยวเอง”
“ไม่ค่ะ! พี่โทโมะให้แก้วไปเที่ยวกับกวินนะคะ นะคะๆ” แก้วทำเสียงออดอ้อนให้โทโมะฟังแล้วใจอ่อน
“เฮ้ย~ก็ได้ๆ แต่อย่ากลับเย็นนะครับแล้วพี่จะมาทานข้าวด้วย” แก้วยิ้มร่าก่อนจะขึ้นรถกวินออกไปส่วนโทโมะก็แสระยิ้มออกมาในเมื่อแก้วไม่อยู่เค้าก็มีเวลาหาอะไรๆสนุกทำอีกแล้วน่ะสิ!
“จะไปไหนกันดีแก้ว” กวินเอ่ยถามแก้วที่นั่งหน้านิ่ง
“ตามรถของพี่โทโมะไป...” น้ำเสียงที่เย็นและนิ่งของแก้วทำเอากวินอึ้งไปไม่น้อยปกติแก้วไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หน่า
“แต่เรากำลังจะไปเที่ยวกันไม่ใช่หรอ...ก็ได้ๆ” กวินรีบเปลี่ยนคำพูดแล้วขับรถตามโทโมะไปทันที
“เกมสตาร์ท!” แก้วพูดก่อนจะเดินลงรถและแอบตามโทโมะอยู่ห่างๆใช่แล้ว! โทโมะกลับมาที่ห้องยัยลูกหยีนั่นอีกแล้ว!
หลังจากที่ทั้งคู่เฝ้ามองมาประมาณครึ่งชัวโมงกว่าแล้วที่โทโมะหายเข้าไปในห้องนั่นแล้วยังไม่ออกมาจนแก้วเปลี่ยนใจเดินหนีออกมาก่อนที่น้ำจะค่อยๆไหลมาออกมาเป็นทาง... จนกวินต้องรีบเข้ามาปลอบ แก้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าคอนโดที่เธอเพิ่งเดินออกมาโดยมีกวินนั่งยองๆอยู่ข้างๆ
“ฮึกๆกวิน...แก้วทำผิดอะไรอีก...” แก้วโผเข้ากอดกวินราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
“ไม่หรอก...แก้วไม่ใช่คนผิดเค้าต่างหากที่ผิด!” กวินพูดแล้วนึกโกรธโทโมะที่ทำร้ายเพื่อนสาวของตน
“ไม่จริง...ถ้าแก้วไม่ผิดแล้วเค้าจะทำแบบนี้ได้ลงหรอกวิน...ฮึกๆ แก้วนี่โง่เนอะให้เค้าหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“เค้าไม่รู้จักพอเอง! แก้วผิด...ผิดที่ดีเกินไป แก้วดีเกินไปสำหรับคนอย่างเค้า!” คำพูดของกวินทำให้แก้วนึกไปถึงวันนั้น...
“เอ่อ...พี่ว่าเรา...เอ่อ...เราเลิกกันเหอะ”
“เพราะอะไรคะฮึกๆ”
“พี่...คิดว่าแก้วดีเกินไปสำหรับพี่”
“ฮึกๆ...ฮือออ” แก้วปล่อยโฮหนักกว่าเดิมจนกวินต้องรีบพาแก้วออกไปจากที่นั่น
กวินพาแก้วไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆนิดหน่อยเพราะเค้าคิดว่าวันนี้แก้วเหนื่อยมามากพอแล้วจึงไม่อยากกสนเธอมากแต่เจ้าตัวกลับไปยอมให้เค้าไปส่งที่คอนโดน่ะสิ อ้างว่านัดเพื่อนไว้ถึงแม้ในใจเค้าก็แอบเป็นห่วงอยู่หน่อยแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร...
“แก้วแน่ใจนะว่าจะไม่ให้เราไปส่งที่คอนโดน่ะ…” กวินเอ่ยถามแก้วเพราะเค้าจอดรถอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า
“ไม่ต้องหรอก...แก้วนัดเพื่อนไว้นิดหน่อยน่ะ กวินกลับไปก่อนเหอะ” แก้วเอ่ยลืทางอ้อมจนกวินใจอ่อนพยักหน้าให้แล้วขับรถออกไป
“หึ!” แก้วพ่นลมหายใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้าง
+
+
+
“มีงานใหม่ให้ผมรับใช้หรอครับ...” ชายหน่มเอ่ยถามร่างบางนิรนาม
“ใช่...รายใหม่” ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มน้อยๆก่อนจะส่งรูป’เป้าหมาย’ให้ดู
“อ๊ะ! นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
“เรื่องของฉัน...ส่วนวิธีการจัดการน่ะฉันวางแผนไว้แล้วเหลือก็แค่ทำตามก็พอแล้วนี่...”
“...”
“อันนี้รายใหม่ล่าสุดเลยนะ! เพิ่งเจอกันได้ไม่นานด้วย” ร่างบางเอ่ยบอกพรางหยิบแก้วแอลกอฮอล์มากระดกดื่ม
“แล้วทำไมถึงรีบจัดการจังล่ะครับ...ปกติตั้งรอนานให้ประมาณอาทิตย์นึงก่อนไม่ใช่หรอครับ”
“อย่าพูดมาก...รีบๆจัดการพวกมันซะ ฉันกลับก่อนล่ะมีงานต้องทำอีกมาก...ส่วนเรื่องค่าจ้างไม่ต้องห่วงนะงานนี้ฉันให้เป็นสองเท่าแน่ถ้านายทำสำเร็จ!” ร่างบางพูดแล้วสะพายกระเป๋าเดินเชิดออกไป
“แก้ว...ลูกหยี...งั้นหรอเริ่มจัดการใครก่อนดีวะ”
+
+
+
แก้วเดินกลับมาที่คอนโดอีกครั้งแต่เธอมีความรู้สึกเหมือนว่ากำลังโดนจ้องมองจากมุมไหนสักมุมนึง แก้วรีบจ้ำอ้าวเพื่อให้ถึงห้องไวๆเพราะเธอเริ่มรู้สึกว่ามีตามเธออยู่ตลอดเวลาและดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้มาดีด้วย
“อ๊ะ! อย่านะฉันกะ...กลัวแล้วขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลย” ร่างของแก้วถูกดึงด้วยมือของใครบางคนจนแก้วกลัวและทรุดลงนั่งพนมมือไหว้สับปงกอย่าเดียว
“อะไรกัน...แก้วกลัวอะไรพี่...นี่พี่เองนะแก้วๆ แก้ว! มองหน้าพี่สิ!” โทโมะเขย่าตัวร่างบางที่นั่งไหว้เค้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“พะ...พี่โทโมะเองหรอคะ..กะ...แก้วนึกว่า...เอ่อชั่งมันเถอะค่ะ” แก้วรีบลุกขึ้นยืนพรางปัดชุดของตัวเองหน่อยๆ
“แล้วนี่เราหนีอะไรมารึเปล่าทำไมดูตัวสั่นแปลก”
“ปะ...เปล่าค่ะว่าแต่พี่โทโมะมาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอคะ”
“พี่ก็มารอเรานั่นแหละ...แล้วไหนกลับมาซะเย็นขนาดนี้เลยล่ะ ไปไหนกันมา” น้ำเสียงดุๆของโทโมะนั่นทำให้แก้วดีใจขึ้นเปราะนุงที่อย่างน้อยเค้าก็ยังเป็นห่วงเธอถึงแม้ว่ามันจะเสแสร้งแกล้งทำก็ตาม
“แก้วไปเดินช็อปนิดหน่อยน่ะค่ะหาของกินด้วย^^”
“งั้นเย็นนี้พี่ขอกินข้าวด้วยคนนะครับ อยากอยู่กับแฟน^O^”
“ค่ะ...” แก้วรับคำง่ายๆก่อนจะรีบเดินทิ้งระยะห่างจากโทโมะ อย่างน้อยตอนนี้เค้ายังจำได้ว่ายังมีเธอเป็น’แฟน’อยู่ เธอต้องขอบคุณเค้าด้วยรึเปล่าที่อุตส่าห์มาทำตามหน้าของคนรักที่เค้าควรจะทำต่อกัน...
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ...” โทโมะที่นอนกอดแก้วอยู่เอ่ยถามเพราะหลังจากกินข้าวสร็จแก้วก็มีอาการแปลกๆไป
“พี่ทโมะ...”
“ครับ...^^”
“แก้วรักพี่มากนะคะ...และแก้วก็จะไม่มีวันปล่อยพี่ไปอีก...” แก้วหันมาสบสายตาของร่างสูงก่อนจะซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากโทโมะ
“ครับ...พี่ก็รักแก้วนะ...”
โกหก!! นี่คือคำที่แก้วได้แต่เถียงอยู่ในใจ เธอจะไม่มีวันหลงเชื่อคารมของผู้ชายคนนี้แน่ๆ! แต่เธอไม่ใช่คน’โง่’ที่จะตามหึงหหวงเค้าอย่างกับคนบ้าเหมือนละครหลังข่าวหรอก เธอน่ะมีอะไรที่เป็นทางเลือกที่ดีอยู่แล้วเสมอ...
“แต่ช่วงนี้แก้วรู้สึกว่าเหมือนมีใครตามอยุ๋ตลอดเวลาเลย...” แก้วเอ่ยบอกเสียงเครียด
“หืม? ใครกัน...”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พอแก้วหันกลับไปมองมันก็ไม่เห็นอะไรแต่แก้วมีความรู้สึกจริงๆนะคะ...”
“พี่ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ...ไม่ต้องกลัวนะครับพี่จะคอยดูแลแก้วเอง^^”
“ได้ยินอย่างนี้แก้วค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย”
“นอนได้แล้วครับ...ฝันดีนะครับที่รักของพี่”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่าอีกเรื่องนึงเอาไว้วันหลังนะคะไม่ไหวแล้วอยากจะสลบเหลือเกิน~~ เรื่องนี้เริ่มดาม่า? ปล่อยให้เดาต่อว่าแก้วจะรอดมั้ยฮ่าๆๆๆ*ยิ้มชั่ว* ขอสัก100เมนต์เถอะนะพลีสสสสสสส
“แก้ว! จะไปไหนแต่เช้า” โทโมะเห็นแก้วแต่งตัวเดินออกมาจากห้องเอ่ยถามเพราะวันนี้มันวันหยุดนี่หน่า
“ไปเที่ยวค่ะ...” แก้วตอบสั้นๆก่อนจะเดินผ่านโทโมะไปทันที
“ไปสิ...เดี๋ยวพี่พาไป^^” โทโมะวิ่งตามมาก่อนจะฉวยโอกาสคว้าข้อมือของแก้วไว้
“เอ่อ...คือแก้ว...”
“แก้วเสร็จยังเรามารับแล้วนะ...^^” กวินเดินเข้ามาถามแก้วจนแก้วต้องรีบปล่อยมืออกจากมือของโทโมะแล้วเดินออกไปหากวินทันที
“เสร็จแล้วจ๊ะกวินเป็นไงๆแก้วน่ารักพอมั้ย” แก้วอย่าในชุดเสื้อยืดสีเทาลายมิกกี้เมาท์นุ่งทับด้วยกระโปรงสีขาวลายดอกไม้เล็กๆเลยเข่าขึ้นมาคืบนึง รองเท้าสั้นสูงสีน้ำตาลอ่อนสายรัดสีดำห้านิ้วและกระเป๋าสะพายข้าง
“น่ารักสุดๆอ่ะแก้ว เราชักจะหลงเสน่ห์แก้วอีกแล้วสิฮ่ะๆ” โทโมะมองทั้งสองคนด้วยอารมณ์เดือดก่อนจะกระชากแขนแก้วให้มายืนข้างๆตนเอง
“เหอะ! แกมายุ่งอะไรกับ’แฟน’ฉันไม่ทราบ”
“นี่แก้ว...”
“เอ่อ...กวินแก้วกลับไปคบกับพี่โทโมะแล้วน่ะ^^” แก้วบอกพรางส่งสายตาสื่อความหมายให้กวิน
“เข้าใจแล้วก็กลับไปซะ! ส่วนเรื่องแก้วเดี๋ยวฉันพาไปเที่ยวเอง”
“ไม่ค่ะ! พี่โทโมะให้แก้วไปเที่ยวกับกวินนะคะ นะคะๆ” แก้วทำเสียงออดอ้อนให้โทโมะฟังแล้วใจอ่อน
“เฮ้ย~ก็ได้ๆ แต่อย่ากลับเย็นนะครับแล้วพี่จะมาทานข้าวด้วย” แก้วยิ้มร่าก่อนจะขึ้นรถกวินออกไปส่วนโทโมะก็แสระยิ้มออกมาในเมื่อแก้วไม่อยู่เค้าก็มีเวลาหาอะไรๆสนุกทำอีกแล้วน่ะสิ!
“จะไปไหนกันดีแก้ว” กวินเอ่ยถามแก้วที่นั่งหน้านิ่ง
“ตามรถของพี่โทโมะไป...” น้ำเสียงที่เย็นและนิ่งของแก้วทำเอากวินอึ้งไปไม่น้อยปกติแก้วไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หน่า
“แต่เรากำลังจะไปเที่ยวกันไม่ใช่หรอ...ก็ได้ๆ” กวินรีบเปลี่ยนคำพูดแล้วขับรถตามโทโมะไปทันที
“เกมสตาร์ท!” แก้วพูดก่อนจะเดินลงรถและแอบตามโทโมะอยู่ห่างๆใช่แล้ว! โทโมะกลับมาที่ห้องยัยลูกหยีนั่นอีกแล้ว!
หลังจากที่ทั้งคู่เฝ้ามองมาประมาณครึ่งชัวโมงกว่าแล้วที่โทโมะหายเข้าไปในห้องนั่นแล้วยังไม่ออกมาจนแก้วเปลี่ยนใจเดินหนีออกมาก่อนที่น้ำจะค่อยๆไหลมาออกมาเป็นทาง... จนกวินต้องรีบเข้ามาปลอบ แก้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าคอนโดที่เธอเพิ่งเดินออกมาโดยมีกวินนั่งยองๆอยู่ข้างๆ
“ฮึกๆกวิน...แก้วทำผิดอะไรอีก...” แก้วโผเข้ากอดกวินราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
“ไม่หรอก...แก้วไม่ใช่คนผิดเค้าต่างหากที่ผิด!” กวินพูดแล้วนึกโกรธโทโมะที่ทำร้ายเพื่อนสาวของตน
“ไม่จริง...ถ้าแก้วไม่ผิดแล้วเค้าจะทำแบบนี้ได้ลงหรอกวิน...ฮึกๆ แก้วนี่โง่เนอะให้เค้าหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“เค้าไม่รู้จักพอเอง! แก้วผิด...ผิดที่ดีเกินไป แก้วดีเกินไปสำหรับคนอย่างเค้า!” คำพูดของกวินทำให้แก้วนึกไปถึงวันนั้น...
“เอ่อ...พี่ว่าเรา...เอ่อ...เราเลิกกันเหอะ”
“เพราะอะไรคะฮึกๆ”
“พี่...คิดว่าแก้วดีเกินไปสำหรับพี่”
“ฮึกๆ...ฮือออ” แก้วปล่อยโฮหนักกว่าเดิมจนกวินต้องรีบพาแก้วออกไปจากที่นั่น
กวินพาแก้วไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆนิดหน่อยเพราะเค้าคิดว่าวันนี้แก้วเหนื่อยมามากพอแล้วจึงไม่อยากกสนเธอมากแต่เจ้าตัวกลับไปยอมให้เค้าไปส่งที่คอนโดน่ะสิ อ้างว่านัดเพื่อนไว้ถึงแม้ในใจเค้าก็แอบเป็นห่วงอยู่หน่อยแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร...
“แก้วแน่ใจนะว่าจะไม่ให้เราไปส่งที่คอนโดน่ะ…” กวินเอ่ยถามแก้วเพราะเค้าจอดรถอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า
“ไม่ต้องหรอก...แก้วนัดเพื่อนไว้นิดหน่อยน่ะ กวินกลับไปก่อนเหอะ” แก้วเอ่ยลืทางอ้อมจนกวินใจอ่อนพยักหน้าให้แล้วขับรถออกไป
“หึ!” แก้วพ่นลมหายใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้าง
+
+
+
“มีงานใหม่ให้ผมรับใช้หรอครับ...” ชายหน่มเอ่ยถามร่างบางนิรนาม
“ใช่...รายใหม่” ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มน้อยๆก่อนจะส่งรูป’เป้าหมาย’ให้ดู
“อ๊ะ! นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
“เรื่องของฉัน...ส่วนวิธีการจัดการน่ะฉันวางแผนไว้แล้วเหลือก็แค่ทำตามก็พอแล้วนี่...”
“...”
“อันนี้รายใหม่ล่าสุดเลยนะ! เพิ่งเจอกันได้ไม่นานด้วย” ร่างบางเอ่ยบอกพรางหยิบแก้วแอลกอฮอล์มากระดกดื่ม
“แล้วทำไมถึงรีบจัดการจังล่ะครับ...ปกติตั้งรอนานให้ประมาณอาทิตย์นึงก่อนไม่ใช่หรอครับ”
“อย่าพูดมาก...รีบๆจัดการพวกมันซะ ฉันกลับก่อนล่ะมีงานต้องทำอีกมาก...ส่วนเรื่องค่าจ้างไม่ต้องห่วงนะงานนี้ฉันให้เป็นสองเท่าแน่ถ้านายทำสำเร็จ!” ร่างบางพูดแล้วสะพายกระเป๋าเดินเชิดออกไป
“แก้ว...ลูกหยี...งั้นหรอเริ่มจัดการใครก่อนดีวะ”
+
+
+
แก้วเดินกลับมาที่คอนโดอีกครั้งแต่เธอมีความรู้สึกเหมือนว่ากำลังโดนจ้องมองจากมุมไหนสักมุมนึง แก้วรีบจ้ำอ้าวเพื่อให้ถึงห้องไวๆเพราะเธอเริ่มรู้สึกว่ามีตามเธออยู่ตลอดเวลาและดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้มาดีด้วย
“อ๊ะ! อย่านะฉันกะ...กลัวแล้วขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลย” ร่างของแก้วถูกดึงด้วยมือของใครบางคนจนแก้วกลัวและทรุดลงนั่งพนมมือไหว้สับปงกอย่าเดียว
“อะไรกัน...แก้วกลัวอะไรพี่...นี่พี่เองนะแก้วๆ แก้ว! มองหน้าพี่สิ!” โทโมะเขย่าตัวร่างบางที่นั่งไหว้เค้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“พะ...พี่โทโมะเองหรอคะ..กะ...แก้วนึกว่า...เอ่อชั่งมันเถอะค่ะ” แก้วรีบลุกขึ้นยืนพรางปัดชุดของตัวเองหน่อยๆ
“แล้วนี่เราหนีอะไรมารึเปล่าทำไมดูตัวสั่นแปลก”
“ปะ...เปล่าค่ะว่าแต่พี่โทโมะมาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอคะ”
“พี่ก็มารอเรานั่นแหละ...แล้วไหนกลับมาซะเย็นขนาดนี้เลยล่ะ ไปไหนกันมา” น้ำเสียงดุๆของโทโมะนั่นทำให้แก้วดีใจขึ้นเปราะนุงที่อย่างน้อยเค้าก็ยังเป็นห่วงเธอถึงแม้ว่ามันจะเสแสร้งแกล้งทำก็ตาม
“แก้วไปเดินช็อปนิดหน่อยน่ะค่ะหาของกินด้วย^^”
“งั้นเย็นนี้พี่ขอกินข้าวด้วยคนนะครับ อยากอยู่กับแฟน^O^”
“ค่ะ...” แก้วรับคำง่ายๆก่อนจะรีบเดินทิ้งระยะห่างจากโทโมะ อย่างน้อยตอนนี้เค้ายังจำได้ว่ายังมีเธอเป็น’แฟน’อยู่ เธอต้องขอบคุณเค้าด้วยรึเปล่าที่อุตส่าห์มาทำตามหน้าของคนรักที่เค้าควรจะทำต่อกัน...
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ...” โทโมะที่นอนกอดแก้วอยู่เอ่ยถามเพราะหลังจากกินข้าวสร็จแก้วก็มีอาการแปลกๆไป
“พี่ทโมะ...”
“ครับ...^^”
“แก้วรักพี่มากนะคะ...และแก้วก็จะไม่มีวันปล่อยพี่ไปอีก...” แก้วหันมาสบสายตาของร่างสูงก่อนจะซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากโทโมะ
“ครับ...พี่ก็รักแก้วนะ...”
โกหก!! นี่คือคำที่แก้วได้แต่เถียงอยู่ในใจ เธอจะไม่มีวันหลงเชื่อคารมของผู้ชายคนนี้แน่ๆ! แต่เธอไม่ใช่คน’โง่’ที่จะตามหึงหหวงเค้าอย่างกับคนบ้าเหมือนละครหลังข่าวหรอก เธอน่ะมีอะไรที่เป็นทางเลือกที่ดีอยู่แล้วเสมอ...
“แต่ช่วงนี้แก้วรู้สึกว่าเหมือนมีใครตามอยุ๋ตลอดเวลาเลย...” แก้วเอ่ยบอกเสียงเครียด
“หืม? ใครกัน...”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พอแก้วหันกลับไปมองมันก็ไม่เห็นอะไรแต่แก้วมีความรู้สึกจริงๆนะคะ...”
“พี่ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ...ไม่ต้องกลัวนะครับพี่จะคอยดูแลแก้วเอง^^”
“ได้ยินอย่างนี้แก้วค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย”
“นอนได้แล้วครับ...ฝันดีนะครับที่รักของพี่”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่าอีกเรื่องนึงเอาไว้วันหลังนะคะไม่ไหวแล้วอยากจะสลบเหลือเกิน~~ เรื่องนี้เริ่มดาม่า? ปล่อยให้เดาต่อว่าแก้วจะรอดมั้ยฮ่าๆๆๆ*ยิ้มชั่ว* ขอสัก100เมนต์เถอะนะพลีสสสสสสส
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
