[Fic] 365Days.♥ :: Chanbaek

**2**

 

Chanyeol's Part...

 

เวลาผ่านไป

.

.

.

.

เรากินบะหมี่กันเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ซอลต้องกลับบ้าน

เหมือนผมจะขัดใจเธอเล็กน้อย เพราะเป็นคนบอกให้เธอกลับ

อ้างเหตุผลสารพัด ว่ากลับค่ำจะไม่ดึ

 

ถึงเธอจะดูหัวเสียนิดๆ แต่เธอก็ยอมกลับแต่โดยดี

ผมล่ะไม่เข้าใจเธอจริงๆ กลับมาครั้งนี้เธอต้องการอะไรกันแน่...

 

ผมเดินไปส่งที่หน้าหอ ที่น่าหงุดหงิดก็คือ นายตัวเล็กเสนอตัวจะไปส่งเธอ

ซึ่งไม่ให้หรอก ผมเดินไปส่งเองสบายใจกว่า ไม่ใช่พราะผมหวงซอลหรอกนะ หึหึ...

 

แบคฮยอน หายไปไหนก็ไม่รู้พอผมกลับเข้ามาในห้อง

ผมลองเดินไปที่ครัว แล้วพอดีกับแบคฮยอนก็เดินออกมาจากครัวพอดี

เขาคงทำความสะอาดเสร็จแล้ว อา...ไม่รอเลย

 

"ส่งซอลเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?" นายตัวเล็กถาม

"ช่ายย กลับไปแล้วล่ะ" ผมยิ้มกริ่ม

 

หึหึ กลับไปแล้วก็เหลือแต่นายกับฉันล่ะ ตัวแสบ

ทำตัวน่ารักกับอดีตแฟนผมจังนะ มีซัมธิงรึป่าว????!

 

"นายดูเป็นห่วงซอลดีนะ" ผมแกล้งเปิดประเด็น

 

แบคฮยอนทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าทีวี นั่งไขว่ห้างแล้วหันมามองผม

 

"ก็ซอลเป็นแฟนนาย"

"แฟนเก่า พูดให้ครบดิ" ผมสวนทันที

ใครว่ายัยนั่นเป็นแฟนผมกันเล่า เลิกกันไปตั้งนานแล้ว

 

"แล้วไม่ดีเหรอ ถ้าแฟน...เก่านายจะเข้ากับเพื่อนนายได้"

"มันก็ใช่ที่นายเข้ากับเธอได้ดี แต่...ช่างเถอะ"

 

ผมไม่พูดต่อ แล้วก็เดินหนีออกมา ก็ไม่รู้จะไปต่อยังไง

ผมก็งงตัวเองเหมือนกัน ผมไม่ได้หวงว่าแบคฮยอนจะไปชอบซอล

แต่ผมกลับคิดอีกแบบ... ตายล่ะ ชานยอล แกมันบ้า

 

ผมเดินมาจนถึงห้องแล้ว แบคฮยอนก็ไม่แม้แต่จะเรียกตามหลัง

แบบว่ายังคุยไม่จบไรงี้ นายนั่นน่ะซื่อบื้อชะมัด แต่ไหนแต่ไร แบคฮยอน

จะเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว ผมงอนทีไร ผมต้องหายเองตลอด ยอลนอยด์อ่ะ :(

.

.

.

.

.

.

ผ่านไปนาน

เวลาตอนนี้ก็เกือบๆจะ2ทุ่มแล้ว

 

ผมยังได้ยินเสียงทีวีของแบคที่ยังคงเปิดอยู่ ผมก็เลยออกจากห้องตัวเอง

เดินไปที่ๆแบคนั่งดูทีวี นั่นนั่งดูทีวี หรือนั่งให้ทีวีดูกันแน่ - -

นิสัยนึงของแบคฮยอนคือเวลาดูทีวีทีไร หลับทุกที ผมก็เลยเดินไปนั่งข้างๆ

แบคฮยอนสะดุ้งตื่น คงเพราะโซฟามันยวบ แล้วเค้าก็หันมามองผม

 

"ฉันอยากคุยกับนายหน่อย" ผมเปิดบทสนทนาก่อน

 

วันนี้ครบรอบ365 วันของเรา ผมควรจะพูดอะไรกับเค้าบ้าง

ก่อนที่วันสำคัญๆแบบนี้จะหมดไป

 

"อื้อ ว่ามาสิ มีไรหรอ?" แบคฮยอน ทำหน้าสงสัย

 

ผมมองหน้าแบคฮยอนชัดๆ รูมเมทของผม หน้าตาน่ารัก เรื่องนี้ผมรู้มาโดยตลอด

เวลาอยู่ด้วยกัน ผมจะพยายามหลีกเลี่ยงการมองหน้าเค้าชัดๆ เพราะกลัว...

 

กลัวอะไรคงไม่ต้องบอก ตลอดเวลาผมกับแบคฮยอน อยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน

ยกเว้นนอนห้องเดียวกัน เพราะหอเรามีห้องนอนต่างหาก2ห้อง เราจึงคุยกันได้ทุกเรื่อง

 

โดยที่ผมไม่รู้สึกเก้อเขิน แต่คราวนี้ ... ไม่รู้สิ เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ผม

อ้าปากพูดไม่ค่อยออก อาการเหมือนเมื่อตอนเย็นเลย เป็นเพราะจ้องหน้าเค้าแน่ๆ

 

พอคิดได้ผมก็หันหน้าไปหาทีวี แล้วค่อยๆเริ่มพูด...

 

"วันนี้วันครบรอบ1ปีของเรา"

"นายจำได้!" แบคฮยอนดูตื่นเต้นมาก เพราะว่าสวนขึ้นมาอย่างเร็วเลย

"นายก็จำได้หรอ?" ผมถาม

 

แบคฮยอนยิ้มน้อยๆ

"จำได้ดิ วันนี้ปีที่แล้ว เราย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ใครจะลืมล่ะ"

 

เราทั้งคู่ต่างก็จำวันแรกได้ วันนั้นเป็นวันที่ผมเจอกัยแบคฮยอนครั้งแรก

และวันนั้นก่อนมาหาแบคฮยอน ผมออกไปเจอซอล และเธอก็บอกเลิกผม...

แต่รู้อะไรมั้ย... ความลับของผมก็คือ วันนั้นมีเรื่องน่าเศร้ากับเรื่องน่ายินดี

เรื่องน่าเศร้า ผมปาร์คชานยอลกลับไม่เศร้า ผมกลับมีความรู้สึกดีที่ได้เจอแบคฮยอน

วันนั้นผมคิดเลยว่า ต่อจากนี้ ผมจะมีรูมเมทเป็นแบคฮยอน ผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้

และเราสองคนต้องเข้ากันได้ดีแน่ๆ. ..

 

"ขอบคุณนายมากนะแบคฮยอน ขอบคุณที่ดูแลฉันมาตลอด

ขอบคุณที่ทำกับข้าวให้กินทุกมื้อ ขอบคุณที่อยู่กับฉัน^^" ผมยิ้มให้แบคฮยอน

 

ยิ้มที่มาจากใจ ^^

 

แบคฮยอนก็ยิ้มกลับมาเหมือนกัน เป็นยิ้มที่สดใส

และตายิ้มที่เป็นเสน่ห์ของเค้าก็ด้วย

 

"อย่าไปยิ้มงี้กับใครนะ"

 

เห้ย! ผมพูดไรออกไปอ่ะ ตายแล้ว!!!!

 

"ห๊ะ เมื่อกี้ว่าไรนะ???" แบคฮยอนเหมือนจะไม่ได้ยิน เพราะผมพูดเบา

 

เห้อ รอดไป ชานยอลแกนะแก พูดอะไรออกไปอ่ะ ชานยอลไม่เข้าใจตัวเอง T_T

 

"ป่าวๆๆๆ เอ่อ... แล้วนายอ่ะ ไม่มีอะไรพูดหรอ?" ผมรีบถามกลับเลย

 

ทีนี้เป็นแบคฮยอนล่ะ ที่หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง เห้ย อย่าน่ารักน่ะ! แล้วนี่หน้าแดงทำไม...

 

"ฉันก็อยากขอบคุณนายเหมือนกัน ขอบคุณที่นายดูแลฉัน แม้ว่านายจะเลิกเรียนก่อน

นายก็ยังอุส่ารอกลับบ้านเป็นเพื่อน ซึ่งน้อยมากที่นายจะให้ฉันกลับคนเดียว แล้วก็..."

 

แบคฮยอนหยุดพูด แล้วถูคอตัวเองแก้เขิน เห้ยเขินอะไร! ยอลกำลังซึ้ง

 

"อ้าว แล้วก็อะไรอ่ะ?" -0-

 

"แล้วก็ขอบคุณเรื่องร่มน่ะ ร่มของนาย เข้าใจใช่มั้ย คือฉันจะพยายามพกร่มบ่อยๆ

จะได้ไม่ต้องรบกวนนาย แต่จะว่าไปก็ทั้งปีเลย ใช้ของนายตลอด เห้อ~"

 

อ๋อ เก็ทละ เรื่องร่มน่ะเอง จริงๆผมไม่ได้ลำบากเลยนะ ร่ม1คันก็สามารถอยู่ได้2คน

แต่ผมจะเปียกตลอด เพราะไอ้ตัวเล็กนี่เดินเร็วตลอด แล้วชยอลก็ต้องยื่นร่มสุดแขนเลย

สรุปคือคนกางเปียก ฮ่าๆ เวลาผมเปียกแบคฮยอนจะรู้สึกผิดเป็นพิเศษ เปียกก็ช่างเถอะ

ขอแค่แบคฮยอนอย่าเปียกก็พอ เพราะเค้าเป็นคนที่ไม่สบายง่าย ผมน่ะหนังเหนียว สบาย

 

"ไม่เป็นไรหรอกน่าก็เพราะรู้ว่านายไม่ชอบพก ก็เลยพกเผื่อ แล้วอีกอย่างเรากลับพร้อมกัน

ไปก็พร้อมกันทุกวัน แค่นี้สบายน่า" ผมตบบ่าแบคฮยอนเบาๆ คนตัวเล็กก็ยิ้มแป้น

 

"นั่นแหละ ยังไงก็อยากให้รู้ว่าฉันรู้สึกขอบคุณนะ" ^^

"ฉันก็เหมือนกัน ขอบคุณนะ" ^^

 

"เออ พรุ่งนี้เราก็เปิดเทอมวันแรกแล้วนิ่" จริงอย่างแบคฮยอนว่า

 

พรุ่งนี้แล้วสินะ

ช่วงเวลาของการปิดเทอมแรกนี่สั้นชะมัด ผมชอบช่วงนี้มากกว่า ผมกับแบคฮยอน

ได้ทำในสิ่งที่ชอบ มากกว่าช่วงเปิดเรียน ผมได้เล่นดนตรี ส่วนแบคก็ไปเรียนร้องเพลง

 

แล้วพอเปิดเทอม ชีวิตก็วุ่นวายขึ้น เห้อ..... พรุ่งนี้ที่โรงเรียนจะเป็นไงนะ

ชานยอล แอบกังวล. .. เหมือนเรื่องวุ่นๆกำลังจะมา