รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
“เอามันไปเลยครับ เพราะพวกผมเลี้ยงต่อไปนี่มีหวัง หมดตัวแต่ๆ ลำพังพวกผม2คนกะไม่มีตังค์
ยาไส้อยู่แล้ว”ลุงรีบพูดก่อนจะผลักฟางที่นั่งพับเพียบไปด้านหน้าย่าใหญ่ทันที ฟางรีบคลานกลับมา
หาลุงกับป้าแต่ถูกผลักอย่างไม่ใยดี
 
“ไม่เอานะจ้ะ ฟางจะอยู่กับลุงกับป้านะ ฮือๆ”ฟางเริ่มร้องไห้
 
 
“อีเด็กโง่ แกอยู่กับพวกชั้นทำไมกัน ลูกหลานแท้ๆก็ไม่ใช่ ก็อีแค่กาฝากที่นังชบามันเอามาเลี้ยง ชั้น
ไม่ได้ใจบุญเป็นแม่เพราะแบบนังชบานะโว้ย”ป้าฟางพูดถึง ชบา แม่เลี้ยงที่พาฟางออกมาจากสถาน
เลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วเลี้ยงเป็นลูกแทนลูกสาวที่เสียไป
 
 
“ถึงแม้ฟางจะไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆของลุงป้าแต่ฟางก็ขออยู่กับลุงกับป้าเพื่อทดแทนบุญคุณได้มั้ย
จ้ะ”ฟางไหว้ขอร้อง ย่าใหญ่มองนิ่งๆกับการกระทำสามลุงป้าหลานนี้
 
 
“อยากทดแทนบุญคุณพวกกูนักใช่มั้ย ดีงั้นก็อยู่กับย่าใหญ่ที่นี่ล่ะ แลกกับเงินเอาไว้ประทังชีวิตพวก
กู เท่านี้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณแล้ว”ลุงฟางว่า
 
 
 
“งั้นตกลง หนี้10ล้าน ชั้นยกให้ และให้เงินไปตั้งตัวอีก10ล้านแลกกับการเลิกยุ่งกับหลานของเธอ
ถาวร พวกเธอยอมมั้ยล่ะ”ย่าใหญ่พูดเพื่อลองใจ
 
 
 
“ตกลงค่ะ พวกเรายอม”ลุงป้าของฟางพูดโดยไม่ลังเล ฟางอึ้ง ร้องไห้โฮ ออกมาคลานไปกอดขาป้า
ของเธอ
 
 
“ไม่เอานะจ้ะ ฟางจะอยู่กับลุงกับป้า ไม่เอา”ฟางร้องไห้ ป้าของฟางรำคาญผลักฟางล้มไปกองกับพื้น
อีกครั้งก่อนที่ลุงของฟางจะวิ่งไปเอาเช็คที่ย่าใหญ่อย่างดีใจก่อนจะไปที่รถโยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่ฟาง
อย่างไม่ไยดี
 
 
“ถือว่าแกทดแทนบุญคุณพวกชั้นละกัน เดี๋ยวชั้นจะบอกชบาทีหลังนะ”ป้าฟางพูดก่อนจะเดินออกไป
จากบ้านแล้วขับรถไป
 
 
“ไม่เอานะจ้ะ ลุงป้า ฟางจะไปด้วย ฮือๆ”ฟางร้องไห้วิ่งตามรถของลุงป้าที่ขับออกจากบ้านไป ก่อนจะ
สะดุดหกล้มลงไปกองกับพื้น
 
 
“ฮือๆ อย่าทิ้งฟางไปแบบนี้”ฟางที่อยู่ในชุดนักเรียน ม.ต้นตอนนี้นั่งลงร้องไห้ ก่อนจะเอามือกุมแผล
ด้วยความเจ็บ
 
 
“ร้องไห้อะไรน่ะ”เด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ4ขวบเดินออกมากับย่าใหญ่
 
 
“เหนื่อยรึยัง จะได้เข้าไปคุยกันในบ้าน อ้อ ละเอียดช่วยทำแผลให้ด้วยนะ”บ่าใหญ่พูดก่อนจะจูงมือ
เด็กชายตัวเล็กๆเดินไปในบ้าน ฟางถูกคุณละเอียด หัวหน้าแม่บ้านที่นี่พยุงขึ้นไปทำแผลในบ้าน
 
 
 
 
“หนูนี่เก่งจังเลยนะจ้ะ แผลกว้างมากแต่ไม่ร้องซักแอะ”คุณละเอียดทำแผลให้ฟางเสร็จก็ชม ฟาง
ไหว้ขอบคุณ
 
 
“แม่ชบาสอนให้ฟางเข้มแข็งค่ะ อย่าร้องไห้กับสิ่งที่ตัวเราทำเอง”ฟางพูดแล้วนึกถึงแม่เลี้ยงที่เสียไป
ของเธอ
 
 
“แล้วนี่เราอายุเท่าไหร่แล้ว เรียนชั้นอะไรล่ะ”ย่าใหญ่ถามฟาง
 
 
“อายุ15พึ่งจบ ม.3ค่ะ กำลังจะเข้าม.4ค่ะ”ฟางตอบ
 
 
“นี่คงไม่ได้ไปสอบที่ไหนล่ะสิ งั้นละเอียดช่วยจัดการเรื่องเรียนต่อม.4ที่โรงเรียนหญิงล้วนเพื่อนของ
ชั้นทีนะ”ย่ใหญ่สั่งละเอียดให้จัดการ
 
 
“เอ่อ คุณท่านคะ คือไม่ต้องให้ฟางเรียนต่อก็ได้ค่ะ ฟางเองเป็นแค่คนอาศัย”ฟางรีบพูด
 
 
“การศึกษามันเป็นเรื่องสำคัญนะ ละเดี๋ยวนี้สมัยนี้เนี่ย วุฒิแค่ม.3มันจะไปทำอะไรกินได้”ย่าใหญ่พูด
 
 
“แต่ฟางเกรงใจ”ฟางรีบบอก
 
“เกรงใจอะไรล่ะ ถ้าไม่มีชั้น ลุงกับป้าเธอก็ทิ้งเธอไปแล้วจะไปเรียนจะไปอยู่ยังไง เธอน่ะเหมือนกับ
ลูกสาวคนเล็กของชั้นที่เสียไปนะถือซะว่าเธออยู่ที่นี่เพื่อใช้หนี้แทนลุงป้าเธอละกัน ทำตัวตามสบาย
เถอะ”ย่ใหญ่ยิ้มอ่อนโยน ฟางซึ้งน้ำตาไหล
 
 
 
“อะไรกันครับย่า เอาขอทานที่ไหนเข้ามาในบ้านอีกล่ะ”เสียงชายคนหนึ่งพูดอย่างไม่พอใจเดินลง
มาจากชั้นบนบ้าน
 
 
“ตาป๊อป พูดอะไรแบบนั้นน่ะ ไม่น่ารักเอาซะเลย”ย่าใหญ่ดุป๊อปปี้ที่มองฟางอย่างไม่เป็นมิตร
 
“ก็กาฝากจริงๆนิครับ ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ เอามาเลี้ยงนี่กะจะหวังสมบัติย่าชั้นล่ะสิ”ป๊อปปี้ว่าฟาง
 
“เปล่าค่ะ ฟางไม่เคยคิดแบบนั้น”ฟางรีบพูด
 
“หยุดเลยเจ้าป๊อป แล้วนี่ไม่ไปเรียนรึไง”ย่าใหญ่ถาม
 
 
“ไม่ฮะ วันนี้อาจารย์งดเซค เลยวาจะชวนหวายไปดูหนังซะหน่อย”ป๊อปปี้พูดแล้วมานั่งที่โซฟา
ระหว่างรอหวายแต่งตัวชั้นบน
 
 
“งั้นพ่อพายอร์ชไปเที่ยวด้วยคนนะครับ”ยอร์ช เด็กชายตัวเล็กที่นั่งข้างย่าใหญ่พูดขึ้น ป๊อปปี้เหล่
ตามองนิดนึงก่อนจะอ่านหนังสือแต่งรถต่อไม่สนใจ
 
 
“พาลูกไปหน่อยสิป๊อป ไหนๆก็ไม่มีเรียนแล้ว”ย่าใหญ่พูด
 
 
“ผมอยากไปกับหวาย2คนเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดสั้นๆก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน ฟางมองน้องยอร์ชที่เบะ
ปากร้องไห้ก็รีบเข้ามาดู
 
 
“ไม่เอาสิ ไม่ร้องไห้นะ ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งไว้”ฟางโอ๋ยอร์ชแล้วปาดน้ำตาให้
 
“พ่อไม่ให้ยอร์ชไปเที่ยว งั้นวันนี้ยอร์ชพาเป็ดน้อยไปเที่ยวมั่งดีกว่า”ยอร์ชพูดอย่างอารมณ์ดี
 
 
“เป็ด? ”ฟางไม่เข้าใจ ใครเป็น
 
 
“ก็เธอไง เหมือนแม่เป็ดเลย55555”ยอร์ชพูดอย่างอารมณ์ดี
 
 
“อ่ะๆ เป็ดก็เป็ด แล้วจะพาไปไหนน่ะ”ฟางถาม
 
 
“ฐานลับของยอร์ช มานี่ๆเดี๋ยวเราต้องไปเอาปืนกับดาบมาก่อน”ยอร์ชรีบดึงฟางขึ้นทันที
 
“ไปเถอะ วันนี้ชั้นฝากหลานชั้นหน่อยนะ”ย่ใหญ่พูดยิ้มๆก่อนจะหันไปนั่งดูทีวีกับคุณละเอียด
 
“ย่าทวดอนุญาติแล้วไปกันๆ”ยอร์ชพูดก่อนจะรีบพาฟางขึ้นไปบนบ้านทันที
 
 
ตุบ
 
 
“ว้าย แกเดินประสาอะไรของแกน่ะนังเด็กบ้า”หวายร้องเมื่อยอร์ชพาฟางรีบวิ่งมาชนกับหวายที่เดิน
มานป๊อปปี้ต้องประคองหวายทันที
 
 
“ยอร์ชขอโทษครับแม่”ยอร์ชพูดเศร้าๆ
 
 
“ซุ่มซ่าม ไม่ดูตาม้าตาเรือ นี่จะรีบไปเล่นอีกล่ะสิ วันๆไม่ทำอะไรเลยรึไง”หวายว่ายอร์ช
 
 
“นี่เธอก็อย่าว่ายอร์ชสิ เค้าเป็นลูกเธอนะ”ฟางว่าแล้วดึงยอร์ชไป
 
 
“ยัยขอทานยุ่งอะไร นี่มันครอบครัวของชั้นนะ”ป๊อปปี้ว่าฟาง
 
 
“ไม่ยุ่งไม่ได้ น้องยอร์ชยังเด็กนะ พวกคุณว่าเค้าแบบนี้ จะทำให้เด็กมีปมนะ”ฟางรีบพูด
 
“แล้วไง คนเป็นพ่อแม่จะสั่งสอนลูกแล้วมันผิดตรงไหน”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ถ้าดีแต่ทำโทษเด็กแล้วเด็กจะกล้าทำอะไรดีๆในครั้งต่อไปหรอคะ พ่แม่เค้าคอน
สั่งสอนลูกถูกแล้วนะคะแต่ก็ต้องพูดดีๆกับลูกด้วย”ฟางพูดยาวเหยียดทำเอาย่าใหญ่และคุณละเอียด
ที่เดินขึ้นมาตามเสียงทะเลาะกันก็ทึ่ง ไม่คิดว่าแค่เด็กมัธยมอย่างฟางจะมีความคิดที่โตเป็นผู้ใหญ่
แบบนี้
 
 
 
“แกเป็นใครกล้ามาสั่งสอนชั้นแบบนี้”หวายพูดจบก็ผลักฟางล้มลงทำให้แผลหกล้มเมื่อกี้กระแทก
พื้นอย่างแรง
 
 
“แม่อย่าทำเป็ดน้อย”ยอร์ชเข้าไปห้าม
 
“นี่เห็นมันดีกว่าแม่แล้วหรอห้ะ”หวายโมโหง้างมือจะตียอร์ช ป๊อปปี้ตกใจรีบดึงมือหวายไว้
 
“หยุดได้แล้ว ทั้งหมดเลย”ย่าใหญ่พูด ก่อนที่ละเอียดจะเดินไปพยุงฟางขึ้นมา
 
 
“ป๊อป หวายขอโทษฟางเค้าซะ”ย่าใหญ่พูด
 
 
“อะไรครับย่า จะให้ผมขอโทษเด็กที่ไหนไม่รู้เนี่ยนะ ไม่มีวันซะหรอก”ป๊อปปี้โวยวายมองฟางอย่าง
ไม่พอใจ
 
 
“แต่ครั้งนี้เรากับเมียเราทำผิด เราต้องขอโทษ ไม่งั้นยอร์ชจะจำแบบอย่างแย่ๆของพ่อแม่แล้วเอาไป
ทำตามได้นะ”ย่าใหญ่พูด ป๊อปปี้กับหวายเม้มปากแน่น
 
 
“ขอโทษ”ป๊อปปี้พูดห้วนๆก่อนจะเดินจูงมือหวายไปโดยไม่สนใจยอร์ชเลย
 
 
“ไม่เป็นไรนะยอร์ช อยู่กับย่านี่ล่ะ พ่อแม่เค้าไปทำธุระ”ย่าใหญ่ปลอบยอร์ชทันทีก่อนจะพายอร์ช
และฟางไปเดินดูบ้านและจัดห้องให้ฟาง
 
 
 
 
ตกดึก
 
 
“อ้าวยังไม่นอนรึไง”ย่าใหญ่ทักเมื่อเห็นฟางเดินตามละเอียดและเข้ามา
 
 
“คงแปลกที่น่ะค่ะ”ฟางยิ้มก่อนจะนั่งพับเพียบบนพื้นข้างละเอียด
 
 
“มานั่งข้างบนสิ ไปนั่งข้างล่างทำไม”ย่ใหญ่พูดก่อนจะให้ฟางนั่งบนเก้าอี้ สายตาฟางหันไปเห็นรูป
ถ่ายครอบครัวหนึ่งที่มีพ่อแม่และลูกชายด้วยกัน
 
 
“นั่นเป็นรูปพ่อแม่ของป๊อปปี้เค้าน่ะ เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทั้งคู่ ไม่น่าอายุสั้นเลย”ย่าใหญ่พูดถึง
ลูกชายคนโตที่เสียไปเศร้า
 
 
“ไม่เป็นไรนะคะ”ฟางเดินไปแตะมือย่าใหญ่
 
 
 
“เธอแตกต่างจากเด็กคนอื่น ทั้งๆที่เป็นเด็กกำพร้าแต่ไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจแบบคนอื่นเลย ผิดกับเจ้า
ป๊อป ชั้นนี่ก็ผิดเองที่ตามใจหลานแต่เด็กจนกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์แบบนี้”ย่าใหญ่พูด
 
 
 
“แม่ชบาของฟางสอนไว้ว่า อย่าน้อยใจ ดูถูกตัวเราเอง เพราะถ้าเราไปอิจฉาคนอื่นแล้วไม่ทำตัวเอง
ให้ดีมันก็แค่เท่านั้น”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
“ชั้นเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”ย่าใหญ่พูด
 
“ดึกมากแล้วคุณท่านนอนนะคะ เดี๋ยวฟางกับป้าละเอียดก็ออกไปแล้ว”ฟางห่มผ้าห่มให้ย่าใหญ่ก่อน
จะเดินออกมากับละเอียดแล้วเข้าห้องตัวเองไป
 
 
“ยัยขอทาน นี่กะจะเกาะย่าชั้นล่ะสิ อย่าหวังเลย”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินออกมาเห็นฟางออกมาจากห้องย่าตัวเอง
 
 
 ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะจ้ะๆ