รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
 
เวลาตี5ใกล้จะ6โมงเช้าของเช้าวันใหม่ บนเตียงมีร่างของป๊อปปี้ที่กอดฟางนอนหลับไปหลังจาก
ผ่านกิจกรรมรักไปไม่กี่ชั่วโมงนี้โดยที่ฟางนอนนิ่งมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขยับไปไหน ฟางนอนบทวน
กับสิ่งที่เพิ่งผ่านมากับตัวเอง ผู้คนนี้ทำกับเธออีกแล้ว ทำเธอ2ครั้งแล้ว
 
 
 
“ฟางง”ป๊อปปี้ละเมอเพ้อเรียกชื่อของฟางออกมา ฟางค่อยๆพลิกตัวกลับไปมองป๊อปปี้ที่หลับอยู่และ
ด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้ป๊อปปี้คงไม่ตื่นง่ายๆ ฟางหันไปมองที่หน้าต่างพบว่าพระอาทิตย์กำลังขึ้น
จึงค่อยๆลุกขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นโดยเร็ว
 
 
 
“ฮือๆ”ฟางเดินออกมาตามทางเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายมองดูเช้าวันใหม่ มองดูรอบๆทางก่อนจะนั่ง
ลงที่ป้ายรถเมล์ก่อนจะร้องไห้ออกมากับเรื่องที่เกิดขึ้น
 
 
“อ้าว กลับมาซะเช้าเชียวบอกแล้วให้เอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำที่โน่นแล้วเลยทำงานเลยก็ไม่เชื่อ”ย่า
ใหญ่พูดเมื่อเห็นฟางนั่งแท๊กซี่กลับมา
 
 
“อ่อค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ความจริงงานมันก็ไม่มีอะไรมาก แต่ฟางแค่เผลอหลับที่โน่นน่ะค่ะ กว่าจะ
ตื่นก็เช้าเลย”ฟางโกหก แล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอนตัวเองก่อนจะจัดการอาบน้ำทันที
 
 
 
 
“ฮือๆ คนเลว”ฟางร้องไห้อยู่ในสายน้ำของฝักบัวที่ไหลรดร่างกายคนตัวเล็กก่อนจะเอาสบู่มาถูตัว
เพียงแค่หวังให้รอยแดงจ้ำๆที่คอและเนินอกนั้นหายไป
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่รับนะ”ป๊อปปี้ที่ตื่นขึ้นมาแล้วในเช้าวันใหม่ก็ตกใจที่ไม่เจอฟาง เขาเดินออกไปพบว่ามีข้าว
กล่องเมื่อวานและเสื้อผ้าชุดใหม่ของเขาที่ฟางเอามาให้เมื่อคืน ป๊อปปี้รีบโทรหาคนตัวเล็กแต่ก็ไม่มี
เสียงตอบรับ
 
 
 
“อ้าว เจ้านายเมื่อคืนนอนที่นี่หรอคะ”ป๊อปปี้เปิดประตูห้องทำงานไปก็เจอโบวืที่มาทำงานแล้วถาม
 
“ก็ งานไม่ค่อยเสร็จดีเท่าไหร่น่ะเลยเช็คงานที่นี่เลย”ป๊อปปี้เดินมาชงกาแฟกับโบว์แล้วคุย
 
 
“แล้วนี่เลขาของเจ้านายไปไหนคะถึงได้ให้เจ้านายมาชงกาแฟเองแบบนี้”โบว์ถามถึงฟาง
 
 
“เอ่อ เค้าคงกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ เมื่อคืนเค้าอยู่ที่นี่กับผมน่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบเดินกลับ
เข้าห้องไป
 
 
 
“หรือว่าเธออยู่กับกั้ง”ป๊อปปี้คิดก่อนจะออกไปหาโบว์แล้วชวนโบว์ไปเยี่ยมกั้งที่โรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
“อ้าวเจ้านาย สวัสดีครับ”กั้งทักป๊อปปี้และโบว์ที่เข้ามา
 
“นายอยู่คนเดียวหรอกหรอ”ป๊อปปี้ถาม
 
“ครับ อยู่คนเดียว มีอะไรรึเปล่า”กั้งถามกลับ
 
“ชั้นก็นึกว่าฟางมาเฝ้านายซะอีก”โบว์พูดแล้วมองไปรอบๆห้อง
 
 
“ทำไมหรอ อย่าบอกนะฟางหายไปน่ะ”กั้งถามขึ้น ป๊อปปี้และโบว์ไม่ตอบ เพราะป๊อปปี้โทรไปที่บ้าน
แก้วบอกว่าฟางออกมาทำงานแต่เช้าแล้ว ไม่อยู่ที่บ้าน ไม่อยู่ที่ทำงาน แล้วเธออยู่ไหนกันฟาง
 
 
 
“กั้ง นายทำแบบนี้ไม่ได้นะกั้ง”โบว์วิ่งตามกั้งที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลุกออกากเตียงเพื่อจะออกจากโรง
พยาบาล
 
 
“นายทำแบบนี้ไม่ได้นะกั้งนายยังไม่หาย”ป๊อปปี้ช่วยพูดก่อนจะวิ่งตามกั้งที่ออกไปจากโรงพยาบาล
พร้อมๆกับโบว์
 
 
“ชั้นไม่ยอมหรอกนะที่ฟางจะหายไปแบบนี้”กั้งโวยวายทำเอาโบว์สะอึกเพราะแววตากั้งเป็นห่วงฟาง
มาก แล้วถ้าเธอหายไปบ้างล่ะ เขาจะห่วงเธอแบบฟางบ้างไหม
 
 
 
“กั้งงง”โบว์ร้องเมื่อกั้งทรุดลงไป
 
 
 
“มี2ทางให้เลือกคือนายจะกลับบ้านนายหรือนอนโรงพยาบาล”ป๊อปปี้พูดเมื่อวิ่งมาดูอาการกั้ง
 
 
“ผมไม่ยอมนอนโรงพยาบาลอีกแน่”กั้งตอบ
 
 
“โบว์ ฝากพากั้งกลับบ้านหน่อยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบไปตามหาฟางต่อ
 
“ถ้านายหายชั้นจะไม่ห้ามให้นายตามหาคนรักของนายเลย”โบว์พูดออกมาเศร้าๆก่อนจะลุกขึ้นพยุง
กั้งขึ้นรถแท๊กซี่แล้วพากั้งไปส่งที่หอพักของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่นี่สินะ”ฟางมาถึงที่วัดแล้วเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่เก็บกระดูกของแม่เลี้ยงของเธอ
 
 
 
 
“ฟางไม่มีเวลามาหาแม่ชบาเลยตั้งแต่เรียนจบ วันนี้ฟางมาไหว้แม่ชบานะคะ”ฟางถือช่อดอกมาวาง
แล้วเอื้อมมือแตะที่รูปของชบา
 
 
 
“เมื่อเช้าเขื่อนบอกว่าอาทิตย์หน้าเขื่อนกับแม๊คก็จะกลับมาแล้ว ฟางจะพาลูกมาไหว้แม่ชบานะ
คะ”ฟางพูดก่อนจะนิ่งคิดถึงป๊อปปี้ที่ทำกับเธอเมื่อคืนนี้
 
 
 
 
ครืดดด
 
 
ฟางหันไปมองโทรศัพท์ที่ป๊อปปี้โทรหาเธอสลับกับย่าใหญ่ตั้งแต่เช้า แต่เธอเลือกจะไม่รับสายใคร
ทั้งนั้นแม้แต่ตัวย่าใหญ่เอง
 
 
 
“ไว้ฟางจะมาหาแม่ชบาใหม่นะคะ”ฟางพูดก่อนจะลุกขึ้นไปแล้วเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย
ตอนนี้เธอยังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากไปทำงาน เพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะเจอป๊อปปี้
 
 
 
ปี้น
 
 
ฟางหันไปมองรถที่บีบแตรใส่เธอ
 
 
“ยัยจอมป่วนอยู่ที่นี่นิเอง รู้บ้างมั้ยคนอื่นเค้าเป็นห่วงกันเนี่ย”โทโมะเลื่อนกระจกรถลงแล้วพูดขึ้น
ก่อนจะชวนฟางขึ้นรถไป
 
 
“แล้วพี่โทโมะรู้ได้ไงคะว่าคนอื่นเค้าตามหาฟาง”ฟางถาม
 
 
“ยัยแก้วอ่ะดิ โทรมาบ่นให้พี่ฟัง เพราะคิดว่าพี่จะพาเราไป โอ๊ย โดนบ่นซะหูชาเลย”โทโมะบ่นถึง
แก้วที่โทรมาจิกเข้าตั้งแต่บนเตียงจนเขาอาบน้ำแต่งแล้วตามหาฟางยังไม่เลิกโทรจิก
 
“แก้วน่ารักดีนะคะเอาใจใส่พี่ดีออก”ฟางพูดแล้วยิ้มๆ แก้วยังดูเหมาะกับโทโมะเป็นไหนๆ
 
 
“จุ้นจ้านน่ะสิไม่ว่า คอยดูนะ จะไม่เลี้ยงขนมแล้วคราวหน้า”โทโมะพูดแกมงอนแก้วที่ขัดเวลานอนตัว
เองตอนเช้า
 
 
“มีน้อยใจ มีงอนกันด้วย เป็นแฟนกันป่าวเนี่ย”ฟางแซว
 
 
“บ้าหรอ ไม่ใช่นะฟาง พี่จีบฟางอยู่นะจะเป็นแฟนแก้วได้ยังไง”โทโมะแย้ง
 
 
“ฟางไม่ดีพอให้พี่รักหรอกค่ะ”ฟางยิ้มเศร้าๆ
 
 
“ทำไมอ่ะ ฟางมีอะไรปิดพี่ก็บอกมาสิ”โทโมะถาม
 
 
“ซักวันพี่จะรู้เองล่ะค่ะ”ฟางยิ้มแล้วไม่พูดอะไรต่อก่อนจะมองข้างทางไป
 
 
 
“แล้วจะให้พี่ไปส่งที่บ้านเลยมั้ย”โทโมะถาม
 
“เอ่อ ฟางยังไม่อยากกลับตอนนี้ค่ะ”ฟางพูด
 
 
“เอ่อ ถ้าฟางมีอะไรในใจแล้วไม่สบายใจที่จะกลับบ้านตอนนี้พี่จะไม่ห้ามเรานะ งั้นเราไปอยู่คอนโด
พี่ก่อนละกัน พี่สัญญาเลย พี่จะไม่ทำอะไรเรา”โทโมะพูดพลางชูมือมาข้างหนึ่งแล้วทำ3นิ้วเพื่อ
สาบาน
 
 
 
“ค่า ขอบคุณพี่โทโมะมากนะคะ”ฟางพูดก่อนจะเดินตามโทโมะเข้าไปในห้องแล้วนั่งมองไฟใน
กรุงเทพที่กระจกใสบานใหญ่
 
 
 
 
ครืดๆ
 
 
 
“โทรมาตลอดจัง เป็นแม่รึเปล่าเนี่ย”โทโมะมองโทรศัพท์ตัวเองที่แก้วโทรจิกมาตั้งแต่เย็นแล้วเขา
ไม่ได้รับ ยัยแก้ว พี่ขอได้มั้ย นานทีได้อยู่กับฟาง2คนอย่าพึ่งโทรมาแบบนี้สิ
 
 
มาดูป๊อปปี้จะทำยังไงในเมื่อฟางหนีไปแล้ว
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะ