รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
ครืน
 
 
เสียงฝนตกลงมาปรอยๆ แม๊คโผเข้ากอดฟางแน่น ฟางขยับตัวเองให้แม๊คกอดตัวเองได้แต่ห้ามทับ
ท้องของเธอเพราะตอนนี้ท้องโตเกือบ5เดือนแล้ว
 
 
 
“แม่ฟางแม๊คกลัว”มีคซุกตัวกอดฟางไว้
 
 
“หลับเถอะนะครับ แม่กอดเราอยู่นี่แล้วนะ”ฟงพูดแล้วจูบลงที่หน้าผากแม๊คให้หลับก่อนจะมองที่
หน้าต่างที่ฝนตกโปรยปรายด้านนอก หลังจากวันนั้นที่ร้านกาแฟของแม่พิชชี่ เกือบ2เดือนแล้ว เธอก็
ไม่ได้ข่าวป๊อปปี้อีกเลย เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ
 
 
 
 
 
“ตาป๊อปยังไม่กลับอีกหรอแก้ว”ย่าใหญ่เดินลงมาด้านล่างบ้านกลางดึก
 
“ค่ะย่า ฝนก็ตกด้วย ไม่รู้ว่าพี่ป๊อปจะไปติดฝนที่ไหนรึเปล่า”แก้วพูด
 
 
“ตาป๊อปนะ ทำไมไม่กลับมาที่บ้านนะ เหลวไหลเกินไปแล้วนะ”ย่าใหญ่ดุป๊อปปี้
 
 
“นี่ก็ผ่านไป2เดือนแล้วหลังจากที่ฟางตัดเยื่อใยพี่ป๊อปไป พี่ป๊อปก็เอาแต่กินเหล้า เห้อ พี่ป๊อปนะพี่
ป๊อป”แก้วอดห่วงพี่ชายที่เอาแต่กินเหล้าไม่ได้
 
 
“โทรไปก้ไม่รับสายด้วยสิเหลานคนนี้ เห้อ ตายอร์ชก็หงอยไปเลยที่เห็นพ่อเค้าเป็นแบบนั้น”ย่าใหญ่
พูดเศร้าๆ
 
 
“งั้นแก้วว่าเราให้พี่เขื่อนกับพี่โทโมะช่วยพาพี่ป๊อปกลับมาดีกว่า”แก้วพูดก่อนจะเดินออกไปเรียก
เขื่อนที่ดูหนังอยู่ให้ออกไปหาป๊อปปี้ส่วนเธอก็กดโทรศัพท์โทรหาโทโมะ
 
 
 
 
 
“ครับผม พี่ไม่รู้นะ พี่ลองทายจากผับประจำที่มันกับเพื่อนชอบมากินน่ะ ครับตอนนี้พี่อยู่หน้าผับแล้ว
ครับ”โทโมะคุยโทรศัพท์กับแก้วหลังจากที่คนรักขอให้เขามาตามหาพี่ชายของเธอ
 
“เมื่อกี้เจอรถของพี่ป๊อปด้วยล่ะ”เขื่อนพูดเมื่อเอารถไปจอดที่ลานจอดรถมา
 
 
“งั้นแสดงว่าเรามาถูกที่ละล่ะ แก้วงั้นเดี๋ยวพี่เข้าไปตามไอ้ป๊อปมันก่อนนะ จ้า คร้าบๆ ไม่เหล่สาว
แน่นอนครับ ฝากดูแลฮานะด้วยนะ”โทโมะพูดแลวรีบบอกแก้วให้ดูแลฮานะที่เขาเอาไปฝากแก้วที่
บ้านเมื่กี้ก่อนจะออกมาตามหาป๊อปปี้
 
 
 
“นั่นรึเปล่าโทโมะ ใช่เฮียรึเปล่า”เขื่อนชี้ไปที่เค้าท์เตอร์บาร์เหล้าที่มีชายคนหนึ่งเอาแต่นั่งดื่มเหล้า
ตรงนั้นคนเดียว
 
 
“ทำไมมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ บ้านไม่กลับรึไง”โทโมะพูดเมื่อเดินไปถึงที่ป๊อปปี้นั่งอยู่พร้อมกับ
เขื่อน
 
 
 
“ปล่อยชั้น ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้น”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะดื่มเหล้าต่อ
 
 
“เฮีย พอเถอะนะ แล้วกลับบ้านกัน ทุกคนที่บ้านเป็นห่วงเฮียมากเลยนะ”เขื่อนพูด
 
 
“ห่วง คนอย่างชั้นใครมันจะมาห่วง มีเมีย เมียก็ยังจะทิ้งเลย แต่ก็สมแล้วล่ะ ที่เมียจะทิ้ง เพราะชั้น
มันคนไม่ดี ดีแต่ทำให้ฟางเสียใจ สุดท้ายเลยต้องเป็นแบบนี้ไง”ป๊อปปี้ที่เมาแล้วก็พูดออกมาเพ้อๆ
 
 
 
“แล้วการที่นายทำตัวเองแบบนี้ เอาแต่กินเหล้ามันยิ่งแย่ไปกว่าเดิมนะ”โทโมะพูด
 
 
“ช่างหัวมันสิ กินให้มันตายๆไปเลย จะได้ลืมว่าชั้นเคยทำให้ฟางต้องเจ็บมากมายแค่ไหน เราจะได้
เริ่มต้นกันใหม่”ป๊อปปี้พูดแล้วเทเหล้าอีกก่อนจะดื่มมันไป
 
 
“เฮีย เฮียเมาแล้ว กลับบ้านเถอะ”เขื่อนพูดแล้วเดินไปดึงป๊อปปี้จะกลับบ้านจนป๊อปปี้เซล้มลงไปกอง
กับพื้น
 
 
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น ปล่อย จะกลับก็กลับไปดิ”ป๊อปปี้พูดแล้วปัดมือเขื่อนออกก่อนจะเซแล้วขึ้นมา
นั่งลงที่เดิม
 
 
 
 
ซ่า
 
 
 
โทโมะเอาถังน้ำแข็งที่เอามาจากบาร์เทนเดอร์สาดใส่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
“สาดน้ำใส่ชั้นทำไมวะ อยากมีเรื่องเร้อะ’ป๊อปปี้ลุกไปกระชากเสื้อโทโมะจะเอาเรื่องทันที โทโมะจึง
ชกป๊อปปี้เพื่อเรียกสติ
 
 
“เลิกบ้าซะที แล้วก็กลับบ้านไปกับพวกชั้น รู้มั้ยนายทำให้ทุกคนที่บ้านเปนห่วง ทั้งแก้ว ย่าใหญ่
และก็ยอร์ชที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของนายอีกคนไงล่ะ กลับได้แล้ว”โทโมะตะคอกใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“หึๆ ชั้นนี่มันแย่ชะมัด สมควรแล้ว สมควรแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเช็ดเลือดที่ออกมาจากปากก่อน
จะลุกเดินออกไปด้านนอกผับซึ่งตอนนั้นฝนตกหนัก แต่ชายหนุ่มไม่สนใจกลับเดินไปกลางสายฝน
อย่างเลื่อนลอย
 
 
 
 
ปี้น
 
 
 
มีรถจะมาชนป๊อปปี้ โทโมะและเขื่อนรีบดึงป๊อปปี้ไปทันที ทั้ง3หนุ่มล้มลงกับพื้นที่ฝนตกลงมาหนัก
 
 
 
“จะบ้าไปแล้วรึไง ดูรถบ้างดิวะไอ้ป๊อป นี่มันไม่ใช่ตัวแกเลยนะเว่ย”โทโมะโมโหแล้วพูดกับป๊อปปี้
 
 
 
“ชั้นมันคือคนเลวมากนักรึไง ทำไมฟางถึงไม่ให้อภัยชั้นเลย ทำไมวะ ทำไม”ป๊อปปี้พูดก่อนจะชก
กับพื้นอย่างอัดอั้น เขื่อนและโทโมะตกใจรีบห้าม
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
โทโมะต่อยหน้าป๊อปปี้ไปอีกครั้งจนชายหนุ่มนอนลงกับพื้นแล้วจ้องมองสายฝนที่ตกลงมาจากฟ้า
เวลานี้สินะที่เขาะร้องไห้โดยที่ไม่มีใครเห็นได้
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางออกมาเบาๆ โทโมะและเขื่อนมองหน้ากันแล้วหันกลับไปมองป๊อปปี้ ก่อน
จะตัดสินใจแบกป๊อปปี้กลับมาที่บ้านโดยที่เขื่อนขับรถป๊อปปี้กลับมาเหมือนกัน
 
 
 
 
 
 
“ว้าย ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ทั้ง3คนเลยคะ”แก้วตกเมื่อเห็นโทโมะและเขื่อนที่แบกป๊อปปี้เข้ามามี
สภาพตัวเปียกฝนกันหมด
 
 
“ไอ้ป๊อปมันคลั่งน่ะแก้ว ช่วยมาทำแผลให้ไอ้ป๊อปที”โทโมะพูดแล้ววางป๊อปปี้ลงที่เตียงห้องนอนตัว
เอง แก้วมองสภาพพี่ชายที่ปล่อยให้ตัวเองทรุดโทรม หนวดเคราเริ่มขึ้น ผมไม่ยอมตัด ที่ใบหน้า
ตอนนี้มีรอยแผลจากโทโมะต่อยจนเลือดออก ส่วนที่มือก็เป็นรอยเลือดจากที่ตัวเองชกกับพื้น
 
 
 
“ฟาง ทำไมถึงไม่ให้อภัยชั้น ฟาง”ป๊อปปี้ละเมอเพ้อหาฟางขณะที่แก้วทำแผลให้
 
 
“เนี่ย เพ้ออย่างงี้ตลอดที่กลับแล้วล่ะ”เขื่อนพูด
 
 
“แก้ว เขื่อน รู้มั้ยว่าฟางอยู่ที่ไหน บอกพี่หน่อยเถอะ”โทโมะที่ยืนมองเพื่อนตัวเองที่สภาพย่ำแย่ก็
พูดขึ้น แก้วและเขื่อนมองหน้ากัน
 
 
 
 
“แฮ่กๆ”ฟางลืมตาตื่นมาในวันต่อมาแล้วมองไปรอบๆห้อง ทำไมถึงฝันถึงป๊อปปี้นะ ก่อนจะเดิน
อุ้ยอ้ายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
 
 
 
 
“ฮัลโหลจ้าพิช วันนี้ไม่ต้องเอาขนมไปส่งหรอ จ้า เดินทางดีๆนะ”ฟางรับโทรศัพท์จากพิชชี่ที่โทร
มาบอกว่าวันนี้จะพาแม่ไปไหว้พระทำบุญเลยต้องปิดร้าน ฟางจึงเดินเอาพวกเค้กไปใส่ตู้เย็น
 
 
“อ๊า อาเขื่อนไม่เอา แม๊คจั๊กจี้น้า”เสียงของแม๊คหัวเราะคิกคักทำให้ฟางชะงัก เดินออกมาที่ชานบ้าน
แล้วต้องตกใจที่เห็นแก้วและเขื่อนเล่นกับแม๊คอยู่
 
 
“คุณแก้ว เขื่อน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”ฟางถามอย่างตกใจ
 
 
“ก็ มาหาเธอไง เธอน่ะ กำลังทำให้พี่ชั้นตายทั้งเป็นนะ”แก้วพูดแล้วสบตาฟางนิ่ง
 
 
“อะไรกันคะ ฟางไม่เข้าใจ”ฟางไม่เข้าใจ
 
 
“ถ้าฟางไม่เข้าใจ งั้นฟางก็กลับไปกับพวกพี่จะได้มั้ย ถือว่าพี่ขอ”โทโมะเดินมาที่ด้านหลังฟางแล้ว
พูด ฟางหันไปมอง
 
 
“แต่ฟางบอกแล้วไงคะว่าฟางจะไม่กลับไปเด็ดขาดไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง”ฟางพูด
 
 
 
“แม้กระทั่งคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอใกล้จะตายเธอก็ไม่กลับไปดูดำดูดีเลยหรอ เธอนี่มันใจร้าย
เกินไปแล้วนะ เธอมันเห็นแก่ตัว”แก้วตะคอกว่าฟางก่อนน้ำตาจะไหล เขื่อนรีบอุ้มแม๊คไปอีกทาง
 
 
 
“ฟางไม่ได้เห็นแก่”ฟางกำลังจะพูดแต่แก้วพูดดักซะก่อน
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาแก้ตัว เธอรู้บ้างว่าหลังจากที่เธอบอกพี่ป๊อปว่าจะไม่มีวันกลับไปหาเค้า ไม่ยอมให้อภัยพี่
ป๊อป พี่ป๊อปก็เอาแต่กินเหล้า ไม่สุงสิงกัใคร กลายเป็นคนเก็บตัว ปล่อยเนื้อตัวจนหนวดขึ้นไม่ดูแล
ตัวเอง งานยริษัทก็ไม่ไปทำงาน นี่ใช่มั้ยสภาพพี่ป๊อปตอนนี้มันสาแก่ใจเธอแล้วใช่มั้ย หรือว่าต้องให้
พี่ชั้นตายไปต่อหน้าเธอ เธอถึงจะยอมให้อภัยเค้าน่ห้ะฟาง”แก้วร้องไห้แล้วว่าฟางออกมาอย่างอัด
อั้น โทโมะเข้าไปกอดปลอบแก้วไว้
 
 
 
 
“ถือว่าพี่ขอร้องนะฟาง ไปดูไอ้ป๊อปมันหน่อย จะต้องให้พี่กราบฟาง พี่ก็ยอมถ้าแลกให้ฟางกลับไปดู
มัน แค่วันเดียวพี่ก็ยอม”โทโมะขอร้องฟาง ฟางนิ่งเงียบ
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
ฟางค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนอนป๊อปปี้ช้าๆแล้วมองร่างสูงที่หลับอยู่เพราะพิษไข้
 
 
 
“คุณเป็นขนาดนี้เลยหรอคะ”ฟางมาใกล้ๆป๊อปปี้แล้วอึ้งที่เห็นสภาพของป๊อปปี้ ภาพของชายหนุ่มที่
หล่อเหลามีสาวๆมารุมล้อมตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มที่มีแต่หนวดเคราขึ้น ร่างกายทรุดโทรม น้ำตา
ใสๆไหลออกมาจากตาฟางทันที
 
 
 
“คนบ้า ทำไมถึงไม่รักตัวเองแบบนี้นะ เป็นอะไรขึ้นมาแล้วแม๊คกับคุณท่านจะอยู่ยังไง”ฟางพูดแล้ว
พยายามปาดน้ำตาที่ไหลออกมาแต่ปาดไปก็เท่านั้น มันไม่หยุดไหลเลย
 
 
 
“ฟาง ทำไมเธอถึงไม่ให้อภัยชั้น”ป๊อปปี้ละเมอเพ้อออกมา ฟางนิ่ง ก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่ข้างๆป๊อปปี้
อย่างระมัดระวังเพราะตัวเองกำลังท้องโย้อยู่
 
 
 
“ถึงชั้นจะโกรธคุณมากเท่าไหร่แต่ชั้นก็ไม่ยอมให้คุณตายหรอกนะคะ”ฟางเอื้อมมือไปจับที่แก้มของ
ป๊อปปี้อย่างอ่อนโยนเลยทำให้รู้ว่าป๊อปปี้ตัวร้อนไข้ไม่ลดเลยก็ลุกขึ้นไปเอากะละมังและผ้าขนหนูชุบ
น้ำมาเช็ดตัวให้กับป๊อปปี้เพื่อให้ไข้ลด
 
 
“ฟาง เธออยู่ไหนฟาง ฟาง”ป๊อปปี้ละเมอเรียกชื่อฟางอีกครั้งยิ่งทำให้ฟางน้ำตาไหลออกมา
 
 
 
“คนบ้า ทำไมไม่นึกถึงตัวเอง ป่วยจะตายอยู่แล้วนะ”ฟางพูดนึกถึงตอนที่ป๊อปปี้ป่วยแล้วขอร้องให้
เธอเช็ดตัวให้กับเขา ภาพที่เธอเคยดูแลเขาก็ผุดเข้ามาในหัว ก่อนเช็ดตัวให้ป๊อปปี้ต่อจนเสร็จแล้ว
เดินไปเอาของไปเก็บในห้องน้ำ
 
 
 
“ฟาง อย่าไปจากชั้นนะ ชั้นรักเธอ ฟาง”ป๊อปปี้ละเมอควานหาฟางในอากาศ ฟางยืนมองแล้วน้ำตา
ไหลกว่าเดิม
 
 
 
“ชั้นยอมเพราะว่าคุณป่วยเท่านั้น แต่ชั้นไม่หายโกรธคุณหรอก”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้ไว้ แต่ก็ต้อง
ระวังไม่ให้ท้องตัวเองเป็นอะไรไป
 
 
“อย่าเป็นอะไรนะคะ รักตัวเองซะบ้าง”ฟางพูดแล้วซบลงที่อกกว้างของป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ กว่าจะยอมมา”เขื่อนที่แอบดูฟางกับป๊อปปี้ที่ห้องพูดแล้วเดินมานั่งข้างๆย่าใหญ่ที่เล่นกับแม๊ค
และยอร์ช โดยมีแก้วและโทโมะนั่งอยู่
 
 
“แม๊คคิดถึงพี่ยอร์ช ย่าทวด แม๊คคิดถึงทุกคนมากเลยนะครับ”แม๊คพูดแล้วกอดยอร์ชกับย่าใหญ่ไว้
 
 
“ย่าทวดและทุกคนก็คิดถึงเรากับแม่มากเลยนะรู้มั้ย”ย่าใหญ่พูด
 
 
“อยากให้ฟางดูแลไอ้ป๊อปต่อไปจัง”โทโมะพูด
 
 
“นั่นน่ะสิคะ ไม่รู้ว่าถ้าพี่ป๊อปฟื้นขึ้นมาแล้วฟางยังจะหนีไปอีกอยู่รึเปล่า”แก้วพูด
 
 
 
 
 
ตอนนี้นิเขื่อนกับโทโมะที่เหนื่อยเลย
 
แล้วฟางจะหนีรึเปล่านะ ก็ไม่รู้สิๆ
 
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตน้า พอดีพิมเพลินลืมอัพน่ะ แหะๆ