หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“พิม ชั้นขอยืมโลชั่นหน่อยสิ ของชั้นมันหมดน่ะ”แก้วเดินมาเคาะประตูห้องพิมแล้วเอามือลูบท้องตัว

เองที่นูนแล้วนิดนึงเบาๆ ก่อนจะลองเปิดประตูเข้าไปในห้องเมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล๊อค

 

 

 

“ด้านล่างก็ไม่มี แล้วหายไปไหนของเค้านะ”แก้วแปลกใจแล้วเดินไปรอบๆห้องพิม เธอเคยเข้ามา

แค่ครั้ง สองครั้งเอง ห้องพิมเป็นโทนสีขาวสะอาดและเรียบหรู

 

 

 

 

“อะไรน่ะ”แก้วเห็นรูปแลบออกมาจากลิ้นชักข้างเตียงของพิมแก้วจึงเดินไปเปิดก็พบว่าในลิ้นชักนั้นมี

รูปของพิมกับโทโมะเต็มไปหมด มีผ้าเช็ดหน้าผินหนึ่งและที่สำคัญในนั้นมีสมุดบันทึกของพิม

 

 

 

“ขอโทษนะพิม”ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของแก้วก็วิสาสะเปิดสมุดบันทึกของพิมทันที

 

 

 

“วันที่xx ความสูญเสียพ่อผู้เป็นที่รักทำให้ชั้นไม่เหลืออะไรแล้วบนโลกนี้ รวมทั้งสมบัติทั้งหมด แต่

เหมือนพระเข้าไม่ใจร้ายกับชั้นเกิดไปส่งให้ชั้นมาอยู่กับเพื่อนของพ่อชั้น และเขาคนนั้นที่ให้

ผ้าเช็ดหน้าให้ชั้นซับน้ำตาในงานศพพ่อ เราเอกันอีกแล้ว ชั้นดีใจจังค่ะ โทโมะ”แก้วอ่านบันทึกพิมที่

เขียนถึงการเจอโทโมะครั้งแรกก่อนจะเปิดหน้าต่อไป

 

 

 

“วันที่xxxชั้นว่าชั้นหลงรักเค้าเข้าแล้วล่ะ แม้ว่าคุณอาจะชอบบอกว่าโทโมะเค้าถอดนิสัยเสือผู้หญิง

มาจากคุณอาทุกระเบียบนิ้วแต่ชั้นคิดว่า เค้าเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีนะ ทำให้เค้ามีเสน่ห์มากเลย”แก้ว

อ่านแล้วแอบขำก่อนจะนั่งอ่านบันทึกต่อ

 

 

 

 

“วันนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวชั้น แม้มันจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเด็กสองคนที่อยู่ในบ้านด้วยกัน

ตามลำพัง แต่ชั้นยอมรับว่าชั้นเต็มใจที่จะเสียความบริสุทธ์ของชั้นไปให้กับเค้า เค้าคือคนที่ชั้นรัก

มากแม้เค้าจะบอกว่าเค้าไม่พร้อมจะแต่งงาน ไม่พร้อมจะมีลูก แต่ชั้นก็ยังยอมรับข้อเสนอนี้ คือเป็นผู้

หญิงของเค้า ชั้นรักคุณนะ โทโมะ”แก้วอ่านบักทึกแล้วนิ่งก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านต่อ

 

 

 

“วันที่xxxคุณอาช่วยผู้หญิงคนหนึ่งจากเงื้อมือพ่อเลี้ยงหื่นกามท่ะข่มขืนเธอ โดยยื่นข้อเสนอว่าจะ

เลี้ยงดูเธอถ้าเธอยอมเป็นของคุณอา แต่แล้วโทโมะก็พูดว่าจะไม่ยอมให้พ่อของเขามีบ้านเล็กอีก

แล้ว ก่อนจะออกปากขอผู้หญิงคนนั้นจากพ่อมาเป็นผู้หญิงของตัวเอง ทำไมนะเธอต้องมาด้วยแบม

ความเสียใจของชั้นมันคงได้แค่ร้องไห้ในใจเท่านั้น ทำไงได้เมื่อมันคือสิ่งที่คนที่ชั้นรักเลือกชั้นก็

ต้องยอมรับมัน แบมเป็นผุ้หญิงของโทโมะอีกคนโดยโทโมะบอกกับแบมเช่นเดียวกับชั้นว่าไม่อยาก

มีลูกและไม่แต่งงาน แบมเองก็ยอมรับขอเสนอของโทโมะเช่นกัน ต่อจากนี้โทโมะคงไม่ได้มีเวลามา

หาชั้นบ่อยๆเพราะต้องแบ่งเวลาไปหาแบมอีกคน ทำไงได้ล่ะ ชั้นบอกแล้วว่ามันคือความต้องการของ

คนที่ชั้นรัก”แก้วอ่านบันทึกอีกวันก็อดสงสารพิมไม่ได้ที่ต้องกล้ำกลืนรับแบมเข้ามาอีกคน โธ่ พิม

 

 

 

 

“วันที่xxxx โทโมะรับผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้าน แต่คราวนี้แปลกกว่าเดิมเพราะเธอคนนี้ถูกโทโมะ

มัดมือมัดเท้าแล้วโยนลงมาในบ้าน แบมไม่พอใจมากที่เห็นผู้หญิงคนนี้ซึ่งชั้นก็ไม่พอใจเหมือนกัน

แต่ต้องเงียบไว้ คนนี้น่ะหรอเป็นผู้หญิงของโทโมะอีกคนทำไมเขาถึงไม่ถนอมเธอเลยนะ แถมยังมา

ทะเลาะกัน อะไรกัน พ่อแม่ผู้หญิงคนนี้ขายเธอให้กับโมะงั้นหรอ ดูท่าแล้วเธอก็ไม่ยอมโทโมะอีก

ด้วย ก่อนที่ชั้นจะคิดอะไรโทโมะก็มาฝากให้ชั้นดูแลเธอคนนี้ ถ้าเธอไม่ได้เข้ามาเพราะรักโทโมะอีก

คนก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ แก้ว”แก้วอ่านบันทึกที่พิมบันทึกถึงเธอที่เข้ามาในบ้านโทโมะวันแรกก็ยิ้มขำที่

เธอกับโทโมะทะเลาะกัน รวมถึงแบมด้วย แก้วคิดถึงวันนั้นก็ใจหาย แม้ว่าจะทะเลาะกับแบมบ่อยแต่

เธอไม่คิดว่าแบมจะทำร้ายเธอแบบนี้ได้เลย

 

 

 

 

“วันที่xxx วันนี้แบมกับแก้วมีเรื่องกัน ก็ทำไงได้ล่ะ ยัยแบมน่ะอารมณ์ร้อนปากหาเรื่องชาวบ้านดีนัก

ต้องโดนซะบ้าง สะใจชะมัด แล้ววันนี้โทโมะก็เผลอทำร้ายแก้วจนหัวแตกก่อนจะคุมอารมณ์ตัวเอง

ไม่อยู่เผลอตบแก้ว ซึ่งชั้นเองก็ตกใจมากเพราะชั้นไม่เคยเห็นโทโมะในมุมแบบนี้ก่อนชั้นจะขึ้นไปทำ

แผลให้แก้วได้ยินแก้วบบอกว่าเกลียดและอยากไปจากที่นี่มันทำให้ชั้นยิ่งดีใจ ขอโทษนะแก้วที่ชั้น

ดีใจ เพราะแม้เราจะเป็นเพื่อนกันแต่ เรื่องของหัวใจชั้นรักใครแล้วชั้นไม่อยากใช้คนรักคนเดียวกับ

เพื่อนเลย แค่แบมก็ปวดหัวะแย่อยู่แล้ว”แก้วอ่านแล้วนึกถึงวันเก่าๆ ใช่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกจะ

ยอมใช้คนรักคนเดียวกันกับเพื่อน

 

 

 

 

“วันที่xxx แก้วเริ่มออกไปหางานทำ แต่ชั้นแปลกใจเมื่อคืนนึงแก้วหายไปไม่กลับมานอนที่บ้าน

เหมือนกับโทโมะ แต่เรื่องโทโมะเค้าไม่แปลกหรอกเพราะรายนั้นเค้าชอบหนีไปนอนโรงแรมของตัว

เอง แต่พอแก้วกลับมา ทำไมถึงกลับมาพร้อมโทโมะนะ ทั้งๆที่ออกไปคนละทางกันเลย ถ้ามันเป็น

อย่างที่ชั้นคิด ชั้นคงทำใจไม่ได้แน่ๆ”แก้วอ่านบันทึกก็ซึมลงไป วันนั้นวันที่เธอกับโทโมะมีอะไรกัน

ครั้งแรกที่โรงแรมของเขา วันที่เธอเป็นผู้หญิงของเขาเต็มตัว

 

 

 

 

“วันที่xxxทำไมกันทั้งๆที่พวกเราคือผู้หญิงของโทโมะแต่ทำไมโทโมะต้องสนใจแก้วแค่เพียงคน

เดียว ยัยแบมน่ะก็ทำดีได้แค่บ่นโวยวายไม่เห็นะทำอะไรอย่างที่ปากว่าซักอย่าง เหอะ”แก้วอ่าน

บันทึกแล้วเริ่มเอะใจถึงสำนวนที่เริ่มเปลี่ยนไปของพิม

 

 

 

 

“วันที่xxx รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของแก้วกับโทโมะจะพัฒนาไปไวนะ เหอะทำไงได้ล่ะก็ยัยนั่นมีเพื่อ

นของยัยนั่นอ่อยเพื่อนของโทโมะนี่นาเลยใช้เป็นสะพานเชื่อมไปได้”แก้วอ่านบันทึกละนิ่วหน้า

 

 

 

“วันที่xxxโทโมะพายัยแก้วออกไปไหนไม่รู้ตั้งหลายวัน มันจะมากไปแล้วนะ ทั้งชั้นทั้งแบมไม่เคยมี

ที่โทโมะจะมาเดือดร้อนโวยวายได้เท่าเธอ ปากบอกว่าเกลียดๆ สุดท้ายก็เป็นเมียของโทโมะอีกคน

ทำเป็นเกลียดจริงๆแล้วระริกระรี้จนตัวสั่น”แก้วอ่านบันทึกแล้วอึ้งไม่คิดว่าพิมจะคิดอะไรแบบนี้กับเธอ

 

 

 

 

“วันที่xxxโทโมะพาแก้วกลับมาที่บ้าน สภาพแก้วเหมือนฆ่าตัวตายมาเลย คงจะทะเลาะกับโทโมะ

แรงมากเลยสินะ ถึงยังไงก็เหอะ ปวดใจชะมัดที่โทโมะรักและดูแลแก้วแบบนี้ ชั้นอิจฉาเธอจริงๆ

แก้ว”

 

 

 

 

“วันที่xxxยัยนั่นท้องงั้นหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ไหนโทโมะบอกว่าจะไม่ปล่อยให้มีเรื่องแบบนี้

เกิดขึ้นนี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”แก้วอ่านบันทึกแล้วต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงพิมก็รีบซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้า

ของพิมทันที

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ไปช่วยพิมเลือกของวันนี้”พิมเดินเข้ามาในห้องพร้อมโทโมะแก้วชะงักเมื่อมอง

ลอดผ่านช่องเล็กๆของตู้เสื้อผ้า

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเองก็จะได้เลยไปดูของของแก้ว ยัยนั่นน่ะช่วงนี้เห็นชอบใส่หมวกไม่รู้ใบนี้ยัยนี่

จะชอบมั้ยนะ”โทโมะพูดแล้วมองหมวกสีแดงเลือดหมี่ตัวเองเลือกมาเองกับมือ

 

 

 

“อืมมม อย่าพิม”โทโมะถูกพิมดึงไปจูบอย่างร้อนแรงก่อนพิมจะดึงเอาถุงหมวกของแก้วลงกับพื้น

แล้วนัวเนียโทโมะ

 

 

 

“ทำไมล่ะคะ ไม่ต้องกลัวแก้วเห็นหรอก แก้วน่ะนอนกลางวัน ไม่ต้องห่วงนะ พิมจะไม่บอกเรื่องนี้กับ

แก้วเด็ดขาด”พิมพูดจบก็จูบโทโมะอีกครั้งก่อนจะดันชายหนุ่มลงไปนอนบนเตียงแล้วปลดกระดุมเสื้อ

เชิ้ตดทโมะออกแล้วจูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้าง โทโมะที่เริ่มเคลิ้มไปก้มองถุงหมวกของแก้วที่เขาซื้อ

มาก็รีบดันพิมออกจากตัวเองแล้วติดกระดุม

 

 

 

“ทะ ทำไมกันล่ะคะโทโมะ ไม่ต้องการพิมแล้วหรอ”พิมถามโทโมะทันที

 

 

 

 

“ไม่ใช่อย่างงั้น แต่มันถึงเวลาแล้วล่ะที่ชั้นต้องเลือกซักคน ขอโทษนะพิม ชั้นไม่อยากให้แก้วต้อง

มาเสียใจเพราะชั้น”โทโมะพูดทำเอาแก้วที่ฟังอยู่อึ้งก่อนโทโมะจะคว้าถุงหมวกแล้วเดินออกไปจาก

ห้องนอนพิมทันที พิมนั่งนิ่งกับเตียง

 

 

 

“ทำไมต้องแคร์มันมากขนาดนี้ ทั้งๆที่ชั้นมาก่อนนะ ถ้าไม่มีเธอ ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้”พิมแค้น

ใจก่อนจะเห็นตู้เสื้อผ้าเธอมันปิดไม่สนิทก็ลุกขึ้นไปดูที่ตู้เสื้อแก้วรีบเอามือปิดปากและจมูกตัวเอ

งกลัวพิมจะรู้ตัวอย่างลุ้นๆ

 

 

 

 

“ค่า เดี๋ยวพิมออกไป”พิมบอกแม่บ้านก่อนจะมองตู้เสื้อผ้าอีกครั้งแล้วเดินออกากห้องไปแก้วโล่งใจ

ทันที

 

 

 

 

 

ตกกลางคืนแก้วกำลังนอนที่ห้องตัวเองอยู่โทโมะก็เดินเข้ามาในห้องแล้วล้มตัวนอนข้างๆ

 

 

 

 

“หมวกใหม่ที่ชั้นซื้อให้น่ะ สวยมั้ย ชั้นตั้งใจเลือกให้เธอเลยนะแก้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราใส่ไปเที่ยวกัน

นะ”โทโมะพูดแล้วเลื่อนไปนอนหนุนตักแก้ว แก้วลูบผมโทโมะก่อนจะเลื่อนหน้าลงมาจูบปากโทโมะ

 

 

“มีอะไรรึเปล่าแก้ว”โทโมะถามปนเขินเมื่อแก้วทำแบบนี้กับเขา

 

 

“ไปนอนกับพิมบ้างก็ได้นะคะ แก้วไม่โกรธหรอก”แก้วพูด

 

 

 

“ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะแก้ว”โทโมะตกใจเพราะตั้งแต่แก้วท้องเขาไม่คิดจะนอนกับสาวที่ไหนอีกเลย

 

 

“พิมมาก่อนทุกคนของโทโมะ พิมเป็นเพื่อนที่ดีของแก้วในบ้านนี้ แก้วรู้ว่าพิมเองก็รักโทโมะมากแค่

ไหน ตอนนี้ถึงโทโมะจะนอนกับแก้วก็คงได้แค่นอนกอดเฉยๆเพราะแก้วท้องอยู่ โทโมะให้เวลากับ

พิมบ้างก็ได้นะ”แก้วพูด

 

 

 

 

“แต่ว่าแก้ว ชั้นไม่คิดจะทำแบบนั้นอีกแล้ว ชั้นน่ะ อื้อ”โทโมะพยายามจะพูดแก้วจึงจูบปิดปาก

 

 

 

“ไปหาพิมบ้างเถอะนะ แก้วไม่โกรธหรอก แก้วเข้าใจ และแก้วก็สงสารพิมด้วย”แก้วพูดทำเอาโท

โมะคิดหนักและอึ้งไม่คิดว่าแก้วจะบอกให้เขากลับไปนอนกับพิมแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ”ฟางเดินมาหาป๊อปปี้ที่กำลังเช็ดตัวให้แครอลอยู่

 

 

“วันนี้ชั้นอยากทานข้าวกับแครอลน่ะ เธอบอกแม่บ้านให้เอาอาหารขึ้นมาหน่อยนะ”ป๊อปปี้สั่ง ฟาง

พยักหน้าแล้วสักพักแม่บ้านก็เอาอาหารขึ้นมาชั้นบน

 

 

 

“เอาข้าวเพิ่มอีกจานด้วยครับป้าพร วันนี้ฟางจะกินข้าวเป็นเพื่อนผมบนนี้”ป๊อปปี้พูดทำเอาป้าพรแอบ

ยิ้มก่อนจะเดินลงไปเอาข้าวมาให้ฟางด้วย

 

 

“เอ่อ ความจริงแล้วให้ฟางไปทานข้าวกับป้าพรก็ได้นะคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

“ชั้นสั่งไปแล้วก็ทานด้วยกันนี่ล่ะ อ่ะ กินไปเลยนี่ไก่ อ่ะนี่ผัดผัก อ่ะนี่หมู นี่ไข่ลูกเขย”ป๊อปปี้ไม่ตอบ

แล้วตักกับให้ฟางจนเต็มจานข้าว

 

 

 

“พอแล้วค่ะ มันเต็มจานฟางหมดแล้วน้า”ฟางมองจานข้าวตัวเองก่อนจะนั่งเขี่ยข้าวไปมา

 

 

 

“นี่ถ้าเขี่ยข้าวไม่ยอมกินชั้นนี่ล่ะจะกินเธอแทนนะ กินข้าวไปเลย”ป๊อปปี้พูดก่อนที่ทั้งคู่จะทานข้าวจน

เสร็จเมื่อฟางจะเอาจานข้าวไปเก็บแต่ป๊อปปี้รวบตัวฟางมานั่งตักตัวเองไว้

 

 

 

“คุณป๊อปปล่อยฟางนะคะ ฟางจะเอาจานไปล้าง”ฟางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดป๊อปปี้จึงโดนชายหนุ่ม

หอมแก้มทีนึง

 

 

 

“ทานข้าวแล้วชั้นยังไม่ได้กินของหวานเลยนะ มาให้ชั้น กิน ของหวานก่อน”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อน

จะพลิกตัวฟางมาช้อนจูบอย่างร้อนแรง

 

 

“โอบชั้นด้วยสิ”ป๊อปปี้พูดจบก็จูบฟางต่อโดยที่ฟางจูบตอบและเอามือโอบรอบคอป๊อปปี้ไว้

 

 

 

“เธอนี่มันน่ากินไปทั้งตัวเลย ชั้นชักะอดใจไม่ไหวแล้วล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

 

“อ๊าย ไม่เอาน้าคุณป๊อปไม่อย่างนี้ คนบ้าฟางมีพ่อมีแม่นะแล้วอีกอย่างทำแบบนี้ทำไมกันเราไม่ได้

รักกันซักหน่อย”ฟางพูด

 

 

 

“อ๋อ อยากฟังอีกหรอวันนั้นยังไม่รู้ตัวอีก”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางไว้

 

 

 

“ฟังดีๆนะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะกระซิบข้างหูฟาง

 

 

 

“มั้ง”ป๊อปปี้พูดเท่านั้นฟางก็รีบผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเธอทันที

 

 

 

 

“มั้ง แค่นี้น่ะหรอ พูดแค่นี้แต่ทำกับฟางจนช้ำไปหมดมันไม่คุ้มกันเลย”ฟางหน้างอแบบนั้นป๊อปปี้ไม่

ตอบแต่กอดฟางไว้

 

 

 

 

“พอดีว่าชั้นมันพวกbody languageอ่านะอยากรู้ว่าชันคิดยังไงก็ดูจากภาษากายชั้นละกัน มานี่

ม้ะ”ป๊อปปี้พูดจบก็ฝังจมูกลงที่แก้มฟางซ้ายทีขวาทีก่อนจะฝังลงที่ต้นคอขาวของฟาง

 

 

 

 

“อ๊าย คุณป๊อปอย่านะ มันจั้กจี้ ฟางขนลุกหมดแล้วเนี่ย”ฟางหน้าแดงด้วยความเขินดันป๊อปปี้ออก

 

 

 

“อ้าว อยากรู้มั้ยใช่หรอ ป่ะ ไปห้องชั้นเถอะ”ป๊อปปี้พูดก็จะพาฟางไปห้องนอนตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“อื้มม น้ำ หิวน้ำ”เสียงแครอลพูดทำให้ฟางและป๊อปปี้หันไปมองแครอลที่ขยับตัว

 

 

 

“พี่ป๊อป แครอลหิวน้ำ”แครอลพูดขึ้น

 

 

 

 

“แครอล”ป๊อปปี้พูดแล้วโผเข้ากอดแครอลแน่นด้วยความคิดถึงก่อนน้ำตาแก่งความดีใจจะไหลออกมา

 

 

 

 

 

แครอลฟื้นแล้ว จะเป็นไงต่อก็อย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะ

 

 

 

แต่ตอนนี้ขอเน้นบันทึกของพิมก่อนนะ