หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนคะโทโมะ”พิมพลิกตัวมาจะกอดโทโมะแต่พบกับความว่างเปล่าก็ลุกขึ้นแล้วเห็นโทโมะ

กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่

 

 

 

“วันนี้ชั้นนัดกับแก้วไว้น่ะ สัญญากันว่าจะพาไปเที่ยว”โทโมะพูดพลางสวมเสื้อยืด

 

 

“แต่แก้วเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอคะว่าให้คุณมาหาพิม ก็เท่ากัยว่าแก้วเค้ายอม”พิมพูดแต่โทโมะ

พูดดักไว้ก่อน

 

 

 

“ชั้นไม่ยอม ที่แก้วให้ชั้นมาอยู่กับเธอเพราะแก้วเห็นว่าเธอมาก่อนแก้วและให้ชั้นกลับไปดูแล สนใจ

เธอบ้าง แค่ชั้นจะเลยจริงๆนะว่าถ้าหลังงานแต่งงานของชั้นกับแก้วแล้ว เราคงต้องยุติความสัมพันธ์

แบบนี้ เพราะชั้นไม่อยากให้แก้วกับลูกเสียใจ”โทโมะพูดทำให้พิมกำมือแน่นอย่างเจ็บปวด

 

 

 

“แต่พิมรักโทโมะนะคะ โทโมะจะทิ้งพิมไม่ได้นะ ไหนโทโมะสัญญากับพิมแล้วไงว่าจะไม่ทิ้ง”พิม

พูดออกมาก่อนน้ำตาจะไหลออกมาไม่หยุดโทโมะเห็นก็อดสงสารไม่ได้เลยเดินมานั่งลงข้างๆพิม

แล้วจูบที่หน้าผาก

 

 

 

“ชั้นก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอไง ชั้นยังดูแลเธอเหมือนเดิมส่งเสียเงินให้เธอเหมือนเดิมทุกอย่างตาม

สัญญา แต่เพียงแค่เราควรยุติความสัมพันธ์แบบนี้ซะ เพราะชั้น ไม่อยากทำร้ายคนที่ชั้นรัก”โทโมะ

พูดยิ่งทำให้พิมเจ็บใจ

 

 

 

“พิมเองก็รักคุณไม่แพ้แก้วนะ ฮึก ผิดก็แค่พิมไม่ได้ท้องเหมือนแก้ว นี่ถ้าพิมท้องคุณคงไม่ทิ้งพิมใช่

มั้ย”พิมพูด

 

 

 

“ถึงแก้วไม่ได้ท้องชั้นก็เลือกแก้ว เพราะชั้นรักเค้า แต่กับพิม ยิ่งเรารู้จักกันชั้นยิ่งรู้สึกว่าเธอเหมือน

น้องสาวชั้นคนนึง”โทโมะพูดก่อนะพยายามแกะมือพิมที่กอดเขาไว้ออก

 

 

“ชั้นขอโทษนะพิม ถ้าคืนนั้นชั้นห้ามตัวเองไว้อยู่ ความสัมพันธ์ของเรา2คนคงไม่ต้องทำให้ใครเจ็บ

กันแบบนี้ ชั้นอยากให้เธอเจอคนที่ดีๆ ดีกว่าชั้น เข้ามาดูแลเธอนะพิม”โทโมะพูดก่อนจะเดินออก

จากห้องไป

 

 

 

 

“ทำไม ทั้งๆที่แบมก็ไม่อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่เลือกชั้น ถ้าไม่มีเธอ ฮือๆ ทุกอย่างคงไม่ต้องเป็นแบบ

นี้”พิมพูดออกมาอย่างคับแค้นใจพลางปาดน้ำตาทิ้ง แอ้ด โทโมะเดินเข้ามาในห้องแก้วเห็นแก้ว

กำลังนอนหลับอยู่ก็เดินไปจูบแก้วอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“มาแล้วหรอ ทำไมไม่อยู่กับพิมต่อล่ะ”แก้วขยี้ตาแล้วถามโทโมะ

 

 

“เธอเป็นเมียชั้นนะแก้ว ทำไมชอบให้ชั้นไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นจัง”โทโมะกอดแก้วแล้วพูด

 

 

“พิมไม่ใช่คนอื่นนะโทโมะ พิมมาก่อนแก้ว และที่สำคัญพิมก็รักโทโมะมากเลยนะ”แก้วพูด

 

“แล้วแก้วล่ะไม่รักโทโมะหรอถึงให้โทโมะทำแบบนี้”โทโมะถามแก้วขึ้นพลางจ้องตาแก้ว

 

 

“ถ้าไม่รักก็คงจะหนีไปแล้ว จะอยู่ที่นี่ทำไมเล่าคนบ้า”แก้วเขินสายตาของโทโมะก่อนตะซุกตัวกอด

โทโมะไว้

 

 

“แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ”โทโมะถาม

 

 

“แก้วบอกแล้วไงว่าแก้วสงสารพิม พิมเป็นเพื่อนแก้วคนนึงที่มาอยู่ที่นี่แก้วมาที่หลังแต่ได้โทโมะไป

มันรู้เหมือนไม่แฟร์กับชีวิตพิมเค้ามากเลยนะ”แก้วพูด

 

 

 

“ถ้าคืนนั้นชั้นห้ามใจไว้อยู่พิมคงจะไม่รักชั้นแบบนี้”โทโมะพูดเศร้าๆแก้วจึงจับมือโทโมะไว้

 

 

“ไม่เป็นไรแก้วเข้าใจ”แก้วพูด

 

 

 

“แก้วรู้ด้วยหรอเรื่องนั้น”โทโมะถามแก้วชะงักนึกได้ว่าตัวเองแอบอ่านบันทึกของพิม

 

 

 

“เอ่อ แก้วเดาน่ะ ไปอาบน้ำละดีกว่า”แก้วพูดแล้วรีบลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไปทันที โทโมะมองตามด้วย

ความสงสัยก่อนจะนั่งมองข้าวของในห้องของแก้วเรื่อยๆพลางอมยิ้ม

 

 

 

“สมุดอะไรเนี่ย”โทโมะเห็นสมุดบันทึกที่อยู่ใต้หมอนแก้วก็ถือวิสาสะเปิดดูทันที

 

 

 

 

 

 

“ค่อยๆนะแครอล”ป๊อปปี้กับโบว์ช่วยกันพยุงแครอลนั่งลงที่โซฟา

 

 

“แครอลชั้นดีใจมากเลยนะที่เธอฟื้นขึ้นมา จากนี้ไปพี่ป๊อปจะได้ไม่ต้องมาดุชั้นแค่คนเดียวอีกแล้ว”โบว์ยิ้ม

 

 

 

“เหอะ ไม่ต้องเลย ถึงแครอลฟื้นแล้วพี่ก็ยังจะดุเราเหมือนเดิมนี่ล่ะ ไม่ต้องทำเป็นดีใจเลย เรื่องเรา

กับไอ้เก้งนั่นยังไม่เคลียร์นะ”ป๊อปปี้รีบพูดก่อนจะขยี้ผมโบว์เบาๆ

 

 

 

“กั้งค่ะ ไม่ใช่เก้ง แหม ก็ลองขัดขวางความรักของโบว์สิคะ โบว์จะฟ้องฟาง”โบว์รีบพูดทำให้ฟางที่

ทำความสะอาดอยู่ได้ยินก็แทบทำของหล่น

 

 

 

“นี่แครอลคงจะหลับไปนานมากสินะคะ งั้นบอกหน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่บ้าง”แครอลถามทำเอา

ป๊อปปี้และโบว์มองหน้ากันอึกอักไม่รู้จะเริ่มพูดกันยังไง

 

 

 

“อะไรกันรึเปล่าคะ บอกแครอลมาสิ แล้วนี่พ่อกับแม่ไปไหนแล้วล่ะคะ รึว่าไปทำงาน”แครอลถามถึง

พ่อแม่ยิ่งทำให้ป๊อปปี้พูดไม่ออกพลางมองน้องสาวตัวเองเป็นระยะๆ

 

 

 

“แครอลคือตั้งใจฟังพี่ดีๆนะ คือ หลังจากเหตุการณ์รถชนวันนั้น แครอลเป็นเจ้าหญิงนิทรา ส่วนพ่อ

กับแม่เสียชีวิตทันที”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“มะ ไม่จริงใช่มั้ยพี่ป๊อป พี่ป๊อปกำลังแกล้งแครอลใช่มั้ย”แครอลอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

“มันเป็นความจริงแครอล คุณอากับคุณน้าเสียชีวิตไปตั้งแต่5ปีก่อนแล้ว”โบว์พูดแล้วเบือนหน้าหนีไม่ให้น้ำตาไหล

 

 

 

 

“ฮือๆ ทำไมกัน ทำไมพ่อกับแม่ถึงโชคร้ายแบบนี้ ทำไม ฮือๆ”แครอลทรุดลงกับพื้นร้องไห้ป๊อปปี้รีบเข้ามาปลอบ

 

 

 

“เดี๋ยวพี่พาไปเยี่ยมหลุมศพพ่อกับแม่นะ”ป๊อปปี้พูด ฟางมอง2พี่น้องแล้วสงสารจับใจเมื่อทั้งคู่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไป

 

 

 

“แม่คะ พ่อคะ แครอลฟื้นแล้วนะคะ ฮือๆแครอลขอโทษที่ไม่ได้ไปงานศพพ่อกับแม่ แครอลฮือๆ แค

รอลไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้กับครอบครัวของเรา”แครอลว่างดอกไม้ลงที่หลุมศพ

ของพ่อแม่แล้วทรุดลงร้องไห้หนัก

 

 

 

“พ่อครับแม่ครับตอนนี้น้องฟื้นแล้วนะครับผมสัญญาผมจะดูแลน้องเอง เพราะน้องคือสิ่งเดียวที่ผม

เหลืออยู่ในตอนนี้พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดปลอบแครอลตรงนั้น ฟางมอง

ป๊อปปี้กับแครอลก็น้ำตาไหล

 

 

 

“ไม่เอาไม่ร้องสิฟาง”โบว์ปลอบฟาง

 

 

“แต่ทุกอย่างมันเกิดจากพ่อของฟาง”ฟางพูดอย่างรู้สึกผิดที่พ่อเธอทำร้ายครอบครัวนี้ไป

 

 

“แต่พ่อเธอคือคนทำไม่ใช่เธอซักหน่อยนะฟาง อย่าคิดมากเลยนะ เธอเองก็ต้องเสียแม่ของเธอไปจากเรื่องวันนั้นนะ”โบว์ปลอบฟาง

 

 

 

“เออ จริงสิ แครอลหลับไปเกือบ5ปีแล้วพี่ป๊อปมีแฟนรึยังคะ เมื่อกี้ได้ยินโบว์พูดอะไร ฟางๆ”แครอล

ถามทำให้ป๊อปปี้อึกอักแอบหันไปมองฟางที่ยืนกับโบว์

 

 

 

 

“แล้วพี่คนนี้เค้าเป็นใครหรอคะเห็นตั้งแต่อยู่บ้านเราละ แครอลว่าจะถามก็ไม่ได้ถาม อย่าบอกนะว่านี่

คือคนที่ชื่อฟาง”แครอลขี้ไปที่ฟางที่ยืนกับโบว์ทันที

 

 

 

“ถูกต้อง/เอ่อ คือ”โบว์รีบพูดเพราะเห็นป๊อปปี้อึกอักหน้าแดงไม่ยอมพูด

 

 

 

“แล้วพี่ฟางเป็นใคร มาจากไหน แล้วมาอยู่ด้วยกันได้ยังไง แต่งงานกับพี่แครอลแล้วหรอคะ หรือว่า

ยัง ถ้ายังมาอยู่ด้วยกันแล้วพ่อแม่ไม่ว่าหรอ แล้วพี่2คนรักกันได้ยังไง”แครอลรัวคำถามชุดใหญ่ถาม

ฟางจนเธอตอบไม่ทัน

 

 

 

“พอเลยๆแครอล กลับบ้านกันเถอะแล้วค่อยว่ากัน”ป๊อปปี้รีบพูดแล้วขับรถพาสาวๆกลับบ้านไป

 

 

“เออ จริงสิพี่ป๊อป แล้วตำรวจว่ายังไงเกี่ยวกับคดีของพ่อแม่เรา จับตัวคนร้ายได้มั้ย”แครอลถาม

 

“ไม่ได้ เอ่อ คดีทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุน่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“อะไรกัยพี่ป๊อปก็รู้ว่าพ่อแม่เราระมัดระวังในการขับรถแค่ไหนไม่มีทางเกิดอุบัติเหตุได้หรอก”แครอลพูด

 

 

“คือเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของพ่อพี่เองค่ะ”ฟางเงียบมานานก็เปิดปากพูด

 

 

 

“อย่านะฟาง”ป๊อปปี้มองฟางอย่างตกใจเพราะเห็นฟางจะพูดทุกอย่าง

 

 

 

“อย่าอะไรพี่ป๊อป ทุกคนปิดบังอะไรแครอลบอกมานะ พี่ฟางเล่ามาไม่ต้องกลัวพี่ป๊อปหรอก”แครอล

พูด ฟางมองหน้าป๊อปปี้ที่ส่ายหน้า ก่อนจะสูดลมหายใจช้าๆ

 

 

 

“ที่พ่อแม่ของน้องแครอลเสียชีวิตมันเป็นความผิดทั้งหมดของพ่อฟางเอง พ่อของฟางเป็นคนขับรถ

ชนรถของพ่อแม่น้องแครอลแล้วร่วมมือกับญาติที่เป็นตำรวจแก้ไชคดีให้คดีพลิกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ

ทั้งหมด”ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา

 

 

 

“แก แล้วแกมาอยู่ที่นี่ทำไมกัน จะมาฆ่าชั้นกับพี่ชั้นเหมือนกับที่พ่อแกฆ่าพ่อแม่ชั้นงั้นหรอ”แครอล

อึ้งกับสิ่งที่ได้ยินก็ผลักฟางล้มลงกับพื้น

 

 

 

“แครอลอย่าทำฟางเลย”ป๊อปปี้ดึงแครอลห้ามไม่ให้แครอลทำร้ายฟาง

 

 

 

“พี่ป๊อปปล่อยฟาง มันฆ่าพ่อแม่เรานะ”แครอลมองอย่างแค้นใจ

 

 

 

“แต่ฟางเองก็แต่งงานกับพี่แล้วนะแครอลใจเย็นๆก่อน”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน มันเป็นลูกคนที่ฆ่าพ่อแม่เรานะพี่จะแต่งงานกับมันทำไม"แครอลแผดเสียงร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

"มันคือความต้องการของคุณย่า เพราะฟางคือลูกสาวของคุณน้านิตยาคนสนิทของคุณย่าและพี่ฟางต้องเสียแม่ของเค้าไปในเหตุการณ์วันนั้นเหมือนกันค่ะ มันคือความต้องการของคุณย่าที่อยากให้ทั้งคู่แต่งงานกัน เอ่อมันค่อนข้างซับซ้อนมากกับเรื่องนี้แต่จริงๆแล้วพี่ป๊อปยอมคุณย่าเรื่องนี้เพราะจะพาฟางมาแก้นแค้น"โบว์ที่เห็นเรื่องเริ่มบานปลายก็รีบพูดขึ้นเพื่อให้แครอลใจเย็นลง

 

 

“พี่ป๊อปเอามันมาแก้แค้นให้กับพ่อแม่เรางั้นหรอ พี่ป๊อปเป็นพี่ที่น่ารักที่สุดเลย เหอะ นี่คงจะคิดสินะว่าพี่ชายชั้นแต่งงานกับเธอมาแล้วเค้าจะรักเธอจริง ทุกอย่างมันก็แค่การแก้แค้นกับสิ่งที่พ่อแกทำกับครอบครัวชั้นทั้งนั้นล่ะ อย่างสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย”แครอลหันขวับกลับไปว่าฟาง

 

 

 

“ค่ะฟางรู้ตัวดีว่าเรื่องทุกอย่างเป็นยังไง”ฟางพูด

 

 

 

“ก็ดี ในเมื่อเธอพูดแบบนี้ก็ดี เพราะชั้นคงทำใจไม่ได้หรอกนะที่จะมีพี่สะใภ้เป็นลูกฆาตกรอย่าง

เธอ ก็อีแค่แต่งงานกันในนาม”แครอลกอดอกแล้วพูดใส่ฟางเยาะๆ

 

 

“แครอลแต่พี่ว่าเราแก้แค้นกันไปก็เท่านั้นนะ มันไม่ได้ทำให้พ่อแม่ฟื้นกลับขึ้นมาหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“พี่ป๊อปพูดแบบนี้แปลว่าพี่ใจอ่อนงั้นหรอ มันฆ่าพ่อแม่เรา มันทำแครอลเป็นเจ้าหญิงนิทรามา

เกือบ5ปี มันกับพ่อสมควรต้องชดใช้ แค่ติดหนี้สินพวกเรามันยังน้อยไป หนี้ชีวิตที่มันพรากพ่อแม่ไป

จากเรามันต้องชดใช้ เข้าใจมั้ยว่าแกต้องชดใช้ให้ชั้น ฮือๆ”แครอลพูดก่อนจะดึงฟางไปเขย่าว่าอย่าง

แรงจนโบว์และป๊อปปี้รีบมาห้ามแครอลไว้

 

 

 

 

“ค่ะ ฟางรู้ว่าฟางเป็นใคร ฟางยินดีที่จะชดใช้ความผิดนี้แทนพ่อของฟาง”ฟางพูด แครอลยิ้มเยาะ

ก่อนจะเดินเอาถังน้ำที่ฟางกำลังถูพื้นอยู่สาดใส่ฟางทันที

 

 

 

 

“แครอลมันจะมากไปแล้วนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“พี่ป๊อปเอามันมาล้างแค้นไม่ใช่หรอคะ จะให้มันอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขได้ยังไงกันคนอย่างพวกมัน

แค่นี้โดนยังน้อยไป ส่วนพี่มานี่พี่ป๊อปพาแครอลไปหาหมอด้วยนะคะ”แครอลพูดจบก็ดึงป๊อปปี้ออก

ไปจากบ้านทันที ป๊อปปี้สบตากับฟางที่พยายามกลั้นน้ำตาอยู่ก็สงสาร

 

 

 

 

“ฟางเป็นยังไงบ้างไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวชั้นช่วย”โบว์รีบเข้าไปพยุงฟางขึ้นมา

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางทนได้”ฟางยิ้มก่อนน้ำตาจะไหลออกมา โบว์จึงดึงฟางมากอดไว้เพื่อปลอบเธอ

 

 

 

 

 

 

ทั้งแก้วทั้งโดนเล่นหนักแน่ๆตอนต่อไป อย่าลืมเม้นกับโหวตกันน้าาาา