หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

โครม

 

 

เสียงดังมาจากด้านนอกบ้านทำให้ฟางที่นั่งรอป๊อปปี้ในห้องนอนแล้วเผลอหลับไปต้องสะดุ้งตื่นแล้วรีบเปิด

ประตูออกมาข้างนอกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

 

“คุณป๊อป”ฟางตกใจกับภาพที่เห็นเมื่อเห็นป๊อปปี้มีรอยฟกช้ำตามใบหน้าและที่สำคัญที่แขนมีเลือดออก

 

 

 

“พาเข้าไปข้างในหน่อย”ป๊อปปี้พูดฟางจึงพยุงป๊อปปี้เข้ามาในห้องนอนก่อนจะวางลงที่เตียงอย่างเบามือ แล้วฟางก็รีบวิ่งไปเอากล่องพยาบาลเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

“นี่มันแผลถูกยิงนี่คะ ทำไมคุณป๊อปถึงไม่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลก่อน”ฟางพูดเชิงดุป๊อปปี้เบาๆ

 

 

 

“เรื่องของชั้นเถอะน่า กะอีแค่กระสุนมันถากๆไม่ได้โดนตัวซักหน่อย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“จะโดนหรือว่าแค่ถากน่ะ คุณต้องไปหาหมอเกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะทำยังไงคะ แผลแบบนี้มี

โอกาสมีไข้ติดมาด้วยนะ”ฟางพูดเมื่อดูปากแผลแล้วพูด

 

 

 

“ชั้นไม่อยากให้เธอรอไงล่ะ สัญญาไว้ ก็กลับมาตามที่บอกกับเธอแล้ว และอีกอย่างเธอก็อยู่ที่นี่คนเดียวแบบนี้ด้วยมัน

อันตราย”ป๊อปปี้พูดห้วนๆทำให้ฟางอึ้งหน้าแดงก่อนจะก้มหน้าทำแผลให้ป๊อปปี้เงียบๆไม่พูดอะไรอีก

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เบาๆแสบ”ป๊อปปี้ร้องเมื่อฟางเอาแอลกอฮอล์ราดที่แผลถูกยิงของเขา

 

 

 

“อดทนหน่อยสิคะ นี่ยังไม่ได้ทายาเลยนะคะ”ฟางพูด ป๊อปปี้ถอนหายใจก่อนจะกัดฟันเมื่อฟางทำแผลให้เขาเอง

 

 

 

"เสร็จแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้ถามฟางเมื่อเห็นฟางพันแผลที่แขนให้เขาอย่างเบามือทำให้ชายหนุ่มมองด้วยสายตาอ่อนโยน

 

 

 

“ใครบอกล่ะคะ นี่ยังเหลือที่หน้าอีกนะคะ เนี่ยไปโดนใครฟัดมาคะเลือดออกเลยเห็นมั้ย”ฟางพูด

ก่อนจะเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ซับแผลให้ป๊อปปี้

 

 

 

“ช่วยเพื่อนเธอนั่นล่ะ เลยเกิดเหตุชุลมุนนิดหน่อย”ป๊อปปี้ตอบ

 

 

“แล้วแก้วเป็นยังไงบ้างคะ”ฟางถามถึงแก้วทันที

 

 

 

“รายนั้นถูกยิงที่หัวไหล่น่ะแต่โทโมะพาไปส่งโรงพยาบาลแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

“ตายจริงแล้วคนอื่นๆละคะมีใครเป็นอะไรบ้าง”ฟางถามต่อ

 

 

 

“เควินถูกยิง เขื่อนกับเฟย์ไม่เป็นอะไรมาก แต่ที่น่าเศร้าก็คงจะเป็นพิมเนี่ยล่ะ สุดท้ายก็เลือกที่จะยิง

ตัวตายเพื่อให้โทโมะรักกับแก้วโดยที่ตัวเองไม่เจ็บปวดแบบนี้อีก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“จะว่าไปก็น่าสงสารพิมเค้าเหมือนกันนะคะ เพียงแค่คำว่ารักคำเดียวแท้ๆเลยทำให้ขาดสติแบบนี้ พิมคงจะรักคุณโทโมะมากๆแน่”ฟางพูดแล้วนั่งเก็บของลงกล่องพยาบาลป๊อปปี้ลอบมองฟางเป็นระยะๆ

 

 

 

“รักมากไว้ใจมากแล้วก็ต้องเจ็บแบบนี้ไงล่ะ มีแต่โลภ โกรธ หลง อยู่ในเรื่องความรักที่จอมปลอม

แบบนั้น เหอะ”ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วนึกถึงความรักที่เคยทำร้ายเขามาตลอด

 

 

 

“ความรักคือสิ่งที่สวยงามนะคะพอเรามีความรักแล้วเราน่ะจะยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก โดยที่เราไม่รู้สึกถึงความเหนื่อยเลย”ฟางพูด

 

 

 

“มันไม่มีจริงหรอกความรักแบบนั้น สุดท้ายก็ต้องแพ้เรื่องของเงินเข้าอยู่ดี”ป๊อปปี้พูดแล้วขยับตัวลุก

ขึ้นเพื่อจะถอดเสื้อผ้าแล้วเช็ดตัวเพราะไม่อยากให้แผลโดนน้ำในคืนนี้

 

 

 

“ทำไมไม่อาบน้ำล่ะคะ เดี๋ยวฟางทำแผลใหม่ให้ก็ได้”ฟางพูดแล้วพยายามไม่มองร่างสูงที่ถอด

เสื้อผ้าตัวเองออกแล้วสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ

 

 

 

“ทำแผลใหม่ให้ งั้นรอตรงนี้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วหายไปอาบน้ำฟางจึงเอากล่องพยาบาลไปเก็บก่อนจะ

จัดการเก็บเสื้อผ้าที่ถอดไว้ของป๊อปปี้ตามความเคยชินแล้วหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาวางไว้ที่เตียง

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความจริงแล้วเธอไม่ต้องทำแผลใหม่ให้ชั้นหรอก ชั้นยกแขนอาบน้ำน่ะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินออก

มาจากห้องน้ำพลางมองฟางที่เตรียมชุดนอนไว้ให้เขาก็นิ่งมองสลับกับฟางที่นั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียงนอนเขา

 

 

 

“เอ่อ ฟางเห็นคุณบาดเจ็บอยู่อาจจะทำอะไรไม่ถนัดเลยถือวิสาสะเปิดตู้เอาเสื้อผ้าออกมาให้คุณ”ฟางพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนป๊อปปี้เพื่อให้ชายหนุ่มได้พักผ่อนแต่ป๊อปปี้กลับดึงฟางมาแนบลำตัวเขา

 

 

 

“ชั้นป่วยอยู่นะแล้วคืนนี้จะให้ชั้นอยู่คนเดียวรึไง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แต่ฟางว่ามันจะดูไม่ดีเท่าไหร่นะคะ คุณโกรธฟางอยู่”ฟางพูดแล้วพยายามขืนตัวออกจากป๊อปปี้

 

 

“ดูไม่ดียังไง ชั้นคือเจ้าของชีวิตเธอ ได้ชื่อเป็นเมียของชั้นก็ต้องดูแลสามีไม่เห็นจะผิดแปลกตรงไหน”ป๊อปปี้พูดและไม่ยอมปล่อยกอดรัดฟางแน่นกว่าเดิม

 

 

 

“ค่ะ แต่ฟางเพียงแค่ว่าคุณนอนพักเองบางทีมันอาจะดีกว่ามีฟางมาอยู่ด้วย คุณเองก็จะได้นอนสบาย”ฟางพูด

 

 

 

“แต่ชั้นเป็นพวกนอนติดหมอนข้างด้วยสิ มีปัญหาอะไรมั้ย”ป๊อปปี้ไม่เพียงแต่พูดดันตัวฟางลงไปนอนกับ

เตียงโดยที่ชายหนุ่มทับตัวไว้ไม่ให้ไปไหน

 

 

 

“เมื่อก่อนก็ไม่เคยจะนอนติดหมอนข้างไม่ใช่หรอคะแล้วนี่ทำไมถึงติดขึ้นมา ปล่อยฟางนะ”ฟางพูด

 

 

 

“ปล่อยทำไม นี่คือคำสั่งห้ามขัดขืน”ป๊อปปี้ยังเห็นฟางดื้อก็รีบออกคำสั่งทันที ฟางเลยหยุดชะงักมอง

ร่งสูงที่คร่อมตัวเองไว้แล้วหน้าแดง เพราะป๊อปปี้มีเพียงแค่เสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวแถมเสื้อคลุมก็

เปิดให้เห็นแผงอกกว้างด้วย

 

 

 

 

“ไปใส่เสื้อผ้าดีๆเถอะค่ะ ฟางไม่ไปไหนก็ได้”ฟางพูดแล้วไม่สบตาชายหนุ่ม หน้าแดงจัด

 

 

 

“หึ ก็แค่นี้”ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูฟางแล้วลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

 

 

 

 

“เอ่อ เดี๋ยวฟางช่วยค่ะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ที่พยายามใส่เสื้อไม่ถนัดจึงอาสาช่วยใส่เสื้อให้ทำให้ ทั้งคู่ อยู่ใกล้กัน ฟางใจเต้นรัวเมื่อเผลอสบสายตาคม

 

 

 

“ทำหน้าที่ดีสมกับเมียของชั้นดีนี่ กะจะเอาใจชั้นชดใช้ความผิดที่เล่นชู้งั้นสิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะค่ะ การที่ฟางอยู่ที่นี่ ไม่หนีคุณไปไหน คุณก็ยังจะหาเรื่องฟางอีก"ฟางถอนหายใจแล้วเดินหนีแต่ป๊อปปี้ดึงเธอไปกอด

 

 

 

"คนมันมีความผิดนิ และอีกอย่างชั้นก็ไม่ลืมว่า เธอคือลูกของคนที่ทำให้พ่อแม่ชั้นต้องตาย"ป๊อปปี้ว่า ทำให้ฟางชะงักแล้วซึมลงไป

 

“จริงสิคะ คนผิด ยังไงมันก็ผิดวันยังค่ำ แม้จะชดใช้ความผิดเท่าไหร่ก็ตาม คุณป๊อปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวฟางจะออกไปเายากันยุง”ฟางพูดแล้วไม่สบตาป๊อปปี้ก่อนที่จะผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหายาจุดกันยุงให้กับเขาก่อนจะปาดน้ำตาความน้อยใจของเธอพร้อมกับตั้งสติก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วชะงักเมื่อพบว่าป๊อปปี้นั่งรอเธออยู่

 

 

 

"ทำไมยังไม่นอนอีกนะ วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะคะ"ฟางแปลกใจก่อนจะถามเขา

 

 

“รู้ว่าชั้นเหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังจะแอบออกไปนั่งข้างนอกตั้งนานงั้นหรอ ชั้นง่วงแล้วนอนเถอะ ปิดไฟเสร็จมานอนข้างชั้นด้วยนี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้รีบพูดก่อนจะล้มตัวนอน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าฟางแอบออกไปร้องไห้ข้างนอก ฟางมองป๊อปปี้สักพักก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

“แบม ระวัง”เควินตกใจเมื่อพวกโจรหันกระบอกปืนจะมายิงแบมก็พุ่งเข้าไปกอดแบมไว้

 

 

 

ปัง

 

 

 

ร่างของเควินที่กอดแบมค่อยๆทรุดลงไปแต่ก็ยังกอดแบมไว้ไม่ปล่อย

 

 

“เควิน อย่าเป็นอะไรนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”แบมตกใจรีบกอดเควินไว้

 

 

 

“แบมไม่เป็นอะไรเท่านี้เควินก็ดีใจมากแล้วล่ะ”เควินยิ้มบางๆก่อนจะสลบไปแล้วพวกคำรวจก็เข้ามา

จับตัวคนร้าย

 

 

 

 

 

“คนบ้ารีบๆฟื้นมาเลยนะ”แบมที่ครุ่นคิดถึงเหจุการณ์ที่ผ่านมาแล้วมองเควินที่สลบอยู่บนเตียงคนไข้

แล้วพูดขึ้นก่อนะนั่งลงข้างๆแล้วกุมมือไว้

 

 

 

 

“เควินเค้าเป็นคนดีมากเลยนะแบม”โทโมะพูดขึ้นทำให้แบมหันไปมองโทโมะที่เดินเข้ามาในห้อง

ของเควิน

 

 

 

“เอ่อ แล้วนัง เอ้ย แก้วเป็นยังไงบ้างคะ”แบมเปลี่ยนเรื่องถามถึงอาการของแก้ว

 

 

 

 

“งอแงไม่ยอมให้หมอฉีดยา กว่าจะปลอบได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร นี่ก็หลับไปแล้วล่ะ”โทโมะพูด

ถึงแก้วที่งอแงเหมือนเด็กก็แอบขำ เขาไม่คิดเลยว่าสาวห้าวอย่างแก้วจะไม่ชอบเข็มฉีดยา

 

 

 

“แบมอิจฉาแก้วจังเลยนะคะ แก้วเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก ที่เป็นคนได้ความรักจากโทโมะไปครอง”แบมพูดเศร้าๆ

 

 

 

“ชั้นขอโทษแบม ที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ทั้งเธอ และก็พิม”โทโมะพูดออกมาเศร้าๆ แบมจึงลุกชึ้น

ไปปลอบโทโมะ

 

 

 

 

“อย่าโทษตัวเองเลยนะคะโทโมะ ความรักมันเป็นเรื่องที่ไม่เข้าใครออกใครอยู่แล้ว จะเกิดเมื่อไหร่ก็

ไม่รู้พอมีแล้วก็ต้องมีเจ็บ มีเสียเป็นเรื่องธรรมดา”แบมพูดเศร้าๆ สุดท้ายการมาก่อนของเธอและพิมก็

ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะโทโมะรักแก้ว

 

 

 

“ชั้นแค่อยากให้แบมกับพิมเจอกันที่ดีกว่าชั้น ชั้นมันเลวมากจริงๆ ไม่อย่างงั้นพิมเค้า”โทโมะเสียใจ

จกับเรื่องนี้มากพร่ำโทษตัวเองเสมอ แบมเห็นแล้วก็รีบห้ามไม่ให้โทโมะพูด

 

 

 

“แบมกับพิมเพียงแค่เลือกที่จะรักโมะ ก็เหมือนกับโทโมะที่เลือกจะรักแก้ว อย่าโทษตัวเอง นั่นคือ

การตัดสินใจของพิม แบมว่าถ้าพิมรู้ว่าโทโมะโทษตัวเองแบบนี้ พิมก็จะเศร้าไปด้วยนะ”แบมพูด

เพราะรู้ว่าพิมเลือกแบบนี้เพราะไม่อยากทำร้ายใครอีกทั้งคนที่พิมรักที่สุดและตัวเธอเอง

 

 

 

“แต่ตอนนี้เหลือแค่แบม ชั้นขอโทษนะที่รักเธอไม่ได้ แต่ชั้นก็เห็นเธอเป็นน้องสาวที่น่ารักของชั้นนะ

และชั้นก็อยากให้เธอไปเจอคนที่ดี พร้อมจะดูแลเธอได้ดีกว่าชั้น”โทโมะพูดโดยหมายถึงเควิน

เพราะเขาเห็นเควินเอาตัวเองปกป้องแบมขนาดนั้นทำให้เขารู้ทันทีว่าแบมเจอคนที่รักแบมจนหมดหัวใจเข้าแล้ว

 

 

 

 

“โทโมะ ฮือๆแต่ตอนนี้แบมขอกอดโทโมะก่อนได้มั้ย”แบมพูดก่อนจะปล่อยโฮออกมา เพราะทั้ง

คิดถึงคนตรงนี้ เสียใจที่เชาไม่รัก เสียใจกับเรื่องของพิมและกลัวว่าเควินจะเป็นอะไร โทโมะกอด

ปลอบแบมไว้อย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องเมื่อนอนๆอยู่มีเสียงลมอื้ออึง กระทบกับพวกต้นมะพร้าว ต้นไม้ใหญ่ด้านนอก ฟาง

ลืมตามองหน้าต่างที่มีผ้าม่านพัดปลิวอยู่นั้น จินตนาการของฟางก็นึกถึงหนังผีที่เธอเคยถูกเฟย์

หลอกให้ดูตอนเด็กๆ ว่ามีคนแอบมองจากหน้าต่างก็ผุดเข้ามาในหัว ฟางรีบพลิกตัวหันเข้าไปกอดป๊อปปี้ที่หลับอยู่ทันที่

 

 

 

“นี่เธอ ชั้นเจ็บ มันโดนแผล”ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นแล้วแอบดุฟาง

 

 

 

 

“ฟางขอโทษค่ะ เอ่อ ฟางแค่กลัวบรรยากาศข้างนอกเฉยๆ”ฟางก้มหน้าขอโทษป๊อปปี้และจับชาย

เสื้อป๊อปปี้ไว้แน่น ป๊อปปี้ลืมตามองที่ริมหน้าต่างแล้วกลั้นหัวเราะ เด็กชะมัด คงจะกลัวผีจริงๆล่ะสิท่า

 

 

 

 

“กลัวผีงั้นหรอ หึๆ เคยได้ยินเรื่องคนมานอนด้วยมั้ย เค้าเล่ากันว่าถ้านอนๆอยู่นะ อื้อ”ป๊อปปี้กะจะ

แกล้งฟางแล้วเล่าเรื่องผี ฟางตกใจรีบเอามือปิดปากป๊อปปี้แน่นไม่ให้เล่าอะไรแบบนี้ ทำให้ทั้งคู่ชิดกันมากขึ้น

 

 

 

 

“ไม่เอา ไม่เล่าฟางกลัวผีจริงๆนะคะ ไม่เอา”ฟางงอแงส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว ป๊อปปี้จึงกอดฟางเอาไว้

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวชั้นะสอนคาถาไล่ผีละกันกลัวไม่ใช่หรอ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมฟางไว้

 

 

 

 

“คะ คุณป๊อป  อื้อ”ก่อนที่ฟางจะพูดอะไร ป๊อปปี้ก็ก้มลงจูบฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

คาถาไล่ผีของป๊อปปี้นี่ใช้ได้แค่2คนนะ =///=

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้กันเยอะๆด้วยน้า ใกล้จบละ