หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่นิเอวงป้าก็ว่าหนูหายไปไหน”ป้าแม่บ้านพูดเมื่อเห็นฟางที่ตื่นขึ้นแล้วออกมาช่วยป้าแม่บ้านทำอาหาร

 

 

“ป้าเป็นคนมาดูแลฟางรึเปล่าคะ ตอนฟางเป็นลม”ฟางถามป้าแม่บ้าน

 

 

“ป้าเปล่านะ ตอนป้ากลับมาป้าเห็นแต่คุณป๊อปออกมาจากห้องนอนเราน่ะ เห็นบอกว่าเราไข้ขึ้นเลย

พามาส่งห้อง”ป้าแม่บ้านพูด

 

 

“ถ้าอย่างั้นก็หมายความว่า”ฟางตกใจก้มมองดูเสื้อผ้าตัวเองที่ถูกเปลี่ยนใหม่ไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในก็

หน้าแดง

 

 

 

“อะไรหรอจ้ะ”ป้าแม่บ้านถาม

 

 

 

“เอ่อ เปล่าค่ะๆ ฟางหั่นผักนะคะป้า”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วช่วยป้าแม่บ้านทำอาหารทันที

 

 

 

 

 

“กินไปจะติดเชื้อรึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้มองกับข้าวที่ฟางวางลงบนโต๊ะอาหาร

 

“ฟางไม่ใช่ตัวเชื้อโรคนะคะ”ฟางรีบพูด

 

 

“ตอนนี้มันก็เหมือนใช่อยู่ดีล่ะ คอยดูนะ ถ้าชั้นเป็นไข้ติดเธอน่ะ เธอเจอดีแน่”ป๊อปปี้ว่าฟางทันที

ทำเอาหวายที่มาทานข้าวบ้านป๊อปปี้หันขวับมองฟางทันที

 

 

“อะไรกันคะ รู้ได้ไงว่าฟางป่วยคะป๊อป”หวายรีบถาม

 

“ก็ยัยนี่หน้าซีดตั้งแต่เช้าแล้วน่ะหวายไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

“หน้าซีดเพราะอยากเรียกร้องความสนใจคนอื่นรึเปล่าก็ไม่รู้”หวายว่า

 

 

“นั่นน่ะสิ เรียกร้องความสนใจแน่ๆ”ป๊อปปี้คล้อยตามแฟนสาวก็แขวะฟางไปอีกที

 

 

“ทำไมยะ ฟังไม่ได้รึไงที่พวกชั้นพูดนี่คงจะเป็นความจริงสินะ ทำตัวเป็นผู้หญิงบอบบางเพื่อ

เรียกคะแนนสงสารากคนอื่น โดยเฉพาะผู้ชาย”หวายว่าฟางต่อ

 

 

“ที่ฟางไม่พูด ไม่เถียงพวกคุณเพราะฟางรู้อยู่แก่ใจดีกว่าเถียงอะไรพวกคุณ หรือพูดอะไรไป พวก

คุณก็ไม่มีวันมองฟางในแง่ดีอยู่ดี”ฟางพูดก่อนจะเดินไป

 

 

“ยัยนี่ปากดีนัก ป๊อปต้องจัดการยัยนี่นะ”หวายมองฟางอย่างหมั่นไส้ที่แม้ตัวเองจะเป็นแค่คนใช้ของ

ป๊อปปี้ ต่อให้ทำงานหนักแค่ไหนก็ไม่ยอมท้อ ยิ่งทำให้ป๊อปปี้สนใจและเข้าใกล้ฟางมากกว่าเดิมจน

หวายแอบกลัวว่าป๊อปปี้จะต้องใจอ่อนกับฟางเข้าซักวัน

 

 

 

 

 

 

“หนูแก้วจะไปไหนคะ”ป้าแม่บ้านบ้านโทโมะถามเมื่อเห็นแก้วสะพายกระเป๋าลงมาแล้วสวมรองเท้าอยู่

 

 

“แก้วจะไปหางานน่ะค่ะ ดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆแล้วไม่ได้ทำอะไร”แก้วตอบ

 

“จะออกไปหางานทำไมคะ อยู่ที่นี่ก็สุขสบายดีออก”ป้าแม่บ้านถาม

 

“ก็เพราะสุขสบายเกินไปไงคะป้ามันจะทำให้แก้วไปจากที่นี่ไม่ได้”แก้วพูดแล้วนึกโกรธโทโมะที่ตบ

เธอเมื่อวันก่อน

 

 

“หนูแก้วจะไปทำไมล่ะคะ ก็ในเมื่อหนูแก้วเป็นเมียคุณโทโมะทั้งคน”ป้าแม่บ้านพูด

 

 

 

“ไม่ค่ะ แก้วไม่มีวันเป็นเมียหมอนั่นเด็กขาด พวกชอบทำร้ายผู้หญิง”แก้วนึกแค้นก่อนจะว่าออกมา

โดยที่โทโมะออกมาจากห้องทำงานได้ยินเข้าพอดี

 

 

“ทำไม เป็นเมียชั้นเนี่ยมันน่ารังเกียจนักรึไง”โทโมะเดินมาหาแก้วแก้วหันขวับไปมองโมะอย่างเกลียดชัง

 

 

“ใช่น่ารังเกียจมาก กับผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงอย่างนาย”แก้วว่าแล้วนึกแค้นใจกับเรื่องเมื่อวาน

 

 

“ก็เพราะเธอมันบ้าไงล่ะ บ้าเหมือนหมาบ้า”โทโมะว่าแก้ว แก้วจึงผลักโทโมะล้มทันทีก่อนจะเดินหนี

โทโมะเดินมากระชากแก้วมาแนบลำตัวทันที

 

 

“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาทำแบบนี้กับชั้น ไม่เคยมีใครมาพยศกับชั้นแบบนี้เท่าเธอ”โทโมะว่าแก้ว

 

 

“เพราะชั้นไม่เหมือนกับพวกนั้นไงล่ะ ชั้นคือชั้น นายไม่มีสิทธิมาให้ชั้นทำอะไรตามหรอก”แก้วว่า

ก่อนจะสะบัดตัวออกจากโทโมะทันที

 

 

 

“ซักวันชั้นจะทำให้ชั้นมีสิทธิในตัวเธอ”โทโมะมองแก้วที่วิ่งขึ้นแท็กซี่ไปก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”ฟางที่ทำความสะอาดบ้านในวันต่อมาก็ไอแต่ก็ต้องทำงานต่อไป

 

 

“ฟางไปนอนพักดีมั้ย สีหน้าไม่สู้ดีเลย”โบว์เดินมาที่บ้านของป๊อปปี้เห็นฟางที่ไม่ค่อยสบายแต่ยังจะ

ลุกมาทำงานก็พูดขึ้น

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทำความสะอาดบ้านแบบนี้ก็เหมือนกับการออกกำลังกายไปในตัว ดีออกค่ะเหงื่อ

จะได้ออก จะได้หายไวๆ”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับโบว์ก่อนจะลุกขึ้นไปทำความสะอาดชั้น2เรื่อยๆจนมา

ถึงห้องของป๊อปปี้

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

ฟางเข้ามาทำความสะอาด ฟางมองห้องโทนสีเทาของป๊อปปี้ก็นิ่ง ครั้งก่อนฟางแค่เคยมาทำความ

สะอาดห้องน้ำแล้วออกมา ไม่ได้มองดูห้องป๊อปปี้แบบตอนนี้

 

 

“สะอาดจังแฮะ ดีล่ะ จะได้ไม่ต้องทำอะไรมาก”ฟางพูดก่อนจะทำความสะอาดห้องป๊อปปี้ โดยที่เอา

เสื้อผ้าของป๊อปปี้มาซักลงถังทำความสะอาดไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดมองดูรูปของป๊อปปี้ที่วางอยู่ตรง

โต๊ะทีวีในห้อง

 

 

 

“ตอนเด็กน่ารักจัง ผิดกับตอนโต”ฟางนั่งมองรูปป๊อปปี้ตอนเด็กๆก็ยิ้มก่อนจะทำความสะอาดต่อไปก็

เจอรูปของป๊อปปี้ถ่ายกับสาวน้อยคนหนึ่งในแววตาที่อ่อนโยน

 

 

 

 

 

“มาขโมยของห้องชั้นรึไง”ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อกลับมาที่บ้านเพื่จะเอาของแต่ต้องแปลกใจที่เห็นฟางมา

นั่งดูรูปของเขาที่ห้อง

 

 

 

“เอ่อ ฟางแค่มาทำความสะอาดน่ะค่ะ แค่กๆ เดี๋ยวฟางไปจากห้องนี้แล้วค่ะ”ฟางพูดจบก็รีบเดินออก

ไป แต่ก็ไม่วายไอให้ป๊อปปี้เห็น

 

 

“ยัยตัวแพร่เชื้อ ออกห่างชั้นเลยนะ”ป๊อปปี้เขยิบตัวหนีฟางทันทีที่ฟางะเดินมาเอาตะกร้าผ้าไปซัก

 

 

“แค่กๆ”ฟางยังไอไม่หยุด ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ฟาง

 

 

“อย่าเข้ามานะคะ เดี๋ยวคุณก็ติดไข้ฟางหรอก”ฟางจะขยับตัวหนีป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้คว้าแขนฟางจับไว้

 

 

“กินยารึยัง”ป๊อปปี้ถามขึ้น

 

“เอ่อ ทานพาราแล้วล่ะค่ะ”ฟางบอก

 

 

“ยัยบ้า ลำพังแค่พาราจะไปหายที่หนเล่า เอ้า เอานี่ไป”ป๊อปปี้พูดก่อนจะโยนถุงยาใส่ตะกร้าผ้าที่ฟางถืออยู่ทันที

 

 

“เอ่อ คุณไม่น่าจะลำบากแบบนี้เลย เดี๋ยวฟางก็หาย”ฟางพูดอย่างเกรงใจ

 

 

“ชั้นไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย แค่โทรสั่งแม่บ้านไปซื้อแค่นี้ เหอะ ที่ชั้นทำไม่ใช่เพราะชั้นเป็นห่วง

เป็นใยเธอหรอกนะ แต่ชั้นกลัวเธอจะมาตายในบ้านชั้นต่างหากล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เอ่อ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะคุณป๊อป”ฟางพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง

 

 

“รีบๆหายล่ะ จะได้ให้ชั้นทรมานเธอต่อ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อฟางจะเดินออกไป ก่อนจะนั่งลงที่เตียงแล้วนั่งดูทีวีไม่สนใจฟาง

 

 

 

 

“เพราะป่วยแบบนี้ชั้นไม่อยากรังแกหรอกน่า รอหายก่อนละกัน ชั้นจะแกล้งเธอให้สะใจไป

เลย”ป๊อปปี้พูดเมื่อนึกถึงฟางที่ป่วยเมื่อกี้นี้

 

 

 

พระเอก2คนในเรื่องนี้ทำไรเตอร์เหนื่อย คนนึงชอบแกล้ง อีกคนหนึ่งชอบเอาชนะ

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตกันนะจ้ะ