รักที่เป็นไปไม่ได้

9.2

เขียนโดย Chapond

วันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.21 น.

  65 ตอน
  668 วิจารณ์
  144.80K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 14.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

44) อย่าเป็นอะไรนะเลดี้

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าพ่อหนุ่ม เมียเอ็งเป็นอะไรล่ะ เกิดอะไรขึ้น”คุณตาถามป๊อปปี้เมื่อเห็นฟางหน้าซีดมาก

 

 

“ผมกับเมียหนีคนร้ายมา มันตามล่าพวกผม ตอนนี้เมียผมก็ถูกยิงด้วยลุง ลุงต้องช่วยเมียผม

นะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“เดี๋ยวๆ เอ็งหนีใครมานะ แล้วตาจะเชื่อพวกเอ็งได้ไงว่าพวกเอ็งไม่ได้หนีคดีมา”คุณตาถาม

 

 

 

“พวกผมย่ะมาเที่ยวทำกิจกรรมกับพวกเพื่อนผม แล้วทีนี้พวกเราพลัดหลงกันเพราะถูกตามฆ่า คุณ

ตาไม่เชื่อตอนเช้าคุณตาก็ไปที่หน้าเกาะสิครับ ยังไงพวกเพื่อนผมก็อยู่ที่นั่น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“อ่ะๆ ยังไงหน้าเกาะมันต้องไปพรุ่งนี้อยู่แล้ว งั้นคืนนี้มาอยู่บ้านตาละกัน ตาอยู่ที่ท้ายเกาะนี่กับเมีย

มาๆเดี๋ยวตาช่วยดูนังหนูคนนี้นะ”ตาพูดก่อนจะให้ป๊อปปี้อุ้มฟางที่เริ่มมีอาการพิษไข้ขึ้นแล้วมาที่บ้าน

ของตาทันที

 

 

 

 

“ตายล่ะตา เกิดอะไรขึ้นทำไมนังหนูคนนี้ถีงมีเลือดแบบนี้”ยายถามตาทันที

 

 

 

“คือเมียผมถูกยิงครับแต่ผมเอากระสุนออกแล้ว ตอนนี้แผลอักเสบแน่ๆ ตา ยาย ช่วยเมียผมด้วย

นะ”ป๊อปปี้ของร้อง

 

 

“อ่ะๆ พ่อหนุ่มตาช่วยอยู่แล้วล่ะ ยายเอาสมุนไพรมาหน่อยสิ พ่อหนุ่มวางเมียเอ็งลงๆลุงจะได้

ช่วย”ตาบอกกก่อนจะให้ป๊อปปี้วางฟางลงบนเตียงแล้วทำการรักษาฟางจนเสร็จก่อนที่ยายจะเอา

เสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ฟางและป๊อปปี้ เพราะตอนนี้เปียกไปหมดไม่งั้นคงจะต้องเป็นปอดบวม

 

 

 

“อ่ะพ่อหนุ่มทานอะไรร้อนๆก่อน ตอนนี้เมียเอ็งพวกตาก็รักษาแล้ว ไม่ต้องห่วงนี่คงจะหลับไปเพราะ

พิษไข้จากแผลนั่นล่ะ”ตาเดินมาเห็นป๊อปปี้นั่งเฝ้าฟางไม่ห่างก็เอาโกโก้ร้อนมาให้ป๊อปปี้ดื่ม

 

 

 

“พ่อหนุ่มนี่รักเมียดีนะจ้ะ เฝ้าเมียไม่ไปไหนเลย”ยายมานั่งลงข้างตาแล้วพูด ป๊อปปี้ไม่ตอบเลยดื่ม

โกโก้ไปแทน

 

 

 

 

 

“เอาล่ะๆ คืนนี้ก็นอนพักก่นละกัน ถ้าห่วงเมียก็นอนกับเมียห้องนี้ล่ะ ห้องนี้มันเป็นห้องของลูกตากับ

ยาย มันย้ายไปทำงานกรุงเทพโน้นล่ะไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พอเมียเอ็งค่อยยังชั่วเราค่อยไป

ที่หน้าเกาะกัน”ตาพูด

 

 

 

“งั้นขอบคุณตามากนะครับที่ช่วยเหลือพวกผมไว้”ป๊อปปี้ไหว้ขอบคุณตากับยายก่อนตากับยายจะ

เดินออกไป

 

 

 

 

 

“นะ หนาว”ฟางละเมอออกมา

 

 

 

“ชั้นอยู่นี่แล้วนะฟางๆ พวกเราปลอดภัยแล้วนะ”ป๊อปปี้รีบมากุมมือฟางมาแนบไว้ที่แก้มก่อนจะพูด

ออกมา

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ลูก อย่าทำอะไรชั้นเลย ฮือๆ”ฟางละเมอออกมาแล้วร้องไห้ป๊อปปี้จึงเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้

ฟาง

 

 

 

 

“อย่าเป็นอะไรง่ายๆนะยัยบ้า เลดี้มังกรดำน่ะต้องเข้มแข็งนะ เข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้กอดฟางไว้ก่อนจะ

ค่อยๆล้มตัวนอนข้างๆและไม่ปล่อยฟางไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “อ๊ะ ปล่อยนะ”แก้วเดินเข้ามาให้ห้องเพื่อดูอาการของโทโมะแต่กลับถูกโทโมะดึงแขนรั้งไว้จนเธอ

เซลงไปนอนกับโทโมะ

 

 

 

“มาหาทำไมกัน คุณเป็นห่วงผมใช่มั้ยล่ะ”โทโมะพูดยิ้มๆแต่ไม่ยอมปล่อยแก้ว

 

 

 

“ค่ะ ชั้นเป็นห่วงคุณ”แก้วตอบทำให้โทโมะอึ้งเพราะตอนแรกคิดว่าแก้วจะบ่ายเบี่ยงคำตอบ

 

 

 

“คุณทำให้ผมตกใจนะเนี่ยไอ้เราก็นึกว่าจะบอกว่าไม่ห่วงกันซะอีก”โทโมะพูดยิ้มๆ

 

 

 

“เพราะคุณช่วยลูกของชั้นไว้ไง ถ้าคุณเป็นอะไรไป เอ่อ พวกของคุณคงจะแย่แน่ๆ”แก้วพูดอึกอัก

แล้วเบือนหน้าหนีอยู่

 

 

 

 

“ลูกของคุณคนเดียวที่ไหนแก้ว หืม ลูกของเราต่างหากล่ะแก้ว ถ้าผมไม่ห่วงลูกผมจะห่วงใคร ผม

ต้องบ้าแน่ๆถ้ากั้มพ์เป็นอะไรไป”โทโมะพูดห่วงใยกั้มพ์มากจนแก้วถึงกับน้ำตาซึม

 

 

 

 

“ร้องไห้ทำไมแก้ว ผมไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง”โทโมะประคองกอดแก้วมาแล้วเอามือปาดน้ำตาแก้วไว้

 

 

 

“ดีแล้วล่ะคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”แก้วเบือนหน้าหนีปาดน้ำตาตัวเอง

 

 

 

 

“แล้วจะร้องไห้อีทำไมล่ะแก้ว จริงสิ เห็นทุกคนบอกว่าตอนผมสลบคุณบอกว่าถ้าผมฟื้นขึ้นมานะ คุณ

จะยอมให้กั้มพ์เรียกผมว่าพ่อจริงหรอ”โทโมะพูด

 

 

 

“ตอนนั้นสถานการณ์มันคับขันเลยหลุดพูดไปแบบนั้นไม่มีอะไรหรอกน่า”แก้วไม่ตอบโทโมะเลย

หอมแก้มไปฟอดใหญ่

 

 

 

 

“แต่ผมอยากให้ลูกเรียกผมว่าพ่อจริงๆนะแก้ว ผมอยากดูแลคุณกับลูกนะ”โทโมะพูดออกมาด้วยน้ำ

เสียงที่ออกมากใจ

 

 

 

 

“ชั้นรู้แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ชั้นแต่งงานกับป๊อปปี้แล้ว เราไม่มีทางจะอยู่ด้วยกันได้”แก้วพูด

 

 

 

“แต่งได้ก็หย่าได้สิแก้ว ยังไงกั้มพ์คือลูกของเรานะ กั้มพ์เองก็หน้าเหมือนผมขนาดนี้นโตมาเค้าจะว่า

ยังไงถ้ากั้มพ์หน้าไม่เหมือนนายป๊อปปี้เลย”โทโมะพูด

 

 

 

“แต่ทำไงได้ล่ะ ชั้นบอกแล้วว่าเราอยู่ด้วยกันไม่ได้”แก้วพูดเหมือนมีอะไรบางอย่าง

 

 

 

“แล้วอะไรล่ะแก้วที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะผผมคือมังกรดำ คุณคือเดอะ ซันงั้นหรอ”โท

โมะพูด

 

 

 

“ใช่ พวกชั้นมันคือพวกอันตราย ทางที่ดีคุณอยู่ห่างพวกเราเถอะนะ ชั้นขอร้อง”แก้วพูด

 

 

 

“แต่ถ้าผมห่างคุณกับลูกไปผมคงต้องตายเหมือนกัน เพราะหัวใจของผมมันคือคุณกับลูกนะแก้ว

อย่าไล่ผมไปเลยได้มั้ย”โทโมะพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมาจากใจตัวเอง แก้วอึ้งถึงกับกลั้นน้ำตาไว้

ไม่อยู่

 

 

 

 

 

“แต่ว่า พวกคุณจะอันตราย พวกคุณจะ อื้อ”แก้วพยายามแย้งแต่โดนโทโมะดึงไปจูบอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“ชีวิตพวกผมมันเสี่ยงอันตรายมาเยอะแล้ว เจออันตรายเพิ่มอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป เพื่อคุณกับ

ลูกผมพร้อมที่จะเสี่ยงทกอย่างนะแก้ว แม้ตัวผผมต้องตายก็ยอม”โทโมะพูดออกมากใจ

 

 

 

 

“อย่านะ คุณอย่าตายนะ”แก้วตกเมื่อโทโมะพูดถึงความเป็นความตาย

 

 

 

“คุณไม่อยากให้ผมตายแปลคุณเองก็รักผมใช่มั้ยแก้ว”โทโมะพูดยิ้มๆ

 

 

 

“ชั้นรักลูกมาก ถ้าไม่รักพ่อเค้าจริงๆแล้วจะให้ชั้นรักใครล่ะ”แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนีเขินๆ

 

 

 

“งั้นเราอยู่ด้วยกันนะแก้ว ผมจะดูแลลูกเอง”โทโมะพูดออกมา

 

 

 

“แต่เรื่องของป๊อปปี้และเดอะ ซัน มันยังคาใจอยู่นะ ตราบใดมีคนจะเอาชีวิตพวกคุณชั้นคงไปไหนได้

ไม่สบายใจ”แก้วพูดอย่างกังวล

 

 

 

 

“ทีเจกับมดน่ะหรอ ถ้าพวกเราเข้มแข็งพวกเราก็จัดการได้ง่ายๆอยู่แล้วไม่เป็นไรหรอก”โทโมะพูด

 

 

 

“ไม่ใช่ทีเจกับมดแค่นั้น เอาเป็นว่าเค้ามีอำนาจมากจนสารถฆ่าคนได้โดยไม่มีความสงสารและลังเล

ใจ เค้าเลือดเย็นกว่าที่เราคิดนะ ให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เถอะค่ะ”แก้วพูดเศร้าๆ

 

 

 

“ใครกันล่ะแก้ว บอกผมมา ทำไมคุณมีอะไรไม่บอกผมเลยล่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

“ขอร้องนะโทโมะ เรื่องที่เราจะอยู่ด้วยกันมันเป็นไปไม่ได้ แต่เรื่องที่กั้มพ์จะเรียกคุณว่าพ่อ ชั้นยอม

เพราะชั้นไม่อยากให้คุณกับฟางเป็นอะไรไงคะ พวกเราเลยต้องทำแบบนี้”แก้วพูด

 

 

 

“นี่อย่าบอกนะที่คุณกับป๊อปปี้แต่งงานกันเพื่อปกป้องพวกผม”โทโมะอึ้งกับความจริงที่ได้รู้มา แก้ว

เยือนหน้าหนี

 

 

 

 

“เค้าอันตรายกว่าที่คิดนะคะ”แก้วพูดก่อนจะกอดโทโมะไว้ด้วยความกลัว กลัวว่าโทโมะจะเป็นอะไร

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางลืมตาตื่นมาในตอนเช้าแล้วชะงักเมื่อเงยหน้ามาเจอกับใบหน้าของป๊อปปี้ที่กอดเธอไม่

ปล่อยไปไหน ฟางใจเต้นรัว

 

 

 

 

“คะ คุณภานุ ตื่น”ฟางพูดแล้วพยายามเขย่าตัวป๊อปปี้

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอ อืม ไข้ลดก็ดีแล้วล่ะ รู้มั้ยเมื่อคืนเธอไข้ขึ้นจนน่ากลัวเลยนะ”ป๊อปปี้พูก่อนจะประคองตัว

ฟางมานั่ง

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะ แล้วที่นี่ที่ไหนกันคะ แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ฟางถาม

 

 

 

“นี่คือบ้านของยายกับตาจ้ะ เมื่อคืนตาแกไปเจอหนูกับผัวนอนอยู่ในป่า แล้วหนูก็ไข้ขึ้นพวกเราเลย

ช่วยกันทำแผลและหายาให้หนูทานน่ะจ้ะ นี่คงจะหายไข้แล้วล่ะสิ”ยายเดินเข้ามาแล้วพูด

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ว่าแต่เมื่อกี้ยายบอกว่าผัวหนู”ฟางงงกับที่ยายพูดก่อนจะถามอีกครั้ง

 

 

 

 

“ก็นี่ไงจ้ะผัวหนู เมื่อคือเห็นเฝ้าหนูทั้งคืนแล้วบอกกลัวเมียเค้าจะเป็นอะไรไป แม่หนูโชคดีมากเลย

นะจ้ะที่มีผัวรักหนูมากแบบนี้ เห้อ ไอ้แก่ของยายนะ ตอนป่วยยงดูแลไม่เท่านี้เลย”ยายพูด

 

 

 

“เอ่อยายคะ คือว่าเราไม่ใช่”ฟางพยายามจะพูดแต่ป๊อปปี้รีบดึงฟางๆไปกอด

 

 

 

 

“ขอบคุณตากับยายมากนะครับที่ช่วยพวกเรา เดี๋ยวสักพกพวกเราจะลงไปนะครับ”ป๊อปปี้พูดยายมอง

ทั้งคู่ยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป“นี่ปล่อยเลยนะ ใครเป็นเมียคุณๆ”ฟางรีบพูดแล้วดันตัวป๊อปปี้ออกห่าง

 

 

 

 

“แหม รึว่าต้องให้รื้อฟื้นจ้ะ ก็ดีนะ รับขวัญเธอหายป่วยเลย ตากับยายก็เปิดทางแล้วด้วยน่ะ”ป๊อปปี้

พูดอย่างเจ้เล่ห์

 

 

 

 

“นี่อย่านะ คุณก็รู้ว่าคุณน่ะแต่งงานแล้ว อย่าทำแบบนี้กับชั้นนะคุณภานุ”ฟางดันตัวออกแล้วเดินหนี

แต่ล้มลงไป ป๊อปปี้รีบไปประคองกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวแผลอักเสบ มานี่ม้ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มฟางขึ้นลงไปด้านล่าง

 

 

 

“ผมว่าจะพาเมียผมไปอาบน้ำน่ะครับตา ยาย เดี๋ยวมานะครับ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ

 

 

 

 

“แหมพ่อหนุ่ม เมียฟื้นมาก็รีบขวัญเมียเลยนะ อย่ารุนแรงนักล่ะคนพึ่งฟื้นไข้มา”ตาแซว

 

 

 

 

“อ๊ะ มะ ไม่ใช่นะคะคือว่าเราไม่ได้เป็น”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

“แน่นอนครับไม่รุนแรงแน่นนอน เดี๋ยวมานะครับ”ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางออกไปที่ห้องน้ำด้านนนอกที่เป็น

ลานแต่มีผ้าใบขึงปิดไว้ ป๊อปปี้พาพางไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กๆ

 

 

 

 

 

“อ่ะ เอาผ้าถุงไปใส่ซะ รึอยากให้ชั้นใส่”ป๊อปปี้พูดฟางรีบคว้าผ้าถุงไปใส่ทันที

 

 

 

 

“เสร็จแล้วเอาขาพาดที่เก้าอี้ตัวนี้นะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอาเก้าอี้เล็กอีกตัวให้ฟางพาดขาก่อนจะรวบผม

ฟางขึ้นแล้วอาบน้ำให้ฟาง

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้มั้ง เดี๋ยวชั้นอาบเองได้”ฟางหน้าแดงแล้วพูด

 

 

 

 

 

“คุณป่วยอยู่นะ เดี๋ยวน้ำก็โดนแผล ให้ผมอาบน้ำให้คุณเถอะน่า อย่าดื้อดิ”ป๊อปี้พูดก่อนจะนั่งลงถูสบู่

ให้ฟางอย่างเบามือ ฟางเขินจนหน้าแดงเมื่อมือหนาลูบไล้ไปทั่วผิวที่พ้นผ้าถุงมาของเธอ

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ข้างในชั้นอาบเองได้ อ๊ะ”ฟางจะแย้งเมื่อป๊อปปี้เอามือไปล้วงในผ้าถุงแต่ช้าไปแล้วป๊อปปี้เอามือ

หนาลูบไล้ไปตามหน้าท้องขาวเนียนจนฟางขนลุก

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

เสียงหัวใจของป๊อปปี้และฟางเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่ออยู่ใกล้กัน

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เอางั้นก็ได้ งั้นรีบถูเถอะ เดี๋ยวผมเอาน้ำล้างฟองให้”ป๊อปปี้พูดแล้วหน้าแดงก่อนจะให้ฟางถูสบู่

ด้านในผ้าถุงเองแล้วเบือนหน้าหนีเมื่อฟางอาบน้ำเสร็จแล้วป๊อปปี้ก็ให้ฟางใส่เสื้อผ้าเองก่อนเขาจะอุ้ม

ฟางออกไปด้านนอก โดวยที่ฟางก็ไม่ดิ้นโวยวายและทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันเลย

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้อัพดึกเพราะไรตเอร์ติดเกมส์ sims3 55555

 

 

 

เบื้องหลังทีเจกับมดยังมีคนบงการอยู่อีกทอดนึงนะ หึหึ

 

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตน้าาาา

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา